Το τελευταίο τάιμ άουτ

Με την ιδέα ότι όσο είσαι στο ρεπορτάζ μπορεί και να μην έρθει ποτέ μία μεγάλη επιτυχία στο βόλεϊ, ένα μετάλλιο ας πούμε, από την Εθνική ανδρών ή την Εθνική γυναικών, μπορείς να συμφιλιωθείς. Μαθαίνεις να ζεις με τα λίγα, τις ανθρώπινες στιγμές όπως κάποτε στις αλάνες.

Το να πρέπει σχεδόν κάθε μήνα να μαζεύεις τα κομμάτια σου για να γράφεις για «δικούς σου» ανθρώπους που «φεύγουν» από τη ζωή και μάλιστα κι εν ώρα αγώνων δεν παλεύεται με τίποτα.

Μετά τον Νίκο Πανούτσο, τον Νίκο Σαμαρά, τον Γιώργο Κατσαμούρη, τον Μπάμπη Κεραμύδα, τον Μανώλη Παπαδάκη, τον Θανάση Παναγή, τα τέσσερα αγγελούδια στον Άγιο Στέφανο σήμερα ήταν η σειρά του Γιώργου Περσιανλή. Μέσα σε ένα χρόνο έφυγε μια ολόκληρη 12αδα δικών μας, νέων ανθρώπων που είχαν να προσφέρουν και να ζήσουν ακόμα πολλά.

Το Περσιανλή τον γνώρισα όταν ανέλαβε προπονητής στον Άρη την πρώτη φορά την περίοδο 2005-06 κι όταν η ομάδα της Θεσσαλονίκης ήταν στην Α2. Με τον Περσιανλή επέστρεψε ο Άρης στην Βόλεϊ Λιγκ όπου έδωσε τη σκυτάλη στον Γιάννη Μέλκα που στο μεταξύ έκανε κι αυτός το προπονητικό του ξεκίνημα ενώ ο ίδιος πήγε στον Απόλλων Καλαμαριάς τον οποίο εκ των υστέρων ανέβασε κι αυτόν στην Βόλεϊ Λιγκ.

Μετά το πέρασμα του από τον Επίκουρο Πολίχνης, ο Περσιανλής επέστρεψε στον Άρη το καλοκαίρι του 2011 και στη γραμμή της εκκίνησης η ομάδα της Θεσσαλονίκης ήταν μεταξύ των φαβορί. Δυστυχώς για τον ίδιο και τον Άρη, το μεγάλο αστέρι της ομάδας, ο Βούλγαρος Μπαρούτοφ τραυματίστηκε στην αρχή του πρωταθλήματος και η ομάδα παρότι είχε δυνατές παρουσίες στο ξεκίνημα λίγο πριν τα Χριστούγεννα ήρθαν και οι γκρίνιες για οικονομικά ζητήματα.

Ο Περσιανλής δεν ήταν άνθρωπος που ήθελε τις συγκρούσεις και την ένταση. Από τη φύση του ήταν ευγενής και πράος χωρίς, όμως, να σου έλεγε πάντα αυτό που ήθελες να ακούσεις. Δεν ήταν δημοσιοσχετίστας και σταρ. Έμενε πάντα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας ακόμα και όταν τον καλούσαν. Τα λόγια του ήταν πάντα μετρημένα. Χωρίς περικοκλάδες και σάλια αλλά πάντα με αισιοδοξία.

Θυμάμαι όταν είχε ανοίξει το gazzetta το Μάιο του 2008, μετά από δύο – τρία post με είχε ρωτήσει: «Κώστα, δικό σου είναι το gazzetta;», Οχι, του απάτησα και γέλασα...

Όταν τον ρώτησα γιατί μου έκανε τέτοια ερώτηση μου είπε: «Σου έδωσαν χώρο να γράφεις ότι θες για το βόλεϊ σε ένα τόσο ωραίο σάιτ; Μπράβο φίλε... Θα μπορείς να γράφεις ότι θες χωρίς να σου τα κόβουν όπως στην εφημερίδα... Μην κουραστείς να γράφεις για βόλεί και όταν κουραστείς φρόντισε να δώσεις αλλού τη σκυτάλη...».

Ήταν από τις ατάκες που πάντα έχω στο μυαλό μου κι όταν σήμερα το απόγευμα έμαθα τα δυσάρεστα από τη Θεσσαλονίκη θυμήθηκα την συμβουλή του και κυρίως το «μην κουραστείς φίλε...» με τη γνήσια θεσσαλονικιά προφορά. Θα το θυμάμαι για πάντα... Μακάρι να δοθεί και η σκυτάλη..

Ο Γιώργος ήταν από τον ανθρώπους που γνώριζε αθλητισμό, ενημερώνονταν καθημερινά και είχε άποψη. Γι αυτό και «δικαιούμαι» να γράψω πως «έφυγε» ευτυχισμένος.

Ακούμπησε στον πάγκο της ομάδας του κι έκλεισε τα μάτια του. «Έφυγε» μέσα στο «σπίτι» του, μέσα στο άθλημα που αγάπησε όσο τίποτε άλλο μετά την οικογένεια του, τη σύζυγο του Βίλλυ και την αγαπημένη του Στελίνα που λίγο πριν ενηλικιωθεί έχασε ότι πιο πολύτιμο είχε..

Θα περιμένουμε κι εμείς την... ώρα μας. Κι όταν έρθει να ευχόμαστε να είμαστε κι εμείς ήσυχοι και ευτυχισμένοι ανάμεσα σε αγαπημένα πρόσωπα και στα λημέρια που έχουμε αγαπήσει.

Η ζωή του Περσιανλή ήταν το βόλεϊ και η προπονητική. Παρότι είχε προτάσεις από αρκετούς συλλόγους όταν αποχώρησε από τον Άρη τον Δεκέμβριο του 2011 έμεινε συνειδητά εκτός δράσης.

Είχε στεναχωρηθεί που έπρεπε να παραιτηθεί από τον Άρη διότι πράγματι και ο ίδιος δεν ευθύνονταν για ζητήματα τραυματισμών, οργανωτικά και οικονομικά θέματα. Ο τραυματισμός του Μπαρούτοφ είχε κοστίσει στην ομάδα. Παρότι νίκησε τον Παναθηναϊκό στο Μετς με 3-0 ήρθε η ήττα από την ΕΑΠ εντός έδρας με 3-2 σετ και άρχισαν οι τριγμοί. Ένιωθε πως δεν είχε την απαιτούμενη στήριξη. Οι περιπέτειες θα άρχιζαν σύτνομα για τον Άρη και δεν ήθελε να γίνει εμπόδιο στις αλλαγές που ακολούθησαν...

Άλλωστε για τους ίδιους λόγους αποχώρησε ένα χρόνο αργότερα και ο αντικαταστάτης του Γιώργος Γιάτσης...

Βλέποντας πως είναι μάταιο να μένει στο ανδρικό, προς το τέλος της σεζόν 2012-13 αποδέχτηκε την πρόταση της διοίκησης του Ανατόλια να αναλάβει για πρώτη φορά γυναικεία ομάδα βόλεϊ.

«Είναι περίεργες οι γυναίκες Κώστα και έχουν πολλές εναλλαγές στο σκορ που πρέπει να έχεις υπομονή και γερή καρδιά για να το αντέξεις...», μου είπε μετά τους 2-3 πρώτους αγώνες με το Ανατόλια.

Εφέτος το καλοκαίρι έφυγε από το Ανατόλια κι αποφάσισε να πάει στη γυναικεία ομάδα του Άρη. Μου έκανε έκπληξη. Τον ρώτησα γιατί μένει στο γυναικείο και μου είπε με νόημα: «Κώστα δε μου ταιριάζουν κάποια πράγματα στο ανδρικό και προτιμώ να έχω την ησυχία μου...».

Δεν συνέχισα την κουβέντα, διότι άλλωστε φαίνονταν ικανοποιημένος και ευτυχισμένος που έφτιαξε μια νέα ομάδα από την αρχή με νέα κορίτσια με όρεξη και ταλέντο. Απόψε έδιναν μόλις τον δεύτερο αγώνα τους στο νέο πρωτάθλημα του Γ΄ομίλου της Α2 γυναικών που όμως δεν τελείωσε ποτέ.

Το σκορ έγραφε 2-0 σετ για τον Άρη και 21-17 για την Ελπίδα Αμπελοκήπων στο 3ο σετ. Ο Γιώργος πήρε το τελευταίο τάιμ άουτ για να «γυρίσει» το παιχνίδι και να κάνει συντροφιά στον «Σαμ», στον «Κατς» και στα άλλα παιδιά που «έφυγαν» νωρίτερα...

Και η ειρωνεία; Διαιτητής του αγώνα ήταν ο Στέλιος Παπακοσμάς, η μεγάλη δόξα του Άρη και της Εθνικής Ανδρών που έχει πλέον αφιερωθεί στη διαιτησία και είδε να χάνεται ένας δικός του άνθρωπος...

Όπως είπε και ο Γιάννης Μέλκας «αυτό που λέμε και γράφουμε για αγώνα ζωής και θανάτου είναι εντελώς λάθος». Κι έχει απόλυτο δίκιο.

Δεν υπάρχει αγώνας σε κανένα άθλημα που να είναι «ζωής και θανάτου». Ο αγώνας είναι μόνο ζωή και ο θάνατος ένα κενό σαν κι αυτό που νιώθουμε πάλι απόψε.

Έτσι είναι και ο προπονητής της Νίκης Αιγινίου το ένιωσε καλά. Πανηγύριζε τη νίκη επί της Παναχαϊκής στην Πάτρα στο ματς «ζωής και θανάτου» για τη Βόλεϊ Λιγκ μέχρι που άκουσε το τηλέφωνο του να χτυπάει επίμονα. Ήταν η κόρη του που αγωνίζεται στη γυναικεία ομάδα του Άρη και σοκαρισμένη με τρεμάμενη φωνή του είπε τα δυσάρεστα. Έχασε τον προπονητής της μέσα από τα μάτια της. Τα υπόλοιπα δεν έχουν αξία. Εκεί σταματάει το σκορ ακόμα και στο βόλεϊ που δεν έχει χρόνο...