Σαν να κλείσουν οι παπάδες τις εκκλησίες

Διάβασα με μεγάλη προσοχή την επιστολή του προέδρου της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής Σπύρου Καπράλου προς τις αθλητικές ομοσπονδίες και την πρόταση για αναστολή αθλητικών δραστηριοτήτων το διήμερο 12-13 Απριλίου ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις περικοπές της Πολιτείας στις επιχορηγήσεις και πραγματικά απογοητεύτηκα.

Ποιος νομίζετε κύριε Καπράλο πως βλάπτεται από αυτή την απόφαση;

Νομίζετε πως νοιάζεται κανείς σήμερα στην Ελλάδα εάν οι ομοσπονδίες δεν λειτουργήσουν για ένα διήμερο; Θα πιεστεί καμία κυβέρνηση;

Το μόνο που συμβαίνει είναι να δώσετε άλλοθι σε ορισμένους ομοσπονδιάρχες να αναστείλουν κάθε αγωνιστική δραστηριότητα με τη δική σας υπογραφή και χωρίς να βγουν οι ίδιοι μπροστά.

Έτσι κι αλλιώς έπρεπε να το κάνουν μόνοι τους αφού προηγουμένως οι περισσότεροι από αυτούς ηγήθηκαν ή συμμετείχαν σε εγκλήματα που έχουν γίνει σε βάρος του ελληνικού αθλητισμού με εκατομμύρια Ευρώ χρέη και «μηδέν» έσοδα. Απλά ακόμα και την αδυναμία τους να διοργανώσουν αγώνες την βάφτισαν «κινητοποίηση» κι έτσι μπερδευτήκαμε πάλι...

Αυτοί που πραγματικά θίγονται από αυτή την απόφαση είναι οι ίδιοι αθλητές και οι αθλήτριες, οι προπονητές και οι γονείς τους και φυσικά τα σωματεία. Κανείς άλλος δεν θίγεται.

Τις αγνές προθέσεις σας κύριε Καπράλο δεν τις αμφισβητεί κανείς στο αθλητικό κίνημα, αλλά από τον πρόεδρο της ΕΟΕ θέλαμε και περιμένουμε άλλα πράγματα.

Σας θέλουμε στο πλευρό των ανθρώπων που υποφέρουν πραγματικά από τη διάλυση του Ερασιτεχνικού Αθλητισμού. Σας θέλαμε κοντά από την ημέρα που άρχισε η κατρακύλα κι όχι τώρα που κόπηκαν οι επιχορηγήσεις και χάθηκε η «μασαμπούκα» ορισμένων. Σας θέλουμε μπροστάρη με προτάσεις και ιδέες.

Η εξαθλίωση και το ανάθεμα στον ελληνικό αθλητισμό έχει πέσει από τη μέρα που έγινε η τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων όταν και οι πραγματικές ανάγκες και το περιβόητο σχέδιο δράσης της μετα-ολυμπιακής Ελλάδας μπερδεύτηκε με τους υπερ-εργολάβους, τα σκάνδαλα των Ολυμπιακών Έργων, τις μίζες, την διαφθορά και τις ντόπες.

Εάν ο πρόεδρος της ΕΟΕ πιστεύει πως μπορεί να αλλάξει κάτι στον ελληνικό αθλητισμό θα πρέπει να παραγγείλει μία ωραία βελούδινη κλειδοθήκη κι ένα χοντρό ντοσιέ.

Μετά θα πρέπει να φωνάξει τους ομοσπονδιάρχες στο γραφείο του και να τους ζητήσει να εναποθέσουν τα κλειδιά των ομοσπονδιών εντός της ωραίας βελούδινης κλειδοθήκης.

Μετά θα πρέπει να τους ζητήσει να τοποθετήσουν εντός του χοντρού ντοσιέ τα καταστατικά των Δ.Σ. των ομοσπονδιών με τις παραιτήσεις των προέδρων και των μελών τους.

Οι παράγοντες με πραγματική προσφορά θα το έκαναν με χαρά. Γνωρίζουν πως όσο προσφέρουν στο άθλημα τους δεν έχουν ανάγκη τις ομοσπονδίες και δεν φοβούνται να αποχωριστούν τις καρέκλες. Οι ομοσπονδίες και τα αθλήματα αν έχουν ανάγκη την προσφορά τους και το θεάρεστο έργο τους αργά ή γρήγορα θα τους παρακαλέσουν να τους υπηρετήσουν και πάλι. Όλοι οι υπόλοιποι θα αποδειχτεί πως είναι απλά άχρηστοι και επικίνδυνοι.

Στη συνέχεια ο κύριος Καπράλος πρέπει να κατέβει την Λεωφόρο Κηφισίας, να στρίψει και να μπει στο Μαξίμου και να παραδώσει την ωραία βελούδινη κλειδοθήκη και το χοντρό ντοσιέ στον πρωθυπουργό και αμέσως να αποχωρήσει αφήνοντας τον να υποστεί τις ολέθριες συνέπειες της «συντέλειας» του ελληνικού αθλητισμού.

Όσο για την «επανάσταση» της 12ης και της 13η Απριλίου είναι μια μπούρδα. Το πιο δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν εκφράζεται με αναβολές, αναστολές, ματαιώσεις και αδράνεια, αλλά με μεγάλες συγκεντρώσεις στα στάδια και στα γυμναστήρια.

Να γεμίσει το ΟΑΚΑ κύριε Καπράλο από τους αγανακτισμένους που υπηρετούν και αγαπούν τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και να ακουστεί δυναμικά η φωνή τους.

Δέκα χρόνια μετά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων να γεμίσει και πάλι το ΟΑΚΑ όχι με θεατές, αλλά με τους αγανακτισμένους του αθλητικού κινήματος.

Αυτοί πρέπει να μιλήσουν και να αποφασίσουν για την τύχη και το μέλλον τους. Αυτοί πρέπει να βγουν μπροστά και να διεκδικήσουν επιχορηγήσεις και επενδύσεις. Αυτοί πρέπει να απαιτήσουν και αυτοί να πάρουν αυτό που τους αξίζει και τότε να είστε σίγουροι πως η φωνή τους θα ακουστεί σε όλες τις κυβερνήσεις και σε όλες τις αντιπολιτεύσεις.

Βέβαια υπάρχουν και πολλά ερωτήματα: Μπορείτε να γεμίσετε το ΟΑΚΑ; Έχουν έρισμα οι ομοσπονδιάρχες στον απλό πολίτη και στα μέλη της αθλητικής κοινότητας;

Πράγματι η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει κανένα πλάνο ανάπτυξης για τον ελληνικό αθλητισμό. Δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία. Τώρα, όμως, που άδειασαν τα ταμεία από τις ρεμούλες, τα εξοπλιστικά, τις μίζες και τις σπατάλες θυμήθηκαν να κόψουν και τα... μπουμπουάρ.

Σας θέλαμε κύριε Καπράλο, ένα βήμα πιο μπροστά από τις εξελίξεις ώστε δέκα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας να κλείνουμε με ευχαρίστηση τα μάτια μας και να θυμόμαστε στιγμές δόξας και ανάτασης χωρίς να αντικρίζουμε.καμμένη γη και ρημαγμένα Ολυμπιακά Κέντρα. Να αναπολούμε τις επιτυχίες και να δίνουμε όραμα κι ελπίδα για δημιουργία στα παιδιά μας.

Ακόμα και στην περίοδο των δύο πολέμων που έζησε η Ελλάδα τον αιώνα που πέρασε, ο αθλητισμός ήταν η διέξοδος επικοινωνίας και εκτόνωσης της κοινωνίας. Στην οικονομική και κοινωνική κρίση που περνάμε, ακόμα και αυτά χάθηκαν. Φοβάμαι πως δεν φταίει η κρίση, αλλά εμείς.

Πήρε άλλο δρόμο το πράγμα, οι αθλητικές ομοσπονδίες αντιπροσωπεύουν ένα μοντέλο που απλά δεν υπάρχει πια. Σταμάτησε να το βγάζει το... εργοστάσιο. Δεν το αγοράζει κανείς και πλέον δεν έχει ούτε... ανταλλακτικά.

Από το 2004 περιμένουμε την Πολιτεία και την ΕΟΕ να δώσουν στίγμα και όραμα με στόχο έστω την επιβίωση.

Κανείς δεν είπε πως θα είναι εύκολο. Θα έχει κόστος. Δε μπορείς να σαρώνεις τα μετάλλια παντού και πάντα. Και θέσεις εργασίας θα χάσεις, και μετάλλια θα χάσεις, και οι διακρίσεις θα περιοριστούν και η ποιότητα θα πέσει, όμως, τα στάδια δεν θα κλείσουν ούτε λεπτό και κυρίως δεν θα αδειάσουν.

Οι αναστολές, οι αναβολές και τα λουκέτα δεν χωράνε στον ερασιτεχνικό αθλητισμό και στους χώρους άθλησης. Αντιπροσωπεύουν παράγοντες που είναι επαγγελματίες και όχι παράγοντες που κάνουν λειτούργημα. Είναι σαν να κλείσουν οι παπάδες τις εκκλησίες επειδή δεν τα βγάζουν πέρα.

Και τα γυμναστήρια είναι σαν τις εκκλησίες. Οι ρόλοι τους ταυτίζονται. Τα μηνύματα και ο προορισμός τους στην κοινωνία είναι κοινός. Άλλος το... πιστεύει και άλλος δεν το... πιστεύει.

Οι αγώνες θα γίνουν ακόμα και στον δρόμο, όπως και τις εποχές που οι αθλητές ανδρώνονταν στα χωράφια και στις αλάνες. Με λίγα και με πολλά, με προσφορές και ρεφενέ αλλά θα γίνουν.

Ο ελληνικός αθλητισμός μπορεί να χάσει την λάμψη αλλά όχι και το φως του. Δεν θα πεθάνει επειδή θα κλείσουν οι ομοσπονδίες ή επειδή το αποφάσισαν οι ομοσπονδίες. Δεν θα πεθάνει επειδή δόθηκαν λιγότερα από τα πάγια που δημιούργησαν οι ομοσπονδιάρχες και ο κακός προγραμματισμός τους.

Μήπως έφτασαν και τα 23 εκ. που πήραν οι ομοσπονδίες το 2013 και που συμβιβαστικά ζητάτε να εισπράξουν και πάλι το 2014;

Μήπως έφτασαν τα 100 εκ. που εισέπραξαν οι ομοσπονδίες το 2008;

Από άλλα κινδυνεύει και υποφέρει ο ελληνικός αθλητισμός.

Ο ελληνικός αθλητισμός υποφέρει επειδή πλέον δεν υπάρχουν παράγοντες με Παιδεία και μεράκι να τον υπηρετήσουν και να τον καθοδηγήσουν με ανιδιοτέλεια.

Ο ελληνικός αθλητισμός υποφέρει επειδή δεν συνδέθηκε ποτέ με το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας κι επειδή ποτέ δεν μπήκε μαζικά μέσα στην ελληνική οικογένεια.

Ο ελληνικός αθλητισμός υποφέρει επειδή έχασε τη μάχη με τον... καναπέ, κι επειδή έχασε το... στοίχημα με το «στοίχημα» κι επειδή η καφρίλα έγινε τρόπος ζωής εντός κι εκτός γηπέδων.

Ο ελληνικός αθλητισμός υποφέρει επειδή κανένα Ολυμπιακό έργο δεν αξιοποιήθηκε σωστά κι επειδή έμαθε να επιβιώνει μόνο με κρατικούς πόρους.

Ο ελληνικός αθλητισμός υποφέρει επειδή έμειναν ελάχιστα Μέσα Ενημέρωσης να τον «υπηρετούν» με σοβαρότητα και συνέπεια, επειδή οι ρεπόρτερ του στίβου, του βόλεϊ, του πόλο έμειναν άνεργοι κι επειδή οι πρωτοσέλιδες ειδήσεις των Ολυμπιακών Αθλημάτων έγιναν κατηγορίες με «Άλλα Σπορ», «Σποράκια», «Άλλα αθλήματα» και «Αλλα Λόγια Να Αγαπιόμαστε».

Για αυτό σας λέω κύριε Καπράλο, εσείς που έχετε γνώσεις και εμπειρία από διοίκηση κι έχετε θητεύσει με μεγάλη επιτυχία σε μεγάλους φορείς, όπως το Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών αντιλαμβάνεστε καλύτερα από τον καθέναν το πως, το πότε και το γιατί γίνονται επενδύσεις.

Γνωρίζετε πως και γιατί ανεβαίνει μία μετοχή και πως και γιατί απαξιώνεται ένα προϊόν. Δεν είναι όλα ζήτημα επιχορήγησης, αλλά οργάνωσης και αντίληψης.

Εάν δεν αλλάξουμε κι εάν δεν δημιουργήσουμε άμεσα κάτι νέο και τα λίγα και τα πολλά χρήματα δεν θα μας φτάνουν ποτέ.

Χωρίς έλεγχο και χωρίς διαφάνεια θα πέφτουν όλα σε μία «μαύρη τρύπα» και το μόνο που θα πετυχαίνουμε με απόλυτη ακρίβεια είναι η περιθωριοποίηση και η απαξίωση του ελληνικού αθλητισμού.