Φάνηκαν τα πλευρά

Δε μας φτάνει η μιζέρια μας «χάνουμε» και τα σύμβολα μας. Μέσα σε μία εβδομάδα δύο μεγάλες απώλειες. Πρώτα η Άννα Πολλάτου. Τώρα ο Παναγιώτης Ποικιλίδης. Σύμβολα μιας εποχής που φεύγει οριστικά και δυστυχώς παίρνει μαζί της και τους πρωταγωνιστές της.

Αναρωτιέμαι ποια θα είναι τα σύμβολα που θα αφήσει πίσω της αυτή η γεννιά που πρώτα προσπαθεί να γλιτώσει από τη... λαίλαπα. Ποια θα είναι η προίκα των παιδιών μας εκτός από τη μόλυνση, τη παρακμή και τη σήψη. Χάθηκαν οι ταυτότητες μαζί με την τσίπα και το φιλότιμο.
Δείτε τι έγινε με αυτή την θλιβερή ιστορία των επιχορηγήσεων. Το 2013 οι περισσότερες αθλητικές ομοσπονδίες ήταν έτοιμες να βάλουν λουκέτο. Το 2014 λένε και «ευχαριστώ» που παραμονές των Δημοτικών εκλογών τους πέταξαν αποφάγια για να επιβιώσουν.

Με προϋπολογισμούς ίσους και μικρότερους από το 2013 έχοντας βάλει μέσον τον... πρωθυπουργό και κάνουν και το σταυρό τους. Η απόλυτη ξεφτίλα του λεγόμενου αθλητικού κινήματος που κινείται πλέον στις παρυφές της εξαθλίωσης και της χρεοκοπίας. Μέχρι εδώ ήταν η «επανάσταση» των προέδρων των ομοσπονδιών. Μόλις «χωνέψουν» τις επιχορηγήσεις θα βγουν πάλι να φωνάζουν.

Δυστυχώς μέσα σε όλη αυτή την συντριβή το ελληνικό βόλεϊ από μέρα σε μέρα συρρικνώνεται όλο και περισσότερο. Αρχίζουν και φαίνονται και τα πλευρά του όπως στους σκελετωμένους.

Λίγες ημέρες μετά το τέλος των πρωταθλημάτων αρχίζουν και φαίνονται όχι μόνο τα... πλευρά αλλά και η πικρή αλήθεια που κρύβονταν όλο το χειμώνα. Οι Εθνικές ομάδες ανδρών και γυναικών έγιναν και τυπικά ουραγοί του Ευρωπαϊκού και συγκριτικά και του Βαλκανικού βόλεϊ. Για του Παγκοσμίου δεν το συζητάμε.

Φυσικά οι μόνοι που δεν φταίνε ή που έχουν τις λιγότερες ευθύνες είναι οι αθλητές και οι αθλήτριες. Θα έλεγα πως περισσότερο φταίει το συνάφι μου και μετά όλο το οικοδόμημα παραγόντων και προπονητών.
Τελείωσαν τα πρωταθλήματα ανδρών και γυναικών τα οποία θεοποιήθηκαν. Ωραίες οι κόντρε στους τελικούς αλλά για βόλεϊ δεν μίλησε κανείς. Για το εάν παίχτηκε βόλεϊ ή κάτι σαν βόλεϊ πάλι δεν το κατάλαβε κανείς ή δεν ήθελε να το καταλάβει.

Η πρώτη σύγκριση των εθνικών ομάδων με το διεθνές βόλεϊ είναι οδυνηρή. Το ίδιο οδυνηρή είναι και η σύγκριση των ελληνικών συλλόγων με τον διεθνή ανταγωνισμό. Να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά...

Είδαμε το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα όλων των εποχών στη Volleyleague αλλά οι τρεις από τις πέντε πρώτες ομάδες δήλωσαν αδυναμία να συμμετάσχουν στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Kαι από τις δύο που τελικά δήλωσαν συμμετοχή μόνο η μία, ο Ολυμπιακός, θα πάει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Εθνικός Αλεξανδρούπολης δεν έχει κατάλληλο γήπεδο για το Τσάμπιονς Λιγκ και ευτυχώς θα αγωνιστεί στο Τσάλεντζ Καπ. Από εκεί και πέρα το χάος.

Το να αποφασίζει μία ομάδα να μην κατέβει στα κύπελλα Ευρώπης είναι δικαίωμα της αλλά δεν είναι δικαίωμα της να απομονώνεται κατά το δοκούν χωρίς την παραμικρή επίπτωση. Γνωρίζαμε πάντα πως είχαμε προβληματικά γυμναστήρια. Τι να κάνουμε. Αυτά έχουμε με αυτά θα ζήσουμε. Θέλουμε να πιστεύουμε πως το ελληνικό βόλεϊ θα έχει και συνέχεια. Όσοι πιστεύουν πως με το να αποχωρήσουν από τα ευρωπαϊκά κύπελλα θα γλιτώσουν από τη μία τσέπη, στην πραγματικότητα θα τα πληρώσουν από την... άλλη και αυτό θα το διαπιστώσουν στη μεταγραφική περίοδο.

Τα ίδια και χειρότερα στις γυναίκες. Για 15 χρόνια δεν έχει υπάρξει ελληνική ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ, ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ δήλωσαν συμμετοχή στο CEV Cup και ο Πανναξιακός πήρε τη θέση του Παναθηναϊκού που απέχει για τους γνωστούς οικονομικούς λόγους αλλά στο μεταξύ έδωσε μικρούς τελικούς με τα Βριλήσσια που επίσης αρνήθηκαν την ευρωπαϊκή έξοδο.

Η εικόνα, λοιπόν, που παρουσιάζει το ελληνικό βόλεϊ τίνει να ταυτιστεί με την εικόνα ενός «νέου» αθλήματος. Στις γυναίκες η ψαλίδα έχει ανοίξει πλέον τόσο πολύ που παράγοντες, προπονητές και δημοσιογράφοι θα πρέπει να αναρωτηθούν επιτέλους εάν αυτό που παράγουν και αναπαράγουν είναι «βόλεϊ» ή «σαν βόλεϊ». Είναι πολύ μεγάλη η διαφορά. Ομάδες που κάποτε τις είχαμε για «μεζέ» και δεν τις προσκαλούσαμε ούτε για φιλικά, όπως η Σλοβακία, η Λετονία και η Εσθονία ξέφυγαν πολύ μπροστά.

Δεν φταίει μόνο η κρίση. Δεν φταίνε μόνο τα οικονομικά προβλήματα. Φταίει πως δεν έχουμε κανένα πλάνο και κανέναν προγραμματισμό.
Και εντάξει, να δεχτώ πως στο ανδρικό βόλεϊ δεν υπάρχουν παιδιά γιατί τα αγόρια προτιμούν μπάσκετ και ποδόσφαιρο.

Στις γυναίκες τι γίνεται; Εν μέσω κρίσης τα τμήματα των ακαδημιών κοριτσιών ξεχειλίζουν από παιδιά. Μάλιστα οι σύλλογοι συντηρούνται από τα έσοδα των ακαδημιών. Και μιλάμε για καλά κορμιά αλλά χωρίς να τα δουλεύει κανείς σοβαρά και με πρόγραμμα.

Έφτασαν κορίτσια στην Εθνική γυναικών και δεν γνωρίζουν βασικές αρχές του αθλήματος, μανσέτα, σερβίς και άμυνα. Έφτασαν γιατί είχαν κορμοστασιά και επειδή αποσύρθηκε όλη η παλιά φουρνιά. Και; Τώρα τι γίνεται;

Δεν φτάνει το ύψος για να προκόψει μια αθλήτρια. Θέλει σκληρή και εντατική δουλειά και αυτή τη στιγμή καμία ομάδα δεν προσφέρει υπηρεσίες υψηλού επιπέδου. Το ελληνικό πρωτάθλημα αποδεικνύεται πως είναι έτη φωτός πίσω από τον ανταγωνισμό και οι Ελληνίδες βολεϊμπολίστριες ενώ θέλουν και μπορούν δεν πιέζονται όσο πρέπει για να ανεβάσουν το επίπεδο τους. Σημειώστε πως η κρίση δεν είναι ελληνικό... φαινόμενο. Κρίση αντιμετωπίζει και η Βουλγαρία και η Σερβία και η Σλοβακία και η Ρουμανία. Μπορεί να πεινάνε κι εκεί αλλά το βόλεϊ δεν το ξέχασαν όπως συμβαίνει στην Ελλάδα.

Ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί τα προκριματικά των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων αλλά η εικόνα – όσο και να μας πονάει – είναι απογοητευτική.

Υ.Γ.1. Μας λαχτάρισε ο Παύλος Κουζούνης. Σαν την ομάδα του, τον Παμβοχαϊκό κι ο Παύλος. Από τη λαχτάρα του... υποβιβασμού βρέθηκε τελικά στη Ευρώπη. Άντε άλλη μία φορά Παύλο. Περαστικά. Με πείσμα και τσαμπουκά...

Υ.Γ.2. Για να βλέπουμε και λίγο βόλεϊ υπάρχει και το Παγκόσμιο Λιγκ που ξεκίνησε. Η Ιταλία νίκησε την Βραζιλία στο σπίτι της με 3-1 και η Βραζιλιάνα που είναι στον μήνα της μαθαίνει στο παιδί της βόλεϊ από την... κοιλιά. «Είμαι έγκυος, έχω γενέθλια, δείξε εμένα», γράφει στο πλακάτ ενώ πάνω στην κοιλιά της γράφει «μπαμπά είμαι κι εγώ στο ματς»! Αυτό είναι που λέμε πως οι βραζιλιάνοι μαθαίνουν βόλεϊ από την κοιλιά της μάνας τους.