Τα μπράβο στον Φοίνικα και το σταυροδρόμι

Όταν στην Ελλάδα μιλήσει κάποιος για βόλεϊ οι πρώτες ομάδες που θα του έρθουν στο μυαλό είναι Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, Ηρακλής και φυσικά ΠΑΟΚ που τα δύο τελευταία χρόνια κάνει την δικό του δυνατό μπάσιμο κερδίζοντας ισάριθμα πρωταθλήματα. Στους πιο μεγάλους θα έρθει στο μυαλό και η Ορεστιάδα, ενώ φυσικά για να μην αδικήσουμε κανέναν, την δική τους διαδρομή έχουν κάνει ο Άρης, η ΑΕΚ, ο Εθνικός και η ΕΑΠ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και άλλες, που έχουν καταφέρει να τιμήσουν και με το παραπάνω το συγκεκριμένο άθλημα.

Τα τελευταία χρόνια αυτός που έχει καταφέρει να μπει σφήνα στους θεωρητικά μεγάλους είναι ο Φοίνικας Σύρου. Οι... πειρατές δικαίως θεωρούνται ως η πιο σταθερή ομάδα της πενταετίας. Και πως να μην θεωρηθούν άλλωστε όταν έχουν δύο δεύτερες θέσεις (2012, 2016), μία τρίτη (2015), μία τέταρτη (2014) και μία πέμπτη (2013);

Το καμάρι του όμορφου αυτού νησιού δείχνει πως μόνο κομήτης δεν είναι για το άθλημα, αλλά κάθε χρονιά είναι εκεί, παλεύει και στο τέλος καταφέρνει να βρίσκεται στις υψηλές θέσεις του βαθμολογικού πίνακα. Το καταφέρνει γιατί την ομάδα την τρέχουν άνθρωποι με μεράκι, με αγάπη για το βόλεϊ αλλά και τον σύλλογο, ενώ το πιο σημαντικό είναι πως δίπλα της βρίσκεται ο κόσμος. Ένα ολόκληρο νησί ζει και αναπνέει για το επόμενο παιχνίδι. Για να γεμίσει το «Δημήτρης Βικέλας», να στηρίξει τον Φοίνικα και στο τέλος υπό τους ήχους της φραγκοσυριανής να χειροκροτήσει τους παίκτες όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα.

Όποιος δεν έχει ζήσει την συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, αξίζει να πάει μια φορά να δει ένα ματς για να καταλάβει πόσο ωραίο είναι να βλέπεις πως υπάρχει ένα μέρος που χαίρονται το παιχνίδι, πως εννοείται θέλουν να κερδίζουν, αλλά ακόμα και να χάσουν θα μπουν μπράβο στον νικητή, θα αποθεώσουν τους παίκτες τους και μετά θα περιμένουν με ανυπομονησία τον επόμενο εντός έδρας αγώνα, για να επαναλάβουν την γιορτή.

Μια γιορτή που επαναλήφθηκε πολλές φορές φέτος, με τους Πειρατές να φτάνουν για δεύτερη φορά στην ιστορία τους σε τελικό. Την πρώτη κόντρα στον Ηρακλή, δυστυχώς δεν είχαμε πέμπτο ματς, καθώς η διοίκηση των Συριανών μην μπορώντας να δεχθεί την κατά την γνώμη της αδικία για την επανάληψη του αγώνα παρότι είχαν προηγηθεί όσα είχαν προηγηθεί στην Μίκρα, αποφάσισε να μην κατεβάσει την ομάδα, με τον τίτλο να πηγαίνει στον «γηραιό» χωρίς αγώνα.

Φέτος τα πράγματα ήταν πιο απλά. Ο Φοίνικας αφού πρώτα κατάφερε να σπάσει την έδρα της Κηφισιάς, έπεσε πάνω σε έναν πολύ πιο δυνατό αντίπαλο τον ΠΑΟΚ και παρά την μεγάλη προσπάθεια, δεν μπόρεσε να πετύχει κάτι παραπάνω από το να πάρει ένα παιχνίδι και να κοντράρει τους «ασπρόμαυρους» στο τέταρτο. Εννοείται πως η πορεία της ομάδας του Νίκολιτς ήταν απόλυτα πετυχημένη και γιαυτό ο κόσμος βρέθηκε στο λιμάνι και αποθέωσε τον Ντόκιτς και την παρέα του για το φετινό όμορφο ταξίδι.

Όμως πλέον υπάρχει ένα αλλά. Για την ακρίβεια ένα σταυροδρόμι και ένα ερώτημα. Ναι μεν ο Φοίνικας έχει καταφέρει να βρίσκεται με το σπαθί του στους μεγάλους. Να αποτελεί ένα σημείο αναφοράς του αθλήματος τα τελευταία χρόνια, ωστόσο πρέπει να διαλέξει αν αυτό του αρέσει ή αν θέλει να κάνει το βήμα παραπάνω.

Αν του αρέσει και με δεδομένη την οικονομική κατάσταση που βιώνει όλη η χώρα, αλλά και τα έξοδα που είναι περισσότερα λόγω των μετακινήσεων, κανείς δεν μπορεί να πει πως κάνει λάθος. Οι Πειρατές δηλαδή θα συνεχίσουν να βρίσκονται στις πρώτες θέσεις, οι γιορτές στο κλειστό της Ερμούπολης θα διεξάγονται σε κάθε ματς και όλοι θα είναι ευχαριστημένοι.

Αν πάλι δεν του αρέσει, θα πρέπει να σκεφτεί την υπέρβαση. Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει όλο το νησί να βοηθήσει ακόμα περισσότερο, προκειμένου το καμάρι του, ο Φοίνικας να καταφέρει να κερδίσει έναν τίτλο. Ας μην είναι το πρωτάθλημα, ας είναι το Κύπελλο. Να είναι όμως ένας τίτλος που εκτός από το ότι θα γράψει ιστορία, θα επιβραβεύσει τους ανθρώπους που πραγματικά έχουν καταβάλει τεράστια προσπάθεια για να βρίσκεται η ομάδα εκεί που βρίσκεται.

Στο παρελθόν ομάδες από επαρχία έφτασαν κοντά στο να πιουν νερό, δεν το ήπιαν και μετά πέρασαν μεγάλη κρίση. Ορεστιάδα και ΕΑΠ είναι δύο παραδείγματα και στον Φοίνικα δεν θα ήθελαν να βρεθούν στην θέση τους, τουλάχιστον χωρίς να έχουν καταφέρει να κατακτήσουν έναν τίτλο. Το καταφέρουν ή δεν το καταφέρουν όμως, ένα είναι το σίγουρο. Στην Σύρο αγαπάνε όσο λίγοι το βόλεϊ και την ομάδα τους, το δείχνουν σε κάθε ματς και αυτή η αγάπη αν συνεχιστεί και γίνει ακόμα πιο δυνατή, θα έρθει και η δικαίωση. Μια δικαίωση που την αξίζουν, οι άνθρωποι του Φοίνικα και φυσικά ο κόσμος που πάντα είναι εκεί...

ΥΓ: Τα παραπάνω ήταν τα θετικά. Υπάρχουν όμως και αρνητικά όπως η άνευ λόγου γκρίνια που βγήκε ειδικά φέτος. Γκρίνια για το Κύπελλο από την στιγμή που η προκήρυξη ήταν ξεκάθαρη, αλλά και γκρίνια ακόμα και για τους διαιτητές στον τέταρτο τελικό. Είναι κρίμα για μια ομάδα που πραγματικά έχει μόνο φίλους, να πέφτει σε τέτοια λάθη, πραγματικά κρίμα...

ΥΓ1: Εξαιρετική η δουλειά του Νίκολιτς όλη την χρονιά και ειδικά στον 3ο και 4ο τελικό, όταν κατάφερε να κρύψει σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα τραυματισμού του Ντόκιτς, να πάρει το ένα ματς και να παλέψει ως το τάι μπρέικ το δεύτερο.

ΥΓ2: Αυτή η... μάχη του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό στο βόλεϊ μόνο κερδισμένο μπορεί να βγάλει το άθλημα, από την στιγμή που η μία ομάδα θα προσπαθήσει να ξεπεράσει την άλλη. Μακάρι να βρεθούν επενδυτές και στους υπόλοιπους και να ακολουθήσουν τους Θεσσαλονικείς και τους Πειραιώτες για να ανέβει ακόμα παραπάνω ο ανταγωνισμός.

ΥΓ3: Την δική τους ιστορία έγραψαν Κυζικός και Ηρακλής Χαλκίδας καθώς για πρώτη φορά θα βρεθούν στην Volley League. Καλό και για το πρωτάθλημα να βρίσκεται νέο αίμα με όρεξη και αγάπη για το άθλημα.

ΥΓ4: Εκτός του Φοίνικα, συνολικά οι Κυκλάδες αγαπάνε το βόλεϊ κάτι που φάνηκε και με την πορεία των ΑΟ Θήρας και Πανναξιακού στην Α1 Γυναικών. Τις επόμενες ημέρες θα κάνουμε ένα σχετικό αφιέρωμα για τα νησιά μας που κρατάνε ψηλά την σημαία του αθλήματος.