And the Οscar goes to...

Εδώ στο gazzetta, οι τηλεοράσεις είναι ανοιχτές 24 ώρες το 24ωρο! Από Super League μέχρι Τσάμπιονς Λιγκ κι από Ευρωλίγκα μέχρι ΝΒΑ! Τα... πάντα όλα. Τα βλέπουμε, τα γράφουμε και τα αναλύουμε. Κάποιοι... χαλαρώνουν και με το Survivor που είναι στα «ντουζένια» του αυτή την εποχή, όμως τα αθλητικά όπως είναι λογικό έχουν την... μερίδα του λέοντος. Όμως δεν είμαστε όλη μέρα γκολ, καλάθι, τάπα και σερβίς.

Υπάρχει και η προσωπική ζωή κυρίες και κύριοι. Έστω και αν οι ώρες δεν είναι και πολλές. Πάντα όμως υπάρχει ώρα για μια καλή ταινία, είτε στην τηλεόραση καθισμένοι στον αναπαυτικό καναπέ του σαλονιού, είτε σε κάποια κινηματογραφική αίθουσα. Αρκετοί οι σινεφίλ στο gazzetta, οπότε λίγο πριν γίνει η... σέντρα στα Όσκαρ δεν ήταν δυνατό να μην πάρουν θέση για την αγαπημένη τους ταινία.

Ειδικά όταν από πίσω τους όλες οι παρακάτω κουβαλούν αρκετό... χρυσάφι με την μορφή αγάλματος. Για πάμε λοιπόν να δούμε τις προτιμήσεις τους. Από κει και πέρα ξέρετε και σεις τι πρέπει να κάνετε! Στα σχόλια πάρτε θέση και γράψτε για την δική σας αγαπημένη Οσκαρική ταινία... Καλή απόλαυση!

ΔΗΜΟΣ ΜΠΟΥΛΟΥΚΟΣ-ΛΙΣΤΑ ΤΟΥ ΣΙΝΤΛΕΡ

ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΦΟΡΕΣΤ ΓΚΑΜΠ

«Για κάποιους, τα ανδρικά δάκρυα είναι ένδειξη αδυναμίας. Για άλλους, δείγμα ευαισθησίας και ανωτερότητας. Εκλαψε ο Σούπερμαν, ο Μέγας Αλέξανδρος έβαλε τα κλάματα μπροστά στο στρατό του, λύγισε ο Αχιλλέας όταν τον επισκέφθηκε ο Πρίαμος, και δε θα κλάψω εγώ… Η τελευταία σκηνή που ο Φόρεστ Γκαμπ αποχαιρετά το γιο του λίγο πριν μπει στο σχολικό με διαλύει κάθε φορά που παρακολουθώ αυτή την ταινιάρα. Θα κλάψω όταν η Τζένη τον απορρίπτει, θα γελάσω όταν θα δώσει την επιταγή στη μητέρα του Μπάμπα, θα εξαντληθώ όταν τον βλέπω να κάνει… μόδα το τζόγκινγκ, θα τρελαθώ όταν εφευρίσκει το πρώτο “Smiley”, όταν σκέφτεται το σλόγκαν “Shit Happens”, απλά γιατί δεν μπορώ να τα κάνω εγώ, μα περισσότερο θα πω στον εαυτό μου πως πρέπει να είναι πιο αισιόδοξος και δυνατός. Κάποιοι ζορίζονται και βγάζουν ελάχιστα δάκρυα, κάποιοι άλλοι με ακατάσχετο κλάμα. Είμαι στους δεύτερους… Αυτή η ταινία σε σημαδεύει, σου περνά στην ψυχή πως τα παιδικά και αθώα όνειρα δεν πρέπει να σβήνουν ποτέ! Όταν δεν πετυχαίνεις αυτό που θες, απλά συνέχισε. Κάποια στιγμή σίγουρα θα τα καταφέρεις. «Run Forrest, run!».

NIKOΣ ΡΟΛΛΑΣ-ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΔΑΚΤΥΛΙΔΙΩΝ

Ανέκαθεν παρακολουθούσα περισσότερο σειρές, παρά ταινίες... Ειδικά αυτές που ανήκουν στην κατηγορία των Όσκαρ, σπανίως μου προκαλούσαν ενδιαφέρον, οπότε μην περιμένετε να διαλέξω με καθαρά κινηματογραφικά κριτήρια, ασχέτως αν η επιλογή μου έκανε το 11/11 στα βραβεία του 2003. Φυσικά αναφέρομαι στο τρίτο μέρος του «Άρχοντα των Δακτυλιδιών», το οποίο αναδείχθηκε ως ο απόλυτος νικητής των Όσκαρ, καθώς στις 11 υποψηφιότητες που είχε, κατάφερε ισάριθμες φορές να αναδειχθεί νικητής. Η αγωνία για το αν τελικά αυτό το γ@*%()ο δαχτυλίδι επιτέλους θα καταστραφεί, τα νεύρα για το Γκόλουμ που δεν έλεγε με τίποτα να μας αδειάσει την γωνιά, αλλά και οι επικές μάχες με τα καταπληκτικά για την εποχή γραφικά, με έκαναν να ξεχωρίσω αυτή την ταινία. Ακόμη και σήμερα, αν και την έχω δει δεκάδες φορές, κάθομαι άνετα και την βλέπω στο Star ή στον Alpha που την βάζουν ανά δύο μήνες σχεδόν.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΕΛΑΓΙΕΣ-ΡΟΚΙ

Να ξεκαθαρίσω πως οι δύο αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών δεν έχουν βραβευτεί με όσκαρ καλύτερης ταινίας όποτε δεν μπορώ να της συμπεριλάβω. Αναφέρομαι στο «Οι Άθικτοι» (Intouchables) και στο «Ρούντι» (Rudy). Το πρώτο για κάποιο ανεξήγητο λόγο και το δεύτερο γιατί λογικά το έχω δει εγώ κι άλλοι 100 άνθρωποι. Επέλεξα το «Ρόκι» γιατί με μεγάλωσε, γιατί είχε αθλητικό περιεχόμενο, γιατί ο Σταλόνε πριν ξεκινήσει να σκότωνει στρατιές ανθρώπων στα «Ράμπο», μετατράπηκε σε ένα τύπο που τις έτρωγε και φώναζε με μαυρισμένα μάτια «Adrian I love you». Επίσης είναι από τις ελάχιστες φορές που η συνέχεια της ταινίας (μέχρι και το 4) ήταν ισάξιε της πρώτης. Αυτός ήταν και ο λόγος που αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα σε αυτή και τον «Νονό». ΥΓ: Αυτά που έκανες ρε Ρόκι στον Ντράγκο που να τα δουν τα… γατιά!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ-ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Μπορεί στο «Λιμάνι της Αγωνίας» ο Μάρλον Μπράντο να έδωσε μία από τις ερμηνείες τοτέμ της σύγχρονης υποκριτικής, μπορεί ο Τζακ να είναι ο Τζακ εις το τετράγωνο στη «Φωλιά του Κούκου», μπορεί να αρχίζεις να βλέπεις μεσημέρι το «Όσα παίρνει ο άνεμος» και να φτάνει βράδυ χωρίς να θες να το ρίξεις στα ναρκωτικά και μπορεί ο Γούντι Άλεν να είναι εσύ κι εσύ κι εσύ στον «Νευρικό Εραστή», Annie Hall, αλλά θα πάω με το «Ένας υπέροχος άνθρωπος». Κυρίως επειδή ο Ράσελ Κρόου εξηγεί στους φίλους του τις αυξημένες πιθανότητες επιτυχίας αν πήγαιναν να την πέσουν οι τρεις τους σε τρία κορίτσια από μία παρέα τεσσάρων, αποκλείοντας την πιο όμορφη. Το «Α Beautiful Mind» του Ρον Χάουαρντ είναι μία ιστορία για ένα από τα πιο μεγάλα μυαλά του κόσμου, τον Τζον Νας, το οποίο, πέρα από την εκπληκτική φωτογραφία και τις σπουδαίες ερμηνείες, έχει μαθηματικά, συναίσθημα και παραισθήσεις.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΟΜΑΡΑΣ-Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ

Την πρωτοείδα όταν βγήκε και ήμουν μόλις 12 ετών. Για μένα είναι ο ορισμός του ψυχολογικού θρίλερ. Δεν πρόκειται απλά για μια ταινία θρίλερ που θεωρείται κλασσική, αλλά για μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών στο είδος της. Ο Χόπκινς ως Χάνιμπαλ Λέκτερ είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ και η Τζόντι Φόστερ ως η πράκτορας του FBI που φαίνεται να αποκτά ένα ιδιαίτερο... δέσιμο μαζί του κάνει εάν όχι την κορυφαία, μίας από τις καλύτερες ερμηνείες της ζωής της. Προφανώς και δεν την διαλέγω για τα 5 Όσκαρ. Την διαλέγω διότι από κάθε άποψη ήταν μία εξαιρετική ταινία με δομή, σωστή πλοκή και σενάριο και που σε κρατούσε στην... τσίτα από την αρχή μέχρι το τέλος. Σκέτη ανατριχιλα...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ- Ο ΝΟΝΟΣ

Ο «Νονός» είναι κάτι περισσότερο από μία οσκαρική ταινία. Κατά την ταπεινή μου άποψη (και εκατομμύρια άλλων) πρόκειται για ένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης. Ο τρόπος που μεταφέρει ο μάστορας Κόπολα, το μυθιστόρημα του Μάριο Πούτζο στη μεγάλη οθόνη εστιάζοντας στην καθημερινότητας μίας μαφιόζικης ιταλικής οικογένειας που ζει στην Αμερική είναι μαεστρικός. Η υποβλητική ατμόσφαιρα, οι διαστημικές ερμηνείες των Μάρλον Μπράντο, Αλ Πατσίνο (στη μόλις τρίτη ταινία της καριέρας του) και Ρόμπερτ Ντιβάλ, τα σκοτεινά σκηνικά, η ψιθυριστή cult ομιλία του Μπράντο, η περιβόητη σκηνή με το άλογο και το εθιστικό σάουντρακ είναι κάποιοι από τους λόγους που συνετέλεσαν στην γιγάντωση του μύθου του Νονού. Τα 177 λεπτά του φιλμ τα παρακολουθείς απνευστί αν και στο τέλος σου μένει η αίσθηση του ανολοκλήρωτου γιατί θέλεις και άλλο. Και όλα αυτά δίχως να αναφέρεται στο σενάριο η λέξη «μαφία» και «κόζα νόστρα» για να γλιτώσουν οι παραγωγοί τα μπλεξίματα με την... αληθινή Μαφία. Όταν ο δρόμος με έφερε πριν από μερικά χρόνια στη Σικελία δεν έχασα την ευκαιρία να επισκεφθώ όλες τις εκκλησίες που έλαβαν χώρα τα γυρίσματα του Νονού, αλλά και το θρυλικό μπαρ Vitelli στο ορεινό χωριό Σάβοκα όπου γυρίστηκαν κάποιες από τις πλέον δημοφιλείς σκηνές. Η Godfather Mania ολοκληρώθηκε μετά την συνάντηση με τον ίδιο τον Κόπολα. Αναμφίβολα η εμβληματικότερη οσκαρική ταινία όλων των εποχών!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΒΑΡΗΣ-ΡΟΚΙ

Rocky for ever and... ever! Ήταν η αρχή μιας σειράς κινηματογραφικών ταινιών που έμελλε να «σημαδέψουν» τα παιδικά μας χρόνια. Αν μη τι άλλο ήταν μια πρωτοποριακή ιδέα, με τον Σιλβέστερ Σταλόουν (και όχι Σταλόνε παρακαλώ!) να κάνει το μεγάλο «μπαμ» στην καριέρα του, γράφοντας παράλληλα και το σενάριο της ταινίας. H ιστορία ενός φιλόδοξου μποξέρ από τη Φιλαδέλφεια, ο οποίος είχε το μεγάλο όνειρο να φτάσει στην κορυφή του κόσμου. Η σκηνή με την προπόνηση στα... ψυγεία αποτελεί το σήμα κατατεθέν της πρώτης ταινίας του sequel, όπως επίσης και η τελευταία σκηνή με το μεγάλο ματς απέναντι στον Απόλλο Κριντ και τον Ρόκι να φωνάζει την «Άντριεν». Η ταινία είχε σημειώσει τεράστια επιτυχία (αν και χρειάστηκε μόλις έναν μήνα να γυριστεί!) και γι' αυτόν τον λόγο έφτασε στο σημείο να περάσει στην ιστορία ως ένα από τα μεγαλύτερα blockbuster στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ- ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ

Παίζει σε αυτό το ξεθωριασμένο παλαιϊκό έγχρωμο που γουστάρεις για συννεφιασμένη φθινοπωρινή Κυριακή απόγευμα. Ανάβεις φωτιά, βάζεις ένα ποτήρι πεντάστερο μπράντι Μεταξά, παίρνεις αγκαλιά το κορίτσι και πατάς το play. Το πρώτο must είναι ένα από τα πιο γλυκά μούτρα ever στον κινηματογράφο. Η Βίβιαν Λι είναι στάνταρ αυτή η κακομαθημένη bitch που θα σου κάνει τη ζωή κόλαση, ενώ εσύ παλεύεις να της προσφέρεις παλάτια. Εκεί αυτή να γουστάρει τον φλώρο άντρα της ακόμα πιο ξενέρωτης αδερφής της. Και αυτό ενώ ο υπεργκόμενος Κλαρκ Γκέιμπλ στρίβει το μουστάκι του και σκάει ένα από τα πιο μάγκικα χαμόγελα της μεγάλης οθόνης. Δύο χρόνια πάλευε λέει ο σκηνοθέτης να τον πείσει να παίξει και καθυστερούσε να ξεκινήσει γυρίσματα. Και δικαιώθηκε. Το παλιοκόριτσο όμως η Βίβιαν, θα πάθει στο τέλος αυτό που της αξίζει. Εκεί που έχεις πιει τα τέσσερα ποτηράκια, έρχεται το καλύτερο μετά από 234 λεπτά ταινίας και πετάγεσαι εκστασιασμένος. Η δικαίωση του μυστακοφόρου ήρωα και η ατάκα που κοντράρει το «We'll Always Have Paris» και την Καζαμπλάνκα. Οταν η κυρά Βίβιαν τρέχει πλέον και παρακαλάει το αρσενικό Κλαρκ, ρωτώντας τον «τι θα απογίνω», παίρνει την επική απάντηση: «Frankly My Dear, I Don't Give a Damn». Ε, ναι ρε φίλε.

ΝΙΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ-BIRDMAN

«Να πάμε να το δούμε αλλά να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι». Αυτή είναι η αγαπημένη μου απάντηση στην ερώτηση «πάμε να δούμε αυτό το έργο»; Σίγουρα ως τεράστιος fan του κινηματογράφου και «κολλημένος» με την ιεροτελεστία του cinema, έχω δει ανάλαφρες ταινίες, κωμωδίες, «αμερικανιές» αλλά και αριστουργήματα που με ανάγκασαν είτε για λίγο είτε για πολύ να αναθεωρήσω πράγματα και δεδομένα για την ζωή. Θα μπορούσα να αναφερθώ σε μία σειρά από ταινίες που για κάποιον περίεργο λόγο δεν πήραν το όσκαρ καλύτερης ταινίας, όπως «Το πράσινο Μίλι», η «Ζωή του Πι», τα «21 γραμμάρια» ή το «Άδοξοι Μπάσταρδοι». Δεν θα το κάνω, όμως, και θα... συμμορφωθώ στο ζητούμενο. Κορυφαία ταινία για το 2014. Birdman ή «Η απρόσμενη αρετή της αφέλειας». Αλεχάντρο Γκονσάλες Ινιαρίτου ο σκηνοθέτης, σε ένα ρεσιτάλ του Μάικλ Κίτον στον ρόλο του άλλοτε επιτυχημένου και διάσημου ηθοποιού Ρίγκαν Τόμσον, στην προσπάθειά του να ανεβάσει ένα θεατρικό έργο στο Μπρόντγουεϊ και να... αναστήσει την καριέρα του! Ένας εσωτερικός «πόλεμος», μία αναζήτηση ψυχικής ηρεμίας και ανάτασης κόντρα σε όλους και σε όλα, πρωτίστως κόντρα στον ίδιο του τον εαυτό...

KATEΡΙΝΑ ΚΑΛΟΥ-ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ

«Έχουν περάσει 84 χρόνια και ακόμη μυρίζω τη φρέσκια μπογιά του Τιτανικού». Η Ρόουζ ξεκινάει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο την αφήγησή της για το ταξίδι με το «πλοίο των ονείρων» και δεν μπορεί παρά να μας παρασύρει κάθε φορά.Έχουν περάσει 20 χρόνια, λοιπόν, και εμείς ακόμη βλέπουμε τον Λεονάρντο ντι Κάπριο να ερωτεύεται, την Κέιτ Γουίνσλετ να γδύνεται και να ποζάρει στον καναπέ και το RMS Titanic να βυθίζεται ξανά και ξανά. Έχουν περάσει 20 χρόνια και οι ατάκες από την υπερπαραγωγή του Τζέιμς Κάμερον ηχούν ακόμη με την ίδια ένταση στα αυτιά μας – από το δυνατό «I am the king of the world» μέχρι το γλυκανάλατο «Jack I am flying» – πριν μπλεχτούν μαγικά με τις άπιαστες νότες που αγγίζει η φωνή της Σελίν Ντιόν. Και μπορεί αρκετοί να αρνούνται πεισματικά να υποκλιθούν στο μεγαλείο της ταινίας που χάραξε τις νεανικές ανησυχίες μιας ολόκληρης γενιάς, αλλά η αλήθεια είναι μία.Μετά από δύο ολόκληρες δεκαετίες κανείς δεν έχει καταφέρει να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη έναν κλισέ απαγορευμένο έρωτα και ταυτόχρονα να πλημμυρίσει το σκηνικό με τόσο πάθος. Κανείς δεν έχει καταφέρει να στριμώξει περισσότερα από 11 Όσκαρ σε 194 λεπτά.

ΦΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ-Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΒΑΪ

Ναι, ναι το ξέρω πως σε αυτό το θέμα πολλοί από εμάς θα κάνουν βαρύγδουπες αναλύσεις αναφορικά με την ταινία που βάζουν στην κορυφή. Για να λέμε και την αλήθεια όντως υπάρχουν ταινιάρες που έχουν κάνει την διαφορά, που αξίζουν να είναι στην κορυφή. Εγώ πάλι θα διαλέξω μία που πραγματικά δεν θυμάμαι τα πάντα ή για την ακρίβεια θυμάμαι λίγα πράγματα. Αυτό όμως που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ όσο ζω είναι ο ρυθμός. Είναι αυτό το σφύριγμα των φυλακισμένων στρατιωτών πηγαίνοντας προ την γέφυρα. Ένας ρυθμός που έγινε σύνθημα για πολλές ομάδες και που όλοι λίγο πολύ έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να το σφυρίζουμε. Μόνο και μόνο γι' αυτό στηρίζω την «Γέφυρα του Ποταμού Κβάι».

ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΛΙΑΡΗΣ-ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΔΑΚΤΥΛΙΔΙΩΝ

Fan των ταινιών, δεν με λες... Οι σειρές, σταμάτησαν μαζί με το τέλος του Lost. Βλέποντας τη λίστα με τα καλύτερα φιλμ των Όσκαρ, η συντριπτική τους πλειοψηφία, μου ήταν παντελώς άγνωστη. Και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών τον είδα σε μια νύχτα “άντε έρχομαι για την παρέα...”. Φυσικά δεν είχα διαβάσει τα βιβλία για να μπορώ να κάνω τη σύγκριση, αλλά απ' όσα άκουγα και όσα είδα κι εγώ, μάλλον το γεγονός ότι πρόκειται για τη δημιουργία ενός κόσμου και μιας γλώσσας από το «μηδέν», τα οποία εμπνεύστηκε ο Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν και μετέφερε στο πανί ο Πίτερ Τζάκσον, έχει τη σημασία του. Τριλογία μεγάλης διάρκειας, Όσκαρ για σκηνικά και εφέ όσον αφορά το πρώτο μέρος, αλλά η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή, μέσα σε αυτό τον κόσμο που αντικρίζεις και τις ατελείωτες μάχες, χάνεσαι στη γενικότερη φαντασία που σκέφτηκε να δημιουργήσει την ιστορία αυτή.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΛΑΤΑΡΙΩΦ-Ο ΝΟΝΟΣ

Ταινία που πέρα από την επική ερμηνεία, κυρίως, του Ντε Νίρο κάθε σκηνή αποτελεί και ένα μάθημα. Όποιος περιοριστεί αυστηρά στο στιλ «ο γκάνγκστερ που σκοτώνει για να κυριαρχήσει» είναι λάθος. Έχει χάσει το... θέμα. Δον Βίτο και Μάικλ Κορλεόνε, σου δίνουν να καταλάβεις ότι δίπλα σου πρέπει να έχεις ανθρώπους που σε αγαπάνε και σε εκτιμούν για ό,τι είσαι πραγματικά. Σου δίνουν να καταλάβεις πως στη ζωή όσο ανεβαίνεις σκαλοπάτια τόσο πρέπει να γυρίζεις και να κοιτάζεις τί αφήνεις πίσω σου. Διότι αυτά που θα βρεις μπροστά σου, θα τα αντιμετωπίσεις έχοντας πάρει το μάθημα από τις σελίδες που ήδη... ξεφύλλισες. Δυνατές σκηνές το κομμένο κεφάλι αλόγου στο κρεβάτι ενός άλλου γκάνγκστερ και φυσικά η δολοφονία του Φρέντο. Ο αδελφός του Μάικ πρόδωσε την οικογένεια και... αναπαύτηκε εν ειρήνη στον βυθό της θάλασσας. Μάθε να εμπιστεύεσαι, με μέτρο και μάθε να εκτιμάς. Χωρίς μέτρο.

ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΩΚΟΣ-ΡΟΚΙ

Ρόκι, ένα όνομα, μία ιστορία! Καλά όλα τα σίκουελ που έχουν βγει, με απίστευτες μάχες στο ρινγκ, όμως η πρώτη ταινία του Ρόκι (1976) είναι από τις αγαπημένες μου και αυτή που θα μπορούσα να επιλέξω από τη λίστα με τις 25 καλύτερες ταινίες στην ιστορία των Όσκαρ. Ο πρώτος λόγος είναι ότι, όταν ευτύχησα να το δω στην τηλεόραση (δεν είχα γεννηθεί τότε!!!), είδα κάτι που να έχει σχέση με τον αθλητισμό, ακόμα κι αν είχε να κάνει με το μποξ και όχι με κάποιο από τα δημοφιλή σπορ. Η πρώτη ταινία, λοιπόν, της σειράς δείχνει την ενδιαφέρουσα ιστορία ενός μποξέρ, του Ρόκι Μπαλμπόα, και σε βάζει στον κόσμο του εν λόγω αθλήματος. Μάλιστα, το συγκεκριμένο... story σου δείχνει πώς ένας ανεκπαίδευτος και άσημος μποξέρ, ο οποίος παράλληλα δουλεύει για να ζήσει την οικογένειά του, μπορεί να καταλήξει να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών απέναντι στον μέχρι πρότινος βασιλιά του ρινγκ, Απόλο Κριντ, για να κερδίσει τον σεβασμό και την εκτίμηση όλων εντός και εκτός ρινγκ σε όλον τον κόσμο. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι πρόκειται για μία ταινία που σε καθηλώνει, τη στιγμή που σου προβάλλει και την καθημερινή ζωή ενός μποξέρ, που επέλεξε να τα παρατήσει όλα για να ακολουθήσει το πολυαγαπημένο χόμπι του, που δεν είναι άλλο από το μποξ.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΟΥΛΗΣ-Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ

Ρωτάτε και το γιατί; ΜΥ-ΘΙ-ΚΟΣ Αντονι Χόπκινς και εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ για την... ηλικία του (1991). Η Κλαρίς (αρκετά σέξι με το ταγεράκι της, Τζόντι Φόστερ) δημιουργεί ένα εξαιρετικό δίδυμο με τον Χάνιμπαλ Λέκτερ και με την μόνιμη απορία εάν οι... αμνοί έχουν σταματήσει να φωνάζουν... (Well Clarice...). Οσο για το τέλος; "I do wish we could chat longer, but... I'm having an old friend for dinner. Bye"