Βάλτε τέλος στο μεγαλύτερο έγκλημα!

«Με τον όρο «παιδική κακοποίηση» αναφερόµαστε στη βία, την κακή µεταχείριση ή την παραµέληση την οποία βιώνει ένα παιδί ή ένας έφηβος ενώ βρίσκονται υπό την «προστασία» ενός ατόµου το οποίο εµπιστεύονται ή από το οποίο εξαρτώνται (γονιός, αδελφός, αδελφή, άλλος συγγενής ή κηδεµόνας ή κάποιος που φροντίζει το παιδί). Μπορεί να συµβεί οπουδήποτε και µπορεί για παράδειγµα να συµβεί στο σπίτι του παιδιού ή στο σπίτι κάποιου γνωστού του».

19η Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στην Κακοποίηση των Παιδιών, όλοι απέναντι στο απεχθέστερο έγκλημα, όλοι δίπλα σε κάθε παιδί θύμα Βίας (σωματικής, σεξουαλικής & ψυχολογικής κακοποίησης, παραμέλησης, bullying, παράνομης διακίνησης & εμπορίας).

Μορφή κακοποίησης είναι η σωματική, η σεξουαλική, η συναισθηματική, η παραμέληση και η έκθεση σε κίνδυνο, η εκμετάλλευση! Πιστέψτε μας έχουν προταθεί πολλοί και διάφοροι ορισμοί για το κοινωνικό αυτό φαινόμενο, δυστυχώς όμως δεν εκφράζει τη φρίκη και τη δυστυχία, αλλά και την απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινησης υπόστασης που προκαλεί!

Παιδιά, το μεγαλύτερο θύμα παράλογων πολέμων που ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια σε όλες τις γωνιές της γης. Μαθαίνουν τη σκληρή πλευρά της ζωής από την γέννηση τους. Υποσιτίζονται και λόγω της ελλιπούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης υποφέρουν και καταλήγουν από τις πιο απλές ασθένειες. Οσα γλύτωσαν από τη φρίκη του πολέμου και μπόρεσαν να φύγουν από την χώρα τους, δουλεύουν νυχθημερόν σε γειτονικές χώρες. Περίπου 2000 έχασαν τη ζωή τους στο 2016 στη Συρία και το άσχημο είναι πως οι αριθμοί δε λένε πάντα την αλήθεια...

Στην Υεμένη 130 παιδιά πεθαίνουν κάθε ημέρα, ενώ εκτιμάται ότι η ζωή 150.000 υποσιτισμένων παιδιών βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο καθώς οι ελλείψεις σε φάρμακα, εμβόλια και τρόφιμα. Πρόκειται για τη χειρότερη ανθρωπιστική κρίση στον κόσμο αναφέρουν σε κοινή δήλωσή τους οι επικεφαλής του επισιτιστικού προγράμματος της Unicef και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Χούτι και Ιράν από τη μια, Σαουδική Αραβία και σύμμαχοι από την άλλη και στη μέση τα παιδιά!

Παιδιά του Βιετνάμ, του Ιράν, της Αγκόλας, του Κονγκό, του Σουδάν, της Σομαλίας, της Σερβίας, της Βοσνίας, της Παλαιστίνης, του Κουρδιστάν, της Υεμένης και φυσικά της Συρίας και του Ιράκ δεν πρόφτασαν να ζήσουν αυτά που έπρεπε. Ζωή μόνο στην κόλαση; Γιατί Θεέ μου... Η ιστορία γράφτηκε με αίμα παιδιών, αλλά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τη διαβάσει ή δε θέλησε να το πράξει. Από τους 10χρονους Ιρανούς στρατιώτες στους μικρούς Σομαλούς μαχητές και από τα παιδιά της Σερβίας και της Βοσνίας που έτρεμαν τους βομβαρδισμούς σε αυτά της Συρίας και της Υεμένης. Τίποτα δεν έχει αλλάξει... Ποιος είναι ο φονιάς; Μια ερώτηση με δεκάδες απαντήσεις, αφού κάθε ισχυρός, κάθε παρανοϊκός, κάθε αλαζόνας δε λογάριασε καμία ανθρώπινη ψυχή...

Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες παιδιά στρατιώτες κάτω των 18 ετών σε όλο τον κόσμο, από τη Νότια Αμερική προς την Αφρική στη Νοτιοανατολική Ασία και στις συγκρούσεις στα Βαλκάνια. Παιδιά που συνδέονται με ένοπλες δυνάμεις και ένοπλες ομάδες τυπικά χρησιμεύουν ως αχθοφόροι, φρουροί, κατάσκοποι, μάγειροι ή καθαριστές. Πολλά είναι σκλάβοι του σεξ. Κάποια, ωστόσο, φέρουν όπλα και διαπράττουν ωμότητες εναντίον ενηλίκων και παιδιών.

Ποιος δεν αηδίασε με τη ντροπή της Καθολικής Εκκλησίας! Το Βατικανό μόνο τη διετία 2011-12 καθαίρεσε 383 κληρικούς για σεξουαλική κακοποίηση που σημάδεψε συναισθηματικά, πολλές χιλιάδες αγόρια και κορίτσια... «Η Καθολική Εκκλησία είναι ίσως ο μόνος φορέας που έχει ενεργήσει με τόση διαφάνεια και υπευθυνότητα. Κανείς άλλος δεν έχει κάνει περισσότερα, αλλά η εκκλησία είναι η μόνη που έχει υποστεί τέτοια επίθεση» ήταν η δήλωση του Ποντίφικα που ομολογουμένως προκάλεσε έντονο σκεπτικισμό.

Ποιος δεν σοκαρίστηκε όταν τον Ιούνιο του 2017 αποκαλύφθηκε το χυδαιότερο, απάνθρωπο, σκάνδαλο παιδικής κακοποίησης στην Καθολική Εκκλησία. «Φυλακή, κόλαση, στρατόπεδο συγκέντρωσης»: Σε τέτοιους τόνους περιγράφουν θύματα την σωματική κακοποίηση -αλλά και, σε ορισμένες περιπτώσεις, σεξουαλική κακοποίηση- που υποστηρίζουν πως ήταν «νόμος» στην περίφημη εκκλησιαστική χορωδία του Ρέγκενσμπουργκ. Από το '45 μεχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90, 547 αγόρια είχαν πέσει θύματα κακοποίησης. Ηταν η χειρότερη περίοδο της ζωής τους που σημαδεύτηκε από τον φόβο, τη βία και τη δυστυχία... Συνολικά, 249 ιερείς της Αρχιεπισκοπής της Βοστώνης κατηγορήθηκαν για σεξουαλική κακοποίηση. Ενώ σε όλη την Αμερική, 6.427 ιερείς κατηγορήθηκαν για τη σεξουαλική κακοποίηση 17.259 θυμάτων.

Υπόθεση παιδικής κακοποίησης σε κοινότητα μαρτύρων του Ιεχωβά ταράζει την βρετανική κοινωνία, σκάνδαλο μεγατόνων με την εκκλησία του Ιεχωβά στην Αυστραλία. Η Εκκλησία Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν κατήγγειλε στην αστυνομία περισσότερες από 1.000 περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών... Το φαινόμενο της Παιδικής Κακοποίησης εξαπλώνεται με ρυθμό που φοβίζει και «δεν αρκεί η συγκίνηση». Οι εφημερίδες, η τηλεόραση, οι ιστοσελίδες κάνουν γνωστά τα σεξουαλικά σκάνδαλα, μεταφέρουν εικόνες εφιαλτικές διαλυμένων παιδιών, οι ιστορίες που αποκαλύπτονται σοκάρουν, τα δάκρυα τρέχουν, αλλά είναι αυτό αρκετό;

«θέλω να ουρλιάξω! Θέλω να βγάλω την οργή που με πνίγει - τη δική μου και όλων των κοριτσιών, γυναικών, αγοριών, αντρών που έχουν κακοποιηθεί και έχουν στερηθεί ακόμα και το δικαίωμα να είναι οργισμένοι για αυτό» έγραψε η Δήμητρα Πατρικαράκου . Η «Βεβήλωση» δεν αποτέλεσε μια συνηθισμένη «πρώτη συγγραφική απόπειρα», η συγγραφέας δεν είχε το... ψώνιο να γράφει, σηκώθηκε στα πόδια της, έβγαλε στο χαρτί την ιστορία κι έδωσε τη σκυτάλη σε χιλιάδες θύματα να χαμογελάσουν. Η Δήμητρα έχει υπάρξει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης μέσα στο ίδιο της το σπίτι, ένα κανονικό σπίτι μιας καλής οικογένειας των βορείων προαστίων. Από τα 11 έως τα 17 της, κακοποιούνταν συστηματικά από τον πατριό της, έναν άνθρωπο που κατά τ’ άλλα στεκόταν σαν κανονικός πατέρας σε εκείνη και τις αδελφές της, ένα «καλό παιδί», μακριά από την εικόνα του «βίαιου άνδρα»! Μια ιστορία που έπρεπε να γίνει γνωστή, δεν κρύφτηκε, όπως δεν πρέπει να κάνει κανένα θύμα, πρέπει να μιλήσει ανοιχτά γι’ αυτό που του έχει συμβεί.

Η Ελλάδα του 2017 φοβίζει. Αύξηση της βίας στις γειτονιές, η οποία πληθαίνει και αλλάζει ποιοτικά χαρακτηριστικά. Γίνεται πιο άγρια, πιο ωμή βία, και αφορά πιο μικρές ηλικίες. Αυξάνει επίσης, η βία στην οικογένεια, η κακοποίηση, η ψυχολογική βία και η παραμέληση. Αυξάνεται η σεξουαλική βία στην κοινότητα - βιασμοί στα σχολεία - και στην Ελλάδα. Αλλωστε, σε περιόδους κοινωνικής απορρύθμισης παιδιά που ζουν σε κοινωνικά αποκλεισμένο και δυσλειτουργικό περιβάλλον θα εκτεθούν σε διάφορα είδη βίας, και κάποια στιγμή θα έρθουν σε επαφή και με τη σεξουαλική βία. Το όνειρο του Γιώργου Νικολαΐδη, διευθυντή του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού απεικονίζει την πραγματικότητα «Ονειρεύομαι μια ημέρα που την Πρωτοχρονιά δεν θα πάνε παιδιά από κανένα ίδρυμα να πουν τα κάλαντα σε κανέναν αξιωματούχο γιατί αυτά τα παιδιά, πρώτα απ’ όλα, πρέπει να γίνουν παιδιά και όχι κακοποιημένα παιδιά».

Η σεξουαλική κακοποίηση είναι πολύ «ήσυχη». Αντίθετα με άλλες μορφές (π.χ. σωματική κακοποίηση), που με κάποιον τρόπο εκδηλώνεται (π.χ. μελανιές), η σεξουαλική κακοποίηση μπορεί να παραμείνει ένα ισόβιο μυστικό. Είναι ευθύνη των ενηλίκων, να δημιουργηθεί μια ανοιχτή κοινωνία όπου ένα σεξουαλικά κακοποιημένο παιδί να μπορεί να νιώσει ότι υποστηρίζεται και ότι είναι ελεύθερο να μιλήσει. Ισως όταν η κοινωνία δει την τραγωδία κατά πρόσωπο να αλλάξει... Επίσημοι αριθμοί δεν υπάρχουν για τα παιδιά θύματα κακοποίησης. Είναι φοβερό. Στατιστικές δείχνουν όμως, ότι υπάρχει αύξηση στην ενδοοικογενειακή βία κι αυτά τα στοιχεία προκύπτουν από την αύξηση του αριθμού των κακοποιημένων γυναικών.

«Δεν είναι αλλοδαπός, δεν είναι αλκοολικός ή περιθωριακός. Δεν είναι καν άγνωστος. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας». Αυτό τονίζουν σε κάθε ευκαιρία, εδώ και χρόνια, όσοι ασχολούνται με το φαινόμενο της παιδικής κακοποίησης, με το ερώτημα εύλογα να προκύπτει: αν είναι τόσο κοντά μας, γιατί δεν μπορούμε να το σταματήσουμε; Ισως η σεξουαλική κακοποίηση ευδοκιμεί στο σκοτάδι και στην υποκρισία. Είναι τουλάχιστον αφελές να επιλέγεις να αγνοήσεις κάτι που υπάρχει. Οσο περισσότερο μιλάμε για τη σεξουαλική κακοποίηση, τόσο λιγότερο ευάλωτα θα είναι τα παιδιά!
Μπορείς και εσύ να βοηθήσεις . Σήμερα. Οχι αύριο.

(ΕΛΙΖΑ, Ελληνική εξειδικευμένη MKO για την προστασία παιδιών)

Το 1995, ένα 6χρονο κορίτσι, η Ελίζα έχασε τη ζωή του από την ίδια του τη μάνα και τον εραστή της. Για τους κατοίκους της Νέας Υόρκης, η Ελίζα με το θάνατό της έγινε το σύμβολο και η αιτία ώστε να υπογραφεί το μανιφέστο «Ποτέ Ξανά» και να θεσπιστεί «Ο Νόμος Της Ελίζας» που επανακαθορίζει τις ευθύνες του κράτους και των κοινωνικών υπηρεσιών στα θέματα προστασίας του παιδιού. το κορίτσι - σύμβολο κατά της παιδικής κακοποίησης έγινε ίδρυμα και το Gazzetta Weekend ακούει, σοκάρεται από την αύξηση του φαινομένου και μαθαίνει γι αυτά που πρέπει να γίνουν... χθες αναφορικά με τον τρόπο διαχείρισης του φαινομένου.

Ιστορίες παιδιών – θυμάτων κακοποίησης βλέπουν το φως της δημοσιότητας καθημερινά. Ιστορίες που σοκάρουν και μας κάνουν να απορούμε για το τι μπορεί να συμβαίνει στη διπλανή ή μέσα στη δική μας πόρτα. Αν αναλογιστεί όμως κανείς πως οι ιστορίες αυτές αποτελούν μονάχα την κορυφή του παγόβουνου, καταλαβαίνει πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη για ουσιαστική αλλαγή στον τρόπο διαχείρισης του φαινομένου από όλη την κοινωνία.

Γιατί η κοινωνία εμπεριέχει όλους τους κρίκους αλυσίδας προστασίας των παιδιών. Όλους εμάς δηλαδή.

Τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας αντικατοπτρίζουν μόνο μερικώς τη διάσταση του προβλήματος. Η πραγματικότητα ξεπερνά κατά πολύ κάθε έρευνα. Στατιστικές έχουν δείξει πως στην Ελλάδα :

· 9 στις 10 σοβαρές περιπτώσεις κακοποίησης παραμένουν χωρίς διάγνωση, προστασία και αντιμετώπιση (Smith et al., 2000; Broman-Fulks et al., 2007)

· 1 στα 2 παιδιά έχει πέσει θύμα τουλάχιστον μίας ανεπιθύμητης εμπειρίας σωματικής βίας (Becan study, Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού)

· 1 στα 5 παιδιά έχει πέσει θύμα περιστατικού σεξουαλικής βίας (Becan study, Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού)

· Σχεδόν 3 στα 10 παιδιά δηλώνουν παραμελημένα (Becan study, Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού)

Φταίει η οικονομική κρίση… θα βιαστούν πολλοί να πουν. Είναι λάθος όμως υπό την «ομπρέλα» της να εντάσσουμε κάθε παθογένεια της κοινωνίας μας. Δυστυχώς, η κακοποίηση δεν είναι κάτι «νέο» για καμία χώρα στον κόσμο. Η οικονομική κρίση ενδεχομένως φέρνει στην επιφάνεια πιο γρήγορα ή πιο απότομα, θέματα που υποβόσκουν, αλλά που όμως κάποια στιγμή θα εμφανίζονταν έτσι κι αλλιώς.

O δράστης είναι ο άγνωστος που παραμονεύει σε κάποιο πάρκο. Μύθος. Ο θύτης τις περισσότερες φορές προέρχεται από το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον, ασκεί επιρροή και δύναμη και επιδιώκει να αναπτύξει «σχέση εμπιστοσύνης» με το παιδί. Μπορεί να είναι πολύ αγαπητός. Εμφανίσιμος. Άντρας ή γυναίκα. Μεγαλύτερης ή νεαρότερης ηλικίας.

Η Εταιρία κατά της Κακοποίησης του Παιδιού - ΕΛΙΖΑ ξεκίνησε τη δράση της το 2008. Είναι μία Ελληνική εξειδικευμένη Μη Κυβερνητική Οργάνωση που ασχολείται με την προστασία και προαγωγή των δικαιωμάτων των παιδιών που έχουν υποστεί ή κινδυνεύουν να υποστούν κακοποίηση ή παραμέληση, και η μόνη που δίνει έμφαση στην προσχολική ηλικία. Βασική αρχή του ΕΛΙΖΑ είναι πως η πρόληψη αποτελεί τον πιο αποτελεσματικό τρόπο διαχείρισης του φαινομένου. Με την παραδοχή αυτή, το ΕΛΙΖΑ εστιάζει στην ευαισθητοποίηση και εκπαίδευση επαγγελματιών όλων των ειδικοτήτων, γονέων και παιδιών.

Το 2016 ξεκίνησε την 1η Πανελλαδική Εκστρατεία κατά της Κακοποίησης Ανηλίκων με το σχεδιασμό και την υλοποίηση Εθνικών Προγραμμάτων, σε συνεργασία με έγκριτους φορείς όπως η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, οι ιατρικές σχολές των Πανεπιστημίων YALE & IOWA, το The New York Society for the Prevention of Cruelty to Children (NYSPCC) – τον 1ο οργανισμό παγκοσμίως που ασχολήθηκε με το φαινόμενο. Μέσα στον τελευταίο χρόνο το ΕΛΙΖΑ, μεταξύ άλλων, έχει επιμορφώσει περισσότερους από 1.200 επαγγελματίες υγείας, στην πλειονότητά τους ιατρούς, καθώς και περισσότερους από 1.100 εκπαιδευτικούς.

Παράλληλα, υλοποιεί σταθερά καμπάνιες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης γονέων, ενώ υποστηρίζει προγράμματα παρέμβασης για ευάλωτες οικογένειες, με στόχο τη μείωση της εμφάνισης περιστατικών κακοποίησης και παραμέλησης.

Η Διοικητική Διευθύντρια του ΕΛΙΖΑ, Α. Στάθη σημειώνει πως θα πρέπει να έχουμε όλοι στο νου μας ότι:

1. Τα παιδιά μπορούν να ξεπεράσουν το τραυματικό γεγονός, πρωτίστως όταν τα πιστεύει και τα υποστηρίζει ένας στοργικός και τρυφερός ενήλικας.

2. Η αντίδραση του γονέα στην αποκάλυψη και μετέπειτα θεραπεία του παιδιού είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας για την επούλωση της τραυματικής εμπειρίας. Οι γονείς θα πρέπει να παραμείνουν ψύχραιμοι, να ταυτιστούν με την ψυχολογία του παιδιού και να «ακούν» όσα τα παιδιά τους φωνάζουν, πολλές φορές μέσα από τη σιωπή και τη συμπεριφορά τους.

3. Γονείς και φροντιστές θα πρέπει να απευθυνθούν σε ειδικό ή σε κατάλληλη δομή, ώστε να μπορέσουν και οι ίδιοι να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους.

4. Η πρόληψη μέσα από τη δια βίου εκπαίδευση επαγγελματιών και την επιμόρφωση γονέων και παιδιών είναι το κλειδί για ένα ασφαλέστερο μέλλον για τα παιδιά.

Για να μάθετε περισσότερα για το έργο του ΕΛΙΖΑ:

www.eliza.org.gr

https://www.facebook.com/ngoELIZA/