Τζορτζ Μπεστ: Των άκρων στη μπάλα και στη ζωή...

Ήταν από τους ποδοσφαιριστές εκείνους που όταν εμφανίστηκαν στη «μεγάλη σκηνή», ήταν ευλογημένοι, προικισμένοι με αστείρευτο και αξιοζήλευτο ταλέντο και κάθε «καλπασμός» τους στον αγωνιστικό χώρο έκοβε την ανάσα.

Ο Τζορτζ Μπεστ, την 25η Νοεμβρίου του 2005 άφησε την τελευταία του πνοή έχοντας ταλαιπωρηθεί απίστευτα από θέματα υγείας, τα οποία προκλήθηκαν από το αλκοόλ και τις καταχρήσεις. Σε ηλικία 59 ετών «έσβησε» με τρόπο που διόλου τίμησε τον ποδοσφαιριστή Μπεστ, με τον άνθρωπο Τζορτζ να είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις για μελέτη και αναζήτηση στοιχείων για όσα έπραξε. Γιατί τα έκανε όλα, δεν άφησε τίποτα στη μέση, δεν είχε απωθημένα, έζησε στα άκρα και του άρεσε.

Ακόμα και το αλκοόλ, είτε το συνέχιζε από επιλογή, είτε πλέον είχε φτάσει σε σημείο που δεν μπορούσε να σταματήσει, σίγουρα είχε φροντίσει να πείσει τον εαυτό του πως ό,τι κι αν συνέβαινε, ό,τι κι αν ερχόταν στη ζωή του ήταν κάτι που το είχε προκαλέσει ο ίδιος και πάντοτε ήταν συμβιβασμένος με την όποια συνέπεια. Ίσως βέβαια έβλεπε να έρχονται καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούσε ν' αποτρέψει ή να μπαλώσει όπως θα έκανε στο γήπεδο, αλλά η επιλογή του τον οδήγησε εκεί και μάλλον είχε μάθει πολύ καλά να προκαλεί τα δεδομένα που προέκυπταν στη ζωή του.

Όταν στην ηλικία των 15 ετών, τότε που τον ανακάλυψε ο σκάουτ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μπομπ Μπίσοπ, αυτό που είχαν να μεταφέρουν στον Σερ Ματ Μπάσμπι ήταν ότι πρόκειται για ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα, ίσως ακόμα κι έτσι ουδείς περίμενε να δεί τόσα πράγματα από εκείνον το πιτσιρίκι που είχε μονίμως σκυμμένο το κεφάλι και με απίστευτη νοσταλγία για την πατρίδα του, τη Βόρεια Ιρλανδία.

Εκείνο το πιτσιρίκι, που το 1964, στα 17 του χρόνια είχε κατακτήσει το FA Youth Cup και έναν χρόνο αργότερα έπαιρνε το μετάλλιο του πρωταθλητή στην πρώτη κατηγορία της Αγγλίας, στην πρώτη επιτυχία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά την τραγωδία του Μονάχου, εξελίχθηκε σε έναν... ακραίο ροκ – σταρ του ποδοσφαίρου.

Με τη νοοτροπία που άρχισε ν' αντιμετωπίζει το παιχνίδι και με το ταλέντο του που δεν θα τον πρόδιδε ποτέ, τουλάχιστον στη θητεία του στους «κόκκινους διαβόλους», έκανε όσα πραγματικά... κατέβαζε το κεφάλι του και δεν είχε κανέναν φόβο για τίποτα απ' όσα σκεφτόταν να πράξει. Βάζοντας ορισμένες φορές ως πρώτο κριτήριο το όμορφο ποδόσφαιρο και τον ενθουσιασμό του κόσμου κι αργότερα την ουσία στο παιχνίδι, ακόμα κι έτσι, το έκανε με μοναδικό τρόπο.

«Σε ένα παιχνίδι απέναντι στην Ίπσουϊτς, είχα σκοράρει με απευθείας κόρνερ. Είχα κάνει πολλές προπονήσεις και πετύχαινα 9 στα 10. Την επόμενη μέρα διάβασα στις εφημερίδες ότι με χαρακτήριζαν απλά τυχερό. Έπειτα από δύο εβδομάδες παίξαμε ξανά στο Κύπελλο, κερδίσαμε ένα κόρνερ, προσπάθησα να κάνω το ίδιο και η μπάλα πήγε στην εξωτερική πλευρά του δοκαριού. Αν είχε πάει μέσα, θα ανέβαινα μέχρι και τις θέσεις των δημοσιογράφων, θα υποκλινόμουν και θα... αποχωρούσα»! Αυτά είναι λόγια του Μπεστ. Χρειάζεται κάτι άλλο για να καταλάβει κανείς το σκεπτικό του;

Βασικά ναι, χρειάζεται. Σε παιχνίδι της εθνικής ομάδας της Βορείου Ιρλανδίας απέναντι στην Ολλανδία, το 1976 και στο δρόμο προς το γήπεδο του Ρότερνταμ, δημοσιογράφος του Guardian καθόταν ακριβώς πίσω από τον... 5ο Beatle, τον ρώτησε αν ο Κρόιφ ήταν καλύτερος από εκείνον κι ο θρυλικός επιθετικός είχε απαντήσει:

«Μου κάνεις πλάκα έτσι; Θα σου πω τι θα κάνω... Θα κάνω “ποδιά” στον Κρόιφ με την πρώτη ευκαιρία». Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού με τους «οράνιε», τη βρήκε αυτή την ευκαιρία και μόλις έκανε το «τούνελ» στον Ολλανδό, σήκωσε ψηλά τη γροθιά του συνεχίζοντας παράλληλα το παιχνίδι και την κίνησή του. Το μήνυμα είχε εκληφθεί από ελάχιστους στις θέσεις των εκπροσώπων του Τύπου, αλλά ήταν σαφέστατο.

Το παλμαρέ του Τζορτζ Μπεστ παρέμεινε φτωχό, ενώ και με την εθνική ομάδα της πατρίδας του δεν αγωνίστηκε σε καμία μεγάλη διοργάνωση, συμπληρώνοντας μόνο 37 ματς. Με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, ένα ευρωπαϊκό, αυτό του 1968 που απέκτησε τεράστια σημασία επιβεβαιώνοντας την αναγέννηση του συλλόγου μετά το αεροπορικό δυστύχημα, ενώ, σε ατομικό επίπεδο, είχε γίνει ο νεότερος ποδοσφαιριστής που κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα, τη χρονιά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Η απότομη επιτυχία στο Μάντσεστερ, σίγουρα ενίσχυσε τον... άλλο εαυτό που είχε αρχίσει να βγάζει μόλις αισθάνθηκε ότι μπορούσε να κατακτήσει τον ποδοσφαιρικό κόσμο. Το συνεσταλμένο και ντροπαλό παιδί είχε δώσει τη θέση του σ' έναν άντρα που κυνηγούσε ποτό, γυναίκες και αυτοκίνητα. Η συνεχής παρουσία του σε νυχτερινά πάρτι, το ατελείωτο αλκοόλ, οι... κακές παρέες, οι γυναίκες στις οποίες είχε τρομερή πέραση ως ομορφόπαιδο που ήταν στην εποχή του και η αδυναμία να ξεφύγει από τον... κακό – όπως τουλάχιστον τον θεωρούσαν οι άλλοι – εαυτό του, έδωσαν κατηφορική πορεία στην καριέρα του.

Σε αντίθεση με τα δεδομένα που επικρατούσαν τη δεκαετία του '60 στους μισθούς των ποδοσφαιριστών, ο Τζορτζ Μπεστ εξοικονομούσε πολλά περισσότερα από τον μέσο όρο. Λέγεται ότι λάμβανε χρήματα τα οποία για εκείνα τα χρόνια οι συνάδελφοί του ούτε που μπορούσαν να σκεφτούν. Οι σπόνσορες τον πλησίασαν αμέσως, οι όποιες διαφημίσεις προϊόντων της εποχής του γέμιζαν τις τσέπες κι εκείνος ήξερε ακριβώς πως να διαχειριστεί τα οικονομικά του. Ή μάλλον η λέξη «διαχείριση» δεν ενδείκνυται στην περίσταση. «Διέθεσα αρκετά χρήματα για αλκοόλ, γυναίκες και γρήγορα αυτοκίνητα... Τα υπόλοιπα χρήματα απλά τα σπατάλησα» είχε αναφέρει και από αντιλαμβάνεται κανείς πολλά.

«Η “δίψα” του για επιτυχίες κι όταν αυτός κατάλαβε από κάποιο σημείο κι έπειτα πως δεν θα τις έβρισκε απαραίτητα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κάνοντας όμως λάθος επιλογές στη συνέχεια της καριέρας του με μικρά περάσματα από μετρίου επιπέδου συλλόγους, τον έριξαν στο αλκοόλ» είναι μια άλλη άποψη που έχει εκφραστεί από τον sportswriter, Ντάνκαν Χάμιλτον σε βιβλίο που έχει γράψει εκείνος έπειτα από μελέτη 5.000 δημοσιευμάτων, 500 βιβλίων, έχοντας μιλήσει με περισσότερα από 100 άτομα και έχοντας παρακολουθήσει προσεκτικά οποιοδήποτε φιλμ αφορά ή συμμετέχει σε αυτό ο Τζορτζ Μπεστ.

Είναι μια άποψη που μάλλον δεν βρήκε ανταπόκριση και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν θα γίνει αποδεκτή από τους οπαδούς του κλαμπ του Μάντσεστερ, αλλά είναι δημόσια και έχει επιχειρήματα.

Βέβαια, ο Ντάνκαν Χάμιλτον κατηγορεί για τα δεινά του Μπεστ και τον Σερ Ματ Μπάσμπι για τον τρόπο που απέτυχε να βοηθήσει στο πνευματικό κομμάτι, έναν νεαρό που όλα του ήρθαν απότομα και σε έντονο βαθμό και που όταν ξεκίνησε να... παρεκκλίνει της πορείας του προς την κορυφή επιλέγοντας τα ξενύχτια και τη διασκέδαση με γυναίκες, ο τότε κόουτς των «κόκκινων διαβόλων» άργησε πολύ να του κάνει επίπληξη. Δεν φάνηκε όσο αυστηρός θα έπρεπε για να λάβει το μήνυμα ο Βορειοϊρλανδός και να... επιχειρήσει να ξαναμπεί στη σωστή τροχιά, όπως έγινε αμέσως με τον Μπόμπι Τσάρλτον, για τον οποίο δεν χρειάστηκε παραπάνω από μια παρατήρηση όταν υπέπεσε σε... πειθαρχικό παράπτωμα.

Ο Μπεστ δεν κατηγόρησε ποτέ κανέναν για τον τρόπο ζωής του, ωστόσο ο ισχυρισμός του πως ποτέ δεν έβλαψε κανέναν έχει κενά. Ο γιος του πάλεψε με την κατάθλιψη, οι δυο γυναίκες της ζωής του χώρισαν σε άθλια κατάσταση και έκανε χιλιάδες ανθρώπους να ανησυχήσουν γι αυτόν!

Σε όλες του τις συνεντεύξεις μετά τις πρώτες επιτυχίες έβγαζε μια πολύ συμπαθητική φιγούρα, είχε αίσθηση του χιούμορ, έδειχνε όμως πως η ελπίδα για κάτι καλύτερο είχε χαθεί. Το αλκοόλ τον εξουσίαζε, τον κατέστρεψε, τον σκότωσε...

Σε ηλικία 59 ετών, στις 25 Νοεμβρίου του 2005, βύθισε στο πένθος τους Βρετανούς, αφού ο πιο ποιοτικός παίκτης του Νησιού έχανε τη μάχη για τη ζωή σε ένα κρεβάτι στο «Cromwell Ηospital» του Λονδίνου.

Για εκείνον, του οποίου τη μορφή οι οπαδοί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αντικρίζουν κάθε φορά στο άγαλμα της... Αγίας Τριάδας, έξω από το Ολντ Τράφορντ, θα τραγουδούν πάντοτε το σύνθημα που προέκυψε από το τραγούδι του Norman Greenbaum το 1969 με τίτλο «Spirit in the Sky», με μια μικρή αλλαγή στους στίχους:

«Όταν πεθάνω και με βάλετε ν' αναπαυθώ, θα πάω για ένα ποτό με τον Τζόρτζι Μπεστ...».