Νικόλας Άσιμος: Ρε μπαγάσα... (vids, pics)

Ο Άσιμος, ο μπαγάσας... Ναι, ξεκινάω με κλισέ, αλλά έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. Ο χαρακτηρισμός δεν γίνεται για να προσελκύσει βλέμματα θαυμασμού, συγκατάβασης, οίκτο. Εξάλλου, ο τραγουδοποιός/ταραχοποιός δεν ήθελε τέτοια δημοσιότητα. Αφυπνιστής συνειδήσεων, αμφισβητίας ειδήσεων, αναμορφωτής ψευδαισθήσεων. Αδέσμευτος, ωραίος (τύπος) και ελεύθερος. Με δυο γραβάτες παρακαλώ, διότι ήταν πιο σοβαρός από τους “σοβαρούς” σοβαροφανείς! Άσιμος ο φλου (κλεμμένο από τον Σιδηρόπουλο αυτό, το “φλου”). Ο Νικόλας ήταν περιπτωσάρα (με την καλή έννοια, αυτό από τον Λαζόπουλο) και όσοι τον δέχονταν όπως είναι καλώς. Όσοι αντιδρούσαν γιατί τους ενοχλούσε, κανένα πρόβλημα.

Έπαιρνε το καπελάκι του, το πονηρό, μυστήριο βλέμμα και τους “κροκανθρώπους” του και προχωρούσε. Στην πλατεία (Εξαρχείων), στο κέντρο της Αθήνας και όπου αλλού τον έβγαζε ο δρόμος. Ο Άσιμος ήταν το θαυμαστικό και η επικίνδυνη στροφή, αν θέλουμε να του βάλουμε ταμπέλα. Αν ζούσε μπορεί και να την είχε πάνω του, κυριολεκτικά.

Ο Άσιμος κάτω από το μαύρο-κόκκινο λάβαρο και από το βαθύ μαύρο του απροσδόκητου φινάλε. Τουλάχιστον το διάλεξε μόνος του, κι ας ήταν λάθος. Ο Άσιμος πάλεψε με τον μηχανισμό και έμεινε σε μας ως το σκανδαλιάρικο αερικό που μπορούσε να μας πει “δεν πα να μας χτυπούν...” μέχρι τα δικά του κάλαντα. Αλήθεια, “ρε μπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω;”.

Δεν πα να λένε..

Ήταν ο Άσιμος τρελός; Ας πούμε ότι ήταν. Ήταν όμως και καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης και της έννοιας. Ο Άσιμος δεν νοιαζόταν για το άμεσο κέρδος. Δεν νοιαζόταν για δημοσιότητα, για αναγνώριση, για επιτυχία. Ο Άσιμος ήθελε να εκφραστεί. Η αρχή και το τέλος κάθε καλλιτέχνη. Ο Άσιμος δημιουργούσε και άφηνε το δημιούργημα ελεύθερο. Το ίδιο έκανε και με τη ζωή του. Το δημιούργημα των άλλων (τον γονιών του) δεν είχε κανένα δεσμό με το παρελθόν. Ανεξάρτητος και ελεύθερος να ανακαλύπτει, να έρχεται αντιμέτωπος με τα μυαλά και τα βλέμματα των άλλων.

Τον Άσιμο δεν τον απασχολούσαν τα καθημερινά, τα τετριμμένα, όχι όπως τα βίωνε η κοινωνία στην εποχή του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν τον άγγιζαν τα “πλαστικοποιημένα”, τα προκατασκευασμένα αισθήματα, τα τυποποιημένα προϊόντα οι τυποποιημένες πράξεις και δράσεις. Δεν τον ενδιέφεραν οι άνθρωποι με τα ψεύτικα ρούχα και τις τσαλακωμένες συνειδήσεις.

Για τον Άσιμο, σκέψη, δράση, βίωμα ήταν ένα και το αυτό. Η αντισυμβατική σκέψη, γινόταν πράξη και κατέληγε σε βίωμα και ανάποδα. Όλο αυτό, βέβαια, ερχόταν σε αντίθεση με την εποχή και το πνεύμα της. Η καλλιτεχνική έκφραση του Άσιμου δεν συμβάδιζε με το ανόητα γρήγορο, με το οπισθοδρομικό, με το προσκολλημένο στο παρελθόν πνεύμα, ούτε με τον ηλίθιο μοντερνισμό και τον λοβοτομημένο καταναλωτισμό της μεταπολίτευσης.

Ο Άσιμος ήταν συγκρουσιακό στοιχείο και δεν έκανε βήμα πίσω από τη σύγκρουση, όποιο κι αν ήταν το κόστος. Ε, αυτό είναι ο ορισμός του καλλιτέχνη και δεν πα να λένε ότι ήταν τρελός.

Ο Ασημόπουλος που έγινε Άσιμος

Ο Άσιμος, πραγματικό όνομα Νικόλαος Ασημόπουλος, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1949. Οι γονείς του ήταν από την Κοζάνη. Από μικρός ήταν ανήσυχος. Είχε μεγάλη περιέργεια και ήταν φιλομαθής. Του άρεσε να διαβάζει εξωσχολικά βιβλία στο σχολείο. Όπως έχει πει ο αδερφός του Δημήτρης Ασημόπουλος, ήταν ζωηρός και αμφισβητούσε. Στο Δημοτικό κρατούσε τη σημαία. Έφηβος ασχολήθηκε με το σχολικό θέατρο, τον αθλητισμό, το ποδόσφαιρο. Έγραφε στίχους. Δημιουργούσε ποιήματα με διάφορες αφορμές. Οι καθηγητές του θεωρούσαν ότι ήταν πρόωρα ώριμος.

Τα σχολικά βιβλία τα διάβαζε ολόκληρα και δεν τα ξαναδιάβαζε. Τελειώνει το Λύκειο, πρακτικό-κλασικό τότε. Φροντιστήριο δεν πήγε. Κατάφερε να μπει στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης. Ήθελε να πάει για δημοσιογράφος. Στέλνει γραπτό σε εφημερίδα της πόλης χρησιμοποιώντας πρώτη φορά το ψευδώνυμο Άσιμος. Το καθιερώνει ως φοιτητής. Η ταυτότητα του μένει στην Ασφάλεια. Εκδίδει άλλη σαν Άσιμος. Στο πανεπιστήμιο θέλησε να δημιουργήσει ξανά το Φοιτητικό Θέατρο με δική του αίθουσα. Ανέβασε 4-5 έργα. Αριστοφάνη, Μολιέρο, Μένανδρο. Τότε αγοράζει και την πρώτη του κιθάρα και παίζει σε ταβέρνες και παρέες. Αυτοδίδακτος. Στη Θεσσαλονίκη δημιούργησε τρεις μπουάτ. Παράλληλα ξεκινούν οι εμφανίσεις στο αναψυκτήριο του Λευκού Πύργου και στο “Apple”. Την περίοδο της χούντας βρέθηκε στα κρατητήρια, χτυπήθηκε άγρια.

Οι μπουάτ και οι παράνομες κασέτες

Το 1973 κατεβαίνει στην Αθήνα. Αρχικά ασχολείται με το θέατρο. Συμμετείχε στο έργο “Τσιρκολάνοι” του Γιώργη Χριστοφιλάκη. Μετά απ’ αυτό αρχίζει η καλλιτεχνική του πορεία. Συνεργάστηκε με πολλούς τραγουδιστές (Ζωγράφος, Ζουγανέλης, Μπουλάς,κ.α.). Εμφανίζεται στην Πλάκα μαζί με ηθοποιούς, συνθέτες, τραγουδιστές, παρουσιάζοντας πρόγραμμα με μουσική, κείμενα, σκετς και ντοκουμέντα κόντρα στο κατεστημένο της εποχής. Οι συνεργασίες του δεν κρατάνε πολύ λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα του. Ιδρύει πολλές μπουάτ. Με το σχήμα “Για ένα πολιτικό καφενείο” δίνει παραστάσεις στον πεζόδρομο της Μνησικλέους για να συμβάλλει έμπρακτα στην ανατροπή των καταπιεστών.

Φτιάχνει την Exarchia Square Band και λαμβάνει μέρος σε συναυλίες. Έγραφε πολλά τραγούδια και τα ηχογραφούσε σε στούντιο φίλων. Σε κασέτα. Η πρώτη ήταν η Παράνομη κασέτα Νο 000001 με το βαρέλι που για να βγει το σπάει. Τις διακινούσε ο ίδιος στα Προπύλαια, στο Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια, στο Μοναστηράκι, στο Λυκαβηττό, σε συναυλίες. Το 1983 ανοίγει μαγαζί στα Εξάρχεια (Καλλιδρομίου) και το ονομάζει “χώρο προετοιμασίας”. Ήταν μαγαζί και σπίτι. Εκεί έγραφε, συνέθετε, πουλούσε βιβλία, κασέτες, κ.α.

Οι κροκάνθρωποι, η κατηγορία βιασμού, ο θάνατος

Ήταν σε σχέση με τη Λίλιαν Χαριτάκη και το 1976 γεννιέται η κόρη του. Ο Άσιμος ήταν αντίθετος με τους θεσμούς της σημερινής κοινωνίας (γάμος, στρατός, κ.α). Δυο χρόνια πριν, το 1974, εκδίδει στη ΛΥΡΑ-ZODIAC τον πρώτο δίσκο 45 στροφών (Ρωμιός-Μηχανισμός). Το 1983 θα βγάλει δίσκο 33 στροφών με τη MINOS. Την περίοδο 1980-81 γράφει το βιβλίο “Αναζητώντας Κροκανθρώπους”. Όσον αφορά τη στρατιωτική του θητεία, αυτή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, μια και πήρε απολυτήριο λόγω σχιζοειδούς ψυχώσεως.

Η δεκαετία του ΄80 ήταν και η πιο δύσκολη για τον Άσιμο. Η ψυχική του υγεία ταραγμένη και αρκετές φορές νοσηλεύτηκε, ενώ χάρη στις ενέργειες φίλων απετράπη ο εγκλεισμός του σε ίδρυμα. Λίγα χρόνια αργότερα κατηγορήθηκε από νεαρή κοπέλα για βιασμό. Η είδηση σοκάρει τον καλλιτεχνικό κόσμο. Αποφυλακίζεται με χρηματική εγγύηση, όμως το ψυχολογικό τραύμα είναι μεγάλο. Ο στιγματισμός τον πληγώνει βαθύτατα. Η δίκη ήταν κάτι που δεν θα άντεχε. Έτσι, τα ξημερώματα της 17ης Μαρτίου 1988 δίνει τέλος στη ζωή του, πριν δικαστεί. Κρεμάστηκε από σωλήνα ύδρευσης στον “Χώρο προετοιμασίας” όπως αποκαλούσε το τελευταίο μαγαζόσπιτο στην οδό Καλλιδρομίου 55, στα Εξάρχεια. Πέθανε σε ηλικία 38 ετών.

Η αγαπημένη μας πεντάδα

Μπαγάσας