Από την φυλακή, ξανά στο ρινγκ!

Όμορφα παιδικά χρόνια, ζωή ξέγνοιαστη και άνετη, που του προσέφεραν οι γονείς του με τον πατέρα του να είναι εργολάβος.

Από παιδάκι όταν ήταν ακόμη 11 ετών και… 33 κιλά κατάλαβε ότι η ζωή του θα είναι πάνω σ’ ένα ρινγκ.

Σήμερα είναι 23 ετών. Τι έχει αλλάξει στο πέρας των χρόνων; Έχει πάρει 40 κιλά και έχει γεμίσει από επιτυχίες στο Kickboxing, με παγκόσμιους και ευρωπαϊκούς τίτλους να κοσμούν το παλμαρέ του.

Η πορεία του είχε εκτοξευτεί (75 αγώνες, 40 επαγγελματικοί, μόλις 4 ήττες) αλλά το 2011 ένα… στραβό βράδυ τα όνειρά του πήγαν να… γκρεμιστούν. Ένας καβγάς που ξέφυγε από τα συνηθισμένα, τον έστειλε στην Αυστρία και ύστερα από μερικούς μήνες τον οδηγεί στη φυλακή. Αρχικά στο Λιντς και ύστερα από 4,5 μήνες επιστρέφει στην Ελλάδα, για να ανέβει στο… ρινγκ του δικαστηρίου. Γύρω του, μόνο αυτή την φορά δεν είναι σχοινιά αλλά κάγκελα και απέναντί του δεν έχει κάποιον αθλητή να ρίξει νοκ-άουτ αλλά τον χρόνο! 18 μήνες μετά, ο Φλοριάν Μάρκου αφήνει πίσω του την πολύμηνη ταλαιπωρία, ανοίγοντας στο Gazzetta Weekend Journal την ψυχή του.

Οι στιγμές πίσω από τα σίδερα, η μεγάλη του ανησυχία, τα λόγια που θα κουβαλάει μέσα του, η ελευθερία που δεν αξίζει να θυσιαστεί για τίποτα και μία υπόσχεση σε όσους τον ακολουθούν πιστά όλα αυτά τα χρόνια: «Θα με θυμάστε για πολλά – πολλά χρόνια!»

Φλοριάν είσαι και πάλι ελεύθερος. Τι έγινε και βρέθηκες μέσα;

«Το 2011 είχα ένα πρόβλημα, ένα μεγάλο καβγά, έναν πολύ μεγάλο καβγά. Αναγκάστηκα να φύγω, είχα καταλάβει το λάθος μου αλλά έπρεπε να μην μείνω άλλο στην Ελλάδα. Πήγα αρχικά για λίγο στην Ολλανδία και μετά στην Αυστρία, όπου και έμεινα για μεγάλο διάστημα. Εκεί έπαιξα με αντιπάλους που έδερνα για πλάκα. Μετά ακολούθησε κι ο παγκόσμιος τίτλος WKU στη Γερμανία. Μία μέρα πριν από έναν αγώνα μου στο Λιντς, ήρθαν σπίτι μου οι αστυνομικοί και με συνέλαβαν για να έρθω να δικαστώ στην Ελλάδα».

Κι η απόφαση ήταν 15 χρόνια;

«Ναι, η δίκη έγινε στις 23/3/2014 κι αυτή ήταν η απόφαση, αλλά δεν ήταν δίκαιη. Αποδείχθηκε αυτό. Κανονικά θα έμενα μέσα άλλα 3-4 χρόνια. Μετάνιωσα για ό,τι έκανα, έφταιγα, δεν λέω το αντίθετο. Ποτέ δεν το είπα αυτό, ούτε στον εαυτό μου. Όμως η απόφαση ήταν υπερβολική, έτσι ύστερα από 4,5 μήνες κράτησης στην Αυστρία, έμεινα στις ελληνικές φυλακές άλλους 13 μήνες. Αρχικά πήγα στα Διαβατά, μετά στη Λάρισα και από εκεί συνέχεια είχαν τα Γρεβενά, απ’ όπου και αποφυλακίστηκα πριν λίγες μέρες».

Οι πρώτες σου στιγμές στη φυλακή πως ήταν; Πως τις θυμάσαι;

«Πάντα πιστεύω στον εαυτό μου, πάντα ήξερα ότι θα φτάσω ψηλά. Όταν μπήκα ήμουν σε μια περίοδο που οι διακρίσεις ερχόντουσαν συνέχεια και το μόνο που δεν ήθελα ήταν να… μεγαλώσει ο καιρός κράτησής μου. Ο κόσμος μετά σε βλέπει διαφορετικά ή δεν σε βλέπει καθόλου. Κι έτσι θα γκρεμιζόντουσαν τα όνειρά μου».

Τι ήταν αυτό που σου έδινε δύναμη;

«Ήξερα ότι θα βγω πιο γρήγορα απ’ ότι ήθελε η απόφαση. Θα έβγαινα, φίλε, το ήξερα, το πίστευα. Δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Κάθε μέρα έκανα προπονήσεις, γυμναστική και σκιαμαχία αποτελούσαν μέρη της καθημερινότητάς μου».

Σε φόβισε κάτι;

Εν μέσω γέλιων μας απαντάει: «Δεν με φοβίζει τίποτα».

Τι έμαθες από την περιπέτειά σου αυτή;

«Η φυλακή σού δίνει να καταλάβεις ότι τα χρήματα δεν έχουν, τελικά, καμία αξία. Για παράδειγμα, εγώ τα είχα όλα ακόμη και μέσα που ήμουν: τρόφιμα, ρούχα, ό,τι υλικό αγαθό ήθελα, οι γονείς μου μού το παρείχαν. Η ελευθερία μου όμως; Δεν μπορούσα να νιώσω όπως τώρα που μιλάμε. Καταλαβαίνεις;»

Η πιο έντονη εικόνα που σου έχει αποτυπωθεί στο μυαλό;

«Στη φυλακή του Λιντς, όταν πρωτοπήγα με είδε ένας υπάλληλος και μου λέει “Εσύ; Εσύ εδώ; Τι κάνεις εδώ; Θα ερχόμουν αύριο να σε δω στον αγώνα σου”. Με είχε μάθει ο κόσμος και εκεί. Είτε έπαιζα στην Ελλάδα, είτε στην Αυστρία, πάντα ο κόσμος με αγαπούσε και με στήριζε στους αγώνες μου».

Σε άλλαξε καθόλου η φυλακή;

«Εχω βγει με ακόμη μεγαλύτερη επιθυμία για τα ρινγκ. Στόχος μου είναι να φτάσω στην κορυφή, επιστρέφοντας στους τίτλους. Δεν αξίζει να θυσιάσεις την ελευθερία σου για τίποτα».

Ποια κουβέντα, απ’ αυτές που άκουσες μέσα, θα κουβαλάς για πάντα;

«Όλοι οι συγκρατούμενοί μου ήξεραν ότι είμαι αθλητής. Είναι μέσα άτομα 23 χρόνια και είναι, να ξέρετε, πολύ καλά παιδιά. Όλοι μου μιλούσαν εμένα, οι συμπατριώτες μου ένιωθαν υπερήφανοι που ανέβαζα ψηλά την αλβανική σημαία ύστερα από τις νίκες μου. Αυτό το «βγες να σε δούμε να παίζεις», θα το έχω πάντα μέσα μου».

Οι άνθρωποι που ήταν κοντά σου;

«Φυσικά οι γονείς μου, εννοείται αυτό. Ο προπονητής μου ο κύριος Αρμάγος, ο ένας ο μάνατζερ που έχω στην Αυστρία κι η κυρία Μπιτάκου που ήρθε και μάρτυρας υπεράσπισής μου τρεις φορές. Ο κόσμος με τα μηνύματά του και τη στήριξή του στο facebook, μου έδινε τεράστια δύναμη. Ό,τι φωτογραφία κι αν ανέβαζα γινόταν χαμός από κάτω, με τα σχόλιά τους με έκαναν πιο δυνατό».

Το πρώτο πράγμα που έκανες ποιο ήταν;

«Ήρθα σπίτι, είδα τους δικούς μου ανθρώπους και μετά πήγα στην παραλία να περπατήσω μόνος μου. Ήθελα να σκεφτώ με τον εαυτό μου. Μετά έβαλα γάντια, έκανα ό,τι έχω μάθει από παιδί κι αυτό που ξέρω πολύ καλά είναι να χτυπιέμαι».

Τα πλάνα σου από εδώ και πέρα;

«Εχω έναν αγώνα στην Ελλάδα, στο No Limits και μετά θα φύγω στο εξωτερικό. Μόνο για μποξ θα συζητήσω. Η πυγμαχία είναι αυτό που θέλω να κάνω από δω και πέρα. Πρώτα θα πάω Γερμανία και σίγουρα Αμερική».

Η υπόσχεση που έχεις δώσει στον εαυτό σου αλλά και στους ανθρώπους που σε εμπιστεύονται και είναι κοντά σου, ποια είναι;

«Σίγουρα, όλοι θα με θυμούνται για πολλά – πολλά χρόνια. Θα κάνω σπουδαία πράγματα, τώρα είναι ακόμη η αρχή, θα πάθουν ΟΛΟΙ πλάκα με αυτά που θα πετύχω, θα με δείτε στα μεγαλύτερα σαλόνια».