Ο Μέρφι, ήθελε να δει τη Γιουνάιτεντ να ζει...

Δεν ήταν κάποιος προπονητής. Δεν ήταν κάποιος σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Δεν ήταν ένας δεινός σκόρερ. Δεν ήταν ένας αμυντικός – βράχος που τιμούσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Δεν ήταν ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, ούτε καν ο Σερ Ματ Μπάσμπι.

Ήταν ένας άνθρωπος στον οποίο ο σύλλογος έχει αποτίσει αιώνιο φόρο τιμής στο μουσείο του, αλλά και έχει δώσει τ' όνομά του στο βραβείο για τον καλύτερο νέο ποδοσφαιριστή κάθε χρονιάς.

Για να φτάσει να γιορτάζει η ομάδα του Μάντσεστερ 114 χρόνια (24/4/1902) από την ίδρυσή της και να συνεχίζει την πορεία της προς κάθε δυνατή καταξίωση, εκείνος, αντιστάθηκε, πάλεψε, έδωσε σε όλους να καταλάβουν ότι η ζωή δεν σταματά. Πόσω μάλλον, η ζωή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ!

Ήταν ο Τζίμι Μέρφι, που στα βιβλία της ιστορίας της Γιουνάιτεντ μπορεί να είναι «αδικημένος», αλλά έχει παίξει τρομερό ρόλο στην αναγέννηση από τις στάχτες της.

Όλοι θυμούνται εκείνη την αδικοχαμένη γενιά των «κόκκινων διαβόλων» που προοριζόταν για σπουδαία πράγματα αλλά η μοίρα τους επιφύλαξε το χειρότερο παιχνίδι και τους στέρησε τη ζωή σ' εκείνη την αποφράδα 6η Φεβρουαρίου του 1958...

Τα ... μωρά του Μπάσμπι χάθηκαν στην τρίτη αποτυχημένη προσπάθειας απογείωσης του αεροσκάφους, όταν αυτό χρειάστηκε από το Βελιγράδι να κάνει στάση για ανεφοδιασμό στο Μόναχο, έπειτα από την τεράστια επιτυχία με το τελικό 3-3 απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα...

Ο Τζίμι Μέρφι, πάντοτε ταξίδευε με την ομάδα και πάντοτε καθόταν στη διπλανή θέση από τον Μπάσμπι, για να συζητήσουν για το τακτικό κομμάτι και να μοιράζονται τις σκέψεις τους γύρω από το ποδόσφαιρο και τον τρόπο που θα έπρεπε να δουλεύουν οι ποδοσφαιριστές τους. Σ' εκείνο το ταξίδι, ευτυχώς για τον ίδιο αλλά και για τον σύλλογο, δεν είχε πάει...

Οι υποχρεώσεις του με την εθνική ομάδα της Ουαλίας, της οποίας επίσης ήταν προπονητής εκείνο τον καιρό, σε παιχνίδι προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Σουηδίας (όπου και βρέθηκαν οι «δράκοι») απέναντι στο Ισραήλ. «Όταν του είπα ότι ήθελα να πάω μαζί, ο Ματ μου απάντησε πως είχα δουλειά στο Κάρντιφ και πως έπρεπε να βρεθώ κανονικά στην εθνική ομάδα. Έτσι, αποφασίστηκε να ταξιδέψει στο Βελιγράφι ο γυμναστής, Μπερτ Γουάλεϊ» είχε αναφέρει ο Μέρφι, που δεν θα ξεχάσει ποτέ εκείνες τις στιγμές, της 6ης Φεβρουαρίου, όταν εκείνος επέστρεψε από το παιχνίδι της Ουαλίας στο Μάντσεστερ και το «Ολντ Τράφορντ», όπου βρήκε τη γραμματέα του Ματ Μπάσμπι, Άλμα Τζορτζ...

«Μπήκα μέσα, έβαλα ένα ποτήρι ουίσκι και η Άλμα μου είπε ότι το αεροσκάφος είχε συντριβεί... Εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος... Μου το ξαναείπε και φώναζε πως εκείνη τη στιγμή δεν το αντιλαμβανόμουν και πως υπήρχαν νεκροί από την ομάδα... Άρχισε να κλαίει... Την τρίτη φορά που το άκουσα, τότε κατάλαβα τι ακριβώς είχε συμβεί... Πήγα στο γραφείο μου και άρχισα να κλαίω, μέχρι η ησυχία αυτή που από πριν προκαλούσε ανησυχία, διακοπεί από τα τηλεφωνήματα και τον χαμό που ακολούθησε» έχει περιγράψει ο... αφανής ήρωας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ο Μέρφι είχε χαρακτηριστεί από τον Ματ Μπάσμπι ως η... καλύτερη μεταγραφή του από τη στιγμή που ανέλαβε τους «κόκκινους διαβόλους». Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πήρε κοντά του μόλις έπιασε δουλειά στον σύλλογο του Μάντσεστερ και σ' εκείνον στηριζόταν για να εμψυχώνει, να παθιάζει και να δουλεύει στο πνευματικό κομμάτι των ποδοσφαιριστών.

Ο Τζίμι Μέρφι ήταν εξαιρετικός στα Mind games και ήξερε να «διαβάζει» τους παίκτες, όμως, προτεραιότητα στις υποχρεώσεις του, είχε το σκάουτινγκ και η παρακολούθηση νεαρών ποδοσφαιριστών...

Την επομένη της αεροπορικής τραγωδίας του Μονάχου, ταξίδεψε κι εκείνος στη γερμανική πόλη, όπου στο νοσοκομείο αντίκρισε την ... σπασμένη ομάδα, την αποδεκατισμένη, έμαθε για τα θύματα, γι' αυτούς που ήταν πιο σοβαρά τραυματισμένοι και μίλησε μ' εκείνους που είχαν επιζήσει αλλά έπρεπε να περάσουν κάποιο διάστημα νοσηλευμένοι. «Συνέχισε να κρατάς εσύ ψηλά τη σημαία του συλλόγου...» του ψιθύρισε ο Σερ Ματ Μπάσμπι και ο Μέρφι το έκανε πράξη.

Τα σημαντικότερα λόγια του, ήταν αυτά που είπε στους διοικούντες τη Γιουνάιτεντ όταν εκείνοι, πίστεψαν ότι το καλύτερο για όλους ήταν να... κατέβουν τα ρολά για κάποιο καιρό, δίχως να είναι σίγουρο αν θα ανέβουν και πάλι κάποια στιγμή στο μέλλον...

«Μη μου λέτε τι δεν μπορούμε να κάνουμε. Όταν ήρθα στην ομάδα δίπλα στον Μπάσμπι, έλεγαν ότι δεν θα τα καταφέρουμε, ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν θα μπορούσε να γράψει ιστορία, ότι δεν θα μπορούσε να γίνει μια από τις σημαντικότερες ομάδες στην Ευρώπη. Κάθε αναθεματισμένη φορά τους βγάζαμε ψεύτες με όσα κάναμε. Οπότε, μη μου λέτε τι δεν μπορούμε να κάνουμε γιατί θα το κάνω»!

Αυτή η ομιλία, είχε κάτι από εκείνη που ... του είχε δώσει ουσιαστικά τη δουλειά στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πίσω στο 1945, στο Μπάρι, όταν ήταν στον στρατό, μίλησε με πάθος στην ποδοσφαιρική ομάδα των Ιταλών οπλιτών και ανάμεσα στο κοινό, ήταν και ο άνθρωπος που τον πήρε μαζί του για να μεγαλουργήσουν στους «κόκκινους διαβόλους». O Μπάσμπι είδε έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να στηρίξει το δικό του έργο ακριβώς όπως έπρεπε και το φοβήθηκε καθόλου όταν του έδωσε την εντολή να «τρέξει» τα πάντα στον σύλλογο, όσο εκείνος θα βρισκόταν ακόμα στο νοσοκομείο του Μονάχου.

Κόντρα και στην FA που θεωρούσε ότι η Γιουνάιτεντ δεν θα ήταν δυνατόν να συνεχίσει στις αγωνιστικές της υποχρεώσεις, 13 μέρες αργότερα πραγματοποιήθηκε κανονικά το παιχνίδι με τη Σέφιλντ Γουένσντεϊ, όπου ο Μέρφι συγκροτημένος όσο ποτέ, παρά τα έντονα συναισθήματα και το κλίμα συγκίνησης, παρέταξε δύο επιζώντες, πέντε νέα παιδιά από τις ακαδημίες, δύο πιτσιρικάδες που έκαναν ντεμπούτο και τις δύο μεταγραφές του, Έρνι Τέιλορ (Μπλάκπουλ) και Σταν Κράουθερ (Άστον Βίλα). Μπροστά σε 60.000 οπαδούς που είχαν βρεθεί στο γήπεδο για να τιμήσουν τη μνήμη των θυμάτων της τραγωδίας του Χίλσμπορο αλλά και να στηρίξουν τον σύλλογο, ήρθε νίκη με σκορ 3-0!

Στον τελικό του Κυπέλου, όπου έφτασε η ομάδα, αγωνίστηκε με φανέλες με τον φοίνικα, για να δείξει ότι πράγματι είχε αναγεννηθεί από τις στάχτες της η Γιουνάιτεντ και παρά την ήττα (2-0) από τη Μπόλτον, ξημέρωνε μια νέα εποχή. Αυτή η εποχή, θα έφτανε στο πικ της, δέκα χρόνια αργότερα, με την κατάκτηση του ευρωπαϊκού...

«Κάποια μέρα τον πετύχαμε σε ένα δωμάτιο του νοσοκομείου στο Μόναχο, να κλαίει γοερά και να θρηνεί για τους ποδοσφαιριστές που δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά και θαύμαζε τόσο πολύ, έχοντας δει το ταλέντο με το οποίο ήταν ευλογημένοι...». Αυτά τα λόγια ανήκουν στον Μπόμπι Τσάρλτον και την αυτοβιογραφία του, στο κομμάτι όπου αναφερόταν στον Τζίμι Μέρφι. Τέτοιος χαρακτήρας ήταν ο άλλος βοηθός του Μπάσμπι, που ξεσπούσε κρυφά, δίχως να τον αντιληφθεί κανείς, μαζεύοντας όμως δυνάμεις για να δείξει «βράχος» μπροστά στους υπόλοιπους και να φέρει εις πέρας την αποστολή της επιβίωσης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

«Είναι απορίας άξιο αυτό που πετύχαμε με τόσο άπειρους ποδοσφαιριστές έπειτα από τέτοια τραγωδία, αλλά το κάναμε διότι όλοι είχαν στην καρδιά τους την ομάδα και ήθελαν το καλό της» είχε δηλώσει ο Μέρφι, ο οποίος έμεινε στο «Ολντ Τράφορντ» μέχρι το 1971, παρά το γεγονός πως είχε προτάσεις από τις Άρσεναλ, Γιουβέντους και την εθνική ομάδα της Βραζιλίας. Εκείνος, δεν ήθελε και δεν μπορούσε να σκεφτεί τον εαυτό του μακριά από την αγαπημένη του Γιουνάιτεντ. Ήταν ταπεινός, δυνατός, με πνεύμα αξιοζήλευτο απ' όπου μπορούσες να αντλήσεις έμπνευση, αλλά δεν ήταν αυτός που ήθελε να καθοδηγεί και να βγαίνει μπροστά. Είχε τις ικανότητες να το κάνει, αλλά μένοντας μακριά από τα φώτα.

«Όταν με προσέλαβαν στη Γιουνάιτεντ και συνάντησα τόσο τον Ματ, όσο και τον Τζίμι, κατάλαβα από πως ο τελευταίος ήταν ένας άνθρωπος πολύ δεμένος συναισθηματικά με τον σύλλογο. Ήθελε να βλέπει συνεχώς νέα παιδιά από τις ακαδημίες να παίρνουν χρόνο συμμετοχής στην πρώτη ομάδα και μου το επισήμανε» έχει σχολιάσει ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον για τον άνθρωπο που ουσιαστικά αναγέννησε τους «κόκκινους διαβόλους».

Αν κάτι έχει μείνει στην ιστορία, είναι ο λόγος του, για την ανάγκη να συνεχίσει να υπάρχει η ομάδα και να γράψει την ιστορία που όλοι ονειρεύονταν και δεν έπρεπε να στερήσει η τραγωδία του '58... «Εκείνα τα παιδιά τα ήξερα καλύτερα απ' όλους. Τα ανακάλυψα και τα ανέθρεψα στο χορτάρι. Ήμουν εκεί, μαζί τους, από το πρωί μέχρι το βράδυ, με ήλιο, βροχή και χιόνι. Με άφησαν να πλάσω τις ζωές τους. Κι εκείνοι το ανταπέδωσαν. Και σε εμένα και στον σύλλογο, με τις ικανότητές τους, το πάθος τους και τώρα με τη ζωή τους... Δεν έχει να κάνει μονάχα με την τιμή της μνήμης τους. Έχει να κάνει με την ανάγκη να δείξουμε στον κόσμο ποιοι είμαστε. Να δείξουμε ότι δεν θα μας λυγίσει αυτή η τραγωδία. Γιατί αυτό που θα είμαστε στο μέλλον, θα έχει αναδειχθεί από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμαστε σήμερα...».

*Στις 24 Απρίλη 1902 έγινε η μετονομασία της ομάδας σε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, εξ ου και τα 114α γενέθλια. Ο σύλλογος, υφίσταται ουσιαστικά από το 1878, ως Νιούτον Χιθ LYR (Lancashire and Yorkshire Railway).

Θυμηθείτε και το φιλμ «United», του 2011, που αφορά την αεροπορική τραγωδία του Μονάχου και τις κινήσεις του Τζίμι Μέρφι για να επιβιώσουν και να γράψουν ιστορία οι «κόκκινοι διάβολοι»:

​