Με σεβασμό στη διαφορετικότητα!

«Είναι άρρωστο δεν μπορεί…»

Αυτό είναι μία συνηθισμένη σκέψη ενός Έλληνα στη θέα ενός ατόμου με ειδικές ικανότητες. Στον Ναυτικό Όμιλο Χανίων αποδεικνύουν έμπρακτα, ότι το μόνο άρρωστο είναι ο τρόπος σκέψης μας, αφού τα άτομα αυτά μπορούν να κάνουν πολλά περισσότερα απ’ ότι πιστεύουμε αν τους δώσουμε τα εφόδια και τις ευκαιρίες που δικαιούνται.

Έτσι, δημιούργησαν την ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης του ομίλου, η οποία αποτελείται από την Βικτορία Κοκολάκη με σύνδρομο Down και την Εμμανουέλα Δρακάκη με νοητική στέρηση και δύο τυπικές αθλήτριες του συλλόγου, τις Μαριλένα Βοζινάκη και Ηλέκτρα Παπαδοκωνσταντάκη.

Για δεύτερη συνεχή χρονιά η ομάδα έλαβε μέρος σε αγώνα επίδειξης στο πλαίσιο διασυλλογικών αγώνων κερδίζοντας το χειροκρότημα και του κοινού.

Η μαμά της Βικτορίας, Άντα Τιγκάνους, εξιστορεί πόσες απογοητεύσεις έπρεπε να ξεπεράσει, αδιαφορώντας ουσιαστικά ακόμη και για τις δυσοίνωες προβλέψεις των γιατρών για να φτάσει να καμαρώνει την κόρη της σήμερα να μπορεί να κάνει σχεδόν ό,τι και ένα τυπικό παιδί:

«Η Βικτόρια είναι πολυπράγμων, τα τελευταία τέσσερα χρόνια κάνει μπαλέτο, έμαθε να κολυμπά στην ηλικία των τριών ετών και κάνει και ιππασία. Ξεκίνησε με θεραπευτική ιππασία, η οποία απευθύνεται κυρίως σε παιδιά με αυτισμό, όμως είναι τόσο καλή που κάνει πλέον κανονική ιππασία με μία πολύ καλή εκπαιδεύτρια στη Μαλάξα.

Σήμερα, η Βικτορία είναι 8,5 ετών και από την αγάπη της για το μπαλέτο και τη λατρεία της για το νερό προέκυψε η συγχρονισμένη κολύμβηση με την παραίνεση του Κώστα Νικολαντωνάκη και της Μπιλιάνα Γκεοργκίεβα, προπονητών στο ΝΟΧ.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τρόπο με τον οποίο μας αντιμετώπισε ο γιατρός όταν ο παιδίατρος μας παρέπεμψε στην Αθήνα για ειδικότερες εξετάσεις προκειμένου να διαπιστώσουμε αν έχει σύνδρομο Down. Με επικριτική διάθεση και συνάμα αποδοκιμασίας, απόρησε πως είναι δυνατόν να μην το είχα έλεγξει και να έχω κάνει έκτρωση.

Η Βικτορία είναι το πρώτο και μοναδικό μου παιδί και η έλευση της με πλημμύρισε με ευτυχία, καταλαβαίνεται πως ένιωσα ακούγοντας αυτά τα λόγια.

Δεν το βάλαμε όμως κάτω με τον σύζυγο μου και προσπαθήσαμε να δώσουμε όσα εφόδια χρειαζόταν, για να ανέβει ένα ψηλό βουνό. Για κάθε βήμα που ανεβαίνει γεμίζει τόσο η ίδια όσο και τους γύρω της με χαρά.

Η Βικτορίτσα από πολύ μικρή πέραν των αθλητικών δραστηριοτήτων κάνει λογοθεραπείες και εργοθεραπείες και φυσικά όλα αυτά έχουν τεράστιο κόστος, αφού ελάχιστα καλύπτει η πολιτεία. ​

Φέτος, ήταν δεύτερη χρονιά που μετείχε στην ομάδα της συγχρονισμένης με τα άλλα κορίτσια που την υπεραγαπούν και είναι πολύ ευτυχισμένη γι αυτό αξίζουν τα εύσημα στην Μπιλιάνα και τον Κώστα

Της αρέσει να βρίσκεται στο προσκήνιο, της δίνει θάρρος και νιώθω ότι την κάνει ευτυχισμένη να κάνει χαρούμενους τους γύρω της
Πρόσφατα είχαμε επίδειξη στο μπαλέτο και η Ηλιάννα, το κοριτσάκι που χόρευε ντουέτο με την Βικτορία αρρώστησε τελευταία στιγμή με πυρετό και δεν μπόρεσε να έρθει.

Έτσι, η Βικτορία βγήκε μόνη της στη σκηνή και χόρεψε σαν να υπήρχε η φίλη της, χωρίς να επηρεαστεί καθόλου. Είχαμε αγχωθεί ότι θα μπερδευτεί, όμως κανένας από τους φόβους μας δεν επιβεβαιώθηκε. Μετά το πέρας της χορογραφίας όλοι κλαίγαμε».

Ο πατέρας της Βικτορίας, Νίκος Κοκκολάκης, τονίζει ότι ουδέποτε η συμπεριφορά που είχαν απέναντι στην κόρη τους ήταν ειδική. Αντίθετα, όπως κάθε παιδί από πολύ μωρό απολάμβανε τις βόλτες και τη συναναστροφή με τον κόσμο, γεγονός που φυσικά έχει ξεκάθαρα θετικές επιπτώσεις στη διαμόρφωση της προσωπικότητας της:

«Δεν υπάρχει μέρα που δεν θα κατέβει βόλτα στο λιμάνι. Την βγάζουμε έξω από μηνών σε καθημερινή βάση, έχει ταξιδέψει στην Αθήνα και στο εξωτερική και όλα αυτά της έχουν δώσει μεγάλη ώθηση.

Όταν οι εξετάσεις είχαν επιβεβαιώσει ότι έχει ένα επιπλέον χρωμόσωμα, οι γιατροί μας είπαν ότι με δυσκολία θα περπατήσει. Σήμερα η Βικτορία μπορεί να σηκωθεί στις μύτες των ποδιών της και να κάνει πυρουέτες. Μπορεί επίσης να κάνει λεπτές εργασίες.

Αυτό που κατάλαβα απ’ όλη αυτήν την περιπέτεια είναι ότι αν δείξεις πίστη και αφοσίωση σε αυτά τα παιδιά μπορείς να περιμένεις μόνο τα καλύτερα, αρκεί να μεγαλώνουν σε ένα ήρεμο περιβάλλον.

Η Βικτορία έχει καθημερινά φουλ πρόγραμμα, με μπαλέτο, ιππασία, κολυμβητήριο, λογοθεραπείες και εργοθεραπείες, οι πολιτεία από τα άκρως απαραίτητα καλύπτει μόλις το 30 τοις εκατό του κόστους. »

Η Μπιλιάνα Γκεοργκίεβα, είναι μία από τις κορυφαίες προπονήτριες συγχρονισμένης κολύμβησης στην Ελλάδα, βρίσκεται στη χώρα μας από το 2000, όταν ήρθε από την Βουλγαρία προκειμένου να αναλάβει χρέη ομοσπονδιακής προπονήτριας:

«Η ιδέα να δημιουργηθεί αυτό το τμήμα γεννήθηκε από κοινού με τον Κώστα (Νικολαντωνάκη). Παρατήρησα ότι όταν δούλευα με την ομάδα τα κορίτσια τελειώνοντας το μάθημα τους έμεναν και παρατηρούσαν τις πρόβες, οπότε κάπως έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, το οποίο βρήκε πολύ ωραίο.

Η προετοιμασία που κάναμε ήταν μόλις για δύο μήνες, αφού δεν υπάρχει πισίνα για να δουλέψουμε περισσότερο.
Τα κορίτσια από την πλευρά τους είναι πολύ ευτυχισμένα και χαρούμενα γιατί αντιμετωπίζουν το όλο εγχείρημα σαν παιχνίδι».

Η μητέρα της Εμμανουέλας Δρακάκη, Άννα επισημαίνει και εκείνη από την πλευρά της τις ελλιπείς παροχές και υποδομές που υπάρχουν για τα παιδιά σαν την Εμμανουέλα:

«H Εμμανουέλα είναι 25 ετών και ασχολείται με την κολύμβηση αρκετά χρόνια. Είναι κοινωνική και της αρέσει να συναναστρέφεται με άλλα παιδιά. Της αρέσει πολύ η μουσική και αφορμή για να ενταχθεί στο τμήμα της συγχρονισμένης στάθηκε το γεγονός ότι μετά τις προπονήσεις ήθελε να παραμένει για να παρακολουθεί τα κορίτσια της συγχρονισμένης. Μάλιστα, μιμούνταν τις κινήσεις τους εκτός πισίνας.

Η Εμμανουέλα έχει διάσπαση προσοχής, το οποίο έχει ως συνεπακόλουθο την νοητική στέρηση. Αυτή τη στιγμή μπορεί και αυτοεξυπηρετείται, δηλαδή μπορεί να φάει και να ντυθεί μόνη της, με επίβλεψη και υπενθύμιση.

Γεννήθηκε επίσης με αναπνευστικό πρόβλημα και βαρυκοΐας. Δυστυχώς, το τελευταίο αργήσαμε πολύ να το καταλάβουμε, αφού δεν το είχαν διαπιστώσει οι γιατροί στον γενικό έλεγχο που είχε κάνει μικρή.

Αποτέλεσμα ήταν να φτάσει 12 ετών για να φορέσει ακουστικά, γεγονός που τη άφησε πολύ πίσω. Έκτοτε βέβαια βελτιώθηκε σημαντικά όμως χάθηκε σημαντικός χρόνος.

Το κράτος πλέον της έχει κόψει το επίδομα αναπηρίας, το οποίο σημαίνει ότι αναγκαστήκαμε να πάρουμε ακουστικά υποδεέστερα από εκείνα που αρχικά είχε και κόστιζαν 2.500 ευρώ. Τα καινούρια κοστίζουν 900 ευρώ και πλέον σε περίπτωση που χρειαστούν αντικατάσταση θα πρέπει να καλύψουμε μόνοι μας το κόστος.

Το πρόβλημα με τα άτομα όπως η Εμμανουέλα είναι ότι από κάποια ηλικία και μετά δεν υπάρχουν δομές απασχόλησης. Θα έπρεπε να υπάρχει πρόβλεψη, ώστε να έχουν μία φυσιολογική ζωή τόσο τα ίδια τα παιδιά όσο και οι γονείς. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο, εκτός από την Εμμανουέλα, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει στο εξωτερικό, όπου τα παιδιά αυτά τα αναλαμβάνουν οι υπηρεσίες πρόνοιας από 2.5 ετών, εφ όρους ζωής».

Ο Κώστας Νικολαντωνάκης αποφοίτησε από γυμναστικής ακαδημίας και εργάζεται ως αστυνομικός. Η ενασχόληση του με τα άτομα με νοητική αναπηρία προέκυψε από το 2001 και είναι σε εθελοντική βάση:

«Το τμήμα για άτομα με νοητική στέρηση στο Ναυτικό Όμιλο Χανίων υπήρχε από το 1992 σε συνεργασία με τα Speccial Olympics. Η δική μου εμπλοκή ξεκίνησε από τότε που έπαιζα πόλο ως αθλητής στην ομάδα, αφού ο έφορος της ομάδας έχει ένα παιδί με σύνδρομο Down, τον Κυριάκο, ο οποίος έπαιζε μαζί μας στις προπονήσεις.

Έτσι τελειώνοντας τις σπουδές μου έκανα ειδικά σεμινάρια πάνω στα παιδιά με νοητική στέρηση και συνέχισα να ασχολούμαι εθελοντικά με το σύλλογο με τα παιδιά αυτά.

​

Τα παιδιά αυτά έχουν ανάγκη να βγαίνουν έξω. Νομίζω ότι με την πάροδο των χρόνων αλλάζει η αντίληψη γύρω από τα άτομα με ειδικές ανάγκες, με το πώς αντιμετωπίζονται στο δρόμο και αυτό είναι κάτι που έχουμε κερδίσει μέσα από την εκπαίδευση και τον αθλητισμό, ο οποίος συμβάλλει στην κοινωνικοποίηση τους.

Ο Ναυτικός Όμιλος δεν παίρνει συνδρομή από αυτά τα παιδιά και προσφέρει κοινωνικό έργο. Εκτός από το τμήμα κολύμβησης υπάρχει και τμήμα κανόε καγιάκ με συμμετοχές στα Special Olympics.

Την ιδέα δημιουργίας τμήματος συγχρονισμένης κολύμβησης προέκυψε από ένα αντίστοιχο εγχείρημα που υπάρχει στο Βικτορία ένα κοριτσάκι με σύνδρομο Dοwn και η Εμμανουέλα με νοητική στέρηση από το προπονητικό πρόγραμμα κολύμβησης Special Olympics Hellas του Ναυτικού Ομίλου Χανίων. Τα δύο κορίτσια υπό την καθοδήγηση της κυρίας Γκεοργκίεβα και με την βοήθεια των της Μαριλένας και Ηλέκτρας χορεύουν μέσα στο νερό κερδίζοντας το χειροκρότημα και στέλνοντας μας το μήνυμα ότι, «Ολοι μαζί ενωμένοι στην διαφορετικότητα και με σεβασμό στον άνθρωπο χωρίς διακρίσεις με ευκαιρίες στην εκπαίδευση και συμμετοχή στην χαρά που ο αθλητισμός προσφέρει...»