Oταν ο Θεός (ξανα)έστειλε τον Υιό του στην Γη!

Οι Αργεντινοί δεν ήταν-είναι κανονικός ενιαίος λαός. Αποτελούνται από διαφορετικές εθνότητες που μετανάστευσαν εκεί ουσιαστικά τα τελευταία 300 χρόνια. Ενας από τους πολλούς ανώνυμους που αναγκάστηκαν να περάσουν τον Ατλαντικό, ήταν και ο Φρανθίσκο Φερνάντεθ ντε Μοντόγια Μαραντόνα (σ.σ.: το σωστό είναι Μαραδόνα, αλλά δεν θα αλλάξουμε τώρα εμείς την ιστορία του ποδοσφαίρου), ο οποίος στα μέσα του 18ου αιώνα μπάρκαρε από το χωριό Πέδρο ντε Αράντες στην Γαλικία της Ισπανίας με προορισμό το Μπουένος Αϊρες.

Αυτόν αναγνωρίζει η ιστορία ως αρχικό πρόγονο. Για την ακρίβεια, εκεί έχει την αφετηρία της η θρησκεία. Για την “Iglesia Maradoniana” το ξεκίνημα του πρώτου καταγεγραμμένου Μαραντόνα, θεωρείται το πρώτο κεφάλαιο στην δική της Παλαιά Διαθήκη, η οποία φτάνει στην πρώτη μέρα που ξεκίνησε να μετράει ο χρόνος: στην γέννηση του Θεού.

Εκεί, στην Αργεντινή, ο μετά από αρκετές γενιές απόγονος, Ντιέγο Μαραντόνα, γνώρισε κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του 1940, την Ντάλμα Σαλβατόρε Φράνκο. Η δική της αφετηρία είναι κάτι που ελάχιστοι γνωρίζουν, καθώς προέρχεται από το νησί Κόρτσουλα στις δαλματικές ακτές της Κροατίας και το όνομα του δικού της προπάππου, ήταν Ματέο Κάριολιτς.

Οι δυο τους λοιπόν, ο Ντιέγο και η Ντάλμα, η πιο γνωστή και ως σκέτο Τότα, ένωσαν τις μοίρες τους και άλλαξαν για πάντα τις γραφές του ποδοσφαίρου. Εάν για όλους τους χριστιανούς του κόσμου, τα Χριστούγεννα αποτελούν την χαρά της ζωής, για ορισμένους παρανοϊκούς που έμαθαν να ζουν και να πεθαίνουν με τον δεκάλογο του Μαραντόνα, ο δικός του ερχομός σε αυτόν τον μάταιο κόσμο της μπάλας, είναι που τους κάνει να χαμογελούν ευλαβικά. Την Κυριακή συμπληρώνονται 56 χρόνια από την γέννηση του Pibe d' oro. Και από τότε είναι που πραγματικά το ημερολόγιο της μπάλας άρχισε να γράφει τα πιο σημαντικά κεφάλαια του αθλήματος...

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, όσοι τον λάτρεψαν κι εξακολουθούν να το κάνουν, ακολουθούν πιστά το τελετουργικό. Η βελόνα του πικάπ αρχίζει να ξύνει βραχνά το βινύλιο και από μέσα πετάγονται ασθενικές οι πρώτες νότες. Η βραχνή φωνή και το ράθυμο, αλλά γεμάτο πάθος του Κάρλος Γαρδέλ ανατριχιάζουν τις αισθήσεις, ενώ στην οθόνη ξεπροβάλει κάποιο ασταμάτητο σλάλομ του ηγέτη. Αν και το τρέξιμο μοιάζει ροκ, στην πραγματικότητα τα βήματα ταιριάζουν απόλυτα. Επειδή για εκείνους που πραγματικά γνωρίζουν και καταλαβαίνουν, ο Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα είναι ταγκό: ταγκό για έναν!

Τα δύο φαινόμενα δεν είναι τυχαίο ότι σημάδεψαν τους Αργεντινούς όσο τίποτ' άλλο στην διαδρομή του έθνους τους. Το ταγκό και ο Ντιεγκίτο έβγαλαν μέσα από την ψυχή των Γκαούτσος όλο το καταπιεσμένο πάθος. Διεφθαρμένοι πολιτικοί, άπειρες δικτατορίες, φτώχεια, καθημερινός θάνατος για ένα κομμάτι ψωμί κράτησαν για χρόνια την αυτοπεποίθηση χαμηλά. Ωστόσο, όπως η μουσική του δρόμου, έτσι και ο Μαραντόνα ήταν ένας από αυτούς και εκεί βρήκαν αγαλίαση.

Κανένας δεν έχει περιγράψει πιο εύστοχα το γιατί έφτασε στο σημείο της αγιοποίησης, όσο η κοινωνιολόγος, Ελισέο Βερόν, στο βιβλίο: “Sociologia di un mito globale” (σ.σ.: «η κοινωνιολογία ενός παγκόσμιου μύθου): «Οι ανάγκες των φτωχών και καταπιεσμένων έχουν να κάνουν με την προσπάθεια να νιώσουν ότι ο Θεός βρίσκεται κοντά τους. Και κανείς άλλος δεν τους έκανε να χαρούν όσο ο Μαραντόνα, δεν τους ένωσε όλους σε μία ευτυχισμένη στιγμή. Και κάπως έτσι λατρεύτηκε ως η πιο κοντινή σε αυτούς θεϊκή φιγούρα».

Ο Ντιεγκίτο εξελίχτηκε σε αυτό που πρόσταζε το πεπρωμένο: έγινε μία ποδοσφαιρική θρησκεία μόνος του. Ηταν ο ίδιος το καλό και το κακό αυτοπροσώπως. Για κάθε αγγελική εικόνα με τη μπάλα, για κάθε γκολ του αιώνα ή χέρι του Θεού, είχε να αντιπαραθέσει άπειρες γραμμές κόκας και εκατοντάδες ξενύχτια στα σοκάκια της Νάπολης. Σε κάθε αναπνοή του ήταν άγγελος και διάβολος την ίδια ακριβώς στιγμή. Μία ανώτερη υπόσταση στο γήπεδο, η οποία δεν νοιάστηκε για τα χρήματα του πλούσιου ιταλικού Βορρά και παρέμεινε πιστός στις δικές του εντολές. Ταυτόχρονα όμως γινόταν κάτι πιο ταπεινό από τον πιο ταπεινό θνητό. Η διαφθορά και οι αδυναμίες του άγγιξαν το ανώτατο όριο. Σπαταλούσε τα φράγκα για ναρκωτικά και γυναίκες. Εκανε έξι παιδιά με τέσσερις διαφορετικές και κανείς δεν ξέρει πόσα ακόμα που δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ.

Πήγε να πεθάνει πολλές φορές από τα πάθη του. Εγινε παχύσαρκος και αδυνάτισε, βάζοντας δαχτυλίδι στο στομάχι. Ξαναπήρε κιλά και ρούφηξε και πάλι την αγαπημένη του λευκή σκόνη. Πάντοτε έβρισκε τον τρόπο να αναστηθεί και να ζήσει πολύ περισσότερο απ' όσο κανονικά θα άντεχε το ταλαιπωρημένο θνητό κορμί του. Πλέον παραμένει καθαρός εδώ και 13 χρόνια. Αυτό τουλάχιστον δηλώνει ο ίδιος. Μακάρι. Ισως έτσι μπορέσει να μείνει για κάμποσο ακόμα καιρό στα μέρη μας.

Τον λατρεύεις ή τον θαυμάζεις, ένα ήταν πάντοτε το δεδομένο: το να είσαι ο Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα πρέπει να είναι από πολύ δύσκολο έως ασήκωτο φορτίο. Επειδή ούτε ο ίδιος δεν θα ήξερε πώς να διαχειριστεί όλο αυτό το πεπρωμένο. Εκείνο που τόσο χαρακτηριστικά έχει τραγουδήσει στα “Maradona Bluess” ο συμπατριώτης του, Τσάρλι Γκαρθία και ειδικά στον στίχο... “Εγώ δεν ξέρω τι να κάνω με το φως μου και έχω μόνο τα μπλουζ του Μαραντόνα”.

“Yo no se qué hago con mi luz
y solo tengo el Maradona blues”

No se qué droga te arenga más que yo,
pero esta lluvia no pasó...
Estoy llorando aquí por vos”

Την Κυριακή λοιπόν όσοι πιστοί προσέλθετε και ακολουθήστε το τελετουργικό. Βάλτε όποιο βιντεάκι σας κάνει κέφι. Ισως καλύτερο απ' όλα, εκείνο στο οποίο κάνει ζέσταμα στο “Νέκαρ Στάντιον” (στον πρώτο τελικό του UEFA το 1989 κόντρα στη Στουτγκάρδη) και παίζει η... 80ίλα Life is life” των Opus. Για μένα ακριβώς αυτός εκεί παραμένει ο Ντιεγκίτο. Στη φάση και την ηλικία που τον γνώρισα. Ο χρόνος της ανάμνησης έχει σταματήσει στην γαλάζια φανέλα με τη διαφήμιση της Mars, αλλά και στην αμίμητη περιγραφή του Βίκτορ Ούγκο Μοράλες στο γκολ του αιώνα με τους Αγγλους.

Και κάτι ακόμα. Για όσους έχουν επικριτική διάθεση για το ποια ήταν η πορεία του ως πρότυπο, το πώς αξιοποίησε ή σπατάλησε αυτά τα 56 χρόνια ζωής ο Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα, αναλογιστείτε ότι εάν όλα αυτά δεν είχαν γίνει με τον τρόπο που συνέβησαν, ο θρύλος του δεν θα ήταν το ίδιο μεγάλος. Τον φαντάζεστε άραγε να κλείνει την καριέρα του στα 38 σε πλούσιο club της Αραβίας ή της Αμερικής και να δειπνεί με τον Μπλάτερ; Και μόνο στην ιδέα χάνεται από μπροστά σου όλη η μαγεία του μύθου του.

Σκεφτείτε λοιπόν αυτό που τραγουδάει στον ίδιο τον Ντιέγο ο Μανού Τσάο. Εκεί που στο ντοκιμαντέρ του Εμίρ Κοστουρίτσα τον περιμένει σε ένα σοκάκι και αφού τον αιφνιδιάζει και τον κάνει να κλάψει, τραγουδώντας του στο “La vida tómbola” την μεγαλύτερη αλήθεια. “Si yo fuera Maradona, viviria como el”. Μα και φυσικά ο καθένας μας. Οποιος μπορούσε να είναι Μαραντόνα, όπως εκείνος θα έπρεπε να ζήσει...

Χρόνια πολλά μοναδικέ Θεέ της μπάλας. Ακόμα κι εάν δεν είχες υπάρξει, θα έπρεπε να σε εφεύρουμε!

Follow me: @jorgekaraman