Αφετηρία... Βοστώνη!

Η δολοφονία είναι ό,τι πιο απάνθρωπο. Δεν έχει λοιπόν κανένα νόημα να της βάζουμε επίθετα: τρομοκρατική, ενδοοικογενειακή, φονταμενταλιστική, ψυχοπάθεια. Ο φόνος δεν σηκώνει αιτιολογίες και δεν συγχωρείται. Δεν παίρνει ετικέτες ούτε έχουν σημασία τα νούμερα. Πέθαναν δύο, τρεις, 30. Εάν αυτοί ήταν θύματα ενός απρόσωπου βομβαρδισμού από κάποιο drone των Η.Π.Α. σε κάποιον καταυλισμό αμάχων στο Αφγανιστάν ή εάν βρίσκονταν μέσα στους φλεγόμενους δίδυμους πύργους στις 11/9. Το συναίσθημα δεν αλλάζει.

Και όμως δύο χύτρες ταχύτητος γεμισμένες με ξυραφάκια, σκάγια και πρόκες ήταν αρκετές για να σε κάνουν να πονέσεις πολύ περισσότερο και ας ήταν λιγότεροι οι νεκροί. Αυτή τη φορά εκείνο που είχε πράγματι σημασία ήταν το που. Συνέβη σε έναν Μαραθώνιο, στον πιο παλιό Μαραθώνιο της σύγχρονης εποχής. Σε ένα γεγονός που δεν είναι ούτε καν αθλητικό, επειδή ξεφεύγει ακόμα και από τα διευρυμένα πλαίσια της άθλησης και που συγκεντρώνει τον απόλυτο σεβασμό όλων μας γι αυτό που πρεσβεύει.

Στην ουσία αυτός ο αγώνα ήταν πάντα κόντρα στα ανθρώπινα όρια. Η πιο έντονη αναμέτρηση κόντρα στο τέλος των δυνατοτήτων σου, τις οποίες καλείσαι να ανακαλύψεις, να ξεπεράσεις διανύοντας με τον δικό σου ρυθμό τα 42.195 μέτρα, αυτά που έτρεξε και ο Φειδιππίδης το 490 π.χ. και που τι τραγική ειρωνεία... απεβίωσε για να δώσει χαρά με τα μαντάτα στους συμπολίτες του Αθηναίους.

Μαζί με τους επαγγελματίες και χιλιάδες άλλοι απλοί πολίτες κάθε ηλικίας. Δένουν τα κορδόνια τους και ξεκινούν για να απολαύσουν την απόλυτη ελευθερία του τρεξίματος. Μοναδική επιθυμία τους να φτάσουν στον τερματισμό. Να περάσουν τη γραμμή, να γονατίσουν, να σταυρώσουν τα χέρια και να ευχαριστήσουν τον Ιησού, τον Αλλάχ, τον Βούδα, τον κάθε Θεό που δοξάζουν. Εκεί που θα τους περιμένουν τα παιδιά (όπως ο άτυχος 8χρονος Μάρτιν στη φώτο του κειμένου που περίμενε τον πατέρα του), οι συγγενείς και οι φίλοι.

Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί έγινε το χτύπημα. Στο μέρος που στοιβάζονται χιλιάδες για να χειροκροτήσουν τον νικητή και που περιμένουν καρτερικά και ανιδιοτελώς όχι να απολαύσουν κάποιο αστέρι μεγέθους Γιουσέιν Μπολτ, αλλά τον κάθε παππού που θα φτάσει τελευταίος και καταϊδρωμένος. Το χτύπημα εκεί είχε νόημα: μείνετε σπίτι, φοβηθείτε, μην ξαναπάτε.

Ηδη στη Βοστώνη ανακοίνωσαν ότι του χρόνου ο δρόμος που γίνεται ακατάπαυστα από το 1897, θα διεξαχθεί κανονικά. Θα προηγηθούν ωστόσο, άλλοι Μαραθώνιοι. Από το Βερολίνο και το Λονδίνο μέχρι την Αθήνα. Και ο κόσμος δεν πρέπει να τρομάξει. Να βρεθεί σε κάθε τερματισμό για να χειροκροτήσει και τότε όλοι μαζί θα έχουν νικήσει και θα είναι λες και αθλητές και φίλαθλοι να έχουν κόψει την κορδέλα πιασμένοι χέρι χέρι...

Follow me: jorgekaraman