Παλικάρι: Ο γενναίος, αυτός που αντιμετωπίζει τους κινδύνους και τις αντιξοότητες με θάρρος

Η τύχη έφερε στη ζωή μου τον Γιώργο Καπουτζίδη πριν από περίπου 14 χρόνια, στο τέλος του 2007. Τον γνώρισα σε μια εποχή που είχε μόλις ολοκληρώσει το “Στο παρά πέντε”, για το οποίο είχε συγκεντρώσει εκείνο τον καιρό αμέτρητα βραβεία και διακρίσεις. Και μερικούς μήνες αργότερα του πρότεινα να κάνουμε μαζί μια καθημερινή ραδιοφωνική εκπομπή. Σε έναν καιρό που οι τηλεοπτικές κάμερες τον έπαιρναν από πίσω για να δημιουργούν υλικό για τις πρωινές και τις μεσημεριανές εκπομπές και εκείνος βομβαρδιζόταν από προτάσεις συνεργασίας. Εκείνο τον καιρό, ανεβασμένος σε ένα σύννεφο που βρισκόταν τόσο ψηλά στον ουρανό, εισπράττοντας συμπεριφορές που δημιουργούν την πλάνη ότι αποτελείς το κέντρο του κόσμου, ο Γιώργος θα “έπρεπε” να την είχε “ψωνίσει”. Εκείνο τον καιρό ο Γιώργος είχε χρόνο για να αφουγκραστεί τα προβλήματα του κλητήρα ή της καθαρίστριας στο κτήριο του ραδιοφωνικού σταθμού, είχε διάθεση να δίνει σημασία στους ανθρώπους που δεν ήταν “σημαντικοί”, σε αυτούς από τους οποίους δεν θα κέρδιζε τίποτα σε χρήμα. Από εκείνο τον καιρό, παρατηρώντας τη στάση του, και κάνοντας τις συγκρίσεις της συμπεριφοράς του με αυτήν που είχαν ένα σωρό άλλα δημόσια πρόσωπα που μου είχε τύχει να συναναστραφώ, άρχισα να σέβομαι και να θαυμάζω κάποιον παραπάνω - δηλαδή μου συνέβαινε το αντίθετο της “απομυθοποίησης” που συνήθως σε καταλαμβάνει όταν γνωρίζεις από κοντά ένα δημόσιο πρόσωπο που θαυμάζεις και έχεις εξιδανικεύσει από μακριά.

Στην εξέλιξη του χρόνου βρέθηκα να αντιμετωπίζω ένα πολύ σοβαρό, για μένα, ζήτημα ηθικής τάξης σε εκείνη τη δουλειά. Και αποφάσισα να ανακοινώσω ότι θα αποχωρούσα εφόσον δεν με αποκαθιστούσε ηθικά η εταιρεία. Ο Γιώργος τον καιρό εκείνο περνούσε πολύ καλά κάνοντας ραδιόφωνο, σε μια συνεργασία την οποία αξιολογούσε ως ωφέλιμη και οικονομικά. Γνωριζόμασταν μερικούς μήνες - δεν ήμασταν φίλοι. Με άλλα λόγια δεν είχε απολύτως κανέναν λόγο να με ακολουθήσει. Μπορούσε άνετα να προσπεράσει μια υπόθεση με την οποία δεν είχε απολύτως καμία σχέση και δεν τον άγγιζε - δηλαδή δεν είχε αντανάκλαση στην εικόνα και το ονοματεπώνυμό του, δεν τον έθιγε σε τίποτα, και να συνεχίσει να κάνει αυτή τη δουλειά και να παίρνει τα καλά λεφτά. Δεν είχε κανέναν λόγο να “κάτσει να σκάσει” για τα ζητήματα ηθικής ενός ανθρώπου με τον οποίο γνωριζόταν για μερικούς μήνες. Εκείνο τον καιρό, προτού γίνουμε φίλοι, σε μια εποχή γεμάτη υποχρεώσεις για εκείνον, ο Γιώργος έβρισκε χρόνο για να με ακούει και να με υποστηρίζει ψυχολογικά, σε μια πολύ δύσκολη εποχή της ζωής μου. Και η στάση του στο ζήτημα που αντιμετώπιζα ήταν το “να τους πεις ότι δεν το ανέχομαι αυτό, και θα αποχωρήσω και εγώ”.

Ο καιρός και τα όσα ζήσαμε και μοιραστήκαμε μας έκανε φίλους, και αυτή η φιλία μου έδωσε το προνόμιο να τον γνωρίσω καλά. Δεν έχω γνωρίσει άλλον άνθρωπο που να ενοχλείται τόσο πολύ από την αδικία και να λειτουργεί με τέτοια ανιδιοτέλεια. Και ακριβώς αυτό είναι το κίνητρό μου για να γράψω αυτό το σημείωμα, για το οποίο μπορεί και να μου θυμώσει. Το γράφω απευθυνόμενος προς όλους εσάς που θαυμάζετε τη στάση του και την ίδια ώρα αναρωτιέστε αν πίσω από τη στάση του μπορεί να κρύβεται κάποιο ίχνος ιδιοτέλειας. Κρίνοντας εξ ιδίων, σκέφτομαι ότι στα μάτια κάποιων ή και πολλών από εσάς ο Γιώργος μπορεί να μοιάζει πολύ καλός για να είναι αληθινός. Η απάντησή μου 14 χρόνια μετά από την γνωριμία μας είναι όχι απλώς πως ναι, είναι αληθινός, αλλά και ότι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα.

Τόσο στην ιστορία που διηγούμαι παραπάνω όσο και μέσα από αμέτρητες ιστορίες που έζησα από κοντινή ή μακρινή απόσταση στα χρόνια που γνωριζόμαστε ένιωθα συχνά ότι ο Γιώργος είναι ένας από τους πιο γενναίους που έχω συναντήσει. Γενναίος, αυτός που αντιμετωπίζει τους κινδύνους και τις αντιξοότητες με θάρρος, όπως λέει και ο ορισμός στο λεξικό. Και αυτός είναι ο δεύτερος λόγος μου για να γράψω αυτό το κείμενο: να πω ότι την δική του παλικαριά την έχω αμέτρητες φορές διαπιστώσει και σεβαστεί - αυτή την παλικαριά που το στερεότυπο μας δίδασκε ως “αρσενική συμπεριφορά”. Σε αυτές τις παλικαρίσιες συμπεριφορές ο Γιώργος οδηγείται επειδή έτσι είναι φτιαγμένος: να αντιδρά με θάρρος στην αδικία, και να το κάνει ανιδιοτελώς σε περιπτώσεις που σε κάνουν να λες “μα γιατί σκάει, μια χαρά έχει βολευτεί”.

Εκεί κρύβεται, στα δικά μου μάτια, ο λόγος για να τον θεωρώ ως έναν εκ των σημαντικότερων Ελλήνων της γενιάς μου: κάποιος με το δικό του πνεύμα, που θα μπορούσε να “κάθεται στα αβγά του” και “να μην ασχολείται”, διότι δεν έχει προσωπικό συμφέρον να το κάνει, και να “πλουτίζει ατάραχος”, δίνει τον χρόνο και την ενέργεια του για να παλεύει με κοινωνικές αντιξοότητες απλώς επειδή δεν ανέχεται την αδικία και όχι επειδή προσπαθεί να κερδίσει κάτι από αυτό ή να βελτιώσει την ποιότητα της δικής του ζωής.

Ο Γιώργος σήμερα πληρώνει τίμημα για την κοινωνική του δράση. Και χάνει λεφτά. Μένει μακριά από την ιδιωτική τηλεόραση που θα τον χρυσοπλήρωνε, για να δηλώνει ότι δεν αποτελεί μέρος του κόσμου της όπως αυτός είναι φτιαγμένος. Επενδύει τον χρόνο του σε ένα σωρό ενέργειες αφιλοκερδώς σε μια εποχή που ο χρόνος και η εικόνα του χρυσοπληρώνονται από τα brands που θέλουν να συνδεθούν μαζί του. Με άλλα λόγια χάνει λεφτά ή και πετάει λεφτά επειδή δεν είναι αυτά που τρέφουν την ψυχή του. Τρέφεται από την ικανοποίηση ότι στηρίζει με τη στάση του χιλιάδες ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Και αυτή η τροφή τον δυναμώνει τόσο που να αντέχει σε κάθε συμπεριφορά που μπορεί να τον πληγώνει, διότι δεν είμαστε όλοι που τασόμαστε με τέτοια θέρμη στο πλευρό του, υπάρχουν και οι άλλοι και καμιά φορά τους άλλους τους αφήνουμε να παράξουν μεγαλύτερο θόρυβο από το δικό μας χειροκρότημα.

Αυτό είναι που ήθελα να κάνω σήμερα, να τον χειροκροτήσω ξανά δημοσίως. Και να του πω ένα ευχαριστώ που αυξάνει τις πιθανότητες να ζήσουν τα παιδιά μας σε έναν πιο δίκαιο, κοινωνικά, κόσμο από αυτόν που συναντήσαμε εμείς τον καιρό που μεγαλώναμε. Ο Γιώργος Καπουτζίδης δεν είναι μόνο ένας από τους καλύτερους φίλους που μου δώρισε η ζωή· είναι και ένας από τους πιο γενναίους άντρες που έχω γνωρίσει στη ζωή μου.