Χριστούγεννα: χαρά και πόνος, κανείς μόνος!
Χριστούγεννα λοιπόν και συγκίνηση αφού όσο περνάνε τα χρόνια για τα παιδιά θα γίνονται πιο όμορφα και για εμάς δεδομένα πιο δύσκολα, ακόμη πιο σκληρά και σίγουρα θα φέρνουν αναμνήσεις που θα καταλήγουν σε δάκρυα. Έτσι ήταν πάντα μα ήμασταν μικροί για να το εμπεδώσουμε όταν βλέπαμε κάποιους ανθρώπους τούτες τις μέρες με περισσότερο δυσκολία στη διάθεσή τους, μεγαλύτερη μαυρίλα στην καθημερινότητά τους, με πιο μεγάλο πόνο (από χαρά) στα μάτια τους...
Βλέπετε τέτοια μέρα από πρωί αρχίζει η γιορτή. Σε έχουν προϊδεάσει άλλωστε οι μαγικές φωνές και τα (τις περισσότερες φορές) μισά κάλαντα που ακούς από τα παιδάκια, άλλα με σθένος και ένταση στη φωνή και άλλα πάλι μαζεμένα, με λίγο φόβο και ντροπή να μισοτραγουδάνε μα με τα ματάκια τους και το βλέμμα τους να κλέβουν την καρδιά σου... Παραμονή τα κάλαντα και σήμερα η οικογένεια. Στο σπίτι από νωρίς όλοι όρθιοι και με εκπληκτική διάθεση. Το πλέον ευχάριστο πρωϊνό ξύπνημα (όχι όπως την Πρωτοχρονιά βέβαια που ανοίγαμε τα δώρα).
Ουπς εδώ μια διόρθωση: αυτό το ''από πρωί με σούπερ διάθεση'', το πρωϊνό ξύπνημα ντε, ανάλογα την ηλικία που είχαμε διότι μετά την εφηβεία υπήρχε ύπνος απ' το ξεφάντωμα της προηγούμενης βραδιάς και ακολουθούσε η (δικαιολογημένη)... γκρίνια της μαμάς για να σηκωθούμε απ' το κρεβάτι. «Μεσημέριασε μωρέ... Τελειώνετε, άντε μπράβο, βρήκατε τη δουλάρα σας; Όρθιοι και οι τρεις», τη στιγμή που έως και πέντε λεπτά πριν ο πατέρας γκρίνιαζε που κοιμόμασταν κι εκείνοι δικαιολογούσε λέγοντας: «έλα ρε αγάπη μου άργησαν τα παιδιά να γυρίσουν, βγήκαν χθες, άστα να ξεκουραστούν».
Αχ ρε μάνα... Θαρρείς και δεν σε ακούγαμε να μας δικαιολογείς και μετά μας το 'παιζες και τσαμπουκάς... Να σ' έχει ο Θεός καλά! Έτσι θα πάει το κείμενο, συγχωρέστε με, μπρος – πίσω και κάπου θα καταλήξει, εκεί ακριβώς δηλαδή που ήθελα απ' την αρχή έτσι σα μικρό μήνυμα προς όλους σας και για όλους μας... Τι έγραφα; Αααα ναι η μέρα των Χριστουγέννων ντε και το τραπέζι... Είναι όπως γνωρίζουμε άλλωστε η πλέον οικογενειακή γιορτή τα Χριστούγεννα.
Θα έδινα χρόνια απ' τη ζωή μου...
Έτσι και εμείς... Δυο γονείς, τρία αδέρφια (όλα αγόρια ζωή να 'χουμε που λένε) και μία θεία η δεύτερη μητέρα μας. Και φυσικά στην ίδια πολυκατοικία και τον ίδιο όροφο, δυο σπίτια πιο κει, η άλλη (επίσης κιτρινόμαυρων αισθημάτων) οικογένεια Μαρίτσα. Νομίζω όσοι είστε κοντά από 35 έως 50 ίσως μάλλον με πιάνετε, οι υπόλοιποι μαθαίνετε, δεν είναι κακό. Εννοείται η Ρένα (μάνουλα) στην κουζίνα από νωρίς να φτιάχνει δυο και τρία φαγητά, μια πίτα, σαλάτες και, και, και...
Εμείς μικροί να παίζουμε, να φωνάζουμε και προφανώς να της κάνουμε τα νεύρα κρόσια, ή μετά την εφηβεία, στο σαλόνι αραχτοί και με καφεδούμπα να εξιστορούμε τι κάναμε το προηγούμενο βράδυ και την ίδια ώρα να τσακωνόμαστε για το τι μουσική θα ακούσουμε. Τελικά εντελώς... χουντικά έβαζε ο μεγάλος μου αδερφός ότι γούσταρε εκείνος, ο Κυριάκος δεν άκουγε το αγαπημένο του τότε ροκ – μέταλ και εγώ ήμουν μια χαρά αφού μ' άρεσαν και τα δυο μουσικά ακούσματα των αδερφών μου.
Ο μπαμπάς έλεγε «τι θες να κάνω να βοηθήσω» στην μάνα μου, εκείνη γελούσε και του έλεγε «βρε άντε με τους γιους σου που θα βοηθήσεις» (δικαιολογημένα πάλι) και η θεία μου η Σούλα κάπου εκεί να περιφέρεται και φυσικά (μιας και δεν γούσταρε να κάνει και πολλά) να αράζει τελικά δίπλα στην αδυναμία της στον Γιάννη... Μπορώ να κάτσω με τις ώρες να γράφω και να σας περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια και κάθε διάλογο στο τραπέζι, κάθε ατάκα από τον καθένα μας, κάθε πλάκα, κάθε λέξη, κάθε κίνηση...
Νομίζω ότι καταλαβαίνετε τώρα σιγά – σιγά ε; Σήμερα δεν θα γίνει αυτό και πάλι. Δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο ότι και να γίνει, όσα καλά και ωραία να 'ρθουν στη ζωή μας, δεν θα ξαναζήσω τίποτα απ' όσα τότε τα έβλεπα και είχα φτάσει σε σημείο να τα βαριόμουν, μα τώρα θα έδινα χρόνο ή και χρόνια απ' τη ζωή μου για να ξαναζήσω έστω και δυο – τρεις φορές αυτή τη συνάντηση όλων μας: τον πατέρα μου, την θεία μου την Σούλα, κάθε στιγμή, κίνηση, λέξη, ατάκα: όλα!
Σας παρακαλώ μην αφήσετε κανέναν μόνο του...
Μα δεν γίνεται... Κι αν εμένα με πονάει και με κάνει ενώ γράφω να δακρύζω και να φτάνω σε κλάμα ακόμη και με αναφιλητά, ούτε που τολμώ να σκεφτώ πως το 'χει στο μυαλό της η μητέρα μου και ας μην είναι μόνη της σήμερα αφού θα πάμε να τη δούμε τα αγόρια της... Δεν έχει καμία σχέση αυτό όμως με ότι σας εξιστόρησα. Παίρνει σίγουρα χαρά μα κάθε φορά όσο πλησιάζουν οι μέρες τούτων των γιορτών πάντα το ίδιο θα μου λέει όπως και η μητέρα της γυναίκας μου: «δεν θέλω καθόλου να 'ρχονται αυτές οι μέρες, δεν μ' αρέσουν οι γιορτές αυτές, δεν τις θέλω». Ποιες εκείνες που έφτιαχναν τραπέζια ανά εβδομάδα και καλούσαν κόσμο γιατί τότε έπαιζε πολύ η επίσκεψη στο σπίτι άλλου...
Εγώ πάλι πάντα θα κάνω πως δεν το ακούω, πάντα θα την παρηγορώ με μια βλακεία, ή και με παρατηρήσεις για να μη το συνεχίσει διότι με εκνευρίζει, θα της κακίζω, ενώ δεν πρέπει και το ξέρω και πάντα το κάνω. Μα γνωρίζω επίσης καλά πως αν μπούμε σ' αυτή τη διαδικασία δεν θα 'χει επιστροφή για κανέναν μας από το κλάμα. Έγιναν τόσα πολλά περισσότερα αυτά που λείπουν από εκείνα που είναι μαζί όπου δεν ξεπερνιέται με τίποτα ο πόνος και το δάκρυ.
Είναι πολύ δύσκολη εποχή για το μισό και πάνω του κόσμου. Κι αν μιλάμε για φυσική εξέλιξη των πραγμάτων με το χαμό ενός πατέρα, ή μιας μητέρας, βάλτε στο μυαλό σας κάποιους γονείς που 'χουν χάσει τα παιδιά τους! Όσοι είμαστε εδώ όμως έχουμε υποχρέωση. Δεν χωράει ο νους μου πως είναι να είσαι μόνος σου τούτες τις στιγμές και όσοι μπορείτε να το αλλάξετε για κάποιους ανθρώπους, σας παρακαλώ πολύ, κάντε το, μην αφήσετε κανέναν μόνο του, καμία μόνη... Έστω και αν γνωρίζετε ότι μπορεί η διάθεση να μην είναι όπως παλιά, να είναι και κάπως περισσότερο βαριά, ίσως και... μαύρη, θα ξεπεραστεί, θα ξεχαστεί και θα 'χει κάποιον εκεί...
Στο τέλος θα πουν αυτό που θα 'χει μείνει: «δεν μείναμε μόνοι τελικά, δεν ήταν όπως παλιά, αλλά ας είναι, καλά ήταν, όμορφα» και θα ηρεμήσει λίγο το μυαλό και η καρδιά τους. Θα απαλύνει λίγο ο πόνος των ημερών που δεν θα φύγει έως το τέλος των γιορτών... Μας έχουν ανάγκη και εμείς το ίδιο (κι ας μη το ξέρουμε). Μόνοι μας είμαστε όλοι και ταυτόχρονα μαζί. Γεννήθηκε ο άνθρωπος που είτε πιστεύει κανείς είτε όχι τον γνωρίσαμε μέσα από τις ιστορίες να διδάσκει το πιο όμορφο πράγμα στη ζωή: την ΑΓΑΠΗ...
Καλά Χριστούγεννα λοιπόν με αγάπη και αλληλεγγύη...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
