Σαββίδης στο Gazzetta: «Εχω ‘δεθεί’ με τη Σπαρτάκ Τρνάβα» (vids)

• «Στη Σπαρτάκ ο κόσμος είναι απαιτητικός, δεν φτάνει μόνο να κερδίζεις αλλά και να παίζεις καλό ποδόσφαιρο»
• «Οταν έμεινα χωρίς ομάδα σκέφτηκα ακόμη και να σταματήσω»

Λένε πως όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις από κάτω και έναν Ελληνα. Κάτι αντίστοιχο, σε μεταφορικό επίπεδο, ισχύει και στην μπάλα αφού τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερα δικά μας παιδιά όχι μόνο περνούν τα σύνορα αλλά και πρωταγωνιστούν στις λίγκες του εξωτερικού. Ο Κυριάκος Σαββίδης είναι ένας εξ’ αυτών, καθώς έχει συνδέσει το όνομά του με τη Σλοβακία όπου και εκεί… μαθαίνουν για χάρη του συρτάκι.

Ο 27χρονος χαφ βρέθηκε για πρώτη φορά στη χώρα της Κεντρικής Ευρώπης τον Γενάρη του 2016, για λογαριασμό τότε της Ζέμπλιν Μιχάλοβτσε και προερχόμενος από τον ΠΑΟΚ. Επέστρεψε στα πάτρια εδάφη, έπαιξε σε Πανιώνιο, Αρη αλλά από το καλοκαίρι του 2019 βρέθηκε εκ νέου εκεί και… ρίζωσε. Αρχικά στη γνώριμή του Ζέμπλιν όπου και «έχτισε» το όνομά του και από τις αρχές της περασμένης περιόδου στη Σπαρτάκ Τρνάβα.

Με την τελευταία συμπλήρωσε πλέον μία διετία ως «κολόνα» της μεσαίας της γραμμής και πρόσφατα πανηγύρισε με το club την κατάκτηση του Κυπέλλου, όπου επικράτησε 2-1 της Σλόβαν Μπρατισλάβας στον τελικό. Ετσι η πολύ καλή του αγωνιστική παρουσία «σφραγίστηκε» με έναν τίτλο και εκείνος μίλησε στο Gazzetta για τη ζωή εντός και εκτός των γηπέδων στην πόλη των περίπου 70.000 κατοίκων αλλά και ευρύτερα στη Σλοβακία.

-Πρώτος τίτλος στην καριέρα σου... Τι σκέφτηκες αμέσως μετά τη λήξη του τελικού;
«Τι να σου πρωτοπώ. Ηταν κάτι το απίστευτο. Από τη στιγμή που φτάσαμε στον τελικό όλα τα παιδιά στην ομάδα σκεφτόμασταν μόνο αυτό το ματς, γιατί το πρωτάθλημα είχε χαθεί. Επειδή αξίζαμε έναν τίτλο νομίζω πως στο τέλος ήρθε η δικαίωση και για αυτό αισθανόμασταν, μαζί και εγώ, πολύ περήφανοι».

-Η ζωή στη Σλοβακία πως είναι; Πλέον συμπλήρωσες εκεί αρκετά χρόνια.
«Τώρα είναι διαφορετικά από όταν ήμουν παλαιότερα, καθώς τώρα έχω την κόρη μου και τη σύντροφό μου μαζί. Οταν ξέρεις πως κάποιος σε περιμένει στο σπίτι είναι τελείως διαφορετικά τα δεδομένα. Η πόλη είναι όμορφη και αρέσει πολύ στην οικογένειά μου, ναι μεν υπάρχουν διαφορές με την Ελλάδα, αλλά είναι ωραία, ότι χρειάζεται μία οικογένεια. Είναι κοντά η Μπρατισλάβα, η Βιέννη, η Βουδαπέστη και πάμε συχνά εκδρομές».

-Με τη γλώσσα πώς τα πας;
«Καταλαβαίνω πολλά και μπορώ να συνεννοηθώ. Πάντως… αποφεύγω να μιλάω (σ.σ. γέλια)».

-Το φαγητό;
«Υπάρχουν ορισμένα καλά εστιατόρια που πάω, αλλά να σου πω την αλήθεια είναι ένα ‘θέμα’. Ευτυχώς που είμαι με τη σύζυγο μαζί και μαγειρεύει στο σπίτι ελληνικά φαγητά».

-Αισθάνεσαι μόνιμος κάτοικος Σλοβακίας;
«Κοίτα, είμαι τόσα χρόνια στη Σλοβακία, ενώ με τη Σπαρτάκ έχω δεθεί πολύ συναισθηματικά. Είναι μία ομάδα που με έχει βοηθήσει πολύ και σε αρκετούς τομείς και την έχω μέσα στην καρδιά μου. Για πολλούς λόγους».

-Τι σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα;
«Οι φίλοι μου. Αυτό. Αλλά έρχομαι τα καλοκαίρια για διακοπές και τους βλέπω. Εδώ μένω περισσότερο συγκεντρωμένος στο ποδόσφαιρο και την οικογένεια. Το κλίμα που υπάρχει σου επιτρέπει να μη σκέφτεσαι τίποτα άλλο πλην της μπάλας».

-Υπάρχουν άλλοι Ελληνες στην περιοχή;
«Εδώ (σ.σ. στην Τρνάβα) δεν είναι ιδιαίτερο το ελληνικό στοιχείο, όμως υπάρχουν πολλοί στην Μπρατισλάβα που απέχει μισή ώρα. Οποτε πάω ακούω ελληνικά στο δρόμο, κυρίως από τους φοιτητές που είναι στην πόλη, ενώ υπάρχει και ένα ελληνικό καφέ».

-Οι διαφορές του πρωταθλήματος Σλοβακίας με το ελληνικό ποιες είναι;
«Ποιοτικά θεωρώ πως το ελληνικό είναι καλύτερο. Ομως σε θέματα φυσικής κατάστασης, τρεξιμάτων και δύναμης το σλοβακικό υπερτερεί. Οι προπονήσεις που κάνουμε διαφέρουν πάρα πολύ με εκείνες που έκανα στην Ελλάδα. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα. Ολο το χρόνο κάνουμε συνεχώς διπλές και την εβδομάδα που προηγήθηκε του τελικού πίστεψα πως δεν θα έχουμε. Παρόλα αυτά κάναμε και τότε. Δεν το περίμενα καθόλου».

«Στη Σπαρτάκ ο κόσμος είναι απαιτητικός, δεν φτάνει μόνο να κερδίζεις αλλά και να παίζεις καλό ποδόσφαιρο»

-Πόσο δύσκολο ή εύκολο ήταν να καθιερωθείς στην Σπαρτάκ;
«Την πρώτη σεζόν που ήρθα (σ.σ. 2020/21) στο ντεμπούτο μου έπαιξα σαν αλλαγή κόντρα στη Σλόβαν σε ένα ματς που χάσαμε και μετά έφυγε ο προπονητής (σ.σ. Μαριάν Σαρμίρ). Μόλις ήρθε ο καινούργιος (σ.σ. Νόρμπερτ Χρνκαρ) με έβαλε αμέσως βασικό και έκτοτε μονιμοποιήθηκα στην ενδεκάδα. Εκανα και καλά παιχνίδια, ενώ και ο κόσμος με αγάπησε. Ηταν δύσκολο… Πολύ, αλλά νομίζω πως κέρδισα με το σπαθί μου μία θέση. Νομίζω πως με βοήθησε πολύ η προηγούμενη χρονιά στην Ζεμπλίν (σ.σ. 2019/20). Εμαθα το πρωτάθλημα και εγκλιματίστηκα».

-Υπάρχει η λεγόμενη πίεση του πρωταθλητισμού;
«Στο Μιχάλοβτσε δεν υπήρχε, με την Σπαρτάκ όμως υπάρχουν παιχνίδια που ο κόσμος σε αποδοκιμάζει αν δεν παίζεις καλά. Είναι απαιτητικός πολύ. Υπάρχει πίεση και δεν είναι μόνο για να κερδίζεις, αλλά και να παίζεις παράλληλα και καλό ποδόσφαιρο».

-Σε ποιο πρωτάθλημα θα ήθελες να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου;
«Ολοι οι ποδοσφαιριστές έχουν όνειρα, αλλά αυτή τη στιγμή δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο πλην της Σπαρτάκ. Πάω βήμα-βήμα. Κάποια στιγμή ίσως θα ήθελα να πάω σε ένα θεωρητικά πιο ‘δυνατό’ πρωτάθλημα, όπως π.χ. το πολωνικό που παίζουν κάποια παιδιά που μιλάω και είναι και εδώ κοντά, αλλά δεν το σκέφτομαι. Οτι είναι να έρθει, θα έρθει».

-Πώς αποφάσισες να γίνεις ποδοσφαιριστής;
«Πώς αποφάσισα να γίνω ποδοσφαιριστής ε; Θα σου πω μόνο αυτό. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει μετά από χρόνια πως μικρός τον παρακαλούσα να με πάει στην προπόνηση (σ.σ. γέλια)».

-Θυμάσαι τα πρώτα σου βήματα στον ΠΑΟΚ;
«Δεν γίνεται να τα ξεχάσεις. Ηταν στις ακαδημίες της ομάδας και ήμουν 13 ετών, μετά ήρθε η πρώτη ομάδα. Οι κολλητοί μου είναι παιδιά που γνωριστήκαμε τότε στους ξενώνες της Τούμπας όπου και μέναμε. Ωραία χρόνια. Ξεκινήσαμε πολλά παιδιά, αλλά δυστυχώς λίγοι καταφέραμε να παίξουμε σε υψηλό επίπεδο. Δυστυχώς έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Μακάρι να δίνονται ευκαιρίες σε όλο και περισσότερα παιδιά από τις ακαδημίες των ομάδων και να τα στηρίξουν».

«Οταν έμεινα χωρίς ομάδα σκέφτηκα ακόμη και να σταματήσω»

-Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή της καριέρας σου, αν μπορείς να απομονώσεις κάποια;
«Η καλύτερη αυτή που βίωσα τώρα. Στα 27 μου κέρδισα το πρώτο τίτλο της καριέρας μου με τη Σπαρτάκ εναντίον της Σλόβαν σε έναν τελικό που έγινε στο γήπεδο της Σλόβαν. Πώς μπορείς να το ξεχάσεις αυτό; Δεν γίνεται. Ως χειρότερη θα πω τους τραυματισμούς που κατά καιρούς είχα και όταν έμεινα για μερικούς μήνες χωρίς ομάδα (σ.σ. το δεύτερο μισό του 2018)».

-Τι σκεφτόσουν τότε που ήσουν χωρίς ομάδα;
«Πέρασε από το μυαλό μου ακόμη και το ενδεχόμενο να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Αλήθεια. Εκανα πολλές και διάφορες σκέψεις. Ο Χρήστος (σ.σ. πρόκειται για τον εκπρόσωπό του Χρήστο Δημητριάδη) με βοήθησε πάρα πολύ. Μου μίλησε να πιστέψω ξανά σε εμένα και τελικά συνέχισα. Με έπεισε να μην τα παρατήσω».

-Παρακολουθείς το ελληνικό πρωτάθλημα;
«Ναι, όσο μπορώ. Αρκετά μπορώ να πω. Μιλάω με πολλά παιδιά και μαθαίνω τι γίνεται».