Γιατί θα έπρεπε να είναι περιττό να δηλώνουμε ότι είμαστε φεμινιστές

Γράφει η Κλέλια Φατούρου

Ξέρουμε ότι ο φεμινισμός χωρίζεται σε 3 κύματα, με τις απαρχές τους σε γραπτά γυναικών από τον 15ο αιώνα. Αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε βασικά ως φεμινισμό, είναι όταν οι σουφραζέτες διεκδίκησαν το δικαίωμα στην ψήφο και την εκπαίδευση. Τότε ξεκίνησαν και τα κύματά του. Το πρώτο ήταν τον 19ο-20ο αιώνα, το δεύτερο το 1960-1980 και το τρίτο ήταν μετά το 1980.
Αν και έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε που οι γυναίκες επαναπροσδιόρισαν τον ρόλο τους, το φύλο και τι το ακολουθεί, η εξέλιξη στην πατριαρχική αντίληψη δεν είναι εξίσου μεγάλη.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο φεμινισμός δεν έχει φύλο. Έτσι όπως υπάρχουν άντρες φεμινιστές, έτσι δεν υπάρχουν και γυναίκες φεμινίστριες. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για κατάργηση του κινήματος, αν δεν υπήρχαν τόσα προκλητικά προβλήματα που δείχνουν ότι ο μισογυνισμός καλά κρατεί. Γυναικοκτονίες από συντρόφους, δολοφονίες γυναικών επειδή δεν υπακούουν στους κανόνες της θρησκείας τους, έτσι όπως έχουν θεσμοθετηθεί από άντρες, ξεκάθαρη ανισότητα σε μισθούς, θέσεις εξουσίας, το mansplaining, οι κοινωνικοί ρόλοι που «φοριούνται» ακόμα στις γυναίκες.

Αν δεν είσαι φεμινιστής, είσαι απλώς εναντίον των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γιατί ο στόχος του φεμινισμού δεν είναι να ισοπεδώσει κάποιο φύλο, αλλά να φέρει την ισότητα που θα έπρεπε να υπάρχει από την αρχή του χρόνου. Γιατί είναι σαν να λες μου αρέσει ή δεν μου αρέσει να σκοτώνω ανθρώπους. Γιατί δεν γίνεται να δηλώνουμε το αν είμαστε υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο φεμινισμός είναι ένα κομμάτι μίας «ομπρέλας» που περιλαμβάνει όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δικαιώματα για τις γυναίκες, για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, για όλα τα χρώματα και όλες τις φυλές. Στο δικό μου το μυαλό, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι υπό διαπραγμάτευση και δεν θα έπρεπε να είναι ένας αγώνας που δίνεται επί αιώνες, αλλά κάτι που μάς ανήκει δικαιωματικά.

Όλα τα παραπάνω βέβαια θα ίσχυαν σε μία ουτοπική κοινωνία. Η χρήση του όρου είναι ακόμα απαραίτητη, ακόμα και αν θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη. Απλώς, με την πάροδο του χρόνου, όλο και περισσότεροι άντρες (καθώς και γυναίκες), αντιλαμβάνονται τη σημασία του να είσαι φεμινιστής και φεμινίστρια, να υποστηρίζεις τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων και να συμβάλεις (όχι μόνο θεωρητικά) στη μείωση του χάσματος.

Η Simone de Beauvoire εξάλλου, τα είχε πει όλα με τόσο απλές λέξεις στο «Δεύτερο Φύλο», τη Βίβλο του φεμινισμού (1949).
«Αν το γυναικείο ζήτημα είναι τόσο παράλογο, είναι επειδή η ανδρική αλαζονεία το έκανε θέμα συζήτησης».

«Είναι απόλυτα φυσικό για τη γυναίκα του μέλλοντος να αισθάνεται αγανακτισμένη με τους περιορισμούς που της θέτει το φύλο της. Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι το γιατί πρέπει να τους απορρίψει: το πρόβλημα είναι μάλλον να καταλάβει γιατί τους αποδέχεται».

«Τα φτερά της είναι κομμένα και μετά κατηγορείται ότι δεν ξέρει πώς να πετάξει»

Περισσότερα για το #thema_isotitas

Οι απόψεις που εκφράζονται στο παρόν αποτελούν προσωπικές απόψεις του συντάκτη / της συντάκτριας και δεν απηχούν απαραίτητα τις απόψεις του Χρηματοδοτικού Μηχανισμού του ΕΟΧ ή του Διαχειριστή Επιχορήγησης του Προγράμματος Active citizens fund στην Ελλάδα (Ίδρυμα Μποδοσάκη σε συνεργασία με το SolidarityNow).

Το Έργο «Η Ισότητα των Φύλων στην Πρώτη Σελίδα» υλοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος Active citizens fund, με φορέα υλοποίησης την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και εταίρο τη Liquid Media.

Το πρόγραμμα Active citizens fund, ύψους €13,5 εκ., χρηματοδοτείται από την Ισλανδία, το Λιχτενστάιν και τη Νορβηγία και είναι μέρος του χρηματοδοτικού μηχανισμού του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ) περιόδου 2014 – 2021, γνωστού ως EEA Grants. Το πρόγραμμα στοχεύει στην ενδυνάμωση και την ενίσχυση της βιωσιμότητας της κοινωνίας των πολιτών και στην ανάδειξη του ρόλου της στην προαγωγή των δημοκρατικών διαδικασιών, στην ενίσχυση της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά και στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τη διαχείριση της επιχορήγησης του προγράμματος Active citizens fund για την Ελλάδα έχουν αναλάβει από κοινού το Ίδρυμα Μποδοσάκη και το SolidarityNow.