Ένα βουνό δύναμης με θέα έναν δίκαιο κόσμο

Δύο πράγματα θα ήθελα να πω σε όσους διαβάσουν αυτή την προσπάθεια να γράψω κάτι για τον Αλέξανδρο. Πρώτα να ζητήσω μια συγγνώμη από τον ίδιο και τον αναγνώστη γιατί δεν θέλω, ότι και αν καταφέρω να γράψω, να θεωρηθεί ως μιντιακή σκύλευση. Μια κίνηση στο βωμό του διαδυκτιακού τράφικ. Το δεύτερο είναι μια ευχή που μακάρι να φτάσει εκεί που βρίσκεται η υπέροχη ψυχή, αυτού του υπέροχου ανθρώπου. Την ευχή το δάκρυ όλων μας από αυτή την αναχώρηση, να είναι δροσιά για όσα αυτός είχε στο μυαλό και την καρδιά του. Αυτά για τα οποία πάλεψε. Την δικαιοσύνη, την ισότητα, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Στην εποχή της ταχύτητας, την σκληρότητας ακόμα και την απανθρωπιάς μέσα στην οποία ζούμε, τέτοιες στιγμές μας δίνουν μια ευκαιρία. Να σταματήσουμε λίγο και να κοιτάξουμε γύρω μας μέσα από τα μάτια αυτού που έφυγε. Αυτού που και η τελευταία προγραμματισμένη επιθανάτια ανάρτησή του στα social media δίνει την εικόνα του αντρός, ακόμα και σε όποιον δεν τον γνώρισε ποτέ. Σας παρακαλώ, αν δεν το έχετε ήδη κάνει, να τη διαβάσετε. Θα σας δώσει το στίγμα της πορείας του Αλέξανδρου, που άλλοι από εμάς τον γνώρισαν πολύ ή λιγότερο καλά, αλλά πέρα από τη διάρκεια της γνωριμίας και της φιλίας, πολύ γρήγορα και άμεσα καταλάβαιναν ότι αυτό το βουνό καθαρότητας, δύναμης και επιθυμίας να δει έναν καλύτερο κόσμο, ήταν ακριβώς αυτό που έβλεπες απέναντί σου. Ένας κιμπάρης, με ότι κουβαλάει στον πυρήνα του αυτός ο ορισμός.

• Ο Αλεξάνδρος Νικολαΐδης είχε πει στο Gazzetta: «Ο κόσμος να κάνει το καθήκον του απέναντι στον φασισμό!»

Συνηθίζεται όταν κάποιος διάσημος φεύγει από αυτό τον κόσμο να ψάχνουμε να βρούμε και μια φωτογραφία μαζί του να την ποστάρουμε στα social media για να τονίσουμε και τη σχέση μας μαζί του. Μπορεί να είναι ανάγκη για την προβολή (μας), μπορεί να είναι όντως προσωπική κατάθεση τιμής σε αυτόν. Δεν το ξέρω και είναι δύσκολη στιγμή για να το κρίνω. Σε προσωπικό επίπεδο το κενό που νιώθω από τη στιγμή που άκουσα το μαντάτο, αυτή η ρημάδα η πίκρα που δεν παλεύεται και το βούρκωμα που δεν με ρωτάει πότε θα εμφανιστεί είναι η “φωτογραφία” της (όποιας) σχέσης μου με αυτό το παλικάρι. Πως να είναι άραγε οι δικοί του άνθρωποι; Αυτοί που είχαν το προνόμιο να προχωράνε μαζί του; Που δεν έχουν τώρα αυτή την πελώρια αγκαλιά του... Μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Αυτά που διαβάζετε, αυτά που καταθέτουν όσοι γνώρισαν τον αθλητή, άνθρωπο, πατέρα, σύζυγο και (διόλου με τη στενή έννοια του όρου) “πολιτικό” Αλέξανδρο Νικολαίδη δεν είναι η “δικαίωση του νεκρού” αλλά αλήθεια. Και το κυριότερο... Δεν ήταν τέλειος. Ήταν παθιασμένος, τα “έπαιρνε στο κρανίο” με την αδικία, είχε τα πάθη του και μπορούσε να αρρωστήσει (και) για τον Άρη του, να ζοχαδιαστεί όταν έπαιζε μπάσκετ (το οποίο επίσης θα μπορούσε να υπηρετήσει εξαιρετικά). Γιατί ήταν πάντα αυθεντικός.

Δεν ήθελα να φτιάξω μια αγιογραφία. Γιατί ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης αποδεχόταν τους αγίους αλλά δεν ξέρω πόσο πίστευε πραγματικά στην παραμυθένια διάστασή τους. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ήθελε τους “αγίους” καθημερινούς ανθρώπους, ανάμεσά μας. Γιατί είχε πίστη σε μια σωστή και δίκαιη κοινωνία. Δεν μπόρεσε αυτό να το παλέψει περισσότερο από τα 42 του, γεμάτα και (όπως παραδέχθηκε) καλότυχα χρόνια. Σαν ένα κεράκι στη μνήμη του και για να μείνει αυτή άσβεστη, ας οπλιστούμε με το παράδειγμα και τα λόγια του για να βαδίσουμε στον δικό του δρόμο, με το δικό του βήμα. Αυτό θα το ήθελε στα σίγουρα.