Ένας που θαυμάζω περισσότερο από τους διάσημους ποδοσφαιριστές

Οι αθλητικοί δημοσιογράφοι δίνουμε συχνά την εντύπωση ότι είμαστε μονοδιάστατα όντα, που νοιάζονται μόνο για τα αθλήματα, θαυμάζουν μόνο αθλητές και συχνά τους εξυψώνουν στον βαθμό που να δημιουργούμε την αίσθηση ότι τους τοποθετούμε στην υψηλότερη θέση της λίστας των αξιοσέβαστων. Επειδή δεν είναι έτσι, η ζωή μου έδωσε μια αφορμή για να μιλήσω για κάποιον που θαυμάζω απεριόριστα κι ας είναι “άγνωστος” με όρους διασημότητας και απήχησης στο μεγάλο κοινό.

Την παραμονή των Χριστουγέννων έμαθα ότι η μητέρα μου, μια γυναίκα 76 ετών που ταλαιπωρείται αφάνταστα εδώ και χρόνια από αυτοάνοσα νοσήματα και έχει συμπληρώσει ένα τρίμηνο ζωής μόνο εντός νοσοκομείων, έπρεπε να εισέλθει άμεσα σε ένα “μεγάλο” νοσοκομείο λόγω ενός μεγάλου αιματώματος στην περιοχή της κοιλιάς. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ακριβώς λόγω των τριών διαφορετικών σοβαρών αυτοάνοσων νοσημάτων της θα έπρεπε να εισαχθεί στον “Ευαγγελισμό”, ή το “Λαϊκό”, δηλαδή σε ένα εκ των δύο νοσοκομείων στα οποία έχει γίνει τακτική επισκέπτρια στην διάρκεια των τελευταίων ετών και έχουν, οι κλινικές τους, επίγνωση της πολυπλοκότητας της κατάστασής της. Κανένα εκ των δύο δεν εφημέρευε όμως, και η κατάσταση της μητέρας μου, με ένα αιμάτωμα 26 εκατοστών στην κοιλιά δεν “σήκωνε” αναβολή στην εισαγωγή ούτε για μία ημέρα.

Προκειμένου να βεβαιωθώ ότι κάνω το “σωστό”, χρειαζόμουν την γνώμη ενός εκ των γιατρών που την έχουν παρακολουθήσει στην διάρκεια αυτού του τελευταίου τριμήνου. Και αναζήτησα τον έναν, τον ρευματολόγο Τάσο Καραμανάκο, τον γιατρό που την παρακολουθούσε στον “Ευαγγελισμό” μέχρι και πριν από περίπου έναν μήνα, και ο οποίος συνέχισε να ενημερώνεται από μακριά για την κατάσταση της υγείας της. Δίχως να έχω στοιχεία επικοινωνίας, στην απόγνωσή μου, του έστειλα ένα μήνυμα σε μια social media πλατφόρμα, στην οποία τον εντόπισα.

Προσέξτε, παραμονή Χριστουγέννων, νωρίς το απόγευμα, αναζητούσα μέσα από τα social media έναν γιατρό με τον οποίο δεν είχα ιδιαίτερη σχέση, ο οποίος δεν έχει ποτέ λάβει ευρώ από την μητέρα μου ή την οικογένειά της, τον οποίο η μητέρα μου δεν έχει επισκεφθεί ποτέ σε ιδιωτικό ιατρείο - που φαντάζομαι ότι δεν διατηρεί.

Μερικά λεπτά αργότερα ο γιατρός μου τηλεφωνούσε. Λίγο αργότερα είχε πάρει όλη την πληροφορία σχετικά με τις εξετάσεις στις οποίες είχε υποβληθεί η μητέρα μου σε ιδιωτικό θεραπευτήριο, είχε μιλήσει με τους γιατρούς που την εξέτασαν, και συνέχιζε να επικοινωνεί τηλεφωνικά μαζί μου προκειμένου να με καθοδηγήσει σε μια απόφαση που έπρεπε να πάρω. Μολονότι ο ίδιος θα βρισκόταν, ανήμερα Χριστούγεννα, σε εφημερία στον “Ευαγγελισμό”, μου εξήγησε ότι η κατάσταση επέβαλε την άμεση εισαγωγή της μητέρας μου. Μέχρι πολύ αργά τη νύχτα της παραμονής των Χριστουγέννων, ο γιατρός έμεινε στο τηλέφωνο για να καθοδηγεί εμένα και τη γυναίκα μου, που φροντίζαμε την μεταφορά της μητέρας μου στο “Γ.Γεννηματάς” νοσοκομείο, το οποίο εφημέρευε. Κι όταν ο εφημερεύων γιατρός στα “επείγοντα” του “Γ.Γεννηματάς” άκουσε ότι στο τηλέφωνο τον περίμενε ένας γιατρός δημοσίου νοσοκομείου προκειμένου να τον ενημερώσει για την κατάσταση μιας γυναίκας που δεν θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ως “συνηθισμένο περιστατικό” λόγω των αυτοάνοσων νοσημάτων που χτυπούν τον οργανισμό της, ζήτησε να ξανακούσει την πληροφορία για να την πιστέψει. Διότι ναι, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι στο “βράδυ του ρεβεγιόν” ένας γιατρός δημοσίου νοσοκομείου θα μπορούσε να το κάνει αυτό.

Η ανθρωπιά στην συμπεριφορά ενός γιατρού ενός δημοσίου νοσοκομείου, που δεν έχει απολύτως κανένα προσδοκώμενο όφελος από μια ασθενή με συγκινεί. Διότι εγώ έρχομαι από μια γενιά μεγαλύτερη από την δική του, η οποία έχει μάθει ότι ένας γιατρός δημοσίου νοσοκομείου δίνει σημασία μόνο επ’ αμοιβή και ότι αν τον ψάξεις χριστουγεννιάτικα δεν θα βρεις ούτε τον ίσκιο του. Και συμπεριφορές σαν αυτή, από έναν γιατρό 38 ετών αφενός με συγκινεί και αφετέρου μου δημιουργεί την ελπίδα ότι οι γενιές που ήρθαν μετά από τη δική μου έχουν μικρότερη αλλοίωση στην ανθρωπιά και στο αξιακό τους σύστημα συγκριτικά με τους μεγαλύτερους.

Ως κάποιος που μπαινοβγαίνει τακτικά στα δημόσια νοσοκομεία στην διάρκεια της τελευταίας 6ετίας μπορώ να πω ότι έχω συναντήσει και άλλες περιπτώσεις γιατρών που δεν κοιτάζουν την τσέπη ή την ταυτότητα ενός ασθενή προτού αποφασίσουν αν θα του δώσουν ή όχι σημασία. Και αυτή η ανθρωπιά καλύπτει ένα μέρος του τεράστιου ελλείμματος ενός συστήματος υγείας που σου ζητά σήμερα να περιμένεις περίπου 12 ώρες προτού καταφέρεις να βγεις από τα “επείγοντα” ενός νοσοκομείου για να εισέλθεις σε κλινική νοσηλείας σε μια ημέρα εφημερίας - όπως συνέβη το Σάββατο στο “Γεννηματάς”.

Τον Τάσο Καραμανάκο, με τον οποίο δεν είχα ξαναμιλήσει ποτέ τηλεφωνικά, μπορεί να μην τον συναντήσω ποτέ ξανά στη ζωή μου. Μάλιστα με δυσκολία θα τον αναγνώριζα στον δρόμο, δεδομένου ότι τον έχω συναντήσει μόνο μια φορά, όταν φορούσαμε και οι δύο προστατευτικές μάσκες. Από το περασμένο Σάββατο όμως αυτός ο άνθρωπος έχει γίνει ένα κορυφαίο παράδειγμα στο μυαλό μου για κάθε φορά που θα θέλω να μιλήσω για ανιδιοτέλεια, για την αίσθηση του καθήκοντος, για ενσυναίσθηση, για ανθρωπιά, για λειτούργημα, για όλα όσα συνθέτουν την ιατρική όπως θα έπρεπε να είναι. Και προφανώς τον θαυμάζω πολύ περισσότερο από την συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων του ποδοσφαίρου, δηλαδή από ανθρώπους για τους οποίους έχω γράψει “ύμνους”.

Αυτό το κείμενο δεν το γράφω για να δώσω κουράγιο σε όσους έχουν εναποθέσει την ελπίδα τους για μεγάλο προσδόκιμο ζωής στο εθνικό σύστημα υγείας. Το γράφω κυρίως απευθυνόμενος προς τα νέα παιδιά, στα οποία πολύ συχνά όλοι εμείς δίνουμε ή δείχνουμε λάθος παραδείγματα και τα επηρεάζουμε στη νοοτροπία με την οποία επιλέγουν δρόμους για τη ζωή. Μπορεί ένας γιατρός να μην “γράψει” ποτέ τους followers ενός ποδοσφαιριστή και να μην τύχει ιδιαίτερων τιμών από την μάζα. Αν με ρωτάτε όμως, ανάμεσα στην διασημότητα και τα πολλά λεφτά και την ανταμοιβή που λαμβάνει ένας πραγματικός γιατρός, δεν θα σκεφτόμουν λεπτό τι ζηλεύω περισσότερο. Σκέφτομαι ότι ο Τάσος Καραμανάκος μπορεί να μην έκανε τίποτα λαμπερό το βράδυ του ρεβεγιόν, να μην πήγε σε πεντάστερα πάρτι και να μην έβγαλε σέλφι με celebrities. Ζηλεύω όμως αφάνταστα την τελευταία του σκέψη προτού πέσει για ύπνο: βοήθησε έναν άνθρωπο να επιζήσει. Υπάρχει καλύτερη τροφή για την ψυχή σου;