To Gazzetta δεν μεγάλωσε απλώς, μεγαλούργησε…

Δεν συνηθίζω να ευλογώ τα γένια μας. Δεν το κάνω σχεδόν ποτέ. Γνωριζόμαστε καλά όλα αυτά τα χρόνια για να το ξέρετε νομίζω. Κάποιες φορές όμως, εκείνες τις ελάχιστες φορές που πρέπει, καλό είναι να συμβαίνει και αυτό.

Η βραδιά στο Μέγαρο Μουσικής των Gazzetta Awards δεν ήταν μία ακόμη λαμπερή βραδιά βράβευσης κάποιων ανθρώπων του αθλητισμού. Δεν είχε την γκλαμουριά του Μεγάρου μόνο, δεν είχε τα κορυφαία πρόσωπα του αθλητισμού μόνο, δεν είχε την συμμετοχή και την αποδοχή σημαντικών ανθρώπων και εκτός του αθλητισμού μόνο, δεν είχε την σφραγίδα του Gazzetta μόνο, είχε την αποδοχή, το συναίσθημα και την κατάθεση της ψυχής όλων.

Ηταν πραγματικά εντυπωσιακό και δείχνει το μέγεθος της αποδοχής ότι ο Ντούσαν Μπάγεβιτς λύγιζε και δάκρυζε επειδή το Gazzetta και οι αναγνώστες του, τον βράβευσαν. Δείχνει την τιμή που αισθάνθηκε ο ίδιος, την ώρα που όλοι εμείς στο Gazzetta αισθανόμασταν ότι την τιμή μας την κάνει αυτός και όχι εμείς…

Ηταν πραγματικά σπουδαίο να βλέπεις τον αγέρωχο 92χρονο Στέλιο Πρασσά να στέκεται ανάμεσα στα δύο εγγόνια του και να μας εξηγεί πόσο περήφανος και ευγνώμων νιώθει που τον βραβεύουμε. Την ίδια ώρα που ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς στεκόταν όρθιος και τον χειροκροτούσε με όλη τη δύναμη της ψυχής του, εμφανώς συγκινημένος από αυτό που έβλεπε και άκουγε από τον Στέλιο Πρασσά.

Ηταν πραγματικά ανατριχιαστικό να βλέπεις τον Αντώνη Αντωνιάδη να φωνάζει με όλη τη δύναμη της ψυχής του «τον νίκησα τον καταραμένο…» και να ζει αυτή την βραδιά με όλη του την δύναμη και την ενέργεια. Πόσο καλά αισθάνθηκα δεν μπορείτε να φανταστείτε που είδα έναν άνθρωπο που τέσσερα χρόνια δίνει μάχη με τον καρκίνο και τα κατάφερε, να παίρνει ζωή και δύναμη από μία βράβευση.

Επρεπε να δείτε με πόση δύναμη και σιγουριά περπατούσε και στεκόταν, μετά από 4 χρόνια που όπως ο ίδιος είπε κυκλοφορούσε μόνο σε καρότσι. Και δίπλα του, κάτω στο τραπέζι, η γυναίκα της ζωής του εμφανώς συγκινημένη να καμαρώνει που ο «ψηλός» βραβεύεται και η νέα γενιά δεν τον ξεχνά.

Πόσο περήφανος αισθάνθηκα όταν είδα και άκουσα την σύντροφο της ζωής του Αλέξανδρου Νικολαϊδη, την Δώρα Τσαμπάζη να το λέει και να το εννοεί με όλη τη δύναμη της ψυχής της, ότι ευχαριστεί το Gazzetta για αυτή την βράβευση, αλλά κυρίως για την σελίδα που δημιούργησε ώστε να μάθουν όλοι για την σπάνια μορφή καρκίνου που πήρε τον Αλέξανδρο από κοντά μας και δεν έβρισκες τίποτα για αυτή ακόμη και στο google.

Πόσο πολύ «βάρυνε» το gazzetta που πέντε μέρες πριν το μεγάλο ντέρμπι έφερε στο ίδιο τραπέζι τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και τον Μίτσελ να συζητούν, να χαμογελούν και να απολαμβάνουν ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και μία υπέροχη βραδιά γεμάτη από αθλητισμό και μηνύματα. Μπορεί να είναι αυτονόητο θα πει κάποιος, αλλά δεν συμβαίνει το αυτονόητο συχνά και ήταν σπάνιο και υπέροχο που το Gazzetta φρόντισε να συμβεί…

Ηταν σπουδαίο που εταιρείες κολοσσοί θέλησαν να ταυτιστούν με την εκδήλωση, την βραδιά και τα Gazzetta Awards, όπως για παράδειγμα ο βασικός χορηγός η bwin. Και ήταν σπουδαίο για όλους εμάς τους εντός των τειχών που βλέπαμε στο ίδιο τραπέζι Ροδόλφο και Γιάννη, τους βασικούς δημιουργούς του Gazzetta.

Γιατί στο τέλος της βραδιάς το Gazzetta είναι οι άνθρωποί του. Ολοι αυτοί που μόχθησαν για αυτή τη μαγική βραδιά, όλοι αυτοί που δούλεψαν όλα αυτά τα χρόνια για να μεγαλώσουν τον θεσμό, όλοι αυτοί που τον εμπνεύστηκαν και τον οραματίστηκαν πριν χρόνια και όταν ξεκινούσε γελούσαν με την φιλοδοξία τους να μεγαλώσει τόσο πολύ ο θεσμός που κάποια στιγμή να τον δούμε και στο μέγαρο Μουσικής.

Ολοι όσοι είναι ακόμη εδώ στο Gazzetta, αλλά και αυτοί που έχουν φύγει και έδωσαν μέχρι και την ψυχή τους γι’ αυτή τη βραδιά. Δεν έχει νόημα να τους αναφέρω όλους, γιατί σίγουρα θα ξεχάσω αρκετούς, ούτε έχει νόημα να συγχαρώ αυτούς που φρόντισαν αυτή η βραδιά να είναι τόσο λαμπερή και αληθινή γιατί και πάλι θα ξεχάσω κάποιους.

Το μόνο νόημα που βρίσκω είναι να σας πω, ότι στην καριέρα μου έχω αισθανθεί κάποιες φορές, όχι πολλές, περήφανος. Η βραδιά στο Μέγαρο Μουσικής είναι σίγουρα μία από αυτές. Και αισθάνθηκα περήφανος για έναν βασικό λόγο. Όπως είπε και ο Πομάνσκι «για να βγάζουν οι αναγνώστες σας κορυφαίο αθλητή της χρονιάς τον Τεντόγλου σημαίνει ότι ξέρουν πολλά κιλά αθλητισμό…».

Και έχει δίκιο, γι’ αυτό είμαι κυρίως περήφανος, γιατί το Gazzetta έφτιαξε μια γενιά αναγνωστών που ξέρουν να ξεχωρίζουν και να ψηφίζουν ως κορυφαίο αθλητή της χρονιάς τον Μίλτο Τεντόγλου, ως κορυφαία αθλήτρια την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη και ως κορυφαία ομάδα, την Εθνική ομάδα πόλο των ανδρών. Αν για κάτι καμαρώνω λοιπόν για όλα αυτά τα χρόνια μου στο Gazzetta, είναι για τους αναγνώστες του και τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και κρίνουν στην συντριπτική πλειοψηφία τους.

Σας ευχαριστούμε…

Υ.Γ. Από εκείνες τις συζητήσεις και τα όνειρα για την εξέλιξη των βραβείων μέσα στα χρόνια, μόνο ένα δεν έχει πραγματοποιηθεί. Αυτό της ζωντανής τηλεοπτικής κάλυψης, από κάποιο μεγάλο τηλεοπτικό δίκτυο. Του χρόνου λοιπόν, ξανά στο Μέγαρο και με ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση…