Ανθρώπινη θυσία στο βωμό του «πάμε και όπου βγει» αυτής της χώρας

Σβήνεις. Γράφεις. Ξαναγράφεις. Ξανασβήνεις. Το μόνο που μένει ίδιο είναι ο πόνος, ο θυμός, το βούρκωμα στα μάτια για μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που έχει ζήσει αυτός ο τόπος. Κουράγιο και μόνο κουράγιο στις οικογένειες των θυμάτων, μακάρι ο αριθμός των νεκρών να παραμείνει όσο πιο χαμηλά γίνεται και οι τραυματίες να αναρρώσουν το γρηγορότερο και να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Και μέσα σε όλα αυτά, οργή. Απέραντη. Δίχως τέλος. Ειδικά όταν ακούς για «την κατάρα των Τεμπών», τη «κακιά στιγμή», το «ανθρώπινο λάθος». Καμία κατάρα δεν υπάρχει στα Τέμπη, καμία κακιά στιγμή δεν μπορεί να προκύψει όταν δύο τρένα συγκρούονται μετωπικά πάνω στην ίδια γραμμή και το ανθρώπινο λάθος είναι η τέλεια φράση, η τέλεια δικαιολογία για να καλύψει παραλείψεις και δυσλειτουργίες δεκαετιών και να κουκουλώσει τις δεδομένες πολιτικές ευθύνες που υπάρχουν.

Η μόνη κατάρα που υπάρχει, η μόνη κακιά στιγμή, τα μόνα ανθρώπινα λάθη που υπάρχουν είναι αυτό το «πάμε και όπου βγει» που είπε ο μηχανοδηγός σύμφωνα με τις μαρτυρίες, χωρίς να έχει εικόνα τι συμβαίνει μπροστά του. Αυτό το γ@μημ#ν% το «πάμε και όπου βγει» που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτή την χώρα, αυτό το κράτος, την πλειοψηφία όλων μας που μεγαλώσαμε με αυτό τον ωχαδερφισμό, αυτή την αδιαφορία, αυτή την τρομερή προχειρότητα στα πάντα.

Στο βωμό του «πάμε και όπου βγει» έγινε ακόμη μία ανθρώπινη θυσία στα Τέμπη, όπως το 1999 και το 2003 όπου ο δρόμος ήταν καρμανιόλα κανονική και πήρε μαζί της τόσα μικρά παιδιά. Όπως ήταν το πέταλο του Μαλλιακού, η Κορίνθου-Πατρών πριν την ανακατασκευή της και πόσοι ακόμη δρόμοι.

Οι οικογένειες που σήμερα θρηνούν για τα παιδιά τους καλά δεν θα γίνουν ποτέ. Με τίποτα. Ό,τι και να ειπωθεί, ό,τι και να γραφτεί, ό,τι και αν αποφασίσει η δικαιοσύνη τα παιδιά δεν γυρίζουν πίσω, οι «πληγές» δεν θα κλείσουν ποτέ. Όλοι εμείς, όμως, που βρισκόμαστε έξω από τον χορό και αύριο μπορεί να βρισκόμαστε και μέσα σε αυτόν ως θύματα της νοοτροπίας που διέπει εδώ και διακόσια χρόνια αυτή την χώρα είμαστε υποχρεωμένοι να απαιτήσουμε απονομή δικαιοσύνης γιατί μιλάμε για ένα έγκλημα ετών.

Εκτός και αν οφείλεται στη κατάρα των Τεμπών και στη κακιά στιγμή ότι στο 2023 το σιδηροδρομικό δίκτυο λειτουργεί χειροκίνητα και στο manual χωρίς να υπάρχει η προβλεπόμενη φωτοσήμανση. Ο πρόεδρος των μηχανοδηγών του ΟΣΕ έκανε μια σοβαρότατη αποκάλυψη-καταγγελία σχετικά με τη λειτουργία των αμαξοστοιχιών στη γραμμή Αθήνα-Θεσσαλονίκη, τονίζοντας πως «δεν λειτουργεί τίποτα, γίνονται όλα χειροκίνητα, είμαστε στο manual και σε όλο τον άξονα Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Ούτε τα φωτοσήματα λειτουργούν, αν λειτουργούσαν οι μηχανοδηγοί θα έβλεπαν τα κόκκινα σήματα και θα σταματούσαν εγκαίρως».

Εκτός και αν οφείλεται στη κατάρα των Τεμπών και στη κακιά στιγμή το γεγονός πως τα ηλεκτρονικά συστήματα που έχουν αγοραστεί, δεν λειτουργούν. «Υπήρχαν ηλεκτρονικά συστήματα, δεν λειτουργούν, ρωτήστε τους υπευθύνους» τόνισε ο Γενιδουνιάς. Στην εποχή που όπως εύστοχα διαβάζεις στα social γνωρίζεις το που βρίσκεται ο ντελιβεράς, δεν γνωρίζεις που βρίσκονται τα τρένα της χώρας.

Εκτός και αν οφείλεται στη κατάρα των Τεμπών και στο ανθρώπινο λάθος το γεγονός πως σύμφωνα με έρευνα του Mediterranean Institute for Investigative Reporting (MIIR) η Ελλάδα από το 2010 μέχρι και το 2018, θρήνησε 137 ανθρώπους και είχε 97 βαριά τραυματίες από δυστυχήματα και ατυχήματα σχετικά με τους σιδηροδρόμους και βρέθηκε στη ντροπιαστική κορυφή της σχετικής λίστας.

«Όσο δεν παίρνονται μέτρα προστασίας στους εργασιακούς χώρους και την ασφαλή λειτουργία και κυκλοφορία των τρένων, τα ατυχήματα δεν έχουν τελειωμό. Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις» ανέφεραν ένα μήνα πριν μεταξύ άλλων οι άνθρωποι που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι συμβαίνει στον τομέα τους και δυστυχώς από το βράδυ της Τρίτης έχουν κάθε λόγο να νιώθουν την πιο πικρή δικαίωση της ζωής τους.

Δυστυχώς ζούμε σε μία χώρα όπου αν δεν υπάρξουν νεκροί, αν δεν γίνει κάτι τραγικό, δεν σηκώνουμε τον κώλο μας από τις καρέκλες και τους καναπέδες για να κάνουμε το σωστό. Δεν μας καίγεται «καρφί» αν δεν χυθεί αίμα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και κάπου εδώ έρχεται η μεγάλη ευθύνη του Τύπου.

Από την ώρα της τραγωδίας μάθαμε για τα πάντα. Για όλα τα προβλήματα, για όλες τις δυσλειτουργίες, για όλα τα κακά του σιδηροδρομικού δικτύου, για τα ταχύτατα τρένα που έτρεχαν πάνω σε απαρχαιωμένες ράγες, για τα πάντα. Γιατί όλο αυτό το διάστημα δεν υπήρξε η ανάλογη προβολή; Γιατί δεν έγιναν έρευνες και ρεπορτάζ σε κορυφαίο επίπεδο ώστε να σφίξουν τα γάλατα και να κινηθούν οι διαδικασίες προς την σωστή κατεύθυνση. Ως πότε σε αυτή την χώρα θα ασχολούμαστε με μαλακίες στα ΜΜΕ και τα ζητήματα ζωής και θανάτου θα τα κάνουμε γαργάρα και θα τα προβάλλουμε μόνο όταν υπάρχουν νεκροί;

Θα έγραφα «μακάρι να». Μακάρι αυτή η τραγωδία να λειτουργήσει ως «ξυπνητήρι» σε μία σειρά από καταστάσεις που σε αυτή την χώρα λειτουργούν με την λογική του «πάμε και όπου βγει». Να πούμε «ποτέ ξανά». Αηδίες. Τίποτα δεν θα αλλάξει. Τίποτα. Σε έναν μήνα θα τα έχουμε ξεχάσει όλα. Δυστυχώς. Μήπως άλλαξε κάτι από την ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι; Μήπως τιμωρήθηκαν οι υπεύθυνοι; Μήπως μάθαμε τίποτα από την τραγωδία στη Μάνδρα; Μήπως μαθαίνουμε ποτέ από τα εγκλήματά μας σε αυτόν τον τόπο; Στα ίδια σκατά θα συνεχίσουμε να ζούμε και να πεθαίνουμε. Πολλές φορές και κατά τύχη...