Ποτέ μην ξεχνάτε να λέτε «έφτασα»

«Πάρε με όταν φτάσεις», «στείλε μου ένα μήνυμα να ξέρω ότι είσαι καλά». Πόσες και πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτές τις φράσεις από τη μάνα μας. Όλοι. Πολλές φορές. Και θα τις ακούσουμε άλλες τόσες, όσο χρονών κι αν φτάσουμε. Γιατί η μάνα είναι πάντα μάνα. Δυστυχώς, όμως, κάποιες μανάδες δε θα τις ξαναπούν ποτέ στα παιδιά τους. Και κυρίως, δεν πήραν απάντηση από εκείνα, το μοιραίο βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου. Αυτό το «μαμά, έφτασα». Πραγματικά αδιανόητο, δεν το χωράει ο νους.

Σαν βάρος στην ψυχή μου έχει κάτσει όλο αυτό, ίσως γιατί θυμάμαι μια πρόσφατη δική μου εμπειρία. Ταξίδευα αεροπορικώς από Καβάλα για Αθήνα. Μόλις είχα επιβιβαστεί στο αεροσκάφος και περίμενα να απογειωθούμε. Είναι η στιγμή που όλοι χαζεύουμε στο κινητό μας, πριν το βάλουμε σε λειτουργία πτήσης. Ώσπου χτυπάει μήνυμα. «Πάρε με τηλέφωνο όταν φτάσεις». Αποστολέας, η μητέρα μου. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, το μόνο που απάντησα ήταν ότι σε λίγο φεύγω. Η πτήση δεν κράτησε ούτε μία ώρα. Φτάσαμε στην Αθήνα, πήρα το αυτοκίνητό μου και πήγα σπίτι μου. Μόνο που δεν είχα κάνει ένα πράγμα, πιθανότατα το πιο σημαντικό. Να πάρω τηλέφωνο τη μάνα μου, για να της πω ότι έφτασα.

Εντελώς ανέμελος εγώ, συνέχισα το πρόγραμμα μου. Μόνο που υπήρχε ένας άνθρωπος, που περίμενε καρτερικά ένα σημάδι μου. Μάταια. Γι’ αυτό και με πήρε η ίδια τηλέφωνο. «Γιατί δε με πήρες να μου πεις ότι έφτασες;», ήταν η πρώτη της ερώτηση. Και ποια η δική μου απάντηση; «Σιγά ρε μάνα, πως κάνεις έτσι; Θα έπεφτε το αεροπλάνο;». Σιωπή. Εντελώς βλάκας εγώ, όπως και η απάντησή μου. Γιατί ναι, κάθε μάνα θα είχε αυτό στο μυαλό της. Ακόμα και ότι μπορεί να έπεφτε το αεροπλάνο. Γιατί κάθε μάνα βάζει πάντα το κακό με το νου της. Ακόμα και το πιο ακραίο σενάριο. Όπως και ότι μπορεί να... συγκρουστούν δύο τρένα και μέσα να βρίσκεται το παιδί της.

Πόσες μανάδες έστειλαν αυτό το μήνυμα στα παιδιά τους το βράδυ της Τρίτης. «Πάρε με όταν φτάσεις». Και δυστυχώς, είναι πολλές αυτές που δεν πήραν ποτέ απάντηση. Ποτέ δεν τους τηλεφώνησαν τα παιδιά τους. Όπως δεν είχε πάρει και η δική μου από εμένα. Στη δική μου περίπτωση, όχι γιατί συνέβη κάτι κακό, αλλά επειδή δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου, πόσο σημαντικό είναι για εκείνη να ξέρει ότι είμαι καλά. Τώρα, όμως, ξέρω. Και δυστυχώς για να το μάθω, για να το νιώσω στο πετσί μου, χρειάστηκε να χάσουν τη ζωή τους τόσα νέα παιδιά. Γι’ αυτό, ποτέ μην ξεχνάτε να λέτε «έφτασα». Ακόμα κι αν σας φαίνεται περιττό ή ενοχλητικό. Όποια ώρα και να είναι, όπου κι αν βρίσκεστε και με οποιαδήποτε παρέα. Ένα «μαμά, έφτασα» αρκεί...