100 ώρες μετά, δεν τολμά κανείς να μας πει πότε θα λειτουργήσουν με ασφάλεια τα τρένα στην Ελλάδα

Η άνω τελεία που μοιάζει να έχει μπει στην ελληνική ζωή κατά την διάρκεια των τελευταίων περίπου 100 ωρών, δηλαδή από την ώρα που μάθαμε το νέο της σύγκρουσης των τρένων στα Τέμπη δείχνει το μέγεθος του σοκ. Τέσσερις μέρες μετά μοιάζει όλα να γίνονται μηχανικά. Και όσα δεν μπορούν να γίνουν μηχανικά, αναβάλλονται ή ματαιώνονται - ειδικά όταν πρόκειται για ψυχαγωγικά θεάματα. Όχι μόνο επειδή αυτό επιβάλλει το εθνικό πένθος αλλά επειδή ουδείς έχει την διάθεση να ξεφύγει. Στην πραγματικότητα ζούμε ακόμη όλοι στη φάση της συνειδητοποίησης. Όχι μόνο επειδή είναι τεράστιος ο αριθμός των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους, ούτε μόνο επειδή οι περισσότεροι που έφυγαν ήταν μικρά παιδιά. Κοντά σε αυτά είναι και το γεγονός ότι οι περισσότεροι ακόμη και σήμερα δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι είναι τόσο επικίνδυνα για τη ζωή τα ελληνικά τρένα.

Αυτό που παραμένει σοκαριστικό και ξεπερνά τα όρια του ανεξήγητου, δεδομένου ότι ουδείς μπαίνει στην διαδικασία να το εξηγήσει πειστικά, είναι το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζουμε πότε θα μπουν οι ελληνικές σιδηροδρομικές γραμμές στην εποχή της ασφαλούς λειτουργίας που δεν θα επιτρέπει να συμβεί δυστύχημα που θα οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος.

Τέσσερις μέρες μετά δεν μπορεί να εμφανιστεί κανείς μπροστά στους Έλληνες για να τους μιλήσει δεσμευτικά σχετικά με το πότε θα συμβεί αυτό που το chatGPT θεωρεί αυτονόητο:

“Η κίνηση των τρένων συνήθως ρυθμίζεται από σήματα και κανόνες που είναι σχεδιασμένοι για να αποτρέπουν τις συγκρούσεις”, “επίσης, οι σιδηροδρομικές εταιρείες εφαρμόζουν σύγχρονα συστήματα ασφαλείας και ελέγχου για να εξασφαλίσουν ότι οι τροχιές των τρένων δεν θα συγκρουστούν”. Αυτά που ένα μοντέλο γλώσσας τεχνητής νοημοσύνης τα έχει “περασμένα” ως αυτονόητα, στην Ελλάδα είναι ζητούμενα και μάλιστα εντελώς αφηρημένα. Κανείς σήμερα, μετά από αυτό το δυστύχημα, δεν ξέρει πότε θα γίνουν ασφαλή τα τρένα στην Ελλάδα.

Αν τούτη τη στιγμή, που βράζει από θυμό όλη η χώρα και κλαίει για όλους αυτούς που έχασαν τη ζωή τους, δεν εμφανίζεται κάποιος για να δεσμευτεί με συγκεκριμένο χρονικό προσδιορισμό για την ημέρα που η Ελλάδα δεν θα τον ξαναζήσει αυτόν τον εφιάλτη, πότε θα το κάνει κάποιος; Και άραγε αυτόν που θα τολμήσει να το κάνει, θα τον πιστέψουμε; Θα ξαναμπούμε σε τρένο;

Όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα στην διάρκεια των τελευταίων 100 ωρών δημιουργούν μια αίσθηση που ενισχύει την εκτίμηση σχετικά με την νοοτροπία αυτών που έχουν την ευθύνη. Για ακόμη μια φορά ποντάρουν στην ικανότητά μας να ξεχνάμε. Το αντιλαμβάνεσαι ότι η κοινωνία αυτών που έχουν την ευθύνη για την λήψη των σημαντικών, για την ζωή μας, αποφάσεων διαχειρίζεται αυτή την ιστορική κρίση με την βεβαιότητα ότι θα “πιάσουν” τα παλιά τρικ - δηλαδή ότι και πάλι θα μας κάνουν να ξεχάσουμε.

Η ελληνική πραγματικότητα ξεπερνά πολύ συχνά την επιστημονική φαντασία. Όπως συνέβη και στα Τέμπη, δεδομένου ότι αν το βλέπαμε όλο αυτό σε ταινία θα “κράζαμε” τον σεναριογράφο επειδή δεν έχει ρεαλισμό το σενάριό του. Όπως συμβαίνει και μετά τα Τέμπη, δεδομένου ότι έχουν περάσει 4 ημέρες και ακόμη δεν γνωρίζουμε πότε θα λειτουργήσουν με ασφάλεια τα τρένα στην Ελλάδα.

Το καταλαβαίνεις, κυκλοφορώντας στην ελληνική κοινωνία, ότι τούτη τη φορά το πένθος θα κρατήσει πολύ. Την ίδια ώρα όμως φοβάσαι ότι η επόμενη θα είναι μια ημέρα ίδια με αυτές που προηγήθηκαν του δυστυχήματος. Θα συνεχίσουν να μας διοικούν σαν να μη τρέχει τίποτα, και θα συνεχίσουμε να ζούμε σαν να μη τρέχει τίποτα.