Ψηφίσαμε πριν από σας, για σας

Ψήφισα για τις βουλευτικές εκλογές περίπου 19 ώρες πριν ανοίξουν στην Ελλάδα οι κάλπες. Σε μία μικρή αίθουσα του ξενοδοχείου «Βικτόρια», στην οδό Μίσκο στο Κάουνας, 500 μέτρα από τη Ζαλγκίριο Αρένα και 200 από το δωμάτιο που με φιλοξενεί. Πριν από μένα, πέρασαν από την κάλπη 14 άλλοι Έλληνες, ανάμεσά τους και ένας δημοσιογράφος.

Είχαν γραφτεί στον κατάλογο του Κάουνας 85 άτομα, αλλά καμιά τριανταριά από αυτούς μετέφεραν τα …δικαιώματά τους στο γειτονικό Βίλνιους, αφού εκεί κατοικοεδρεύουν τις μέρες του φάιναλ-φορ. Στο Βίλνιους, την πρωτεύουσα της Λιθουανίας, έστειλε το σύστημα και όσους δήλωσαν ότι ήθελαν να ψηφίσουν στη Ρωσία, στην Ουκρανία, στη Λεττονία, στην Εσθονία και σε άλλες πρώην Σοβιετίες.

Εξυπακούεται ότι ελάχιστοι από αυτούς (τους συνολικά 133) θα πραγματοποιήσουν το δαπανηρό και κουραστικό ταξίδι. Πέρα από το διπλωματικό προσωπικό, υπολογίζεται ότι θα ψηφίσουν σήμερα στη Λιθουανία γύρω στα 100-120 άτομα, κυρίως ταξιδιώτες του μπάσκετ.

Δικαίωμα εγγραφής στους εκλογικούς καταλόγους των αποδήμων είχαν μόνο εκείνοι που προνόησαν να δηλωθούν 12 μέρες πριν την επίσημη προκήρυξη των εκλογών, πάει να πει μέσα Απρίλη, όταν ακόμη η Euroleague βρισκόταν στα τέλη της κανονικής περιόδου. Εγώ πόνταρα στη δυναμική του Ολυμπιακού και το ρίσκαρα, αν και υπήρχε ο φόβος -εφιαλτικός για μένα- να μείνω χωρίς ψήφο σε αυτές τις κρισιμότατες για τον τόπο εκλογές. Το ίδιο έπραξαν και μερικές δεκάδες άλλοι.

Ανάμεσα στους 6-7 χιλιάδες συμπατριώτες μας που βρίσκονται εδώ και δεν πρόκειται να ψηφίσουν είναι και όλοι οι Έλληνες του Ολυμπιακού: αθλητές, προπονητές, παράγοντες, βοηθητικό προσωπικό. Γιος αγωνιστή της Αριστεράς και της Δημοκρατίας, βαθύτατα πολιτικοποιημένος ο ίδιος, ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν είναι από εκείνους που προσπερνούν αβασάνιστα τέτοια ζητήματα.

«Μα πώς θα μπορούσα να δηλωθώ στο Κάουνας; Αφού δεν είχαμε εξασφαλίσει την πρόκριση», μου απάντησε ο προπονητής του Ολυμπιακού. «Εμπιστεύτηκα την ομάδα σου περισσότερο απ’ ότι την εμπιστεύτηκες εσύ», αστειεύτηκα. Δεν υπήρχε περίπτωση φυσικά να προεξοφλήσει έμπρακτα ο προπονητής την πρόκριση της ομάδας του στο φάιναλ-φορ. Το κάρμα δεν αστειεύεται καθόλου.

Πριν από μένα ψήφισε η Χριστίνα, μία φιλόλογος που ταξίδεψε μόνη στη Λιθουανία για να υποστηρίξει τον Ολυμπιακό και που φρόντισε να με φωτογραφίσει για τις ανάγκες αυτού του ρεπορτάζ. Όσο φλυαρούσα με τη δικαστική αντιπρόσωπο, για να μάθω τα ντεσού της διαδικασίας, ήρθε κι άλλος κόσμος.

Ο φίλος μου ο Μάριος έδωσε 2 χιλιάδες ευρώ για να έρθει να δει τους αγώνες. «Πώς σου φάνηκε αυτό που ζήσαμε χθες;» «Νίκο, δεν είδα ούτε δευτερόλεπτο από το δεύτερο ημίχρονο. Είχα βγει έξω και από την απελπισία μου έλεγα να βουτήξω στο ποτάμι. Μετά μου έλεγε ένας ομοιοπαθής ότι το πράγμα πήγαινε καλά, και δεν μπήκα μέσα για να μη χαλάσει το γούρι. Γύρισα στις εξέδρες ενάμισυ λεπτό πριν το τέλος»! Του είπα ότι είναι παράφρων και συμφώνησε.

Ένας από αυτούς που περίμεναν να τελειώσω τη δουλειά μ’ έπιασε εμπιστευτικά και μου έλεγε πόσο ντράπηκε όταν είδε στην εξέδρα Έλληνες οπαδούς -και μάλιστα μεσήλικες- να μανουριάζουν με κάτι φιλήσυχους Μονεγάσκους, αλλά και με μία παρέα Λιθουανών που υποστήριζαν τη Μονακό. «Ευτυχώς που δεν έχουν έρθει Σέρβοι», συμφωνήσαμε. «Ναι, αλλά τι να ψηφίσουμε;»

Από τα κόμματα, μεγάλα και λιγότερο μεγάλα, δεν εμφανίστηκε μέχρι το μεσημέρι ουδείς από τους 5-6 δηλωμένους εκπροσώπους. Την εφορευτική επιτροπή αποτελούσε μόνη της η ευγενέστατη δικηγόρος που ήρθε από την Ελλάδα για να διεκπεραιώσει την ψηφοφορία. «Η καταμέτρηση θα γίνει αύριο στο υπουργείο», εξήγησε.

Η ίδια απλά θα μεταφέρει στην Αθήνα τη σακούλα με τα κουκιά. «Ρε παιδιά μια πορτοκαλάδα και κάτι να φάω», έλεγε. Η βάρδια της ήταν 12ωρη, 7 πμ με 7 μμ, ανατολή με δύση που ηλίου που λάμπει σήμερα εδώ στον βορρά, αλλά όχι ακριβώς κοπιαστική. Μιλάμε για λιγότερους από 60 ψηφοφόρους. Exit poll δεν δοκίμασα να κάνω, γιατί το δείγμα παραήταν μικρό. Και υποψιάζομαι ότι θα έβγαινε αυτοδύναμος πρωθυπουργός ο Θωμάς Γουόκαπ.

Τράβηξα μερικές φωτογραφίες, παρέλαβα τα ψηφοδέλτια («χωρίς σταυρό προτίμησης παρακαλώ»), ξεφορτώθηκα τα άχρηστα, διάλεξα αυτό που ήθελα, βγήκα από το παραβάν και έριξα τον φάκελο στην κάλπη χαμογελώντας όπως οι πολιτικοί αρχηγοί.
Δεν σας λέω τι ψήφισα, πρόκειται για απόρρητο προσωπικό δεδομένο. Και άλλωστε σήμερα μιλάμε για την εμπειρία.

«Νίκη», σημαίνει το όνομα του ξενοδοχείου όπου στήθηκε το αυτοσχέδιο εκλογικό τμήμα. Βικτωρία λένε και τη μαμά μου, που με πήρε για να μου πει να προσέχω και να΄μη ξεχάσω να τηλεφωνήσω όταν επιστρέψω. Μου θύμισε τις μανάδες των Τεμπών.

Ειρήσθω εν παρόδω, ότι εδώ και αρκετές μέρες η Νέα Δημοκρατία έχει εξαπολύσει καμπάνια προς τους αποδήμους, με στόχο τις ...επόμενες εκλογές. Γράφει και ημερομηνία μάλιστα το διαφημιστικό της: «Στις 2 Ιουλίου, ψήφισε απ’ όπου και αν βρίσκεσαι», γράφει το μπλε διαφημιστικό που μονότονα βλέπει μπροστά του ο ξενιτεμένος, όποτε προσπαθεί να περιηγηθεί σε ελληνικές ιστοσελίδες. Εμείς πάντως θα έχουμε επιστρέψει στην Αθήνα. Εάν πάλι διεξαχθούν επαναληπτικές εκλογές στις αρχές του Σεπτέμβρη, θα ψηφίσουμε από τη Μανίλα.