Μια επιλογή που δημιουργεί ελπίδα αλλαγής

Και τώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσιάζεται περίπου ως ο Ζινεντίν Ζιντάν των εθνικών εκλογών, με τις τρεις σερί νίκες του, σκεφτόμουν το μέγεθος της ευκαιρίας που έχει για να λειτουργήσει πιο απελευθερωμένος συγκριτικά με πριν στο κομμάτι των δημοσίων σχέσεων που πρέπει να κάνει με όλους αυτούς που προσπαθούν να ασκούν επιρροή στην κυβέρνηση της χώρας. Με άλλα λόγια αν σήμερα δεν αισθάνεται ότι έχει λιγότερο από ποτέ ανάγκη όλους αυτούς που διαχρονικά προσπαθούν να πείθουν τους κυβερνήτες ότι τους έχουν ανάγκη δεν θα το αισθανθεί ποτέ.

Το παράδειγμα του αθλητισμού είναι χαρακτηριστικό. Όσο έκπληξη ήταν, για μια τετραετία, η επιλογή του Πρωθυπουργού να αφήνει τον ίδιο πολιτικό στη θέση του υφυπουργού Αθλητισμού, τόσο έκπληξη είναι και η σημερινή επιλογή του. Αναβαθμίζει τη θέση, δεδομένου ότι πλέον δεν πρόκειται για έναν υφυπουργό αλλά για έναν αναπληρωτή υπουργό Παιδείας με αρμοδιότητα τον Αθλητισμό.. Και αυτή την αποστολή, του Αθλητισμού, την ανέθεσε σε έναν βασικό συνεργάτη του, τον Γιάννη Οικονόμου. Έναν για τον οποίο δεν είχαμε ακούσει ή διαβάσει τις προηγούμενες ημέρες ότι τον … στηρίζει ένας από τους επιχειρηματίες του επαγγελματικού αθλητισμού. Έναν αυτόφωτο, που δεν έχει παρουσιαστεί στο πολιτικό προσκήνιο ως κάποιος που ανήκει σε μια επιχειρηματική αυλή.

Αν η επιλογή είναι δηλωτική της πρόθεσης, η εντύπωση που δημιουργεί ο Μητσοτάκης είναι πως θέλει να αλλάξει σελίδα και να μην έχει στη θέση του Αθλητισμού κάποιον που χαρακτηριζόταν “εχθρός” από ένα μεγάλο μέρος του οικοσυστήματος του επαγγελματικού αθλητισμού.

Φυσικά αθλητισμός δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι μόνο ο επαγγελματικός αθλητισμός. Όμως η πλατφόρμα του επαγγελματικού αθλητισμού είναι η μεγαλύτερη για μια κυβέρνηση που θέλει να επικοινωνήσει μηνύματα προς την κοινωνία, διότι είναι πολλά εκατομμύρια οι άνθρωποι που παρακολουθούν καθημερινά την επικαιρότητα του επαγγελματικού αθλητισμού.

Προεκλογικά, οι δημοσιογράφοι ακούγαμε διάφορα σχετικά με την διάθεση του Κυριάκου Μητσοτάκη να αλλάξει τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Δεν τα “αγόραζα” όλα αυτά, επειδή τα άκουγα κάθε φορά που προέκυπτε φημολογία περί ανασχηματισμού. Σήμερα είναι η πρώτη φορά που κάποιος δίνει σημασία σε όλα αυτά, διότι σήμερα υπάρχει το γεγονός της τοποθέτησης στο υπουργείο ενός στελέχους που ήταν ο τελευταίος κυβερνητικός εκπρόσωπος και ένας εκ των βασικότερων συνεργατών του Πρωθυπουργού. Και κοντά σε αυτά είναι και το γεγονός ότι το πρόσωπο που επελέγη δεν είχε μέχρι σήμερα καμία σχέση με το οικοσύστημα του επαγγελματικού αθλητισμού. Για την ακρίβεια είναι κάποιος που δεν έχει υπάρξει καν δηλωμένος οπαδός ενός συλλόγου, άρα κάποιος που θα ξεκινήσει τη δουλειά του από λευκό χαρτί και δίχως την ανάγκη να πείσει για την πρόθεσή του να κρατήσει αποστάσεις.

Στην ουσία της η δουλειά και το όραμα ενός υπουργού Αθλητισμού δεν θα έπρεπε να είναι σχετικά με τον επαγγελματικό αθλητισμό. Στην Ελλάδα των τελευταίων 30 ετών όμως δεν θυμάμαι αν υπήρξε και πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα έναν υπουργό Αθλητισμού να ασχολείται με τον μαζικό αθλητισμό και τον ερασιτεχνικό αθλητισμό περισσότερο από όσο με τον επαγγελματικό. Μακάρι να κάνει την αρχή ο νέος υπουργός. Στο κομμάτι του επαγγελματικού αθλητισμού η ευχή είναι μια: οι σχέσεις του με τα ενδιαφερόμενα μέρη του επαγγελματικού αθλητισμού να μείνουν στο σημερινό επίπεδο. Μακριά από όλους. Και η δεύτερη ευχή είναι να μην γίνει ο Οικονόμου Ζαγοράκης. Δηλαδή να μην τον αποβάλει το οικοσύστημα του επαγγελματικού αθλητισμού και ειδικά του ποδοσφαίρου όπως απέβαλε τον Θοδωρή Ζαγοράκη όταν τόλμησε να αναλάβει την προεδρία της ΕΠΟ.