Το Gazzetta είναι η ψυχή μας, τα Awards είναι το καμάρι μας!

Βαδίζοντας την 16η χρονιά που το Gazzetta... αρμενίζει στα πέλαγα της (αθλητικής και όχι μόνο) ενημέρωσης, η «χρυσή βίβλος» που μεταφέρουμε ως... κόρη οφθαλμού από την Κατεχάκη στην Ηρακλείου και από την Ηρακλείου στη Μεσογείων, συνεχίζει να γεμίζει τις σελίδες της.

Η μια σειρά μετά την άλλη, το ένα κεφάλαιο μετά το άλλο. Πάντα γραμμένα με περηφάνια, πάντα με σκληρή δουλειά και κατάθεση ψυχής. Ενα τέτοιο κεφάλαιο γράφτηκε και το βράδυ της περασμένης Δευτέρας στο Μέγαρο Μουσικής.

Στην καρδιά της Αθήνας, χτύπησε δυνατά και η καρδιά του ελληνικού αθλητισμού. Ενα λαμπερό ραντεβού αστεριών, του σήμερα και του χθες, ένα αντάμωμα μύθων που έκαστος έβαλε το... λιθαράκι του στο να χτιστεί το μεγάλο οικοδόμημα της περηφάνιας.

Πρόσωπα που έβγαλαν κόσμο στους δρόμους να πανηγυρίσει, πρόσωπα των ρεκόρ, πρόσωπα που μεγαλώσαμε μαζί τους, πρόσωπα που συνεχίζουν τον μεγάλο τους αγώνα σε κάτι που λατρεύουν και λατρεύεται. Όποια... γωνιά της λαμπερής αίθουσας του Μεγάρου κι αν κοιτούσες ήταν έτοιμη να «διηγηθεί μια ιστορία» από αυτούς που ήταν εκεί γύρω της. Όπου κι αν πήγαινε το μάτι θα έπεφτε πάνω σε κάποιον πρωταγωνιστή που δόξασε και δοξάστηκε.

Το... βαρύ χαρτί της βραδιάς ήταν προφανώς ο Ότο Ρεχάγκελ. Ο άνθρωπος – μύθος του θαύματος του 2004. Αλλά τι θα πετύχαινε αυτός χωρίς τον Ζαγοράκη, τον Νικοπολίδη, τον Τσιάρτα, τον Δέλλα που ήταν εκεί δίπλα σαν... σωματοφύλακες του στέμματος;

Πόσο ψηλά θα έφταναν άραγε ο Τεντόγλου και η Ντρισμπιώτη (αθλητής και αθλήτρια της χρονιάς) αν δεν έπαιρναν τη... σκυτάλη από μύθους όπως η Πατουλίδου, η Ξάνθου, η Χαλκιά, η Θάνου, η Μανιάνι που σε μια all star συνάντηση έλαμπαν.

Αλλά και άλλα σπουδαία ονόματα φώναξαν παρών στο προσκλητήριο των Gazzetta Awards! Ξεχωριστά κεφάλαια ο καθένας στην εποχή του. Ο Φασούλας, ο Βράνκοβιτς, ο Ρεντζιάς, ο Παπανικολάου. Φυσικά και πρωταγωνιστές του σήμερα όπως ο Ματίας Αλμέιδα, ο Στίβεν Τσούμπερ.

Αλλά και μαχητές της ζωής, μέσα (Αντώνης Τσαπατάκης) κι έξω (μικρός Γιαννάκης) από τους αγωνιστικούς χώρους. Ενας «γαλαξίας αστέρων» στη γιορτή του αθλητισμού, στη γιορτή του Gazzetta.

Ανάμεσα τους ο Πρωθυπουργός της χώρας Κυριάκος Μητσοτάκης με το δικό του μήνυμα για την επόμενη μέρα των «ανοιχτών γηπέδων», Υπουργοί πρώτης γραμμής, εκπρόσωποι του Ελληνικού Κοινοβουλίου, οι δήμαρχοι των μεγαλύτερων πόλεων της χώρας, της Αθήνας (Χάρης Δούκας) και του Πειραιά (Γιάννης Μώραλης) και φυσικά σημαντικοί παράγοντες του αθλητισμού. Για 3η σερί χρονιά τα GazzettaAwards είναι η πιο λαμπερή αθλητική εκδήλωση που γίνεται στην Ελλάδα. Είναι ο θεσμός σφραγίδα, είναι ένα μονοπάτι καταξίωσης και επιβράβευσης.

Οι κορυφαίοι δεν προκύπτουν από ένα συγκεκριμένο αριθμό δημοσιογράφων. Ούτε από ένα συγκεκριμένο αριθμό αθλητών. Προκύπτουν από χιλιάδες αναγνώστες, από χιλιάδες φίλους του αθλητισμού, από την ίδια την κοινωνία. Αρα προφανώς είναι και πιο αξιόπιστο ένα δείγμα, όταν αυτό ξεπερνά τις 150.000 ψήφους, όπως συνέβη με την φετινή... κάλπη.

Kαι τώρα επιτρέψτε μου να σβήσω τους φωτεινούς πολυελαίους του Μεγάρου, τα κηροπήγια των τραπεζιών, τις κάμερες των καναλιών, τα δεκάδες φωτογραφικά φλας που αναβόσβηναν συνεχώς το βράδυ της Δευτέρας.

Τα Gazzetta Awards ούτε την σημερινή τους λάμψη είχαν πάντα, ούτε περίσσια χλιδή, ούτε υψηλούς προσκεκλημένους, ούτε πληθώρα χορηγών. Ξεκίνησαν σεμνά και ταπεινά. Ξεκίνησαν με απορίες και με ερωτήσεις του στυλ «και τι είναι τώρα αυτά;». Με αρνήσεις ακόμη και στα... παρακάλια μας να βραβεύσουμε τους πρώτους.

Κάποιους τους «ψάχναμε» καιρό. Δεν σήκωναν καν τηλέφωνα. Κάποιοι έλεγαν το ναι με βαριά καρδιά. Κάποιοι... έβγαζαν την υποχρέωση με δύο λόγια στην κάμερα μέσα σε πισίνες, γυμναστήρια, γήπεδα. Και μη φανταστείτε λαμπερά φορέματα κι αστραφτερά κοστούμια! Μια φόρμα, ένα φανελάκι και «πολύ σας είναι».

Κανείς δεν απογοητεύτηκε. Ούτε οι συντάκτες, ούτε οι διευθυντές, ούτε η ιδιοκτησία. Όλοι ήξεραν ότι ο δρόμος έτσι θα είναι. Ανηφορικός, γεμάτος εμπόδια.

Για να φτάσουμε στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας και το Μέγαρο, έπρεπε να περάσουμε κι από σοκάκια, στενά δρομάκια, με λακούβες και χωματόδρομο.

Όλοι όσοι όλα αυτά τα χρόνια (σε κάθε όροφο του Gazzetta) ασχολούνται με αυτό το project γνώριζαν καλά πως η επιμονή, η πίστη, η σκληρή δουλειά στο φινάλε θα φέρουν την δικαίωση. Την έφεραν. Πολλά μπράβο ή... hats off (όπως είναι και η κλισαδούρα της εποχής).

Με το μυαλό πλέον στον 10ο χρόνο των Gazzetta Αwards, δύο πράγματα δεν άλλαξαν, ούτε στην πρώτη χρονιά, ούτε στην δεύτερη, ούτε στην τρίτη, ούτε στην ένατη.

Το ένα είναι η αγάπη μας για τον αθλητισμό, την αθλήτρια, τον αθλητή, τον φίλαθλο. Τον ΑΝΘΡΩΠΟ.

Το δεύτερο είναι η κατάθεση ψυχής που δίνουν για πολλές - πολλές εβδομάδες όλα αυτά τα «παιδιά» (ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ο καθένας στο πόστο του) στο Μέγαρο, στα γραφεία, στους δρόμους, στα τηλέφωνα για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα που φτάνει σε εσάς! Σήμερα ναι, είναι μια μέρα που καμαρώνουμε!

Είπαμε το Gazzetta είναι η ψυχή μας, τα Awards είναι το καμάρι μας!