16 χρόνια Gazzetta, 16 χρόνια καμαρώνω και το ταξίδι συνεχίζεται...

Ο τίτλος του κειμένου δεν θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη δόση αλήθειας. Γιατί το ταξίδι όντως συνεχίζεται μιας και οι γραμμές που εσείς διαβάζετε, γράφτηκαν σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στην... καρδιά του Λονδίνου.

Ο υπογράφων είχε την τύχη να παρακολουθήσει το Σαββατόβραδο τον τελικό του Champions League δια ζώσης, μέσα από το θρυλικό Wembley. Και κάπως έτσι ο εναλλακτικός τίτλος ακόμη ενός γενέθλιου κι επετειακού κειμένου θα μπορούσε να ήταν «το Gazzetta σου κάνει τα όνειρα πραγματικότητα».

Ενα διαρκές ταξίδι είναι το Gazzetta. Eίτε με την κυριολεκτική έννοια του όρου, μιας και όλα αυτά τα 16 χρόνια δεκάδες ήταν τα ταξίδια που είχαν τις υπογραφές των συναδέλφων και του μεγαλύτερου αθλητικού site της χώρας, είτε με την μεταφορική έννοια που επίσης σου επιτρέπει να ονειρεύεσαι.

Ίσως έχει καταντήσει κουραστικό να επαναλαμβάνω κάθε χρόνο, την 2η μέρα του Ιουνίου, πως είμαι από τους τυχερούς που βρίσκονται σε αυτό το οικοδόμημα από τα... μπετά του, από την πρώτη μέρα λειτουργίας του, από το... μακρινό 2008, αλλά από την άλλη είναι κι ένα από τα «παράσημα της ζωής μου» που μου αρέσει να τα επιδεικνύω.

Καμαρώνω γι' αυτό.

Καμαρώνω που μπήκα στην... βαρκούλα, που άντεξε το «ξύλο» από τα κύματα και πλέον (ή μάλλον εδώ και αρκετά χρόνια) έγινε βαπόρι ολόκληρο που ταξιδεύει αγέρωχο σε ιντερνετικούς ωκεανούς.

Καμαρώνω που συνεργάστηκα, συνεργάζομαι και διατηρώ φιλία με πολλούς από αυτούς που εσείς από την άλλη... όχθη της οθόνης θεωρείτε (και έτσι είναι) ως κορυφαίους του χώρου.

Καμαρώνω που μπορώ να διαβάσω την καλύτερη αρθρογραφία που κυκλοφορεί στη χώρα, τις καλύτερες αναλύσεις, τα καλύτερα θέματα.

Καμαρώνω που τα Gazzetta Awards είναι πλέον το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός της χρονιάς... εκτός αγωνιστικών χώρων.

Καμαρώνω όταν... γύρω-γύρω ακούω τις φράσεις «ισχύει, το έγραψε το Gazzetta» ή «για να μην το έγραψε το Gazzetta δεν ισχύει».

Καμαρώνω που γνώρισα σε διπλανά γραφεία... αμούστακα παιδιά και σήμερα μιλάμε για τα παιδιά μας!

Καμαρώνω για τις «σχέσεις ζωής» που έχω φτιάξει.

Καμαρώνω ως άλλος «θείος με τη νεολαία» να κάνω καθημερινά χαβαλέ με τους μικρότερους σε ηλικία συναδέλφους, που δείχνουν όμως ότι το Gazzetta και τα επόμενα πολλά χρόνια θα πορεύεται σωστά... Εστω κι αν δεν καταλαβαίνω πάντα λέξεις τύπου... φασαίος και ντελούλου!

Καμαρώνω που σε «μεγάλες βραδιές» (βλέπε πρόσφατα Κυπελλούχος Conference Ολυμπιακός, Πρωταθλητής Euroleague Παναθηναϊκός, Πρωταθλητής Superleague ΠΑΟΚ), όλοι αυτοί οι τύποι που μπορούν να μετατρέπουν σε... χάβρα μια ολόκληρη αίθουσα βλέποντας ένα ματς, όταν έρθει η ώρα της δουλειάς γίνονται «στρατιώτες» και ξεχνούν να κοιτάξουν το ρολόι τους. Είτε έξω έχει σκοτάδι, είτε ξημέρωσε. Στον πόλεμο πάω με αυτούς. Γιατί ήδη φέρνουν νίκες στον «πόλεμο της ενημέρωσης».

Καμαρώνω για όλα τα τμήματα. Για τη Superleague, για το μπάσκετ, για τα διεθνή, για το plus, για τα social, για το women, τα εμπορικά. Για όλα.

Καμαρώνω για τα υψηλής αισθητικής ντοκιμαντέρ που έχουν την υπογραφή του Gazzetta, αλλά και τον κόπο, τον ιδρώτα, το μεράκι, την φαντασία, σπουδαίων επαγγελματιών.

Καμαρώνω να λέω «ναι ρε φυσικά και πήραμε δώρο Χριστουγέννων/Πάσχα», όταν στις περισσότερες δουλειές πια, χρειάζονται λεξικό για να καταλάβουν τι σημαίνει η παραπάνω φράση.

Καμαρώνω που στα «συμπόσια του Gazzetta» μπορώ να χαιρετίσω το αφεντικό χωρίς να χρειάζεται να σπρώξω καμιά δεκαριά... άσβερκους για να τον προσεγγίσω.

Καμαρώνω... καμαρώνω... καμαρώνω!

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ: Το καλό με τις ιστοσελίδες, σε σχέση με τις εφημερίδες, είναι πως δεν θα βρεθεί κάποιος «υλατζής» να σου πει γράψε αυστηρά πχ 400 λέξεις. Οπότε μπορώ να βρω εύκολα πολλούς – πολλούς λόγους ακόμη για να καμαρώνω για αυτά τα 16 κεράκια στην τούρτα του Gazzetta.

Aπλά θυμίζοντας και πάλι πως οι παραπάνω γραμμές γράφτηκαν σε κάποιο ξενοδοχείο στο Λονδίνο, τα ξημερώματα της Κυριακής, κάπου εδώ το κλείνουμε γιατί εκκρεμεί κι ένα check out! Kρατάμε κάβα και για τα 17!!!

Χρόνια πολλά για τα καλύτερα μας (επαγγελματικά) χρόνια. Sweet Sixteen που λένε και οι Άγγλοι!

ΥΓ. Θα μου επιτρέψετε να αφιερώσω τις παραπάνω γραμμές σε μια αναγνώστρια του Gazzetta. Την μητέρα μου, που αυτές τις μέρες έχασε κομμάτια από την ψυχή της...