Άρτζι, μπούρτζι και λουλάς; Μπα...

Ομπράντοβιτς και Πεδουλάκης είναι σαν συγκρίνεις τη μέρα με τη νύχτα. Δημήτρης Γιαννακόπουλος και λογική είναι τσακωμένοι εδώ και χρόνια. Αλλά η διαφαινόμενη επιλογή του Παναθηναϊκού έχει και... λογική και ευαισθησία. Συγνώμη αν πάμε κόντρα στο ρεύμα και στο αδηφάγο κοινό που διψάει για... λίγο αίμα. Αλλά μόνο άσχετος ή λαϊκιστής μπορεί να βγάλει για γέλια την κίνηση του Παναθηναϊκού, όπως ελαφρά τη καρδία τη χαρακτηρίζουν πολλοί στα comments, στα facebook και στα twitter.

Υπάρχει δεύτερος Ομπράντοβιτς; Υπάρχει έστω... προπονητής που να πλησιάζει το επίπεδο του Ομπράντοβιτς; Άρα, όποιος κι αν ήταν ο επόμενος, ήταν... χαμένος στη σύγκριση από χέρι. Αν δεν ήταν ο Ίβκοβιτς, ο Μεσίνα ή έστω ο Πιανιτζιάνι, ο Ιβάνοβιτς και μερικοί ακόμα της β' κλάσης στην Ευρώπη, τότε δεν υπήρχε κανείς! Ο Παναθηναϊκός είχε να επιλέξει ανάμεσα στον εντυπωσιασμό φέρνοντας έναν Ευρωπαίο και έναν Έλληνα που θα αποτελούσε στοίχημα.

Ο Πεδουλάκης δεν είναι απλά ένα στοίχημα, αλλά ένα τεράστιο ρίσκο. Διότι στα 48 του – όταν δηλαδή ο Ζοτς είχε κερδίσει επτά Ευρωλίγκες - δεν έχει ξανακουμαντάρει καράβι σαν τον Παναθηναϊκό, δεν έχει δοκιμαστεί σε τόσο υψηλό επίπεδο, δεν έχει συνεργαστεί με τόσο μεγάλους παίκτες και δεν κάνει γκελ σαν όνομα στον κόσμο. Κι εκεί τελειώνουν τα «δεν» και αρχίζουν τα... «συν»!

Έχει άριστη επίγνωση της κατάστασης: Της ομάδας που θα εκπροσωπεί, της χώρας, της κρίσης, του χώρου. Είχε αρχές και ξεκάθαρη αγωνιστική φιλοσοφία σε όλες τις ομάδες που κοουτσάρισε. Οι ομάδες του Πεδουλάκη αρέσκονται στο σετ παιχνίδι, επιδιώκουν φανατικά το inside game και κατά τον ίδιο τρόπο στην άμυνα, παίζοντας σταθερά κλειστά, απαγορεύουν το εύκολο λέι απ. Ο Παναθηναϊκός ήταν μια ομάδα που ζούσε και πέθαινε με την τακτική του προπονητή και σε αυτό είναι σίγουρο πως θα υπάρξει συνέχεια. Για να κάνουμε κι ένα λογοπαίγνιο με το όνομα του κόουτς μπάσκετ... Άρτζι, μπούρτζι και λουλάς δεν θα δούμε από τον Παναθηναϊκό! Διαφορετικό ναι, με άλλες αρχές ναι, αλλά με... αρχές!

Ο Πεδουλάκης έχει φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς. Οι πρώτοι λένε πως οι περισσότεροι παίκτες του παίζουν για αυτόν, έχει εμπειρία στη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων σαν αυτή που θα βρει στον Παναθηναϊκό, ξέρει να μιλήσει στα media με τα οποία διατηρεί καλές σχέσεις, έχει καλές ιδέες για το μπάσκετ. Οι δεύτεροι λένε πως είναι ανασφαλής και αλλάζει εύκολα απόψεις και ξένους σαν τον τρόπο και τα χέρια που σούταρε βολές. Ουδείς τέλειος, τουτέστιν... ουδείς Ζοτς!

Γεγονός είναι πως ο Παναθηναϊκός βρήκε κανονικό προπονητή μπάσκετ κι όχι μαθητευόμενο μάγο τύπου Σάρας. Ο Πεδουλάκης έχει παράξει έργο ως προπονητής, έχει βγάλει παίκτες την τελευταία δεκαετία (Μάντζαρης, Παπαμακάριος, Τσαρτσαρής, Πελεκάνος και άλλοι...), έχει μεγάλες επιτυχίες (ο ξεγραμμένος από τον χάρτη Μακεδονικός έπαιξε ευρωπαϊκό τελικό) όπως και μεγάλες αποτυχίες (Ρέθυμνο). Δεν είχε ως τώρα την ευκαιρία να δείξει τι άξιζε και ως εκ τούτου, κανείς δε μπορεί να τον καταδικάσει πριν τον... δικάσει βλέποντας στο γήπεδο τι θα δείξει.

Μόνο θετικά ωστόσο, μπορεί να δει κανείς ότι ομάδες σαν τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, με λαό που ψοφάει για ονοματολογία προπονηταράδων και παικταράδων, δείχνουν να εμπιστεύονται τα κλειδιά του μαγαζιού σε Έλληνες προπονητές τύπου Πεδουλάκη και Μπαρτζώκα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πετύχουν κιόλας! Μαθηματικά βέβαιο άλλωστε είναι πως ένας εκ των δύο στο τέλος της σεζόν θα χαρακτηριστεί «αποτυχημένος». Αλλά εξίσου δεδομένο είναι πως οι Έλληνες προπονητές μπάσκετ είναι οι κορυφαίοι στην Ευρώπη, εξ ου και η διαρκής εξαγωγή τους σε ομάδες όλων των «κλάσεων».

Ο Μπαρτζώκας και ο Πεδουλάκης δεν έχουν μόνο ατομική ευκαιρία αλλά κουβαλούν στην πλάτη τους ένα μεγαλύτερο φορτίο: Να αποδείξουν ότι ο Έλληνας προπονητής μπορεί να αντέξει και στις φουρτούνες. Έτσι θα ανεβάσουν τον πήχη για τους υπόλοιπους και θα δώσουν τη δυνατότητα στις ομάδες να εμπιστευτούν πιο εύκολα τον επόμενο «Μπαρτζώκα» και «Πεδουλάκη» στο πρόσωπο των Κουφού, Πρίφτη και πολλών άλλων κοφτερών μυαλών που έρχονται από πίσω.

Αντί επιλόγου: Η Ελλάδα του 2012 είναι άλλη από την Ελλάδα του 2004. Κάθε φορά που θα ακούμε ένα... περίεργο όνομα, πριν αποφανθούμε «ποιος Πεδουλάκης» ας θυμόμαστε ότι ζούμε σε μία άλλη χώρα από αυτή που είχαμε 7-8 χρόνια πριν...