Η μικρή το' σπασε

Η δημοσιογράφος, η οποία μέσω της στήλης «Οι Πρωταγωνιστές» του gazzetta.gr έχει παρουσιάσει πολλά πρόσωπα, αφού πρώτα ξαφνιάστηκε από αυτό που της ζητήσαμε, στη συνέχεια πήρε την... πάσα και έγραψε θέμα για την Αμερικανίδα συμπαίκτρια της και μεγάλη πρωταγωνίστρια στη νίκη επί του Αθηναϊκού, Μπριάνα Μπροκ αποδεικνύοντας πως οι δύο τους παίζουν ιδανικά το πικ εν ρολ και εκτός παρκέ. Ο λόγος δικός της λοιπόν...

Την... κέρδισε το μπάσκετ

Πριν έξι μήνες, έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στο μπάσκετ ή το βόλεϊ. 23 πόντους και 19 ριμπάουντ αργότερα, μάλλον φαίνεται να έχει κάνει τη σωστή επιλογή. Το gazzetta.gr παρουσιάζει την Μπριάνα Μπροκ.

House of five!

Μια καθημερινή μέρα στο σπίτι… Η Τζάνις γυρίζει στο σπίτι από τη δουλειά και ρωτάει τον Βίρτζιλ που είναι η κόρη τους. Εκείνος, απασχολημένος κάτω από το καπό του αυτοκινήτου, κάπως βιαστικά και αδιάφορα της απαντάει πως παίζει στην αυλή με τα παιδιά. «Πού είναι; Δεν τη βλέπω!», επιμένει να ρωτάει η Τζάνις, που αρχίζει να αγχώνεται και να χάνει την υπομονή της. Ο άντρας της παραμένει ψύχραιμος και δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για τα εργαλεία που κρατούσε στα χέρια του. «Εκεί σου λέω, στο δέντρο». Κοιτώντας λίγο καλύτερα, η μαμά βλέπει ένα μικρό κορίτσι να κρέμεται ανάποδα ανάμεσα στις φυλλωσιές σαν οπόσουμ.

Μια αστεία, όσο και υγιή καθημερινότητα στο σπίτι των Μπροκ στην επαρχία του Τέξας. Η ιδιόμορφη παραλλαγή του «House of five» ολοκληρώθηκε στις 10 Ιουλίου του 1990, όταν στο Σαν Αντόνιο του Τέξας γεννήθηκε η Μπριάνα Καμίλ. Τέταρτο παιδί της οικογένειας και το πρώτο και μοναδικό κορίτσι! Με τρία μεγαλύτερα αγόρια στο σπίτι, έμοιαζε ξεκάθαρος ο δρόμος που θα ακολουθούσε… Ο Βίρτζιλ ήταν ο μεγαλύτερος στην οικογένεια, γεννημένος το 1981 και ακολούθησε ο Αβραάμ και ο Φρέντρικ το 1982 και το 1983 αντίστοιχα. Λογικό, να χρειαστεί η Τζάνις ένα… διάλειμμα, πριν έρθει στη ζωή το κορίτσι της οικογένειας. Έστω κι αν μεγαλώνοντας έμοιαζε περισσότερο με αγοροκόριτσο.

Έπαιξε το πρώτο της παιχνίδι μπάσκετ όταν ήταν τριών χρονών με αντίπαλο τον μπαμπά της κι έκτοτε κόλλησε με το άθλημα. Ίσως γιατί το ράγκμπι που έπαιζε ο Φρέντρικ στο κολέγιο ήταν πολύ σκληρό για γυναίκα και το άλμα εις ύψος του Βίρτζιλ τζούνιορ, λιγάκι βαρετό για καριέρα. Όχι πως δεν την ακολούθησε, πάντως, για ένα μικρό χρονικό διάστημα.

Η… μικρή το’ σκασε!

Το μπάσκετ θα παρέμενε στη ζωή της, αλλά δεν θα ήταν το μόνο. Από το γυμνάσιο θα ασχολείται παράλληλα με το βόλεϊ και το άλμα εις ύψος και στην αποφοίτησή της το 2008 θα έρθει αντιμέτωπη με την πρώτη μεγάλη απόφαση. Οι επιλογές – ευτυχώς για εκείνην – που είχε στα χέρια της ήταν πολλές και εξίσου πολλά ήταν τα κολέγια που θα της πρόσφεραν πλήρη αθλητική υποτροφία για να τα επιλέξει. Εκείνο που θα διάλεγε θα συνέδεε με κάποιο περίεργο και ακατανόητο τρόπο το παρόν της με το μέλλον. Το πανεπιστήμιο του Missouri είναι γνωστό, εκτός των άλλων, ως ένα από τις πιο παλαιά και μεγάλα… ελληνική συστήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι περισσότερες αδελφότητες είναι με ελληνικά γράμματα και η Μπριάνα είχε μπροστά στα μάτια της όλα εκείνα που τώρα δυσκολεύεται να προφέρει. Εκτός αν πρόκειται για το «εντάξει» και το «ναι»!

Στο κολέγιο θα χρειαστεί να μάθει να ζει μόνη, περίπου 15 ώρες μακριά από το σπίτι της και να μπορέσει να συνδυάσει τα σπορ με τις σπουδές. Άφησε στην άκρη το όνειρό της να γίνει νευροχειρούργος παιδιών και πήρε ειδικότητα στα αγγλικά. «Το διάλεξα εξαιτίας του πάθους μου για το διάβασμα και το γράψιμο. Το μεγαλύτερό μου πάθος, ωστόσο, είναι να

δουλέψω με παιδιά και σκοπεύω μετά το πτυχίο μου να πάρω μάστερ για να μπορώ να δουλέψω ακόμα και στο εξωτερικό», θα πει για την επιλογή της, ενώ για την αίσθηση να διαχειρίζεσαι στα 18 σου τη ζωή σου, σχολίασε: «Δεν είναι ακριβώς ότι φοβόμουν. Αλλά η ιδέα ότι βρίσκομαι τόσο μακριά από το σπίτι μου, με έκανε αρκετά νευρική στην αρχή».

Ευτυχώς που το πρόγραμμά της ήταν τέτοιο, που δεν είχε και πολύ χρόνο να σκεφτεί. Προπόνηση τα ξημερώματα, μάθημα (σ.σ. δεν έλειπε ποτέ από την αίθουσα) στη συνέχεια, προπόνηση το απόγευμα… «Το μπάσκετ είναι κομμάτι της ζωής μου σχεδόν 19 χρόνια», εξηγεί για την αφοσίωσή της και σχεδόν καθημερινά θα έχει να σου πει και μια ιστορία απ’ το κολέγιο. Όπως τότε που έφυγε η αγαπημένη της Coach B και η επόμενη προπονήτρια άφηνε την Μπριάνα και τρεις ακόμα παίκτριες στον πάγκο με την αιτιολογία ότι «είστε της Coach B». Η εν λόγω προπονήτρια, κατά κόσμον είναι γνωστή ως Κρις Μπάσκιν και υπήρξε η μεγαλύτερη επιρροή στην αθλητική ανάπτυξη της Μπροκ. «Αν συνεχίσεις να δουλεύεις σκληρά και κρατήσεις στο κίνητρό σου, τότε θα έρθει και η δική σου μέρα», της έλεγε και αποδείχθηκε αληθής.

Η μέρα της ήρθε το καλοκαίρι… Στα μέσα Ιουλίου υπήρξε η πρώτη κρούση από το Ελληνικό, που νεοφώτιστο στην Α1, έψαχνε μια παίκτρια που θα είχε τη διάθεση να εξελιχθεί μαζί του. Για την Μπριάνα, ωστόσο, δεν ήταν μια εύκολη απόφαση. «Ήταν μια από τις πιο δύσκολες επιλογές που έπρεπε να πάρω στη ζωή μου. Μέχρι τότε έπαιζα βόλεϊ, μπάσκετ και έκανα άλμα εις ύψος. Θα είναι και τα τρία για πάντα στην καρδιά μου, όμως αποφάσισα να ακολουθήσω το μπάσκετ. Αν δεν αποδεχόμουν την πρόταση κι έμενα στο κολέγιο (σ.σ. θα ολοκληρώσει τις σπουδές της το ερχόμενο καλοκαίρι, αφού της απομένει άλλο ένα τρίμηνο) θα έπαιζα μόνο βόλεϊ. Εκείνο που με ώθησε στο μπάσκετ ήταν η αίσθηση ότι σ’ αυτό το άθλημα θα μπορούσα να φτάσω πιο ψηλά, παίζοντας επαγγελματικά». Μάλλον δεν είχε άδικο!

Greek life «literally»!

Στην προσωπική της σελίδα στο Facebook, η ζωή στα μέρη μας είναι ξεχωριστό κεφάλαιο. Η περιπέτεια ξεκίνησε στις 23 Αυγούστου, όταν και προσγειώθηκε στο «Ελ. Βενιζέλος». Ίσως και λίγο πριν, αφού το i-phone ήταν σε λειτουργία πτήσης και πριν το αεροπλάνο πατήσει στη γη, οι πρώτες ελληνικές φωτογραφίες ήταν γεγονός. Οι, δε, πρώτες εντυπώσεις δε διέφεραν σε τίποτα από εκείνες που έχουν σχεδόν όσοι ξένοι επισκέπτονται τη χώρα μας για πρώτη φορά. Ενθουσιασμένη με τον ήλιο, εκστασιασμένη με τη θάλασσα, απορημένη με τους… οδηγούς στον δρόμο. Ήταν, άλλωστε, και το πρώτο πράγμα που έτρεξε να πει στη μαμά της στο Skype. Μπροστά στο laptop περνάει ατελείωτες ώρες, άλλοτε μιλώντας στο «δώρο Θεού», όπως αποκαλεί τη μαμά της, άλλοτε στα ανίψια της, δύο κορίτσια και ένα αγόρι, άλλοτε στον Φρέντρικ, ο οποίος πλέον είναι ιεροκήρυκας (λόγος που η Μπριάνα είναι εξαιρετικά θρήσκα) κι άλλοτε στο αγόρι της, το οποίο βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Μην πάει, όμως, ο νους στην Αμερική, καθώς ο Ράφαελ Τζόνσον παίζει μπάσκετ επαγγελματικά στην Ιαπωνία, όπου θα περάσει και τις γιορτές των Χριστουγέννων η Μπρι. Παρέα με ατελείωτη λίστα με παραγγελίες gadget στα χέρια της.

Από εκείνη την πρώτη διαδρομή του Αυγούστου κι έπειτα όλα έμοιαζαν καινούργια. Το διαμέρισμα πίσω από τα πρατήρια του Π. Φαλήρου, τα πρόσωπα, το γήπεδο, οι προπονητές, το πέρασμα στον επαγγελματισμό και, φυσικά, οι κανονισμοί! Ιδιαίτερα μαθήματα σε βαθμό απελπισίας για να συνηθίσει να μην κουνάει το σταθερό πόδι, μια μετάβαση… επίπονη για όσους Αμερικάνους έρχονται να παίξουν για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Στη χώρα της το πρώτο διάστημα, θα λογιζόταν ως «slow start». Η… διδακτική ύλη έμοιαζε ώρες-ώρες να τη φορτώνει με άγχος, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να παρουσιάσει σταθερό πρόσωπο στις προπονήσεις. Στα πρώτα επίσημα… φιλικά, θα έρχονταν και τα πρώτα διαπιστευτήρια. 19, 21 και 12 πόντους στο τουρνουά «Τζίνα Καζαντζίδου» στο Μπραχάμι, 27, 12 και 29 στο τουρνουά «Δημήτριος Καλτσάς» στον Βύρωνα και οι πιστοί του γυναικείου μπάσκετ, αρχίζουν να συζητούν για την πιθανότητα να έχει βρεθεί από τώρα η καλύτερη ξένη του πρωταθλήματος.

Εκείνη, δε θα μπορούσε να ξέρει τίποτα απ’ όσα συζητούνταν για εκείνη. Καθισμένη στις κερκίδες του γηπέδου της Εργάνης διάβαζε ένα από τα 12 (!!) βιβλία που ρούφηξε μέσα στις πρώτες δύο εβδομάδες στην Ελλάδα! Ακόμα και σε μια ημέρα απελπισίας, όπου η διαδρομή από τα νότια προάστια ως το Μαρούσι κράτησε περίπου… δύο ώρες – ελέω απεργιών – εκείνη αμέριμνη διάβαζε στο e-book που δεν αποχωρίζεται σχεδόν ποτέ. Το άφησε στην άκρη, ωστόσο, για μια Κυριακή που γνώρισε την Αθήνα. Έκανε διαδρομή με το Μετρό, περίμενε στην ουρά για να μπει στο μουσείο της Ακρόπολης, χάζεψε πάνω στον ιερό βράχο.

«Θα μπορούσα να κάτσω εδώ όλη μέρα και απλά να σκέφτομαι πόσο ευλογημένη είμαι που μπορώ έστω και να έχω αυτή την εμπειρία». Η πρώτη από τις πολλές που την περίμεναν…