Το ποδόσφαιρο των νταβατζήδων, νταβατζήδες μεγαλώνει!

Ο πολύς ο κόσμος, ο κανονικός πήγε μαζικά στο ΟΑΚΑ για να βοηθήσει την αγαπημένη του ομάδα και να τη σπρώξει, όσο αυτό θα ήταν δυνατόν, προς μια νίκη που θα της εξασφάλιζε αγωνιστικά την παραμονή στην Superleague. Αυτός ο κόσμος πήγε στο ΟΑΚΑ αποφασισμένος να υποστηρίξει την ΑΕΚ. Ο άλλος κόσμος πήγε στο ΟΑΚΑ αποφασισμένος για το “νίκη ή διακοπή”. Διότι αυτή ήταν η απόφασή τους και με αυτό το σκεπτικό είχαν προετοιμάσει την αντίδρασή τους.

Τους ξέφυγε βεβαίως στο 74' και μπούκαραν, με συνέπεια να ανακόψουν τον όποιο ρυθμό είχε στο ματς η ΑΕΚ, όπως ψέλιζε ο Τραϊανός Δέλλας στον πάγκο, και να φορτώσουν με ακόμη μεγαλύτερο άγχος όλα αυτά τα εύθραυστα παιδιά, τα δίχως παραστάσεις και εμπειρία που φορούσαν τη φανέλα της ΑΕΚ. Κι όταν ο Μπουγαΐδης έβαλε το αυτογκόλ, το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή. Οι κάφροι τράβηξαν το καλώδιο από την πρίζα, αποφάσισαν τον υποβιβασμό. Οχι επειδή ήθελαν να δουν την ΑΕΚ στη Β' Εθνική, αλλά επειδή η ιδεολογία τους υπαγορεύει το “όχι ήττα, διακοπή, θα πέσουμε στα χαρτιά, όχι στο τερέν”.

Αυτοί οι κάφροι έκαναν το ίδιο, μιμήθηκαν τους κάφρους άλλων συλλόγων που έχουν στο παρελθόν κάνει τα ίδια σε αντίστοιχες στιγμές. Το “νίκη ή διακοπή” είναι μια από τις πιο δημοφιλείς αντιλήψεις για το ποδόσφαιρο στις τάξεις των φανατικών, μια παγιωμένη αντίληψη των κάφρων. “Δεν θα έχει κανείς να μας πει ότι υποβιβαστήκαμε. Θα απαντάμε “στα χαρτιά, όχι στο τερέν””, είναι το ιδεολογικό υπόβαθρο της εισβολής, του ντου στον αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ. Αυτή ήταν η κεντρική ιδέα της κατήχησης που έφαγαν οι εισβολείς.

Φυσιολογικά όλα αυτά. Με αυτό το ποδόσφαιρο έχουν ανατραφεί αυτά τα παιδιά που σάλταραν μέσα, με αυτές τις συμπεριφορές γαλουχήθηκαν, αυτές τις συμπεριφορές μιμούνται. Παιδιά που μεγάλωσαν, που ανατράφηκαν με το ποδόσφαιρο των νταβατζήδων, νταβατζιλίκια θα κάνουν. Ετσι τα μεγαλώσαμε αυτά τα παιδιά, και τώρα τα λουζόμαστε. Τα βρίσκουμε μπροστά μας, με ευθύνη όλων μας. Σήμερα η ΑΕΚ, χθες κάποιος άλλος σύλλογος, αύριο κάποιος άλλος. Αυτή είναι η παγιωμένη αντίληψη των “φανατικών” του ελληνικού ποδοσφαίρου: να αποφασίζουν αυτοί για τον σύλλογο, διότι, στο μυαλό τους, αυτοί είναι ο σύλλογος.

Αποφασίζουν αυτοί, δια της βίας, διότι έχουν μεγαλώσει βλέποντας άλλους να επιβάλλουν τον δικό τους νόμο στο ποδόσφαιρο και να καταργούν τους κανονισμούς του αθλήματος. Να επιβάλλουν το “εγώ” τους, να παίζουν το παιχνίδι με τους κανόνες που ορίζει το συμφέρον τους και όχι το εγχειρίδιο του ποδοσφαίρου. Κι αυτό σου απαντούν όταν τους ρωτάς, ότι αυτή είναι η αντίδρασή τους στη δράση των άλλων.
Δέσμιο των νταβατζήδων, δέσμιο και του νταβατζιλικιού των κάφρων, καταδικασμένο ποδόσφαιρο. Οπως και κάθε τι άλλο στην Ελλάδα.