Όχι, ο Άλκης Καμπανός δεν ήταν ο τελευταίος

• Άλκης Καμπανός: Μια κραυγή ελπίδας που έπεσε στο κενό
• Η βία στα γήπεδα κι η βία εκτός γηπέδων

Δράσεις στη μνήμη του παράλληλα με εμπρηστικές τοποθετήσεις και διαρροές. Εμπνευσμένα πανιά, τα οποία σκεπάζουν σακίδια με ναυτικές φωτοβολίδες και λινάτσες για οπαδικά σκηνικά που θα μπορούσαν να έχουν ανάλογη κατάληξη. Δακρύβρεχτες τοποθετήσεις, με κατακλείδες για τους «απέναντι». «Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο», είπαν. Πράγματι. Και ήταν καράμπιτ.

Άλκης Καμπανός: Μια κραυγή ελπίδας που έπεσε στο κενό

Δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού, η πραγματικότητα γελά γεμάτη ειρωνεία απέναντι σε κείνους που πίστευαν πως θα αλλάξει κάτι. Στη λίστα με τα θύματα της βίας εντός κι εκτός γηπέδων προστέθηκαν ο Μιχάλης Κατσούρης κι ο Γιώργος Λυγερίδης. Ένα παιδί στα Γιάννενα είδε τη ζωή του να κρέμεται σε μια κλωστή, αρκετοί ακόμα πήγαν στο νοσοκομείο με ανοιγμένα κεφάλια και μαχαιρωμένους γλουτούς. Δεν είναι στατιστικές. Είναι ανθρώπινες ζωές, οικογένειες που πνίγονται στην οδύνη.

«Ας είναι ο Άλκης το τελευταίο θύμα», ευχόταν η μητέρα του Καμπανού. Όχι, ο Άλκης δεν ήταν ο τελευταίος. Δεν καταφέραμε να υποστηρίξουμε την κραυγή ελπίδας μιας μάνας σε πένθος. Κανείς, δεν θα είναι ποτέ ο τελευταίος.

• #GiatonAlki: Το κόμικ του Gazzetta για το ποδόσφαιρο και τη βία

Και τα αντίμετρα; Κλείσιμο γηπέδων με αφορμή τη δολοφονία του αστυνομικού στον Ρέντη. Όχι όλα, μόνο τα ποδοσφαιρικά. Λες κι ο θάνατος κόβει εισιτήριο. Λες και τρέφεται από τη μυρωδιά του φρεσκοκουρεμένου χορταριού. Λες και η πλειονότητα των τελευταίων φόνων, έγινε την ώρα ενός αγώνα. Ντεζαβού με νόμους για κάμερες και κλείσιμο συνδέσμων - έχουμε χάσει το μέτρημα από τις φορές που έχουν κλείσει-, γήπεδα πνιγμένα στα δακρυγόνα για την αντιμετώπιση μιας μερίδας εισβολέων.

Η βία στα γήπεδα κι η βία εκτός γηπέδων

Αποφεύγω τη φράση «γηπεδική βία». Αν δεν ενώσεις τις τελείες ανάμεσα στους έφηβους που μαχαιρώνονται σ' έναν δρόμο της Κηφισιάς ή στο προαύλιο ενός λυκείου με κείνους που βγάζουν μαχαίρι για να ρωτήσουν τον περαστικό τι ομάδα είναι, χάνεις το νόημα. Το να αποκλείσεις ένα πεδίο έκφρασης της βίας είναι σαν να κόβεις ένα κεφάλι από τη Λερναία Ύδρα. Εκτός φυσικά αν μας αρκεί ως κοινωνία να πάψουν να σφάζονται με αφορμή τις ομάδες και να το κάνουν για κάποιον άλλον λόγο.

Προφανώς και πρέπει κάποια στιγμή η Πολιτεία ν' αποφασίσει να κοιτάξει το ζήτημα κατάματα, να τιμωρήσει αμείλικτα ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς, να κυνηγήσει την υπαιτιότητα των ομάδων και των φερέφωνών τους, ν' απορρίψει τις κλήσεις για προνομιακές συμπεριφορές σε συλληφθέντες, να προσπαθήσει να απελευθερώσει το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό συνολικά. Αλλά δεν αρκεί αυτό, αν αποφασίσουμε ότι θέλουμε να μιλήσουμε για το ζήτημα της βίας όπως πραγματικά είναι και όχι επιδερμικά. Θα ήταν, ωστόσο μια καλή αρχή για να δούμε τι πραγματικά είναι το ποδόσφαιρο. Διαβάστε την παράλληλη ιστορία που δημιουργήσαμε υπό τη μορφή κόμικ στο Gazzetta για να καταλάβετε καλύτερα.

«Ο Αλκης αν βρισκόταν τώρα στο σπίτι θα σας έστελνε την αγάπη του, αγάπη προς όλο τον κόσμο», έλεγε τότε εκείνη η μάνα. Δυο χρόνια μετά, αποδεικνύουμε ότι το μίσος μάς ταιριάζει περισσότερο ως κοινωνία.