Να απαλλαγεί ο ελληνικός αθλητισμός από τα μίζερα δεσμά της Πολιτείας

Μετά το ξέσπασμα του Θοδωρή Ιακωβίδη , που ακολούθησε τις δηλώσεις του Στέφανου Ντούσκου περί έλλειψης στήριξης, ενώ είχε προηγηθεί όλων η αποκάλυψη του Λευτέρη Πετρούνια , έφτασε η ώρα για μια ρηξικέλευθη πρόταση. Την απαγκίστρωση του ελληνικού αθλητισμού από τα δεσμά της Πολιτείας. Το #metoo της ανέχειας των Ελλήνων πρωταθλητών, φαίνεται πως ξεσπάει στην ιδανική χρονική στιγμή, όπου ο κόσμος παρακολουθεί καθημερινά Ολυμπιακούς Αγώνες. Μακάρι να βγουν κι άλλοι να μιλήσουν για όλα όσα βιώνουν εδώ και πολύ καιρό από την κρατική ανεπάρκεια, αλλά και από τους διορισμένους παράγοντες με την κομματική ταυτότητα στα δόντια.

Χρόνια τώρα η ίδια ιστορία. Δεν είναι κρίμα κι άδικο, να βλέπουμε νέους ανθρώπους οι οποίοι δίνουν και την ψυχή τους για την Ελλάδα, να ομολογούν ότι δύσκολα τα φέρνουν πέρα. Και όλα αυτά γιατί; Για μια λεζάντα; Τι ακριβώς παρέχει η Πολιτεία στους αθλητές από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και μετά; Έχουν περάσει 17 χρόνια και οι κραυγές τους έχουν φτάσει στα αυτιά όλων, τα όποια όμως δεν ιδρώνουν ούτε με καύσωνα.

Με ψίχουλα επιδοτεί τον αθλητισμό το ελληνικό κράτος και κατά βάθος ξέρουμε όλοι το λόγο. Για να έχει πρόσβαση ο εκάστοτε υπουργός και κατ΄επέκταση η εκάστοτε κυβέρνηση στις χιλιάδες οικογένειες (δηλαδή στις χιλιάδες ψήφους τους) και να αυτοπροβάλλεται μέσα από τις επιτυχίες των πρωταθλητών. Πρωταθλητών κόσμου, πρωταθλητών Ευρώπης, Ολυμπιονικών. Τίποτα άλλο δεν τους ενδιαφέρει. Όμως αν το σκεφτούμε καλά, το deal είναι εξαιρετικό για τους πολιτικούς μας. Η κρατική επένδυση σε ομοσπονδίες όπως η Κωπηλασία (ΕΚΟΦΝΣ) και η Γυμναστική (ΕΓΟ) είναι value for money. Η φωτογραφία του υπουργού δίπλα στον Ντούσκο και τον Πετρούνια, σε συνδυασμό με την πολιτική «σκύλευση» της επιτυχίας τους, έχουν ανεκτίμητη αξία.

Τί είναι 950 χιλιάρικα για τη γυμναστική και 850 για την κωπηλασία (επιχορηγήσεις ΓΓΑ 2021); Κι όμως, τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να βρεθούν από αλλού και μάλιστα να επενδυθούν πολύ πιο αποτελεσματικά, αποφεύγοντας τις αγκυλώσεις, αλλά και τις εξαρτήσεις που δημιουργεί η σύνδεση με το «Κράτος» ως έννοια και ως ουσία. Εφόσον απαγκιστρωθεί μια ομοσπονδία, κανείς πολιτικός, καμία κυβέρνηση, δεν θα μπορεί να επιβάλλει το δικό του προπονητή, να προωθήσει το δικό του αθλητή (συγνώμη αν πέσατε από κανένα σύννεφο, αλλά εξυπακούεται ότι υπάρχουν κι αυτά), να διορίσει το δικό του υπάλληλο στα γραφεία της.

Πριν από χρόνια –μικρή παρένθεση αυτή η ιστορία- κάλυπτα δημοσιογραφικά ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Άρσης Βαρών στο εξωτερικό. Ήταν η εποχή της περίφημης Dream Team, με Πύρρο, Κάχι, Βαλέριο και τους υπόλοιπους εκπληκτικούς αθλητές. Σε μια παρέα με ξένους παράγοντες και ρεπόρτερ προσπαθούσα να τους εξηγήσω με ποιον τρόπο οι βουλευτικές εκλογές και η αλλαγή κυβέρνησης στην Ελλάδα είχαν επηρεάσει τη διοίκηση της ομοσπονδίας. Αδυνατούσαν να συλλάβουν αυτά που τους έλεγα, σε βαθμό που άρχισα να φοβάμαι ότι ξαφνικά ξέχασα να μιλάω αγγλικά. «Μάλλον εννοείς κάτι άλλο.

Προσπάθησε ξανά! Τι σχέση μπορεί να έχει η κυβέρνηση και η πολιτική κατάσταση με μία αθλητική Ομοσπονδία;» με ρωτούσαν επίμονα, επιτείνοντας τον φόβο μου. Με τα πολλά, κατάλαβαν (ή τέλος πάντων έτσι έδειξαν από ευγένεια) ότι εδώ στην Ελλάδα η πολιτική ηγεσία επιδιώκει εδώ και δεκαετίες να «ελέγχει» τις αθλητικές ομοσπονδίες. Κάτι που δεν συμβαίνει πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο, για την ακρίβεια θεωρείται αδιανόητο.

Καιρός λοιπόν να απαλλαγούμε. Καιρός να λειτουργήσει σε μεγαλύτερο βαθμό η ιδιωτική πρωτοβουλία που «έτρεξε» μια χαρά με προγράμματα όπως το «Υιοθετήστε έναν αθλητή» της ΕΟΕ. Επίσης εξαιρετικά πήγαν και οι συνεργασίες με πολλές εταιρίες που ανέλαβαν το endorsement των καλύτερων από κάθε άθλημα. Νομίζω ότι ήταν ελάχιστα τα μέλη της Ολυμπιακής Ομάδας που δεν είχαν σπόνσορα.

Λίγο «σπρώξιμο» θέλει απ΄όλους μας και οι αθλητές μας, αυτοί για τους οποίους δακρύζουμε και δηλώνουμε υπερήφανοι, να ξεφύγουν μια για πάντα από τα κρατικά δεσμά της μιζέριας. Φυσικά θα ήταν ευχής έργο να βρισκόταν μία κυβέρνηση που και τη βούληση να είχε, αλλά και τη ρευστότητα, να επιχορηγήσει τον ελληνικό ερασιτεχνικό αθλητισμό στο σύνολό του, από τις ακαδημίες έως την Ολυμπιακή Ομάδα. Όμως δεν είναι δυνατόν κάθε χρόνο να ζούμε τα με «μακάρι» ενώ οι αθλητές μας μαραζώνουν απλήρωτοι, σε παγωμένα γυμναστήρια, χωρίς στοιχειώδεις παροχές, ζητιανεύοντας ιατρική φροντίδα.

Έχετε συνειδητοποιήσει τι είπε ο Ιακωβίδης; Ότι ολόκληρο κράτος δεν έχει μεριμνήσει τουλάχιστον να έχουν πλήρη ιατρική κάλυψη οι αθλητές της εθνικής ομάδας, που ζουν και γυμνάζονται στον Άγιο Κοσμά! Πηγαίνουν ως επαίτες στον φυσικοθεραπευτή. Είναι ντροπή.

Ας βάλουμε λοιπόν όλοι ένα χέρι με πρώτους εμάς, τους εκπροσώπους των media, προβάλλοντας περισσότερο τα Ολυμπιακά Αθλήματα και τους αθλητές τους. Γιατί ο χορηγός θέλει προβολή και δεν πρόκειται να δώσει τα χρήματά του για να εμφανίζεται το σήμα του στη στολή του πρωταθλητή μια φορά το χρόνο και τις υπόλοιπες 364 να βλέπουμε ποδοσφαιρικές φανέλες. Ας βοηθήσει ο καθένας όσο μπορεί.

Από πλευράς Πολιτείας, η σχέση θα αρχίζει και θα τελειώνει με μια λιτή τελετή του Πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου για να συγχαρεί τους Ολυμπιονίκες, όπως γίνεται σε όλα τα πολιτισμένα κράτη. Δεξιώσεις, συνεντεύξεις Τύπου, διαφημιστικά event, παρουσίες σε κοινωνικές εκδηλώσεις, θα οργανώνονται όλα από τους σπόνσορες, που θα «ρίχνουν χρήμα» και θα βγάζουν κέρδος είτε βελτιώνοντας το brand name της εταιρίας τους είτε το κοινωνικό τους προφίλ αν πρόκειται για επιφανείς εύπορους Έλληνες.

Όσο για τους πολιτικούς μας, γνωρίζουν καλά ότι εάν αποσυνδεθεί ο αθλητισμός από αυτούς, τελειώνουν κι οι φωτογραφίες στα αεροδρόμια, τελειώνουν οι επισκέψεις στα γραφεία, πάπαλα η λεζάντα, τα tweet, η αυτοπροβολή. Κι εκεί... ζορίζουν τα πράγματα.