Ένας «Σάρας» μετράει τα... αστέρια!

Τον περασμένο Ιανουάριο αποχώρησε από τη Λιέτουβος Ρίτας για λογαριασμό της Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ με στόχο να κυνηγήσει μία ακόμη ευρωπαϊκή διάκριση, μέσω της συμμετοχής στο 5ο Final Four της καριέρας του, το οποίο παρεμπιπτόντως θα διεξαχθεί στο Palau Sant Jordi, εκεί που ο «Σάρας» πριν από οκτώ χρόνια σήκωσε το πρώτο από τα τέσσερα ευρωπαϊκά τρόπαια που κοσμούν την πλούσια συλλογή του!

Όπως καταλαβαίνετε, η σύνδεσή του με τα Final Fours μόνο αμελητέα δεν θα μπορούσε να είναι. Για όσους δεν θυμούνται καλά, μιλάμε για τον... χρυσοδάκτυλο της διοργάνωσης, ο οποίος έχει κατακτήσει τέσσερα ευρωπαϊκά τρόπαια σε ισάριθμες συμμετοχές, με την Μπαρτσελόνα (2003), τη Μακάμπι (2004 & 2005) και τον Παναθηναϊκό (2009). Έχει αγωνιστεί σε τέσσερα Final Fours κι έχει αναδειχθεί μία φορά πολυτιμότερος παίκτης (MVP) του τουρνουά. Ο λόγος για τον 35χρονο Λιθουανό point guard Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, που θα είναι ένας από τους μεγάλους «απόντες» της εφετινής μεγάλης γιορτής της Ευρωλίγκας.

Η πρωταθλήτρια Τουρκίας δεν τα κατάφερε και παρότι ο ίδιος θα ήθελε πολύ να ταξιδέψει στην αγαπημένη του Βαρκελώνη και να παρακολουθήσει από κοντά τους αγώνες, οι υποχρεώσεις του στα playoffs του τουρκικού πρωταθλήματος δυστυχώς δεν θα του το επιτρέψουν!

Για έναν παραπάνω λόγο, λοιπόν, το gazzetta.gr φρόντισε να τον αναζητήσει στην Κωνσταντινούπολη και να καταγράψει τη βαρύνουσα άποψή του για το εφετινό κορυφαίο ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ, να αναλύσει τεχνικά τους τέσσερις αντιπάλους και να μοιραστεί μαζί μας τις αναμνήσεις του από τα τέσσερα Final Fours στα οποία αγωνίστηκε και τους ισάριθμους τίτλους που κατέκτησε...

Παναθηναϊκός

«Μετά τη θριαμβευτική και πέρα για πέρα δίκαιη πρόκρισή του σε βάρος της πρωταθλήτριας Ευρώπης, ακούω όλο και περισσότερο κόσμο να θεωρεί ότι το εφετινό Final Four είναι "κομμένο και ραμμένο" ακριβώς στα μέτρα του και ότι θα κάνει "περίπατο". Διαφωνώ με αυτή την οπτική και είμαι σίγουρος ότι την ίδια άποψη θα έχει όχι μόνο ο Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και οι συνεργάτες του, αλλά και οι πρώην συμπαίκτες μου. Έπαιξα τα τρία τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό και γνωρίζω καλά τον τρόπο που σκέφτονται οι περισσότεροι πρώην συμπαίκτες μου. Πέρα από εξαιρετικοί αθλητές, είναι μεγάλες προσωπικότητες και “γεμάτοι” από εμπειρίες τέτοιων αγώνων, οπότε είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι δεν πρόκειται να υποτιμήσουν κανέναν αντίπαλο, πόσο μάλλον τη Σιένα που χωρίς να διαθέτει πολύ μεγάλη ποιότητα στο ρόστερ της, έκανε την έκπληξη και πέταξε έξω τον Ολυμπιακό παρά τη συντριβή της στο πρώτο ματς. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ελληνική ομάδα είναι μακράν η πιο "ψημένη" σε καταστάσεις Final Four από τις τέσσερις συμμετέχουσες, διαθέτει μεγάλη εμπειρία και υψηλές παραστάσεις, έχει παίκτες με τεράστια προσωπικότητα, όπως ο Διαμαντίδης που μπορεί ανά πάσα στιγμή να γυρίσει τούμπα ένας ματς και το κυριότερο, έχει τον Ομπράντοβιτς. Ό,τι και να πει κανείς για τον cοach είναι λίγο... Προσωπικά, επειδή είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του, ξέρω καλά ότι δεν αφήνει τίποτε στην τύχη, ανεξαρτήτως αντιπάλου και αυτό είναι το μεγάλο του πλεονέκτημα. Είμαι πεπεισμένος ότι το τεχνικό τιμ της ομάδας θα προετοιμάσει τέλεια τους παίκτες και θα βρει τον τρόπο να απαντήσει στη σκληρή και συμπαγή αμυντική τακτική της Σιένα. Επειδή, όμως, πάντα ένας ημιτελικός κρίνεται μόνο στα 40 λεπτά και δεν υπάρχει παραπάνω χρόνος για να διορθώσει κανείς τα λάθη του, οι μοναδικοί αντίπαλοι του Παναθηναϊκού είναι ο κακός του εαυτός και ο απρόβλεπτος και αστάθμητος παράγοντας που μπορεί να προκύψει και να αλλάξει τη μορφή του αγώνα».

Μοντεπάσι Σιένα

«Η πρωταθλήτρια Ιταλίας ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς βασικών παικτών της σε κρίσιμη περίοδο, παρ' όλα αυτά χάρη στο εξαιρετικό αμυντικό της στήσιμο και την ψυχή των παικτών της κατόρθωσε να αναστρέψει την εις βάρος της αρχική κατάσταση τόσο στο TOP 16 όσο και στα playoffs και να θέσει εκτός μάχης την Εφές Πίλσεν και τον Ολυμπιακό αντίστοιχα. Ειδικότερα, η αντίδρασή της μετά τον διασυρμό που υπέστη στον πρώτο αγώνα των playoffs πρέπει να διδάσκεται στα σεμινάρια και αποδεικνύει ότι αυτοί οι παίκτες έχουν μεγάλη ψυχή. Δεν ξέρω πώς θα επιδράσει η επιστροφή του ΜακΚάλεμπ, πάνω στον οποίο ήταν στημένος ο τρόπος παιχνιδιού της, όπως και να έχει όμως το πράγμα, η Σιένα υστερεί κατά πολύ του Παναθηναϊκού σε ποιότητα και εμπειρία. Προσωπικά, πιστεύω ότι πρέπει να κάνει ένα από τα λεγόμενα τέλεια επιθετικά παιχνίδια και συνάμα οι "πράσινοι" να είναι απογοητευτικοί, για να μπορέσει να πάρει την πρόκριση. Κανείς δεν πρέπει πάντως να υποτιμήσει τη δίψα της για μια ευρωπαϊκή διάκριση, την οποία ψάχνει από το 2003 και μετά...»

Ρεάλ Μαδρίτης

«Η παρουσία της στο Final Four, με βάση την απόδοση που είχε συνολικά σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς και την αποχώρηση του Μεσίνα από τον πάγκο της, συνιστά έκπληξη! Θεωρώ ότι η Ρεάλ στάθηκε τυχερή γιατί πέραν του Ολυμπιακού δεν είχε σοβαρό αντίπαλο στην 1η φάση. Στη 2η φάση ξεκίνησε δυνατά και ουσιαστικά "σφράγισε" την πρόκριση χάρη σε εκείνο το εκπληκτικό παιχνίδι που έκανε μέσα στη Σιένα, ενώ στα playoffs αντιμετώπισε την πιο άπειρη ομάδα (Βαλένθια) σε τέτοιες καταστάσεις... Και πάλι δύσκολα τα κατάφερε... Είναι προφανές ότι ο Γιουλ είναι ο παίκτης που παίζει καθοριστικό ρόλο στην απόδοσή της και επειδή τραυματίστηκε, δεν ξέρω πώς θα είναι όταν επιστρέψει. Η Ρεάλ, πάντως, δεν είναι ομάδα-φόβητρο και παρότι θα παίζει στην Ισπανία, επειδή οι αγώνες θα γίνουν στην πρωτεύουσα της Καταλονίας, θα είναι σαν να παίζει εκτός έδρας. Για μένα, δεν είναι φαβορί κόντρα στη Μακάμπι και ο λόγος έχει να κάνει με την απουσία ενός σταθερού παίκτη-ηγέτη».

Μακάμπι Τελ Αβίβ

«Είναι προφανές ότι η παρουσία του Ντέιβιντ Μπλατ στον πάγκο της άλλαξε πολύ την αγωνιστική της φιλοσοφία και της προσέδωσε πολύ πιο αμυντικογενές προφίλ σε σχέση με αυτό που μας είχε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Η προσθήκη αλλά κυρίως η απόδοση του Σοφοκλή Σχορτσανίτη κοντά στο καλάθι σε συνδυασμό με την εξαιρετική χημεία των δύο Αμερικανών περιφερειακών τής έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση και την βοήθησε να καθαρίσει από νωρίς την πρώτη θέση του ομίλου της στην κανονική περίοδο. Παρά την "κοιλιά" που έκανε στο TΟΡ 16 και το γεγονός ότι στα playoffs αναγκάστηκε να παίξει με μειονέκτημα έδρας απέναντι στην έμπειρη και πολύ δυνατή στο γήπεδό της Κάχα Λαμποράλ, στα δύσκολα έδειξε ότι διαθέτει "μέταλλο" νικητή και αν δεν έχανε τον Ντορόν Πέρκινς με σοβαρό τραυματισμό, θα τη θεωρούσα μεγάλο φαβορί για την πρόκριση στον τελικό. Ο Αμερικανός point guard ήταν κατά την άποψή μου ο απόλυτος συνδετικός κρίκος της αμυντικής με την επιθετική γραμμή της Μακάμπι κι η απουσία του δύσκολα θα αναπληρωθεί. Παρ'όλα αυτά, θεωρώ ότι βάσει εμπειρίας και παραστάσεων του προπονητή, η "ομάδα του λαού" θα έχει περισσότερες πιθανότητες για πρόκριση στον τελικό, αν κι εφόσον περιορίσει την επιθετική δεινότητα της Ρεάλ Μαδρίτης έξω από τα 6,75 μέτρα».

Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν...

Βαρκελώνη 2003

«Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι η χρονιά με τη μεγαλύτερη πίεση στην καριέρα μου. Όλοι περίμεναν από μας όχι μόνο να φτάσουμε στο Final Four, αλλά να το πάρουμε κιόλας! Θυμάμαι ότι αποκλείσαμε δύσκολα τον Ολυμπιακό παίζοντας ένα "κλειστό" και δύσκολο παιχνίδι στο κλειστό του Κορυδαλλού κι όταν πλέον πήραμε το εισιτήριο της πρόκρισης, όλη η πόλη μιλούσε για ένα "σίγουρο" τρόπαιο. Τότε, το ποδόσφαιρο της Μπαρτσελόνα δεν ήταν στα καλύτερά του κι η φίλαθλη κοινή γνώμη περίμενε από μας να κατακτήσουμε επιτέλους το πρώτο Ευρωπαϊκό στην ιστορία της ομάδας. Θυμάμαι επίσης, ότι οι αιτήσεις για ένα "μαγικό χαρτάκι" είχαν ξεπεράσει τις 150.000 κι η ατμόσφαιρα στο Palau Sant Jordi ήταν εκπληκτική κι ο κόσμος πανηγύριζε το κάθε καλάθι σαν... γκολ! Και στο Camp Nou να παίζαμε, θα έμενε κόσμος απέξω! Σε όλα τα χρόνια που παίζω μπάσκετ, ποτέ δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να έχω τόσο άγχος για μια διοργάνωση και είχα να κοιμηθώ σχεδόν μία εβδομάδα. Θέλαμε όλοι σαν τρελοί αυτόν τον τίτλο και όταν τα καταφέραμε, πανηγύρισα περισσότερο από ποτέ, παρότι σε εκείνο το Final Four δεν έπαιξα ιδιαίτερα καλά. Αμέσως μετά την απονομή, ένας φίλος άνοιξε ειδικά για μας το bar που διατηρούσε κι όλη η ομάδα γιόρτασε μέχρι πρωίας... Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα και στη συνέχεια μεγιστοποιήθηκε με την κατάκτηση του triple crown! Ήταν ο καλύτερος για να κλείσει η πιο δύσκολη χρονιά της καριέρας μου... Όλη τη σεζόν με τον Πέσιτς, κάναμε τουλάχιστον τέσσερις ώρες σκληρής προπόνησης την ημέρα και όταν επιτέλους τελειώσαμε, δεν ήθελα να ακούω για μπάσκετ τουλάχιστον για έναν μήνα».

Τελ Αβίβ 2004

«Η επόμενη σεζόν ήταν ίσως η δυσκολότερη στην καριέρα μου, γιατί προερχόμουν από την πιο επιτυχημένη χρονιά της καριέρας μου με το triple-crown και το ευρωπαϊκό τρόπαιο με την Εθνική Λιθουανίας στη Στοκχόλμη και γιατί για 3-4 μήνες αισθανόμουν πολύ απογοητευμένος που η Μπαρτσελόνα δεν ανανέωσε το συμβόλαιό μου! Σιγά-σιγά, όμως, άρχισα να εκτιμώ τη συμπεριφορά των ανθρώπων της ομάδας αλλά και τις δυνατότητες της ομάδας, οπότε, έστω κι αν άργησα, ξανάρθα στα ίσια μου! Χρειαστήκαμε βέβαια ένα μικρό θαύμα για να φτάσουμε στο Final Four, αφού στο τελευταίο παιχνίδι χάναμε με οκτώ πόντους από τη Ζαλγκίρις Κάουνας κι ενώ απέμεναν 30 δευτερόλεπτα για το τέλος. Τα καταφέραμε, όμως, χάρη σε εκείνο το απίστευτο τρίποντο του Ντέρικ Σαρπ και πήραμε την πρόκριση σε μια εποχή που η πολιτική κατάσταση στη χώρα δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή! Στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ τα δώσαμε όλα, γιατί ξέραμε ότι αν προκρινόμαστε θα είχαμε μεγάλες δυνατότητες... Στον τελικό με τη Σκίπερ, ό,τι κάναμε έπιανε! Αν θυμάμαι καλά, νικήσαμε με 44 πόντους διαφορά κι αυτό το ρεκόρ δύσκολα θα μπορέσει να καταρριφθεί!»

Μόσχα 2005

«Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, το επόμενο Final Four ήταν ίσως το πιο εύκολο! Στην αρχή της χρονιάς, όπως συμβαίνει σε κάθε πρωταθλήτρια Ευρώπης, μας έλειπε το κίνητρο και η φρεσκάδα, χάσαμε αρκετά ματς, όμως από το τέλος του Ιανουαρίου έως και τον Ιούνιο παραμείναμε αήττητοι! Στη Μόσχα κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε έναν πολύ καλά προετοιμασμένο Παναθηναϊκό στον ημιτελικό και μια πολύ δυνατή Τάου Κεράμικα, αλλά στο τέλος εύκολα ή δύσκολα τα καταφέραμε με παίκτη-κλειδί έναν δικό σας, τον Κόμματο. Ο Νέστορας, όπως και ο Μπλούθενταλ την προηγούμενη χρονιά, ήταν το "τεσσάρι" που μπορούσε να τραβηχτεί έξω και με όπλο το μακρινό του σουτ να ανοίξει τις άμυνες. Αυτό το Final Four θα μου μείνει αξέχαστο και γιατί συνδυάστηκε με την ανάδειξή μου σε MVP της διοργάνωσης! Οι πανηγυρισμοί μετά τους δύο αυτούς τίτλους δεν είχαν προηγούμενο και δεν θα έχουν... επόμενο! Το τελετουργικό διοργανώθηκε στο Γιαρκόν Παρκ και πραγματικά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι περισσότεροι από 250.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να μας αποθεώσουν! Ποτέ δεν είχα ξαναδεί τόσο πολύ κόσμο, να τραγουδάει και να χορεύει τόσο εναρμονισμένα! Ήταν μοναδική εμπειρία! Γενικά αυτά τα δύο χρόνια στη Μακάμπι ήταν τα καλύτερά μου από πλευράς ατομικής απόδοσης-ομαδικής απόδοσης!»

Βερολίνο 2009

«Ο τελευταίος μου ευρωπαϊκός τίτλος δεν θα μπορούσε να έχει μικρότερη βαρύτητα από τους προηγούμενους για μένα! Το Final Four του Βερολίνου ήταν ξεχωριστό γιατί για πρώτη φορά σε ένα τέτοιο τουρνουά, έζησα την απίστευτη ατμόσφαιρα του "εμφυλίου" ημιτελικού ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό! Επί έναν μήνα στην Αθήνα κανείς δεν ασχολιόταν με τίποτε άλλο εκτός από εκείνο το ντέρμπι! Οι αντίπαλοί μας έκαναν πολύ καλό παιχνίδι στον ημιτελικό και μας απείλησαν σοβαρά, ωστόσο στο τέλος είχαμε περισσότερο καθαρό μυαλό και βρήκαμε λύσεις μέσα κι έξω από τη ρακέτα και πήραμε την πρόκριση. Στον τελικό παρ' ολίγον να διαπραχθεί έγκλημα! Την ώρα του αγώνα, εμείς δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε το μέγεθος της "σπρωξίματος" των διαιτητών προς την ΤΣΣΚΑ, βλέποντας όμως τις επόμενες μέρες το video του αγώνα, η αδικία ήταν κατάφωρη! Η ομάδα της Μόσχας ανέτρεψε διαφορά 23 πόντων και στην τελευταία φάση είχε την ευκαιρία να "κλέψει" το τρόπαιο! Ευτυχώς το τρίποντο του "Σίσκα" ήταν άστοχο κι έτσι η δικαιοσύνη αποκαταστάθηκε! Γενικά εκείνη η ομάδα του Παναθηναϊκού ήταν από τις πιο πλήρεις της τελευταίας εικοσαετίας στο ευρωπαϊκό μπάσκετ κι οι προσθήκες του Πέκοβιτς και του Φώτση -σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν- είχαν κάνει τη διαφορά! Ήθελα πολύ έναν ευρωπαϊκό τίτλο με το Τριφύλλι, μόνο και μόνο για να ανταποδώσω την απίστευτη αγάπη των οπαδών προς το πρόσωπό μου για την πρωτόγνωρη υποδοχή που μου επιφύλαξαν στο αεροδρόμιο...»