Του φευγάτου η ...ΑΕΚ δεν έκλαψε ποτέ!

Αφού όλοι θέλουνε να φύγουν. Ν΄ ανοίξουν την πόρτα και να πάρουν δρόμο ή, έστω, «το πούλο», που έλεγε και το σχετικό πανό.

Παρένθεση: Αυτό με «το πούλο», είναι ασύλληπτο πάντως. Δεν το έχουν με τίποτα οι οπαδοί. «Το πούλο», χωρίς «νι» στο άρθρο γράφουν οι ΑΕΚτζήδες, «Μπατατούδη, πάρε το ...μπούλο», έγραφαν παλιότερα οι ΠΑΟΚτσήδες.

Ακόμα περιμένουμε έναν σωστό ...«πούλο» σ΄ αυτή τη χώρα!

Κλείνει η παρένθεση: Όλοι φευγάτοι είναι στην ΑΕΚ...

Οι μέτοχοι οι αμέτοχοι, είτε γιατί βαρέθηκαν να σπρώχνουν είτε γιατί στέρεψαν, το πήραν απόφαση να πηδήξουν από το καράβι (κάποιοι λένε πως έχουν πηδήξει και το ίδιο το καράβι, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία).

Οι ...ταπεινοί διαχειριστές είναι επίσης φευγάτοι, γιατί δεν είναι γάτοι.

Ο Μανόλο περιμένει να περάσει ο Μάης για να πάει ...Κείθε Πούρθε (όχι, δεν είναι Βάσκος σέντερ μπακ - είναι μια διεθνής ισπανική έκφραση που σημαίνει «κείθε πού ΄ρθε»).

Από τους παίκτες, οι πρωτοκλασάτοι είναι όπου φύγει φύγει, ενώ οι υπόλοιποι μένουν μέχρι να φύγουν, είτε επειδή δεν τους θέλει κανείς είτε επειδή δεν ξέρουν κατά πού να πάνε (αυτό πολλές φορές τους συμβαίνει και εντός αγωνιστικού χώρου).

Στο τέλος, θα θέλουν να φύγουν μέχρι και οι οπαδοί. Και δεν το λέω τυχαία. Έχω και παράδειγμα τον ΑΕΚτζή συνάδελφο του διπλανού γραφείου. Τον έχω συλλάβει επανειλημμένως τελευταία, μετά την εξάρα, να σιγομουρμουράει «είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό»!

«Τι τραγουδάς εκεί, ρε;», τον ρώτησα χθες. «Τραγικό, τραγικό», έκανε μια τραγική προσπάθεια να τα μπαλώσει, αλλά τα τρώω εγώ κάτι τέτοια; Αφού τον έχω τσεκάρει. Γαυρίζει! Αφού έχει σταματήσει να τρώει ψάρια. «Είναι Σαρακοστή», λέει για να δικαιολογηθεί ότι τάχα νηστεύει και ότι δεν το κάνει από συναδελφική αλληλεγγύη. Αλλά θα έχω το νου μου. Θα τον τσεκάρω την Κυριακή των Βαΐων. Θα φάει μπακαλιάρο σκορδαλιά ή θα φάει τίποτα φτερούγες από πουλί δικέφαλο για να με επιβεβαιώσει;

Πέραν της πλάκας, έτσι έχει η κατάσταση στην ΑΕΚ. Και φως στην άκρη του τούνελ δεν μπορεί να βρει ούτε η Νικολούλη. Κι αυτά τα «θα μας σώσει ο Τίγρης», τα ακούω βερεσέ. Μηδέ Τίγρης μηδέ Λιοντάρης. Ούτε Λεοπάρδαλης ούτε Καμηλοπάρδαλης, κανένας δεν πρόκειται να τη σώσει την ΑΕΚ. Δεν υπάρχουν τέτοιοι σωτήρες στις μέρες μας. Δεν πάει κανένας επιχειρηματίας στον καιρό της κρίσης να ρίξει τα λεφτά του σε πηγάδι άπατο.

Σάμπως, τόσα χρόνια που σπρώχνανε λεφτά τα κορόιδα, τι έκανε η ΑΕΚ; Βάζανε οι μέτοχοι οι αμέτοχοι και τα ρίχνανε στα λούσα και στους νεοπλουτισμούς οι διαχειριστές. Χλίδα, μεταγραφές εντυπωσιασμού και για όλα «φταίνε οι άλλοι, οι προηγούμενοι και οι επόμενοι».

Ένας τρόπος υπάρχει για να σωθεί η ΑΕΚ: να το πάρουν απόφαση όλοι, από τον πρώτο παράγοντα μέχρι τον τελευταίο οπαδό, ότι η ομάδα είναι ΦΤΩΧΗ. Αν θέλουν και μια σημειολογική - ιστορική προσέγγιση για να το καταπιούν πιο γρήγορα, ας βάλουν ταμπέλα την «επιστροφή στη φτωχολογιά» ή την «προσφυγιά». Ας το πάρουν πάλι από την αρχή, όπως οι ιδρυτές της ομάδας, όπως οι πρόσφυγες που τη στήριξαν τα πρώτα χρόνια. Ξεκίνησαν από το μηδέν, έκαναν το σκατό τους κρουτόν κι έφτιαξαν τη ζωή τους, τις περιουσίες τους, τις επόμενες γενιές.

Αυτό χρειάζεται και η ΑΕΚ. Πρώτα μια -σκληρή, εντάξει- απόφαση και μετά έναν νοικοκύρη παράγοντα, που θα βάζει λίγα αλλά δικά του λεφτάκια για να το πονάει και να κάνει σωστή διαχείριση. Να αναλάβει ένας τέτοιος, ας είναι και φτωχός κι ας μην σκούζει σαν Τίγρης.

Να πει από την πρώτη μέρα στον κόσμο «μάγκες, ξεχάστε τα μεγαλεία και τους πρωταθλητισμούς». Σάμπως τώρα ξεχασμένο δεν τον έχουνε τόσα χρόνια τον πρωταθλητισμό; Να τους πει να ξεχάσουν τους Μπαπαμπούπες και τους Ριβάλντους, να ξεχάσουν τις μεταγραφές και τα αεροδρόμια, να ξεχάσουν τους χλιδάτους προπονηταράδες από τις Ισπανίες και να κατεβάσουν το κεφάλι κάτω, να τρώνε φακές για κάμποσα χρόνια, με την ελπίδα κάποια Κυριακή των Βαΐων ο συνάδελφος από το διπλανό γραφείο να φάει και λίγο μπακαλιάρο.

Για να μην τρώνε τις σάρκες τους και τις φτερούγες τους...

Απλά είναι τα πράγματα. Φτηνή ομάδα, φτηνοί προπονητές, που να έχουν ζήσει τον σύλλογο και να δουλεύουν γι΄ αυτόν, ανάπτυξη των υποδομών, εκμετάλλευση των φυτωρίων, φτηνό σπίτι (όχι Οάκα, αλλά Ριζούπολη, Ζεφύρι, Σούρμενα, όπου είναι τζάμπα) και υπομονή.

Ακόμα κι έτσι, χειρότερα αποκλείεται να πάει η ΑΕΚ, γιατί είναι βαριά η φανέλα για τα ελληνικά δεδομένα.

Οι λέξεις κλειδιά, λοιπόν, είναι: απόφαση, νοικοκύρης, επιστροφή στις ρίζες (ξεκίνημα από το μηδέν) και υπομονή.

Το αντέχουν ή θα με αναγκάσουν να μετράω τις μπουκιές του συναδέλφου την Κυριακή των Βαΐων;

Μέχρι ο καθένας να πάει Κείθε Πούρθε και η ΑΕΚ να πάει εκεί που πρέπει όπως πρέπει, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...


Υ.Γ.: Φίλε Αντιτζιγκερικέ ως το κόκαλο, ως απάντηση στην ερώτηση για την καταγωγή μου, σε παραπέμπω στο βιογραφικό που ανέβηκε στην γκαζέτα την πρώτη μέρα της συνεργασίας μας: «Ο Μίλτος+ γεννήθηκε παλιά. Όπως λέει κι ο ίδιος σε ένα βιβλίο που ετοιμάζει και που τελειωμό δεν έχει, "σε ένα ...παραθαλάσσιο (προσοχή, όχι παραλίμνιο) χωριό του νομού Ιωαννίνων". Τρέχα γύρευε...»