Κρις Κόουλμαν Γουέλκαμ Του Γκρης

Μπάι δεν μπάι, αν και θα τα γράψω και θα τα πω ασούμε την μέρα του τελικού, οι όποιες ελπίδες της Γιουνάη για διεκδίκηση του τροπαίου, που είναι δεδομένα ελάχιστες, θα υπάρξουν μόνο αν στο κέντρο δεν υπάρχει ο Μάηκολ «μάη νέημ ιζ πηγούνι» Κάρικ. Αν ο Αλέκος ο Φέργκις θυμηθεί πόσο αρνητικό ρόλο έπαιξε στην προηγούμενη τελικοσυνάντηση των δύο ομάδων ο Μιχάλης, δεν θα πρέπει να τον αφήσει ούτε στο λεωφορείο από το Μάτζεστα να ανέβει.

Τέλος πάντων, Κρις Κόουλμαν ή όπως τον λένε και θα συνεχίσουν να το λένε πολλοί στην χώρα μας, γιατί είναι στούρνοι και όταν τους άφηνε η μάνα τους στα Πάλσο αυτοί πηγαίνανε για πάστα στου Δεπάστα, Κρις Κόλεμαν. Κατά το Μάθιου Έθρινγκτον, που στην Ελλάδα γίνεται μαγικά Μάθιου Εθέρινγκτον. Στούρνοι. Θα έλεγα και το Τσάρλτον Χέστον που στην Ελλάδα γίνεται Τσάρλτον Ήστον, αλλά αυτό βαστάει από αλλού οπότε νταξ.

Ο Κρις λοιπόν μου είναι πολύ συμπαθής και μου είναι τέτοιος από την εποχή που έπαιζε ακόμα μπάλα με την Φουλάμ, που οι συχνοί αναγνώστες της στήλης και οι πιο παλαιοί ξέρουν ότι την έχω στην καρδούλα μου, από τότε που την έβλεπα να παίζει εναντίον της Λέητον Όριεντ στην δεύτερη κατηγορία, με τον Χερέρα να οργώνει την αριστερή πτέρυγα. Μέγας μπάκαρος. Ο Κρις λοιπόν, αν ξεφύγω άλλη μια φορά από το θέμα θα με βαρέσω αλύπητα σαν το χταπόδι, ήταν ολίγον σαν Καλλιτζάκης, αν ο Καλλιτζάκης ήξερε λίγο μπάλα παραπάνω. Τονίζω το «λίγο» εδώ, μην νομίζει κανείς ότι θα τόνε βγάλω και Μπεκενμπάουερ τον Κρις και γελάσουν μέχρι και τα παπούτσια του αξέχαστου Γκόραν Μπαμπούνσκι του μεγαλοπρεπή.

Ήταν λεβέντης ρε παιδί μου, παλίκαρος, καμαρωτός και ενίοτε φωνακλάς από αυτούς που πήγαιναν γάντι σε μια Φούλαμ που τότε έφτιανε προφίλ στην Πρέμιερ. Η ψιλοανέλπιστη προώθησή του σε πρώτο προπονητή τσι Φούλαμ όταν εκδιώχθηκε ο Ζαν ο Τιγκανάς ως ντεμί-άχρηστος (εγώ θα τον έλεγα απλά έναν μεσαίας κλίμακας απατεώνα των πάγκων), με έκανε να τον αγαπήσω και ως προπονητή. Το θέμα είναι πως δεν ξέρω ιδιαίτερα γιατί. Δεν έχει να πει κάτι συνταρακτικό ως κόουτς, δεν κατεβαίνει ασούμε να προτείνει κανένα πρωτοποριακό σύστημα τύπου ανάποδο χριστουγεννιάτικο δένδρο με σκαληνό τρίγωνο στα χαφ, δεν κάνει συγκλονιστικές δηλώσεις στα μίντια, δεν έχει κανένα στυλάκι «κάντε στην μπάντα ρε, μην σας κάμω τα μούτρα κρέας», ιν σορτ δεν έχει κάτι που να τον κάνει να ξεχωρίζει. Εκτός ίσως από το σκούρο χρωματάκι του, που μου έκανε πάντα ότι ίσως ήταν ετεροθαλής αδερφός του Μιχάλη του Βλάχου.

Όχι το βρήκα. Ήταν το συγκλονιστικό του πέρασμα από την Ρεάλ Σοσιεδάδ που το έκλεισε το ντηλ στην καρδιά μου. Ας πάρουμε καταρχήν την εικόνα ως εικόνα. Ένας Ουαλός, έστω και λίγο πιο σκούρος από τον μέσο Ουαλό – εξαιρείται ο Μάηκολ Τσόπρα, ο οποίος όμως δεν είναι Ουαλός – ο οποίος βρίσκει δουλειά στην χώρα των Βάσκων. Είναι περίπου αντίστοιχο με το να βάνεις έναν ντόπιο Χαβανέζο να κάμει κουμάντο στην Μίλγουολ. Το ένιωσε και ο Κρις αυτό. Αυτό το πολιτισμικό χάσμα. Και δεν το έκρυψε. Ενθυμούμαι στήλη του σε γνωστό αγγλικό ποδοσφαιρικό περιοδικό, όπου κάθε μήνα έλεγε το μακρύ του και το κοντό του και αντί να επικεντρωθεί σε πράγματα όπως «η ομάδα πάει καλά», «έχω τον τάδε μεταγραφικό στόχο», «πρέπει να αλλάξω το σύστημα», «θα παλέψουμε για να ανέβουμε στην Πριμέρα», μας χάριζε ατάκες απείρου τουριστικού κάλους.

Έχει πολύ ήλιο εδώ και είναι ωραία, οι άνθρωποι είναι πολύ διαφορετικοί, μιλάνε άλλη γλώσσα εδώ (ασύλληπτο), είναι αστείο που δεν μπορώ να βγάλω άκρη με τους παίκτες μου, το φαί πάντως παιδιά είναι πολύ ωραίο και άλλα τέτοια διαμάντια. Ως δια μαγείας, το έβγαλε δεν το έβγαλε τελικά το εξάμηνο (αν και την ομάδα δεν την πήγε άσχημα) και επέστρεψε στην Αγγλία για να πάρει την Κόβεντρι από τα χέρια του Ιαν «οι φίλοι με φωνάζουν Τζων Μέρικ» Ντάουι.

Και κάπως έτσι φτάνει κατά ‘δω, όπου σε έναν ιδανικό κόσμο θα πάρει και πάλι μια στήλη τύπου «ένας Ουαλός μετράει πρόβατα», όπου θα λέει στους συμπατριώται του το πώς βρίσκει τον καιρό στην Λάρισα, αν του έχει γυαλίσει καμιά κορασίδα, αν του άφησε κανέναν μπούσουλα ο Μετίν ή αν τελικά θεωρεί πως οι ψησταριές στην Λάρισα είναι όντως τόσο καλές.

Χριστέ μου, ένας Ουαλός στην Λάρισα. Σα να λέμε ένας Πατησιώτης ανέλαβε την Σιμίζου Ες Παλς. Καλώς σε βρήκαμε Κρίσαρε.

Εξώφυλλο ημέρας: Και λέμε μετά για απατεώνες εδώ χάμω. Εκατόν πενήντα λιριά έχει το φτηνότερο τικέτο για τον τελικό του Ζαμπιολί με κόστος κράτησης, άλλα εικοσιέξι λιριά. Αυτό όμως είναι σχεδόν φραγκοδόφραγκα αν υπολογίσουμε ότι το κόστος του τικέτου στα επίσημα να πούμε είναι τέσσερις χιλιάδες εξακόσιες ογδόντα λίρες. Δηλαδή συγγνώμη ρε παλουκάρια, τι θα δει ο κόσμος; Διατί για τόσα λεφτά, όσο καλή μπάλα και να δει, πάλι μαλάκας θα νιώσει. Εκτός αν του σερβίρει μπύρα ο Μέσσι στα ημίχρονα και του κάνει μασάζ στην πλάτη ο Βίντιτς. Τότε κάτι πάει να γίνει.