Ο... Έλληνας Μπατίστ

Αναλυτικά όσα δήλωσε στην εφημερίδα Το Βήμα της Κυριακής:

-Είσαι ο μοναδικός ξένος παίκτης του Παναθηναϊκού ο οποίος δεν αναχώρησε για την πατρίδα του, αλλά προτίμησε να μείνει για διακοπές δύο εβδομάδων στην Ελλάδα. Να υποθέσουμε ότι αυτό οφείλεται στην αγάπη σου για τη χώρα στην οποία εργάζεσαι;
Φυσικά. Θυμάμαι ότι άλλες χρονιές έφευγα μετά τα επινίκια για τη κατάκτηση του τίτλου. Φέτος έμεινα γιατί θέλω να βγω λίγο έξω, να πάω βόλτες με τους φίλους μου και τους συγγενείς που ήλθαν από την Αμερική, να ηρεμήσω. Θα επισκεφτούμε κάποια νησιά, θα απολαύσουμε χωρίς ενοχές το εκπληκτικό ελληνικό φαγητό, θα περάσουμε καλά χωρίς να πρέπει το επόμενο πρωί να βρίσκομαι στο ΟΑΚΑ για προπόνηση. Έχω αναλάβει, άλλωστε, να ξεναγήσω κάποιους συγγενείς δικούς μου και της συζύγου μου.

-Πόσες φορές έχεις πάει στην Ακρόπολη;
Ίσα με 50 φορές.

-Πόσες είπες;
Πενήντα! Και δεν έχω βαρεθεί ποτέ. Τον Παρθενώνα και το μουσείο της Ακρόπολης τα ξέρω απέξω κι ανακατωτά και χαίρομαι να εξηγώ ιστορικές λεπτομέρειες σε συγγενείς και φίλους. Το κάνω γιατί πρώτα από όλα μου αρέσει η Ελλάδα και η Ακρόπολη αποτελεί σήμα κατατεθέν για τη χώρα σας και δεύτερον γιατί έπειτα από οκτώ χρόνια στον Παναθηναϊκό αισθάνομαι πλέον Έλληνας. Όταν ζεις τόσα χρόνια σε μια χώρα είναι λογικό να επηρεάζεται η προσωπικότητά σου, ο τρόπος ζωής σου γίνεται διαφορετικός κι αυτό το βιώνω τον λίγο καιρό που επιστρέφω στις ΗΠΑ τα καλοκαίρια.

-Μας δίνεις τη καλύτερη πάσα για ένα υποθετικό ερώτημα. Έστω, λοιπόν, ότι ο Παναθηναϊκός έρχεται και σου λέει «Μάικ, θέλουμε να αποκτήσουμε έναν ακόμη ξένο παίκτη, αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να πάρεις ελληνική υπηκοότητα». Θα το έκανες;
Φυσικά! Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα. Μετά χαράς θα δεχόμουν την ελληνική υπηκοότητα προκειμένου να ενισχυθεί η ομάδα. Το μόνο που θα ζητούσα από τη διοίκηση και από τον κόουτς Ομπράντοβιτς θα ήταν να έρθει άλλος ένας... Διαμαντίδης. Εννοώ ένας παίκτης που θα έβαζε τον εαυτό του κάτω από την ομάδα, θα νοιαζόταν για τους συμπαίκτες του και θα «μιλούσε» στα μεγάλα ματς, όπως ο Μήτσος. Πιστεύετε θα χάναμε από κανέναν; Δεν το νομίζω.

-Αλήθεια, πώς ένιωσες και πώς αντέδρασες όταν διαπίστωσες ότι ο τραυματισμός του αρχηγού Δημήτρη Διαμαντίδη στο πρώτο λεπτό του τέταρτου τελικού δεν του επέτρεπε να συνεχίσει;
Όταν παραπάτησε ο Διαμαντίδης κι άρχισε τις κατάρες, είπα μέσα μου ότι είναι κάτι σοβαρό. Τον ρώτησα πώς νιώθει και μου απάντησε «ΟΚ», αλλά το έκανε μάλλον για να με καθησυχάσει. Στο ημίχρονο «χτύπησε» δύο παυσίπονες ενέσεις, δοκίμασε να πατήσει το πόδι, αλλά ήταν αδύνατον και τότε συνειδητοποιήσαμε ότι ήμασταν μόνοι μας χωρίς τον ηγέτη της ομάδας, χωρίς τον MVP της Ευρωλίγκας. Δεν σας κρύβω πως προς στιγμήν αναρωτήθηκα... «Πώς θα κερδίσουμε σήμερα;», αλλά δέσαμε τα παπούτσια μας και μπήκαμε στη μάχη του τίτλου. Ο Καλάθης, ο Φώτσης, ο Καϊμακόγλου, όλα τα παιδιά τα έδωσαν όλα. Δεν θα πω ψέματα. Ήταν δύσκολο, αλλά πιστεύω ότι κάναμε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια μας εναντίον του Ολυμπιακού στα χρόνια που βρίσκομαι στην Ελλάδα.

-Ποιο ήταν το κομβικό σημείο της σεζόν, το γεγονός που γιγάντωσε την αυτοπεποίθηση των παικτών του Παναθηναϊκού;
Μα φυσικά η σειρά των playoffs με την Μπαρτσελόνα για την Ευρωλίγκα. Όταν όλοι κατάλαβαν ότι μπορούμε να κερδίσουμε την Μπάρτσα, πιστέψαμε ότι μπορούμε να γίνουμε πρωταθλητές Ευρώπης στο Final 4 κι επιστρέψαμε και στην Ελλάδα για να πάρουμε και πρωτάθλημα. Μας απογείωσε ο αποκλεισμός της Μπαρτσελόνα. Κυρίως η έκρηξη αυτοπεποίθησης αφορούσε τα νέα παιδιά. Εμείς οι έμπειροι έχουμε περάσει ξανά από αυτά τα μονοπάτια, αλλά για τους νεότερους η διαδικασία της πρόκρισης στο Final 4 ήταν φροντιστήριο.

-Συμφωνείς ότι μέσα από εκείνη τη διαδικασία «ανακαλύψατε» ένα καινούριο όπλο, τον Νικ Καλάθη; Κατά τη γνώμη σου ποιο είναι το μεγαλύτερο χάρισμά του;
Ασφαλώς! Άνθρωπέ μου, δεν έχω δει ξανά τέτοια ταχύτητα! Δεν μπορεί εύκολα να το αντιληφθεί κάποιος πόσο γρήγορος είναι με την μπάλα. Πιθανότατα είναι ο ταχύτερος συμπαίκτης που είχα στην καριέρα μου. Όταν βρεθεί στο ανοιχτό γήπεδο και τρέχει με την μπάλα, αδυνατώ να τον προλάβω, να τον ακολουθήσω. Του λέω «Νικ, σταμάτα να έλθουμε κι εμείς». Αν τον αφήσει ο αντίπαλος να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο, έχει υπογράψει την καταδίκη του.