Όταν ο μεγάλος Ντιρκ κλαίει (vid)

Έφυγε από την πατρίδα του στα είκοσι, κάνοντας το άλμα από τη δεύτερη κατηγορία της Γερμανίας στο ΝΒΑ. Πήρε μια ομάδα που θεωρούσε επιτυχία να μπει στα playoffs και την έκανε μόνιμο θαμώνα τους. Την οδήγησε πριν από πέντε χρόνια στον πρώτο τελικό της ιστορίας της, αλλά λύγισε στο πιο κρίσιμο σημείο. Ύστερα από 13 χρόνια καριέρας, οι περισσότεροι πίστεψαν ότι το πλήρωμα του χρόνου δεν θα ερχόταν ποτέ και δεν θα κατάφερνε να φορέσει τελικά το πολυπόθητο δαχτυλίδι. Και όμως, ο μεγαλύτερος ίσως Ευρωπαίος παίκτης στην ιστορία του μπάσκετ κατάφερε να πάει κόντρα σε όλους και να τα καταφέρει.

Στην εποχή που ξεφυτρώνουν… «Big Three» σε κάθε πόλη των ΗΠΑ, ο τεράστιος Ντιρκ Νοβίτσκι οδήγησε τους Ντάλας Μάβερικς στο πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας τους, σε μια από τις σπάνιες φορές που ένας παίκτης είναι πάνω από την ομάδα. Επιβεβαιώθηκε ο τίτλος του ποδοσφαιροκρατούμενου γερμανικού περιοδικού Kicker: «Πρωταθλητής! Ο Ντιρκ Νοβίτσκι πέτυχε το όνειρό του» και ο τεράστιος Ντιρκ Νοβίτσκι ένιωσε τα συναισθήματά του να τον ξεπερνούν.

Μόλις ολοκληρώθηκε ο έκτος τελικός, πέρασε βιαστικά ανάμεσα στο κοινό και αποχώρησε τρέχοντας για τα αποδυτήρια την ώρα που οι συμπαίκτες και ο ιδιοκτήτης της ομάδας του πανηγύριζαν σαν τρελοί. Η κάμερα του τηλεοπτικού δικτύου που κάλυπτε την αναμέτρηση τον ακολούθησε και κατέγραψε το μεγαλείο του ανθρώπου.

Διένυσε το διάδρομο των αποδυτηρίων με τα χέρια στο κεφάλι και έπειτα έπιασε την μπλούζα του και κάλυψε το πρόσωπό του κλαίγοντας. Μπήκε στα αποδυτήρια των Μάβερικς και έμεινε εκεί κλαίγοντας, την ώρα που στο κέντρο του γηπέδου είχε στηθεί γλέντι.

Η απορία «γιατί ο Ντιρκ έφυγε νωρίς από τους τελικούς του ΝΒΑ» κατέκλυσε τα ειδησεογραφικά site και ο ίδιος έσπευσε να εξηγήσει στη συνέντευξη Τύπου, αρκετή ώρα μετά την απονομή, «ήθελα μια στιγμή. Έκλαιγα λίγο. Ήμουν φορτισμένος συναισθηματικά. Στην πραγματικότητα δεν ήθελα να βγω για το τρόπαιο, αλλά τα παιδιά με έπεισαν».

Η κίνησή του μπορεί να χαρακτηριστεί ασυνήθιστη, περίεργη, αλλά είναι σίγουρα 1000% αυθεντική, ειλικρινής και ανθρώπινη. Ως γνήσιος Γερμανός δεν ξεσπά σε τρελά πανηγύρια, δεν ενθουσιάζεται, αλλά ούτε και εκφράζει τα συναισθήματά του με έντονο τρόπο. Προτιμά να απομονώνεται και να ξεσπά σε κλάματα επιλέγοντας το δικό του μοναχικό δρόμο…

Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο Νοβίτσκι… πανηγυρίζει με λυγμούς μια μεγάλη του επιτυχία. Πεσμένος στο έδαφος και γεμάτος δάκρυα στο πρόσωπο χάρηκε το προηγούμενο «μεγάλο του όνειρο που έγινε πραγματικότητα», όπως ανέφερε και το Kicker.

Από το 1999 και μετά κάθε καλοκαίρι συμμετείχε αγόγγυστα στις υποχρεώσεις της Εθνικής Γερμανίας αποτελώντας «μια ομάδα μόνος του». Οδήγησε την «νασιοναλμάνσαφτ» σε αρκετές επιτυχίες, με αποκορύφωμα το χάλκινο μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ του 2002 και το αργυρό στο Ευρωμπάσκετ του 2005. Το μεγάλο του απωθημένο όμως ήταν η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς αγώνες.

Η Γερμανία δεν τα είχε καταφέρει από το 1992, και το προολυμπιακό τουρνουά της Αθήνας ενόψει της διοργάνωσης στο Πεκίνο προσέφερε μία ακόμα ευκαιρία στον Ντιρκ Νοβίτσκι να δώσει το «παρών» στη γιορτή του αθλητισμού που τόσο ήθελε…

Πήρε αγκαζέ τον δεύτερο Γερμανό ΝΒΑer Κρις Κέιμαν και με συγκλονιστική εμφάνιση (32 πόντοι) απέναντι στο Πουέρτο Ρίκο, στον αγώνα που έκρινε το τρίτο και τελευταίο εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς αγώνες, βρέθηκε στη «Γη της Επαγγελίας».

Στις 20 Ιουλίου, αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα, έκανε πρώτη φορά την κίνηση που είδε όλος ο κόσμος στον τελικό του ΝΒΑ. Ο κόσμος στο ΟΑΚΑ δεν ήταν τόσος, ώστε να χρειάζεται να τους παραμερίσει. Πήρε όμως μια πετσέτα, σταμάτησε λίγο στη μικτή ζώνη για να κάνει τις απαραίτητες δηλώσεις στην κάμερα και έπειτα πήρε το δρόμο για τα αποδυτήρια της Γερμανίας.

Οι συμπαίκτες του είχαν ήδη μπει στα αποδυτήρια και είχαν αρχίσει τους πανηγυρισμούς. Εκείνος προσπάθησε να ανοίξει την πόρτα, δεν τα κατάφερε και έπεσε στο έδαφος αποκαμωμένος. Έβαλε την πλάτη του στον τοίχο, τα χέρια του στο πρόσωπο και άρχισε να κλαίει με λυγμούς, σε μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές στην ιστορία του μπάσκετ, η οποία όμως δεν καταγράφηκε από τις κάμερες…

Συνήλθε και σηκώθηκε έπειτα από τουλάχιστον δέκα λεπτά, ενώ όλοι όσοι περνούσαν έξω από τα αποδυτήρια της Γερμανίας σταματούσαν εμβρόντητοι χωρίς να μπορούν να αρθρώσουν λέξη μπροστά σε μια από τις ανθρώπινες στιγμές του αθλητισμού.

Η επιλογή του από τη γερμανική ολυμπιακή επιτροπή να σηκώσει αυτός τη σημαία κατά την τελετή έναρξης των αγώνων στην Κίνα, ήταν η ελάχιστη ανταμοιβή στον τεράστιο αθλητή που βίωνε με όλο του το «είναι» το Ολυμπιακό πνεύμα.

Αυτός είναι ο Ντιρκ Νοβίτσκι. Έζησε τις δύο μεγαλύτερες επιτυχίες του ως αθλητής μόνος, μακριά από τον κόσμο και τους συμπαίκτες του επιλέγοντας να κλάψει για να ξεσπάσει. Πέτυχε τα δύο μεγαλύτερα όνειρά του ως μπασκετμπολίστας ύστερα από ένα μοναδικό σε κάθε περίπτωση «one man show» και πλέον μοιάζει να έχει… ολοκληρωθεί ως αθλητής θυμίζοντας τον αρχαίο Ολυμπιονίκη Διαγόρα που μετά την ανακήρυξη και των γιων του σε Ολυμπιονίκες άκουσε από την εξέδρα του σταδίου της αρχαίας Ολυμπίας: «Κάτθανε Διαγόρα, ουκ εις Όλυμπον αναβήση»…