Κάν' το όπως η Μίλαν!

Βράδυ Τρίτης, πρεμιέρα Champions League. Δεν πα’ να ’σαι στην πρωτεύουσα του μπάσκετ. Κάθε άνθρωπος που γουστάρει τον αθλητισμό κι όχι μόνο ενός χρώματος μπάλα, κάθεται μπροστά στην τηλεόραση και απολαμβάνει. Και η λιθουανική τηλεόραση έπραξε το λογικό: Μπαρτσελόνα-Μίλαν. Η υπεύθυνη του μπαρ ρώτησε δεύτερη φορά «ποιος;» όταν της αναφέρθηκαν τα ονόματα Ολυμπιακός και Μαρσέιγ κι αν υπάρχει περίπτωση να το δείχνει κάποιο, συνδρομητικό ίσως, κανάλι. Αν της έλεγες για τα πικ εν ρολ του Γιασικεβίτσιους με τον Βαλαντσιούνας θα ήξερε τα πάντα.

Κι ευτυχώς, δηλαδή που έδειχνε Μπάρτσα-Μίλαν. Γιατί στο Καραϊσκάκη παίχτηκε... άλλο σπορ από αυτό που παίζουν οι Καταλανοί. Ας ήρθε 2-2 το ματς. Το αποτέλεσμα άλλωστε, και ο τρόπος που διαχειρίστηκε το παιχνίδι η Μίλαν πρέπει να είναι και ο οδηγός της Εθνικής μπάσκετ κόντρα στη Γαλλία. Ναι, μη γελάτε. Παραλληλισμός ποδοσφαίρου-μπάσκετ δεν μπορεί να γίνει ποτέ, όμως εδώ έρχεται... ταμάμ.

Διότι η Μίλαν έχει δύο κλάσεις χαμηλότερης ποιότητας ρόστερ. Έχει ιστορία και φανέλα όπως εμείς, αλλά δεν έχει Μέσι (Πάρκερ), Ινιέστα (Μπατούμ), Τσάβι (Νοά) και το... κακό συναπάντημα. Τι έκανε η Μίλαν; Βγήκε και αιφνιδίασε τον αντίπαλο. Όταν ο «μεγαλος» πάτησε γερά στα πόδια του άρχισε να σφυροκοπεί από παντού, να μην αφήνει τον αντίπαλο να πάρει ανάσα. Όπως πιθανόν να συμβεί και με την Ελλάδα αύριο (6μ.μ.) στο Κάουνας. Κι εκεί που ο ισχυρός ισοφάρισε, πέρασε μπροστά και ήταν έτοιμος να δώσει τη χαριστική βολή, η ομάδα με τη βαριά φανέλα και τη νοοτροπία του νικητή σήκωσε κεφάλι, δεν τα παράτησε και κυνήγησε τη μία ελπίδα που είχε. Δεν άφησε τον αντίπαλο να την ποδοπατήσει. Πέντε θα μπορούσε να βάλει η Μπάρτσα!

Τι έκανε η Μίλαν; Καρτερικά καθόταν πίσω γλιτώνοντας το τρίτο γκολ που θα κλείδωνε το ματς. Ήθελε τύχη, όπως χρειαζόμαστε κι εμείς. Και κάποια στιγμή, εκεί προς το φινάλε, η Μπάρτσα ένιωσε φίδια να τη ζώνουν: «Βρε... λες να πάθουμε καμιά ζημιά;». Ο κλοιός έσφιξε, το άγχος βάρυνε το γκραν φαβορί που είχε για πλάκα τον αντίπαλο, αλλά τον άφηνε στη ζωή αντί να τον τελειώσει. Κι εκεί στο τελευταίο τρίλεπτο, άρχισε να... βγάζει το κεφάλι σαν το σαλιγκάρι στη βροχή. Είδε φως, νερό και βγήκε! Ένα κόρνερ, μια κεφαλιά, τέζα ο καμπούρης. Με δυόμισι επιθέσεις, δύο γκολ όπως είπε και ο Γκουαρδιόλα. Αν η Εθνική είναι σε... απόσταση 4-5 πόντων, θα έχει δικαίωμα στο όνειρο και θα ελπίζει σε δυο-τρεις καθοριστικές άμυνες, σε συνδυασμό με ένα-δύο μεγάλα σουτ.

Η Μίλαν χρειάστηκε τόνους τύχης για να σπάσει τον άσο του 1,15 (αν είναι δυνατόν). Η Γαλλία παίζεται μόλις στο... 1,35, οπότε και μαθηματικά αποδεικνύουν οι μπουκ ότι μας δίνουν περισσότερες πιθανότητες. Γιατί λοιπόν να μην το κάνουμε όπως η Μίλαν;

Πέρα από την πλάκα, και για να επανέλθουμε αυστηρά ποδοσφαιρικά, το να βλέπεις Μπαρτσελόνα σε οποιονδήποτε αγώνα και ανεξαρτήτως σκορ, σε καθηλώνει. Δεν απορείς για τη σύγκριση με τη Super League. Θα ήταν αστείο και να το σκεφτεί κάποιος. Εδώ ξεφτιλίζει, ισοπεδώνει, διασύρει αγωνιστικά κοτζάμ Μίλαν.

Το πρώτο ημίχρονο του αγώνα είναι... μια ποδοσφαιρική μελωδία της ευτυχίας για έναν οπαδό της Μπαρτσελόνα. Κι ας τελειώνει το ημίχρονο με 1-1. Βασικά, το τι μεσολάβησε μεταξύ του 0-1 και της ισοφάρισης είναι το πλέον αδιανόητο όταν μιλάμε για αγώνα Μπαρτσελόνα-Μίλαν. Κι επειδή πιθανότατα, σχεδόν όλοι σας βλέπατε Ολυμπιακό, ας σας δώσουμε κάποιες χαρακτηριστικές εικόνες από το μεγάλο ματς της βραδιάς.

Η Μπαρτσελόνα, των 188 συνεχόμενων αγώνων με κατοχή μπάλας μεγαλύτερη του αντιπάλου, έκανε τη Μίλαν να μοιάζει με τον περυσινό Παναθηναϊκό. Κάθε δυο λεπτά ερχόταν σε επαφή με την μπάλα κι ένας φιλοξενούμενος, συνήθως για να τη διώξει. Το ημίχρονο τελείωσε με... βαρκελωνική κατοχή 70-30, αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Η Μπάρτσα είχε 358 σωστές πάσες σε ένα ημίχρονο. Η Μίλαν 78. Δηλαδή 8 πάσες έναντι 1,7 των Ιταλών. Τα κόρνερ έφτασαν στο 60’ να είναι 11-0. Οι τελικές 20-5. Κι όμως η Μίλαν στεκόταν υπέροχα, είτε το πιστεύετε είτε όχι. Οι παίκτες της πάλευαν σαν σκυλιά, δεν έτρωγαν τετ α τετ και ανά πεντάλεπτο περνούσαν και το κέντρο.

Το αποτέλεσμα μπορεί να ενδιαφέρει τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα και της Μίλαν. Εμάς καθόλου. Όποιος λατρεύει τον αθλητισμό, όταν παίζει η κορυφαία πιθανότατα ομάδα που ανέδειξε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο σε επίπεδο συλλόγων, οφείλει να... μαθαίνει μπαλίτσα από τους άρχοντες. Τον Μέσιους, τον Βίγιους, τον Πουγιόλας... Έτσι τους έλεγε ο Λιθουανός σπορτκάστερ, έτσι σας τους λέμε!