Αυτοί που θα κατακτούσαν τον κόσμο

O Mιχάλης Κακιούζης υπέγραψε στη μικρούλα Κρεμόνα και ετοιμάζεται να επιστρέψει στην Ιταλία, όπου πέρασε μερικά από τα πιο παραγωγικά χρόνια της καριέρας του, ντυμένος τότε με τα χρώματα της Σιένα. Μολονότι τώρα μετακομίζει σε μια από τις ταπεινές ομάδες του ιταλικού πρωταθλήματος, θα κρατήσει τη σημαία ψηλά. Τη σημαία της γενιάς (των Εφήβων) του 1995.

Στα 35 του χρόνια, ο Κακιούζης είναι ο τελευταίος παίκτης εκείνης της χρυσής ομάδας που παίζει ακόμα μπάσκετ πρώτης γραμμής.

Ήταν, αν θυμάστε, η γενιά που θα κατακτούσε τον κόσμο. Κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο στο εν Αθήναις Μουντομπάσκετ Εφήβων με μέση διαφορά 32,4 πόντων σε κάθε αγώνα. Έστειλαν παίκτη στο ΝΒΑ όταν ήταν ακόμη είδηση η μετανάστευση Ευρωπαίων στην απέναντι άκρη του Ατλαντικού. Μεταλαμπάδευσαν την αφρόκρεμα του ταλέντου τους απευθείας στην Εθνική Ανδρών, με Ρεντζιά, Παπανικολάου και λίγο αργότερα Κακιούζη, Καράγκουτη.

Υποχρέωσαν την ανυποψίαστη Αθήνα να χορεύει στο ρυθμό της μια φλογισμένη νύχτα του Αυγούστου του 1995 (με πυρκαγιές στα γύρω βουνά) και σκόρπισαν το σπόρο της αισιοδοξίας για το μέλλον, πάνω που παρουσιάζονταν τα πρώτα συμπτώματα λειψανδρίας στο ελληνικό μπάσκετ. Βοήθησαν ώστε να ανοίξουν για πρώτη φορά οι πύλες των Ολυμπιακών Αγώνων.

«Φτιάξαμε ομάδα για δέκα χρόνια», λέγαμε τότε. Δέκα χρόνια αργότερα, στο χρυσό Ευρωμπάσκετ του 2005, ένα και μονάκριβο στέλεχος της Εθνικής Εφήβων του ’95 ήταν μέλος της δωδεκάδας. Ο αρχηγός Μιχάλης Κακιούζης...

Ο Ευθύμης Ρεντζιάς, ο σέντερ που το ’95 θύμιζε εκκολαπτόμενο Ολάζουον, σταμάτησε το μπάσκετ στα τριάντα του, νικημένος όχι μόνο από τραυματισμούς αλλά και από τη δική του στασιμότητα. Η πενταετία του στην Μπαρτσελόνα ήταν η κορωνίδα της καριέρας του, το ταξίδι στη γη των τίτλων. Αμέσως μετά, πέρασε από το ΝΒΑ (Φιλαντέλφια), όπου πέρασε απαρατήρητος. Δεν έφτανε το καλό του σουτ για να του χαρίσει ρόλο πρωταγωνιστικό.

Ο Δημήτρης Παπανικολάου (ένα χρόνο μικρότερος από τους υπόλοιπους, γεννημένος δηλαδή το 1977) σάρωσε τους τίτλους εντός των ελληνικών τειχών με τη φανέλα του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, αλλά έκανε τα λάθη του και τα πλήρωσε ακριβά. Σε μιαν άλλη ζωή θα ήταν κάτοικος ΗΠΑ, με καλό συμβόλαιο σε ομάδα του ΝΒΑ. Η καριέρα του στην Εθνική Ανδρών ξεκίνησε στα 18 του, αλλά τελείωσε πρόωρα και άδοξα πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Είπε το «αντίο» πριν από μερικούς μήνες και εικάζεται ότι θα επιστρέψει με γραβάτα, κοστούμι και μπλοκάκι.

Ο Νίκος Χατζής είχε από μικρός το DNA του προικισμένου σκόρερ, αλλά ουδέποτε έγινε πλήρες μέλος της Εθνικής Ανδρών. Συνεχίζει ακόμη στον Ηλυσιακό, μακριά από τους προβολείς των μεγάλων διοργανώσεων. Υπήρξε συνοδοιπόρος του Κακιούζη στην ΑΕΚ του Φιλίππου, κέρδισε μαζί της ακόμα και ευρωπαϊκό τίτλο, αλλά έσπρωξε την παλιά του ομάδα στον γκρεμό της Α2. Οι παλιές αγάπες πάνε στην κόλαση.

Ο Γιώργος Καράγκουτης έφτασε στη βασική πεντάδα της Εθνικής Ανδρών το 1999, αλλά αποδείχθηκε λίγος, όπως και στο πέρασμά του από τον Παναθηναϊκό. Ουδέποτε έκανε το μεγάλο βήμα. Σταμάτησε και αυτός πολύ νωρίς, αμέσως μετά τα 30ά του γενέθλια.

Ο Βασίλης Σούλης εξαργύρωσε τον τίμιο ιδρώτα του με συμμετοχές στην Εθνική ομάδα, έπαιξε στον Ολυμπιακό, αλλά πέρασε τα περισσότερα χρόνια της καριέρας του με εφόδιο τη βαλίτσα του γυρολόγου.

Ο αρχηγός Παναγιώτης Μπαρλάς έμεινε «αιώνιο ταλέντο» και εξαφανίστηκε γρήγορα από το προσκήνιο, αφού η Α1 τον κατάπιε και τον ξέβρασε στα περίχωρά της. Ταλαιπωρημένος και από τραυματισμούς, έπαιξε στις μικρές κατηγορίες, στο Σπόρτιγκ, στην Κύπρο, στην Κρήτη. Ο ΟΦΗ ήταν ο τελευταίος του σταθμός.

Ο Γιώργος Καλαϊτζής ήταν ρεζέρβα του Μπαρλά στους Εφήβους του ’95, αλλά έκανε καλύτερη καριέρα από αυτόν, με βασικό προσόν το κοφτερό μυαλό του. Ωστόσο, έμεινε πάντοτε ρεζέρβα, όχι μόνο στην Ανδρών (όπου αγωνίστηκε ως το ταραγμένο Ευρωμπάσκετ του 2001, σιωπηρά τιμωρημένος έκτοτε από την ΕΟΚ), αλλά και στους συλλόγους όπου αγωνίστηκε, με σημαντικότερο τον Παναθηναϊκό. Σήμερα παίζει στον Κολοσσό.

Τους υπόλοιπους τέσσερις ποιος τους θυμάται; Όποιος αραδιάσει τα ονόματά τους απνευστί, κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον.

Ο Δημήτρης Δέσπος έπαιξε αρκετά χρόνια στην Α1, από δω κι από κει, με επιχείρημα το μπόι του: σήμερα αγωνίζεται στην ΑΕΚ. Ο Αλέξης Παπαδάτος ήταν δεύτερο μπόι, αλλά βρήκε ψωμί σε μικρομεσαίες ομάδες. Παλαίμαχος πλέον, ζει στο νησί του, την Κεφαλλονιά, όπου μάλιστα προσγειώθηκε ο παλαιός του συνοδοιπόρος Γιώργος Τσιριγωτάκης. Τον θυμόμαστε για το καλό σουτ και για τη θητεία του σε ομάδες όπως η Νήαρ Ηστ και ο Πειραϊκός. Ο Θανάσης Καμαριώτης ήταν ένα πηγαίο ταλέντο που πήγε στράφι. Νόμιζα ότι είναι ο ίδιος που αγωνίζεται φέτος στον Ερμή Λαγκαδά, αλλά πρόκειται για απλή συνωνυμία!

Προπονητής εκείνης της ομάδας ήταν ο Γιώργος Προεστός, με βοηθό τον Αντώνη Χρηστέα, ο οποίος εγκατέλειψε τούτο το μάταιο κόσμο πριν από λίγες μέρες.

Από τους 12 νεαρούς "παγκόσμιους" του 1995, ουδείς εκτός του Κακιούζη αξιώθηκε να κερδίσει ένα μετάλλιο με την Εθνική Ανδρών. Η «γενιά που θα κέρδιζε τα πάντα» ήταν τελικά η χαμένη γενιά, η ενδιάμεση, η αδικημένη, αυτή που βοήθησε ώστε να μείνει το ελληνικό μπάσκετ στις επάλξεις. Χωρίς λαμπερό αντίκρισμα, όπως και η εκείνη, η κατά τι παλαιότερη, των Οικονόμου, Σιγάλα, Αλβέρτη, Γαλακτερού, Παταβούκα.

Όταν ο Μιχάλης Κακιούζης σήκωσε πρώτος το ευρωπαϊκό τρόπαιο στην Μπεογκράντσκα Αρένα τον ευλογημένο Σεπτέμβρη του 2005, αφιέρωνε σιωπηρά το τρόπαιο και στους παλαιούς του συνοδοιπόρους, αυτούς που κάποτε στέκονταν δίπλα του σε ένα παγκόσμιο βάθρο. Ο ίδιος έζησε και εργάστηκε σε ορισμένες από τις μητροπόλεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ, από Βαρκελώνη και Σιένα μέχρι Κωνσταντινούπολη, Λε Μαν, Θεσσαλονίκη, Αθήνα.

Ήταν ο τυχερός αυτής της φουρνιάς, αυτός που δούλεψε πιο σκληρά απ' όλους και βρέθηκε στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή.