Το αυτόγραφο του τρόμου

Στην άλλη άκρη του νήματος με περίμενε το All-Star Game του ΝΒΑ. Και 240 ώρες να διαρκούσε το δρομολόγιο θα ξεκινούσα ευχαρίστως. Άλλωστε, η Delta ήταν χορηγός της μετάδοσης και φρόντισε να περιποιηθεί τους απεσταλμένους του MEGA. Ο Κώστας Μπατής και η αφεντομουτσουνάρα μου ταξίδεψαν στη business class: άνεση, περιποίηση, ταινίες, φαγητά και κρασιά. Η λέξη-κλειδί του 24ώρου που ακολούθησε κρύβεται προς το τέλος της προηγούμενης φράσης.

Προσπάθησα να κοιμηθώ αλλά δεν μπορούσα, ίσως επειδή ο ψηλός ακουμπούσε στο πρόσωπό μου ζεστές πετσέτες όποτε έβλεπε τα μάτια μου σφαλιστά. Όταν εκείνος γλάρωνε, εγώ διάβαζα το βιβλίο που μόλις είχα αγοράσει: «My Life», από τον Μάτζικ Τζόνσον. Η αυτοβιογραφία του μάγου του μπάσκετ.

Είχαν περάσει 27 μήνες από την γκρίζα μέρα που σόκαρε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά το μούδιασμα ήταν ακόμη αισθητό. Ο Μάτζικ, φορέας του ιού HIV. Πώς είναι δυνατόν;

Η απάντηση ήταν γραμμένη με κεφαλαία γράμματα στις 350 πυκνογραμμένες σελίδες του βιβλίου. Ο Μάτζικ ήταν ένας αχόρταγος μάγος του σεξ. Στα ταξίδια των Λέικερς οργάνωνε ολονύχτια όργια με 3 ή 4 ή 5 ή περισσότερες γυναίκες, διαλεγμένες με φροντίδα ανάμεσα στις αμέτρητες «γκρούπις» που περιμένουν τους πλούσιους αθλητές στους χώρους υποδοχής των ξενοδοχείων. O φονικός ιός καραδοκούσε στον οργανισμό κάποιας από αυτές τις ανώνυμες καλλονές.

Στον Έρβιν Τζόνσον δεν άρεσαν οι προφυλάξεις. Πίστευε, μάλλον, ότι ήταν απρόσβλητος και παντοδύναμος. Ότι η λάμψη του τον έφερε στο απυρόβλητο. Στο κάτω κάτω, δεν ήταν ένας κοινός θνητός, αλλά ο Μάτζικ με τ' όνομα. Ο ζωντανός θρύλος του ΝΒΑ.

Βγήκαμε από το αεροπλάνο στη χιονισμένη Μινεάπολις κάπως ζαβλακωμένοι. Ήταν αργά το βράδυ και η αίθουσα των αποσκευών ήταν σχεδόν άδεια. Το μόνο που απέμενε ήταν να παραλάβουμε τις βαλίτσες, τις μισοάδειες, για να χωρέσουν τα αναμνηστικά που σκοπεύαμε να συλλέξουμε τις επόμενες ημέρες. Έπιασα στασίδι και περίμενα. Σύμφωνα με τις οθόνες του αεροδρομίου, μόλις είχε καταφτάσει και μία πτήση από το Λος Άντζελες.

Είκοσι μέτρα παραπέρα στεκόταν ένας θεόρατος τύπος, ντυμένος με κομψό μακρύ παλτό και κουκουλωμένος με σκούφο. Κάποιος τον πλησίασε και κάτι του είπε. Ο μεγαλόσωμος άνδρας χαμογέλασε και φώτισε με το χαμόγελό του ολόκληρο το αεροδρόμιο.

Όχι, δεν ήταν παραίσθηση. Ο κάπως κουρασμένος κύριος που περίμενε τις αποσκευές του από το L.A. ήταν ο Μάτζικ Τζόνσον αυτοπροσώπως, με σάρκα και οστά.

Τον πλησίασα διστακτικά και του μίλησα με το χέρι μπροστά στο στόμα, για να μην τον ζαλίσουν οι αναθυμιάσεις από τα οινοπνεύματα της Delta. Μου είναι αδύνατο να θυμηθώ τι ακριβώς του είπα, είναι ωστόσο βέβαιο ότι του έδειξα το βιβλίο που κρατούσα: «Earvin 'Magic' Johnson - My Life». Σε έκδοση paperback και σχήμα μικρό, βολικό για ταξίδι. «With pleasure», απάντησε όταν του ζήτησα να μου το υπογράψει.

Το βιβλίο με το αυτόγραφο του Μάτζικ είναι ένα από τα πολυτιμότερα αποκτήματα της συλλογής μου, μαζί με το αντίστοιχο του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Αργότερα ανακάλυψα ότι μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο με το Μάτζικ, ο οποίος είχε διαπιστευτεί ως δημοσιογράφος. Ενα πρωινό έτυχε να ψωνίζουμε δίπλα δίπλα εφημερίδες και χυμούς στο μίνι μάρκετ του ισογείου. Έκανα να του ανοίξω συζήτηση, αλλά τον άφησα στην ησυχία του ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα, αν και ο ίδιος ήταν ευγενικός και προσηνής.

Πρόσεξα ότι οι υπόλοιποι θαμώνες απέφευγαν να τον αγγίξουν, ακόμα και αυτοί που τον πλησίαζαν για να του απευθύνουν λόγια θαυμασμού. Λόγια ναι. Χειραψίες, όχι. Ο τρόμος του AIDS ήταν ακόμα διάχυτος στην Αμερική.

Όταν ο Μάτζικ ήρθε στην Ελλάδα, δεν ήμουν ανάμεσα στους δημοσιογράφους που διαγκωνίζονταν για μία φωτογραφία ή για αυτόγραφο. Ό,τι ήθελα, το είχα πάρει στην άλλη άκρη του κόσμου, καμιά 15αριά χρόνια νωρίτερα. Δυστυχώς, δεν πρόφτασα να τον δω σε δράση πάνω στο παρκέ του ΝΒΑ. Αλλά θα έχω για πάντα τη Μινεάπολις. Και εκείνο το βιβλίο.

Το ταξίδι στη λεωφόρο των αναμνήσεων πυροδοτήθηκε από τη συμμετοχή μου στην τηλεοπτική «Μηχανή του Χρόνου», η οποία θα προβληθεί από την ΕΡΤ σε μερικές εβδομάδες. Όταν άρχισε η συζήτηση για τον Μάτζικ Τζόνσον, συνειδητοποίησα εμβρόντητος ότι συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από τότε που ανακοινώθηκε το φριχτό μαντάτο.

Δύο δεκαετίες αργότερα, ο Μάτζικ δηλώνει υγιής, αφού το κοκτέιλ φαρμάκων με το οποίο βομβαρδίστηκε «έδιωξε» τον ιό. Αυτό τουλάχιστον υποστήριξαν οι επιστήμονες που τον παρακολουθούν. Μήπως τελικά είχαν δίκαιο οι καχύποπτοι που υποστήριξαν εξαρχής ότι ήταν ένα αθώο ψέμα καμωμένο για να αφυπνίσει την ασυγχώρητα ξένοιαστη απέναντι στο κακό υφήλιο;

Μπορεί. Μπορεί και όχι.

Και αν ήταν ψέμα, τι πειράζει;