Δεν κλείνεις αβασάνιστα τον παιδικό αθλητισμό

Δεν είμαι λοιμωξιολόγος. Ούτε επιδημιολόγος. Συνεπώς η άποψή μου σχετικά με την επιλογή της Κυβέρνησης να αναστείλει τις αθλητικές δραστηριότητες στη ζώνη υψηλού κινδύνου διάδοσης του κορονοϊού έχει τη βαρύτητα της άποψης κάποιου που δεν κατέχει ειδική γνώση για να αμφισβητήσει την εισήγηση της επιτροπής λοιμωξιολόγων. Είναι όμως η άποψη κάποιου που βλέπει, συγκρίνει, καταλαβαίνει, και γι’ αυτό απορεί.

Προσπαθώ να καταλάβω πώς γίνεται μια επιτροπή η οποία πριν από 12 ημέρες εισηγούνταν ή – τουλάχιστον – συναινούσε στην επιστροφή θεατών στις κερκίδες να φτάνει την περασμένη Παρασκευή στο αντίθετο άκρο και να εισηγείται στην Κυβέρνηση την παύση του αθλητισμού. Και συγχρόνως προσπαθώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν ο υφυπουργός Αθλητισμού να το δέχεται αυτό δίχως αντίδραση.

Προτού αγγίξω την επαγγελματική και την επιχειρηματική πλευρά αυτής της υπόθεσης, θα μιλήσω για την ανθρώπινη πλευρά· για την ανάγκη της ψυχής και του σώματος, για την ανάγκη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που από την Τρίτη θα μένει ξανά ανικανοποίητη.

Τι λέει η επιτροπή των λοιμωξιολόγων και μαζί της η κυβέρνηση προς τα παιδιά; Τα υποχρεώνει να εγκαταλείψουν το προστατευμένο – στο μέτρο του δυνατού – αθλητικό περιβάλλον των σωματείων, τα οποία επέβλεπε η γενική γραμματεία Αθλητισμού σχετικά με την τήρηση των μέτρων ασφάλειας, και τα στέλνει στις αυλές σχολείων, στα πάρκα και στα οικόπεδα για να συνεχίσουν να παίζουν χωρίς κανόνες, χωρίς επίβλεψη, χωρίς πρωτόκολλα, χωρίς καμία προστασία, ανεξέλεγκτα. Δεν είναι δυνατόν να μη το σκέφτονται αυτό – πρέπει να μην ζούσαν εδώ στη διάρκεια της καραντίνας και να μην έβλεπαν τι συνέβαινε στους δρόμους, όπου τα παιδιά έστηναν τέρματα και μπασκέτες στην άσφαλτο και τα πεζοδρόμια και έπαιζαν όπως όπως και όπου όπου. Με άλλα λόγια, μια κυβέρνηση που ξόδεψε χρήμα και ενέργεια για να στήσει ένα δίκτυο υποστήριξης και επιτήρησης των αθλητικών σωματείων προκειμένου αυτά να δημιουργήσουν ένα όσο το δυνατόν πιο ασφαλές περιβάλλον για να αθλούνται τα παιδιά, ακυρώνει τόσο εύκολα και τόσο αβασάνιστα αυτό το έργο. Και στέλνει τα παιδιά στους δρόμους, στις πλατείες του συνωστισμού, στα πάρκα και τις σχολικές αυλές με τα λουκέτα που σπάνε στην καραντίνα, ακόμη και στους δρόμους για να παίξουν ανεξέλεγκτα και όχι υπό την επιτήρηση των ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ προπονητών τους και των ανθρώπων των αθλητικών σωματείων που εφάρμοζαν μέχρι σήμερα το υγειονομικό πρωτόκολλο. Στέλνει τα παιδιά πίσω στον καναπέ και στο κρεβάτι του σπιτιού, πίσω στα βιντεοπαιχνίδια και το ατελείωτο σερφάρισμα, πίσω στους τέσσερις τοίχους που δεν επιτρέπουν στα παιδιά ούτε να εκτονώσουν την ενέργειά τους, ούτε να ψυχαγωγηθούν, ούτε να φυσικά να αθληθούν.

Προκύπτει από συγκέντρωση και μελέτη στοιχείων ότι οι αθλητικοί χώροι ευνοούν την διάδοση του COVID-19 περισσότερο από όσο οι αρχαιολογικοί χώροι, τα κομμωτήρια, οι εκκλησίες, οι παιδότοποι; Κι αν ναι, γιατί δεν την μοιράζονται αυτή την πληροφορία με τον κόσμο προκειμένου αυτός να γνωρίζει;

Αφήνω στην άκρη τον επαγγελματικό αθλητισμό και το πλήγμα που δέχονται οι επόμενες κατηγορίες πίσω από την βιτρίνα της Superleague 1 και της Basket League. Αυτό θα είναι το θέμα ενός επόμενου σημειώματός μου. Σήμερα αναφέρομαι σε αυτό που αντιλαμβάνομαι ως σημαντικότερο: στον αθλητισμό των πολλών. Μπορώ να καταλάβω τη νοοτροπία της Κυβέρνησης στο θέμα του αθλητισμού: ξέρει ότι στον ερασιτεχνικό αθλητισμό και στις ιδιωτικές σχολές αθλητισμού κυκλοφορεί πολύ μαύρο χρήμα και συνεπώς η αναστολή δεν θα φέρει ακραία λογιστικά αποτελέσματα στους δείκτες της οικονομίας. Όμως δεν είναι δυνατόν να μην εξαντλεί κάθε περιθώριο που θα επιτρέψει σε όλους αυτούς τους επιστήμονες που ζουν από τον αθλητισμό να μείνουν «ζωντανοί», δηλαδή ενεργοί και, τουλάχιστον, να συνεχίσουν να βιοπορίζονται μέχρι το τέλος της υγειονομικής κρίσης. Δεν είναι δυνατόν να μη σκέφτεται κανείς ότι ο προπονητής, που δεν μπαίνει σε αναστολή για να λάβει επίδομα, δοκιμάζεται πολύ στη διάρκεια των τελευταίων 8 μηνών και σήμερα χάνει για ακόμη μια φορά τον μισθό του. Μια χώρα η οποία στον καιρό των κανονικών συνθηκών θα έπρεπε να δίνει κίνητρα για επενδύσεις στον μαζικό αθλητισμό και για την ενασχόληση με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, στον καιρό του κορονοϊού κάνει το ακριβώς αντίθετο: σκοτώνει ένα μέρος του σώματος του μαζικού αθλητισμού, και οδηγεί σε συρρίκνωση τον κόσμο των αθλητικών σωματείων.

Με όλα τα παραπάνω δεν προσπαθώ να πω ότι δεν θα έπρεπε να πάρει μέτρα η Κυβέρνηση ή ότι δεν θα έπρεπε να έχει εισηγηθεί μέτρα σχετικά με τον περιορισμό των αθλητικών δραστηριοτήτων η επιτροπή των ειδικών. Αλλά όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν γίνει με κοινωνική συνείδηση, η οποία λείπει από αποφάσεις που θίγουν τους ανθρώπους του αθλητισμού και τους κάνουν να μοιάζουν ως μη απαραίτητοι («Επιτρέπεται η ατομική άσκηση μόνο σε εξωτερικούς ανοιχτούς χώρους, χωρίς προπονητή»).

Με την απόφαση που πήραν, η Κυβέρνηση και η επιτροπή των επιστημόνων, αναστέλλουν από αύριο τις αθλητικές δραστηριότητες μόνο θεωρητικά, όχι πρακτικά. Διότι τα παιδιά, και όχι μόνο, θα συνεχίζουν να αθλούνται, και στο εξής θα το κάνουν ανεξέλεγκτα και όχι προστατευμένα. Αρα η αναστολή των αθλητικών δραστηριοτήτων τους δεν λύνει το πρόβλημα, και δημιουργεί επιπλέον προβλήματα.

Image by 7721622 from Pixabay