"Λυπάμαι, κύριε, δεν γίνεται..."

Tη γνωρίζω καλά τη φωνή του Μανώλη Σφακιανάκη, διότι την έχω ακόμη στα αυτιά μου. «Λυπάμαι πολύ, κύριε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε». Τίποτε. Το τηλεφώνημα στον προϊστάμενο της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος –στον οποίο με παρέπεμψε ο τότε πρόεδρος του SafeNet- με άφησε με άδεια χέρια.

Δεν πήρα ούτε λύση ούτε συμβουλή ούτε ενημέρωση. Ούτε για το οικονομικό σκέλος της υπόθεσης ούτε για το ποινικό. Τίποτε. Μου ζήτησαν μάλιστα πληροφορίες, «για να βοηθήσουμε κάποιον άλλον αν προκύψει παρόμοιο ζήτημα».

Και να πεις ότι ήταν κάτι σπάνιο ή ασυνήθιστο…

Τον Ιούλιο του 2008 συνέβησαν αυτά τα θαυμαστά. Ετοιμαζόμουν για το ταξίδι στο Πεκίνο, όχι μόνος, αλλά με τη φίλαθλο συμβία μου.

Εγώ θα κάλυπτα τους Αγώνες ως διαπιστευμένος δημοσιογράφος (απεσταλμένος της «Ελευθεροτυπίας») και εκείνη θα έτρεχε από γήπεδο σε γήπεδο, με εισιτήρια αγορασμένα από το διαδίκτυο: στίβος, γυμναστική, κολύμβηση, υδατοσφαίριση, τέννις, χάντμπολ, ποδόσφαιρο, τελετή λήξης. Τα μπασκετικά τα είχαν αναλάβει οι «Πελαργοί.

Η συνολική αξία των εισιτηρίων πλησίαζε τα 1500 ευρώ, αφού η συγκεκριμένη, αγγλική ιστοσελίδα (“Beijing Ticketing”) τα πουλούσε με ημίψηλο καπέλο.

Οι Κινέζοι τα παρουσίαζαν όλα sold-out, ενώ το γραφείο που ανέλαβε μονοπωλιακά την επίσημη διακίνηση των Ολυμπιακών εισιτηρίων στην Ελλάδα, το Travel Plan για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, διοργάνωνε εκδρομές-πακέτα με γελοίες τιμές και δεν έδινε μεμονωμένα εισιτήρια.

«Μαυραγορίτες», είπαμε, όταν δώσαμε τα στοιχεία της πιστωτικής κάρτας. Πού να ξέραμε…

H ημερομηνία της υποτιθέμενης αποστολής των εισιτηρίων ήρθε κι έφυγε, χωρίς να εμφανιστεί το πακέτο στο κατώφλι μας.

Όταν πέρασαν 1-2 εβδομάδες, με έζωσαν τα φίδια και αποφάσισα να τηλεφωνήσω. Καμία απάντηση. Έστειλα μέιλ. Καμία απάντηση.

Έψαξα λίγο περισσότερο στο διαδίκτυο και βρήκα σε κάποιο φόρουμ αυτό ακριβώς που φοβόμουν: καταγγελίες από ομοιοπαθείς, για τα εξαφανισμένα εισιτήρια και την εξαφανισμένη εταιρία.

Όχι βέβαια Έλληνες, αλλά Άγγλους, Αμερικανούς, Καναδούς, Aυστραλούς, Ευρωπαίους. Ακόμη και οικογένειες αθλητών –όπως οι γονείς της κολυμβήτριας Ρεμπέκα Άντλινγκτον, με τα δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια- έπεσαν στη φάκα.

Λίγες μέρες πριν τους Αγώνες, η ιστοσελίδα χάθηκε από το ίντερνετ. Τα αόρατα εισιτήρια δεν έφτασαν ποτέ και οι απατεώνες έγιναν καπνός. Τους άσκησαν αγωγή όχι μόνο οι εξαπατημένοι πελάτες, αλλά και η ΔΟΕ και η Ολυμπιακή Επιτροπή των ΗΠΑ.

Ευτυχώς, αποζημιώθηκα στο ακέραιο από την τράπεζα που εξέδωσε την πιστωτική (Citibank Visa) και έτσι δεν έχασα τα χρήματά μου.

Το ίδιο έγινε και με όσους άλλους επέλεξαν την ίδια μέθοδο πληρωμής. Δεν υπήρξε τράπεζα που να αρνήθηκε την αποζημίωση. Είναι μέρος των κανόνων.

Όταν βέβαια ζήτησα να μάθω τα δικαιώματά μου από την εδώ αρμόδια αρχή, έπεσα σε τείχος άγνοιας ή αδιαφορίας. «Λυπόμαστε, κύριε…».

Πήγαμε στο Πεκίνο και βρήκαμε εισιτήρια εκεί, μέσα από τις μικρές αγγελίες τοπικής αγγλόφωνης εφημερίδας. Με παρόμοιο καπέλο, φυσικά.

Οι απατεώνες δεν έμειναν ατιμώρητοι. Η Σκότλαντ Γιαρντ δεν ασπάζεται το δόγμα «λυπάμαι κύριε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε». Ούτε περιμένει από τον πολίτη να ξεδιαλύνει το μυστήριο.

Τρεις Βρετανοί, ο 52χρονος Τέρενς Σέφερντ και ο 56χρονος Άλαν Σκοτ και ο 67χρονος Άλαν Σαβέριεν, συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης 3-8 ετών για απάτη, ξέπλυμα χρήματος και αντιποίηση αρχής.

Οι τρεις λεβέντες διακινούσαν ανύπαρκτα εισιτήρια όχι μόνο των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και συναυλιών και μουσικών φεστιβάλ.

Μάλιστα έδωσαν 400.000 λίρες στο Google για να εμφανίζεται πρώτη πρώτη και καμαρωτή η «εταιρία» τους (“Xclusive Leisure and Hospitality”, μη χέσω) στα αποτελέσματα της σχετικής αναζήτησης.

Τα κέρδη τους ξεπέρασαν τα 5 εκατομμύρια στερλίνες. Δεν πρόλαβαν ωστόσο να τα χαρούν. Πέρασαν τη μεγάλη πόρτα της φυλακής στις 12 Ιουλίου 2011.

Το πάθημα μού έγινε μάθημα και δεν αγόρασα εισιτήρια από αγνώστου ταυτότητας πωλητές έκτοτε. Αν και ζαχαρώνω εδώ και μέρες ένα πανάκριβο πειρατικό για το Τόττεναμ-Άρσεναλ της 5^ης Μαρτίου…