Νίκος Ζήσης: Kαριέρα σε ένα ατέρμονο ταξίδι με κιτρινόμαυρο φόντο

• Όλη η καριέρα του ένα ταξίδι...
• Ο έρωτας με τα γαλανόλευκα ήταν πέρα απ' όλα τα άλλα...
• Ένα αντίο που ήρθε όταν το ένιωσε

Ο Νίκος Ζήσης αποφάσισε να γράψει τον επίλογο σε μια σπουδαία καριέρα. Πριν από 16 χρόνια αποφάσισε να φύγει μακριά από την Ελλάδα, να χτίσει τον δικό του μύθο δίχως να συνδέεται συναισθηματικά με τα εγχώρια δρώμενα, αλλά κατάφερε με έναν μοναδικό τρόπο να μπει στην καρδιά κάθε οπαδού.

Η σχέση του με τα «γαλανόλευκα» ήταν από την πρώτη στιγμή ξεχωριστή και γι' αυτό κατάφερε να συνδεθεί βαθιά με το ελληνικό μπάσκετ. Πάντα εκεί, πάντα στην πρώτη γραμμή, για να τραβήξει και τους υπόλοιπους και να βγει μπροστά στα δύσκολα.

Γεννήθηκε μια ημέρα μετά της Παναγίας στην Θεσσαλονίκη και χρειάστηκε να μεγαλώσει απότομα και να... δυναμώσει την καρδιά του έχοντας βιώσει μια τραγική απώλεια. Όλα όσα έχει περάσει έχουν κάνει τον Νίκο Ζήση έναν μοναδικό αθλητή.

Λίγοι έχουν το ήθος του και ότι το ελληνικό μπάσκετ κατάφερε και έβγαλε όλη αυτή την πολύτιμη.. φουρνιά παρέα, είναι μια ευλογία που κανείς δεν μπορεί να πιστέψει πως έμελλε να είναι αληθινή. Τώρα που ο ένας μετά τον άλλο κρεμάνε τα παπούτσια τους, φαίνεται η πραγματικότητα. Η απώλεια για το ελληνικό μπάσκετ είναι τεράστια.

Ο Νίκος Ζήσης αποχωρεί με την σειρά του και το τσίμπημα που προκαλεί η είδηση αυτή δείχνει πόσο τεράστια ήταν η προσφορά του.

Όλη η καριέρα του ένα ταξίδι...

Ο Νίκος Ζήσης ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ από πολύ μικρός και για κάποιο καιρό, κάνοντας το χατίρι και των 2 γονιών του το συνδύασε με το πιάνο, αγάπη της μητέρας του. Όταν κατάλαβε ότι και τα δύο δεν συνδυάζονται συνέχισε με το μπάσκετ ξεκινώντας την πορεία του από την Χ.Α.Ν.Θ. Ξεχώρισε αμέσως μέσα στο γήπεδο και το ταλέντο του δεν γινόταν να περιοριστεί.

Το 2000 κατέβηκε στην Αθήνα για λογαριασμό της ΑΕΚ, εκεί έμεινε 5 χρόνια και η σχέση που δημιουργήθηκε ήταν μοναδική. Κάθε ο χρόνο ο Ζήσης γινόταν καλύτερος, αυξάνοντας τον χρόνο του αλλά και απλώνοντας το ταλέντο του μέσα στο παρκέ.

Ο χρόνος ήταν με το μέρος του, αφού το 2002 αναδείχτηκε κορυφαίος νέος παίκτης του ελληνικού πρωταθλήματος. Το 2005, έχοντας κερδίσει ένα πρωτάθλημα και ένα κύπελλο (2002, 2001), μπήκε στο αεροπλάνο με προορισμό την Ιταλία και από τότε έμελλε να μην κοιτάξει ποτέ πίσω, εκτός από τον τελευταία χρόνο του. Η μεγάλη του αγάπη για την ΑΕΚ, ήταν αδύνατον να τον κρατήσει για πάντα μακριά.

Τα καλύτερα κεφάλαια της καριέρας του γράφτηκαν μακριά από τον τόπο του και ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο. Η Μπενετόν Τρεβίζο ήταν ο πρώτος σταθμός του ξενιτεμένου Ζήση και στην 1η του χρονιά στην Ιταλία θα στεφθεί πρωταθλητής. Ο Νίκος Ζήσης θα παραμείνει εκεί μέχρι και το 2007, όπου τελικά θα αποχωρήσει έχοντας στις αποσκευές του συνολικά ένα πρωτάθλημα, ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας αλλά και ένα κύπελλο.

Επόμενη στάση η Ρωσία και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Ο Ζήσης άφησε πίσω του το Τρεβίζο και ταξίδεψε μέχρι την παγωμένη Ρωσία για να παίξει για την ΤΣΣΚΑ, η οποία έδωσε πάνω από 1 εκατομμύριο για να τον αγοράσει.

Τα λόγια του Βατούνιν ήταν ενδεικτικά: «Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι που συμφωνήσαμε και ανακοινώσαμε την συμφωνία με τον Ζήση, τον οποίο ήθελαν πολλές ομάδες, Είναι βέβαιο ότι ο Ζήσης θα είναι σταρ του ευρωπαϊκού μπάσκετ σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα».

Ο Ζήσης στην Ρωσία θα κάνει ένα μεγάλο του όνειρο πραγματικότητα και μαζί με τον Θοδωρή Παπαλουκά θα κατακτήσουν την Euroleague τη σεζόν 2007/08. Αποχαιρετώντας την Ρωσία το 2009 ο Νίκος Ζήσης κουβάλησε στις αποσκευές του ακόμα 2 πρωταθλήματα, γεμίζοντας ακόμα περισσότερο την συλλογή των τίτλων του.

Ο επόμενος προορισμός μπορεί να ήταν γνώριμος του, αλλά και πάλι δεν ήταν η Ελλάδα. Ο Ζήσης επέστρεψε στην Ιταλία για λογαριασμό της Σιένα αυτή την φορά. Από το 2009 μέχρι και το 2012 ο Ζήσης θα γίνει βασικό γρανάζι της Ιταλικής ομάδας που θα σαρώσει κερδίζοντας 3 πρωταθλήματα (2010, 2011, 2012), 3 Σούπερ Καπ και 3 Κύπελλα.

Ο Ζήσης είχε βρει την ηρεμία που χρειαζόταν και το εισιτήριο του δεν γράφει Ελλάδα. Η συμφωνία με την ομάδα του Κατσικάρη είναι γεγονός και το ταξίδι του Ζήση συνεχίζεται με την επόμενη στάση να γράφει Μπιλμπάο. Κάπου εκεί ο διεθνής γκαρντ είχε φτάσει και μια ανάσα από την επιστροφή του στην χώρα μας και τον Ολυμπιακό, αλλά οι τρελές απαιτήσεις του ιδιοκτήτη της ιταλικής ομάδας έβαλαν φρένο στο φλερτ με τους «ερυθρόλευκους».

Τελικά, στο Μπιλμπάο ο Ζήσης θα παραμείνει μόλις για έναν χρόνο και από εκεί θα μετακομίσει στην Ρωσία και την Ούνικς Καζάν, υπό τις οδηγίες του Αντρέα Τρινκιέρι και με συμπαίκτες τον Βουγιούκα και τον Καϊμακόγλου.

Στην Ρωσία η συλλογή τίτλων συνεχίζεται με τον Ζήση να κερδίζει το κύπελλο το 2014, αλλά να φτάνει και στον τελικό του Eurocup της ίδιας χρονιάς. Τον Ιανουάριο του 2015 και με το συμβόλαιο του Ζήση με την ρωσική ομάδα να εκπνέει το καλοκαίρι, ο Ομπράντοβιτς ζήτησε να τον πάρει στην Τουρκία και η κατάληξη δεν θα μπορούσε να είναι άλλη.

Ο Ζήσης υπέγραψε συμβόλαιο με την Φενέρ και η Τούρκικη ομάδα έγινε ο 6ος σταθμός στην τεράστια καριέρα του.

Με την φημολογία για επαναπατρισμό, κάθε φορά που έμενε ελεύθερος ο παίκτης, να φουντώνει ο Νίκος τελικά δεν επέστρεψε στην Ελλάδα, πέρα από το να κάνει τις διακοπές του, αφού έπειτα βρήκε καταφύγιο στην Μπάμπεργκ και την Γερμανία.

Από εκεί αποχώρησε και πάλι με τίτλους στις αποσκευές του, αφού κατέκτησε 2 πρωταθλήματα και 2 Κύπελλα, με ακόμα μια σχέση να είναι ζωής. Άπαντες στην Γερμανία έχουν μόνο καλά λόγια να πουν για τον ίδιο και την αξία του, με την Μπάμπεργκ να αλλάζει επίπεδο την εποχή που είχε τον Ζήση αρχηγό της.

Ούτε το 2019 όμως δεν πείστηκε ακόμα να επιστρέψει στην Ελλάδα ο Ζήσης και δοκίμασε την τύχη του και πάλι στην Ισπανία, αφού έγινε μέλος της Μπανταλόνα. Μετά από μερικούς μήνες, η ΑΕΚ του χτύπησε την πόρτα και εκείνος ήταν ανίκανος να αρνηθεί.

Είχε έρθει η στιγμή να φορέσει και πάλι τα κιτρινόμαυρα που τόσο αγάπησε. Την περασμένη σεζόν επέστρεψε στην Ελλάδα, για λογαριασμό της μεγάλης του αγάπης και με τα χρώματα της αποφάσισε να ρίξει τους τίτλους τέλους. Δύο ημέρες μετά το αντίο του κουμπάρου του και συνοδοιπόρου του, Βασίλη Σπανούλη, είπε και εκείνος το δικό του αντίο, για να συνεχίσουν την ζωή τους, δίχως να φοράνε την αθλητική τους φανέλα.

Ο έρωτας με τα γαλανόλευκα ήταν πέρα απ' όλα τα άλλα...

Στις 189 συμμετοχές σταμάτησε ο Νίκος Ζήσης με την Εθνική ομάδα των Ανδρών. Το όνομα του μπαίνει δίπλα σε εκείνα των μύθων του ελληνικού μπάσκετ και όχι άδικα αφού ήταν πάντα εκεί αφήνοντας την «ψυχή» του στο παρκέ. Ο Νίκος Ζήσης αποτελεί ίσως τον πιο πιστό της στρατιώτη της Εθνικής μας Ομάδας.

Από το καλοκαίρι του 1998 που έβαλε πρώτη φορά την γαλανόλευκη, ο Ζήσης δεν σκέφτηκε ποτέ να ξεκουραστεί, ποτέ να λείψει, ποτέ να αφήσει του συμπαίκτες του χωρίς την πολύτιμη βοήθεια του. Ήταν πάντα εκεί, πάντα έτοιμος, πάντα... πωρωμένος να καταθέσει την ενέργεια και το ταλέντο του στην υπηρεσία του εκάστοτε ομοσπονδιακού προπονητή. Ο καλύτερος συμπαίκτης που θα μπορούσε να ζητήσει ποτέ κανείς.

Η πορεία φυσικά και τον δικαίωσε. Ανήκει στην χρυσή ελληνική... φουρνιά των γκαρντ που είχε την τύχη να «βγάλει» η χώρα μας.

Η «μαγική» μας 4αδα με Ζήση, Σπανούλη, Παπαλουκά και Διαμαντίδη συνυπήρξε και έφτιαξε έναν «μύθο», που μετά την Γκάλη – Γιαννάκη εποχή δεν πίστευε ούτε ο πιο αισιόδοξος Έλληνας ότι μπορεί να υπάρξει. Ο Ζήσης ζούσε και ανέπνεε για αυτά τα γαλανόλευκα καλοκαιρία. Αυτά που μοιράζονταν το δωμάτιο με τον κουμπάρο του τον Σπανούλη και έβγαιναν στο παρκέ με ύφος που λύγιζε σίδερα, για να γράψουν άλλη μια σελίδα ιστορίας.

Μια από τις πολλές που τελικά κατάφεραν και έγραψαν με εκκωφαντικό τρόπο. Ο Νίκος Ζήσης αποτελούσε πάντα το μυαλό της Εθνικής ομάδας. Έχει τετράγωνη λογική και κατέχει βαθιά μπασκετική γνώση γεγονός που προσέδιδε πάντα όταν έπαιρνε τα «κλειδιά» στην οργάνωση της ομάδας.

Ό,τι χρειαζόταν η Εθνική μας ομάδα, ο Ζήσης ήταν εκεί για να το δώσει. Θα σηκωνόταν λιγότερες φορές από άλλους για να πάρει το κρίσιμο σουτ, αλλά η μπάλα στα χέρια του σε γέμιζε ανακούφιση και η συνέπεια με την οποία την έστελνε στο καλάθι σου άφηνε ένα γεμάτο χαμόγελο.

Όπως στην ιστορία ανήκουν και οι εμφανίσεις του με την γαλανόλευκη. Η ανακοίνωση, είναι μια από μία από εκείνες που σε επηρεάζουν κάπως περίεργα. Αυτά που έχει ζήσει και αυτά που έχει προσφέρει ο Νίκος Ζήσης στην Εθνική ομάδα ξεπερνούν όσα ίσως και ο ίδιος ο Νίκος, μικρό παιδί ακόμα με την φανέλα της Εθνικής Παίδων, είχε φανταστεί.

Μέσα στις τόσες όμως ξεχωρίζουν δύο...

«Ποιος, ποιος βάλτο αγόρι μου», ακούγεται στον ημιτελικό κόντρα στην Γαλλία για το Eubasket του 2005 στο Βελιγράδι και το μυαλό όλων πηγαίνει στον Δημήτρη Διαμαντίδη και στο μεγάλο τρίποντο που έβαλε για να γράψει το τελικό 66-67.

Αυτός όμως που κατεβάζει την μπάλα και ψάχνει τον σωστό συμπαίκτη με τα δευτερόλεπτα να μετρούν ανάποδα είναι ο Νίκος Ζήσης. Η μπάλα ζυγίζει τόνους και ο Έλληνας γκαρντ έχει να πάρει την τελική απόφαση για το που θα βρεθεί.

Το... μυαλό αυτής της ομάδας, ο Νίκος, θα κάνει τεράστιο τουρνουά. Πρώτος σκόρερ της εθνικής μας με 10,6 πόντους μέσο όρο και 2,1 ασίστ και με την μία αυτή ασίστ που αξίζει το βάρος της μπάλας σε χρυσάφι. Χρυσάφι σαν αυτό που έχει πάνω του το πολυπόθητο τρόπαιο που σηκώθηκε στον ουρανό από τον αρχηγό, Μιχάλη Κακιούζη.

Για τον Νίκο όμως αυτό το τρόπαιο ήταν κάτι παραπάνω...

«Αφιερώνω το Κύπελλο στον αδικοχαμένο αδερφό μου, που έφυγε από τη ζωή πριν δύο χρόνια. Είχα πει ότι όποιο τίτλο θα κατακτήσω θα του τον αφιέρωνα. Περίμενα να είναι ένα Κύπελλο ή ένα πρωτάθλημα με σύλλογο. Τελικά του αφιερώνω το Ευρωπαϊκό. Ξέρω ότι με βλέπει από ‘κει πάνω και είναι χαρούμενος. Τη μέρα που χάθηκε ο Δάνης, ένιωσα πως έπρεπε να κάνω κάτι ξεχωριστό για εκείνον. Και όταν δύο χρόνια αργότερα κατέκτησα το χρυσό στο Eurobasket του Βελιγραδίου, πέτυχα δηλαδή το ίδιο κατόρθωμα με την ομάδα του Γκάλη που είχε ενθουσιάσει τον πατέρα μου, ένιωσα πως είχα ολοκληρώσει την αποστολή μου να τιμήσω τη μνήμη του αδελφού μου».

Η αμέσως επόμενη χρονιά θα βρει την Εθνική Ομάδα μπροστά σε μια ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση. Στο Mundobasket του 2006 η Ελλάδα θα κατακτήσει την 2η θέση του κόσμου και θα γράψει ιστορία απέναντι στην «Dream Team» με τεράστια νίκη στον ημιτελικό.

Η ιστορία γράφεται στο παρκέ για τους υπόλοιπους και στον πάγκο για τον Ζήση. Αυτό που έπρεπε να κάνει ο Νίκος, πρόλαβε και το έκανε και με το παραπάνω.

Η Ελλάδα αντιμετώπισε την Αυστραλία και με το σκορ στο 68 – 63 και 34 δευτερόλεπτα να απομένουν στο ρολόι, πάλευε για ακόμα μια φορά να κάνει το θαύμα. Στα 9 δευτερόλεπτα έχει κάνει το 69 – 69, η μπάλα κλέβεται και ο Ζήσης με τρίποντο στην λήξη γράφει το τελικό 72-69. Ο Νίκος είναι εκεί, με ψυχραιμία για να κάνει ακόμα μια φορά αυτό που ξέρει.

Στο επόμενο παιχνίδι κόντρα στην Βραζιλία ένα χτύπημα του Άντερσον Βαρεζάο στο ζυγωματικό του Ζήση θα γίνει η αφορμή για μια δύσκολη διαδικασία για τον διεθνή γκαρντ. Τριπλό κάταγμα στο πρόσωπο θα είναι η διάγνωση και ο Νίκος Ζήσης θα περάσει δύσκολες στιγμές μέσα στο δωμάτιο του Βραζιλιάνικου νοσοκομείου, χωρίς ίντερνετ αλλά και τηλεόραση με την αγωνία του να «χτυπάει κόκκινο».

Φυσικά δεν θα αγωνιστεί σε άλλο αγώνα του τουρνουά και οι συμπαίκτες του θα του αφιερώσουν την μεγάλη τους νίκη κόντρα στις Η.Π.Α., στο θαύμα της 1ης Σεπτεμβρίου. Η ιστορία αυτή έμελλε να είναι μοιραία.

Η Ελλάδα έγινε πρωταγωνίστρια σε ένα θαύμα, κέρδισε την Dream Team, σε ένα παιχνίδι που θα μείνει στην ιστορία. Η ήττα από την Ισπανία, ολοκλήρωσε το τουρνουά, με το ασημένιο μετάλλιο.

Ο Νίκος Ζήσης θα επιστρέψει στην Ελλάδα και θα χρειαστεί να εγχειριστεί στο πρόσωπο, με τα δεδομένα για εκείνον να είναι πολύ δύσκολα, αλλά να δείχνει για ακόμα μια φορά ότι τα δύσκολα, πάνε στους δυνατούς.

Πως είναι να φοράς μια φανέλα που για έναν ολόκληρο λαό σημαίνει κάτι παραπάνω και με τον «ιδρώτα» σου να τους κάνεις όλους να νοιώθουν υπερηφάνεια και συγκίνηση. Έγραψε το όνομα του στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ με τον πιο αυθεντικό τρόπο που θα μπορούσε και ένας λαός θα τον ευχαριστεί πάντα για αυτό..

Ένα αντίο που ήρθε όταν το ένιωσε

«Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να ανακοινώσω την αποχώρηση μου από την ενεργό δράση. Είναι μια απόλυτα συνειδητή απόφαση, γιατί ξέρω πως έχω δώσει τα πάντα. Αγάπησα το μπάσκετ από παιδάκι αλλά ποτέ δε φαντάστηκα πως θα έκανα ένα τόσο μεγάλο, συναρπαστικό και αξέχαστο ταξίδι. Είμαι περήφανος για όσα κατάφερα, αλλά και για όσα δεν κατάφερα ,γιατί πάντα έδινα το 100% της ψυχής, του μυαλού και του κορμιού μου.

Το μπάσκετ είναι για μένα πολλά περισσότερα από ένα παιχνίδι. Λάτρευα όχι μόνο να παίζω, αλλά και να συζητάω, να αναλύω, να σκέφτομαι πάντα πώς εγώ και η ομάδα μου θα γίνουμε καλύτεροι. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συμπαίχτες μου, τους προπονητές μου, όλους τους ανθρώπους των ομάδων που έπαιξα, στους αντιπάλους μου!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους φιλάθλους και τον κόσμο για την αγάπη και τη στήριξη τους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε όλους τους σταθμούς της καριέρας μου .
Αισθάνομαι ευλογημένος για τις φιλίες και τις σχέσεις ζωής που δημιούργησα. Για τα τόσα ταξίδια, τις χαρές, τις λύπες, εικόνες και συναισθήματα που θα κουβαλάω μέσα μου για πάντα!
Ήταν γραφτό και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό ,που ο κύκλος κλείνει όπως ακριβώς είχε ανοίξει. Στην ΑΕΚ ,την ομάδα που ανδρώθηκα και έζησα πολλά.
Η εθνική ομάδα κυλάει στο αίμα μου και ήταν, είναι και θα είναι η ομάδα της καρδιάς μου!

Η φανέλα με το εθνόσημο με σημάδεψε, με καθόρισε, με στιγμάτισε και η περηφάνια που νιώθω για όλα αυτά τα καλοκαίρια που πέρασα αγωνιζόμενος για αυτήν δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις!
Ένας κύκλος που κράτησε όσο μια ζωή λοιπόν τελειώνει εδώ! Η ζωή όμως δεν μπορεί να περιμένει. Ο αγώνας συνεχίζεται. Χωρίς την μπάλα στα χέρια μου, αλλά με την μπάλα πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μου.

ΝΙΚΟΣ ΖΗΣΗΣ»

Με αυτές τις λέξεις ο Νίκος Ζήσης αποφάσισε να βάλει τέλος στην τεράστια καριέρα του. Μετά από 21 χρόνια είπε το αντίο στον μπασκετικό κόσμο, όταν εκείνος κατάλαβε ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου αποφάσισε να πει το αντίο του, την στιγμή που εκείνος αποφάσισε. Δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν. Ένας αθλητής πρότυπο, ένας ευλογημένος παίκτης, ο οποίος συνδύασε το ταλέντο του, με όλα εκείνα τα στοιχεία που δημιούργησαν τον τέλειο συνδυασμό.

Ο Ζήσης είναι ένας παίκτης που έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά κάθε Έλληνα. Την κέρδισε με την αξία του, το ήθος του και με τον χαρακτήρα του. Η γενιά αυτή αποχωρεί από την μεγάλη σκηνή και το κενό που αφήνει πίσω δείχνει πόσο ευλογημένοι ήμασταν όλοι όσοι τους απολαύσαμε.

Διαβάστε ΕΔΩ την τελευταία μεγάλη και απολογιστική συνέντευξή του 38χρονου άσου στο Gazzetta, αμέσως μετά το τέλος της εφετινής χρονιάς.