Οι ομφάλιοι λώροι είναι για να κόβονται

Δεν μπορώ εύκολα να περιγράψω το θαυμασμό που νιώθω για τα αθλητικά επιτεύγματα αλλά και για τη συνολική επίδραση στο μπάσκετ των Βασίλη Σπανούλη και Νίκου Ζήση. Έχω ξαναγράψει για αυτούς και όταν δεν ήταν ορατό το μπασκετικό τους φινάλε και όταν τα πρώτα σημάδια φάνηκαν.

Μπορώ σήμερα να καταθέσω την άποψη, ότι έπραξαν το σωστό. Το αθλητικά σωστό τόσο για τους ίδιους όσο και για τις ομάδες τους. Φεύγουν στη σωστή ηλικία παίρνοντας τη λογική απόφαση σε μια δυστυχώς εντελώς λάθος συνθήκη. Τη συνθήκη της σιωπής του κορονωιού.

Φαντάζομαι έχετε καταλάβει από προηγούμενα κείμενά μου, ότι δεν τρέφω μεγάλη εκτίμηση στην ελληνική κερκίδα. Σε μια συντριπτική πλειοψηφία ανθρώπων που αγαπούν τη νίκη κι όχι τον αθλητισμό, την ευκαιριακή επιτυχία αντί της οικοδόμησης του πλάνου, την εύκολη αποθέωση και αποκαθήλωση των ίδιων ανθρώπων για τη διαφορά ενός σουτ. Επομένως δεν ψοφάω για πανηγυρικές φιέστες και αποχαιρετισμούς. Το μεγαλύτερο συναίσθημα ικανοποίησης το πήρα εκ του μακρόθεν, όταν το σουτ του Σπανούλη μπροστά στα υψωμένα χέρια του Διαμαντίδη έδωσε το πρωτάθλημα μέσα στο ΟΑΚΑ στον Ολυμπιακό αλλά την ατμόσφαιρα δονούσε το όνομα του Μήτσου. Ήταν η βραδιά του Βασιλάρα αλλά συμπρωταγωνίστησε το αντίο του Δημήτρη.

Υπάρχει μια παγίδα στη συνεχή μας ενασχόληση με τους σπουδαίους που φεύγουν. Δεν κάνουμε χώρο στους νέους να έρθουν. Υπάρχουν όμοιοι των παλιών αυτή τη στιγμή; Προφανώς χλωμό. Δεν είναι όμως νομοτελειακό ότι το ζενίθ κρύβει πίσω του ένα ναδίρ ή έστω μια περίοδο μετριότητας; Θα ήταν ποτέ λογικό να «κολλήσει» στην εποχή Γκάλη-Γιαννάκη-Φασούλα-Χριστοδούλου η εποχή Σπανούλη-Διαμαντίδη-Παπαλουκά-Ζήση; Θυμάστε το μεσοδιάστημα;

Ακόμα κι οι ίδιοι ο Σπανούλης και ο Ζήσης πλησιάζει η ώρα που θα μας πουν: αρκετά! Για το καλό του Ολυμπιακού, για το καλό της ΑΕΚ, για το καλό της Εθνικής, αρκετά! Μεταξύ αυτών των παιδιών και των ομάδων τους υπήρχε ένας ομφάλιος λώρος με τη διαφορά ότι δεν έτρεφε μόνο η μητέρα τα έμβρυα. Και το ίδιο το έμβρυο έτρεφε την μητέρα-ομάδα. Από τη στιγμή που οι αθλητές λένε το αντίο, ολόκληρος ο οργανισμός της ομάδας πρέπει να ασχοληθεί με το μετά. Στον Ολυμπιακό σήμερα 30 Ιουνίου του 2021 έχει πολύ μεγαλύτερη αξία να ασχολούνται με τον Νικολαΐδη παρά με τον Σπανούλη. Δεν είναι ασέβεια, είναι πραγματικότητα. Ομοίως στην ΑΕΚ πρέπει να ασχοληθούν με τον Ρογκαβόπουλο αντί του Νίκου Ζήση. Ποιος μπορεί να μικρύνει τον Ζήση ή τον Σπανούλη; Ούτε οι πιο κακεντρεχείς δεν μπορούν.

Οι συγκρίσεις κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν βοηθούν κανέναν. Όταν βιώναμε το φανόμενο Γκάλης, υποψιαζόμασταν μήπως ότι θα δούμε μπασκετμπολίστα να δουλεύει περισσότερο από τον Gangster; Κι όμως ο Σπανούλης δούλεψε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, αν αναλογιστούμε και τους τραυματισμούς, τα χειρουργεία απ’ όπου επέστρεψε και που ευτυχώς δεν χρειάστηκε να βιώσει ο Νίκος Γκάλης. Όταν βλέπαμε τον Γιαννάκη να είναι ο ιδανικός συμπαίκτης, πιστεύαμε ποτέ ότι θα υπάρξει πιο αλτρουιστής αθλητής; Κι όμως εμφανίστηκε ο Νίκος Ζήσης να βελτιώνει κάθε ομάδα, κάθε συμπαίκτη, κάθε προπονητή που είχε την τύχη να συνεργαστεί μαζί του.

Κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα όνομα που θα γράψει ιστορία. Δεν ξέρω πόσων ετών είναι, σε ποια ελληνική πόλη παίζει μπάσκετ, τίνος παίκτη την αφίσα έχει κολλημένη στο παιδικό του δωμάτιο, αλλά κάπου εκεί έξω είναι αυτό το πιτσιρίκι ερωτευμένο κι εμμονικό με το μπάσκετ. Αν είμαστε τυχεροί σαν φίλαθλοι είναι παραπάνω από ένα. Αν είμαστε ευλογημένοι είναι 4 πιτσιρίκια ταυτόχρονα!

Μου αρέσει αυτή η αισιόδοξη οπτική και δεν τη θεωρώ και ουτοπία. Η πρόσφατη ιστορία μάς έχει διδάξει πως οι σπουδαίοι αθλητές «γεννούν» μια υπέροχη συνέχεια αρκεί να δώσουμε χώρο και χρόνο στους ποιτσιρικάδες να προπονηθούν, να αγωνιστούν, να αποτύχουν και να ξαναπροσπαθήσουν. Κι ένας ακόμα παράγοντας αισιοδοξίας είναι πως ζούμε στην εποχή των καλύτερων Ελλήνων προπονητών. Αν τους «ανεχτούμε» και τους στηρίξουμε σαν να ήταν Σέρβοι, όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμα και να ξεχάσουμε Σπανούλη και Ζήση. Με συγχωρείτε, ήμουν υπερβολικός. Αυτοί δεν ξεχνιούνται.