Ποιος μπασκετικός θα "αρνηθεί" στον Γκάλη να ασχοληθεί με "το άθλημα του";

Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 27 χρόνια για να ξανανιώσουμε και πάλι έτσι όπως νιώθαμε, όταν ο Γκάλης ήταν ακόμη μέρος του παιχνιδιού. Του παιχνιδιού, που χάρη στο θεόσταλτο ταλέντο του, εκτόξευσε την Ελλάδα και μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά της γενιάς του '87, έκανε το μπάσκετ εθνικό μας σπορ και την Εθνική ομάδα «επίσημη αγαπημένη» των Ελλήνων φιλάθλων.

Από την αποφράδα 18η Οκτώβρη του 1994, όταν ο «γκάνγκστερ» έφυγε από το κλειστό του Μετς και στην ανάπαυλα του αγώνα του Παναθηναϊκού με τους Αμπελόκηπους αποχαιρέτησε άδοξα το άθλημα, μέχρι και σήμερα, δεν είχαμε ποτέ ξανά ακούσει τον «Θεό του μπάσκετ» να δηλώνει δυναμικό παρών σε μία πρωτοβουλία η οποία έχει στόχο την αναμόρφωση ενός αθλήματος, που τα τελευταία χρόνια, έχει πιάσει πάτο!

Σε όλο αυτό το διάστημα, είχαν γίνει διάφορες προσπάθειες προσέγγισης του 64χρονου ζωντανού «θρύλου» του ελληνικού μπάσκετ, αλλά όσο ο πρόεδρος της ΕΟΚ συνέχιζε την τακτική της αχαριστίας απέναντι στον «ευεργέτη» του, τόσο ο παλαίμαχος κορυφαίος σκόρερ παρέμενε αρνητικός σε οποιαδήποτε πρόσκληση της ομοσπονδίας και διατηρούσε μία ανενεργή στάση απέναντι στο άθλημα που τόσο αγάπησε.

Τα χρόνια περνούσαν και οι απανταχού Έλληνες μπασκετικοί βλέπαμε με νοσταλγία τις επιλογές των υπολοίπων παραδοσιακών δυνάμεων του αθλήματος, να αξιοποιούν σωρηδόν τα «ιερά τους τέρατα»!

Ο Ντανίλοβιτς πρόεδρος στην ομοσπονδία της Σερβίας. Ο Βράνκοβιτς στην Κροατία, ο Βολκόφ στην Ουκρανία, ο Κιριλένκο στην Ρωσία, ο Τούρκογλου στην Τουρκία, ο Σαμπόνις στην Λιθουανία, ο Γκαρμπαχόσα στην Ισπανία, ο Νεστέροβιτς στην Σλοβενία και εσχάτως ο Άντιτς στην Βόρεια Μακεδονία.

Κι εμείς εδώ στην ψωροκώσταινα, σ' όλο αυτό το διάστημα πιπιλούσαμε την καραμέλα ότι «οι παίκτες ξέρουν να παίζουν και όχι να διοικούν». Και πληρώναμε το τίμημα της σταδιακής αποκαθήλωσης από τις κορυφαίες θέσεις του παγκόσμιου μπασκετικού στερεώματος. Επειδή ακριβώς κάποιοι δεν έπρεπε να χάσουν τις καρέκλες και τα προνόμιά τους κι έπρεπε να γεράσουν στα κέντρα των αποφάσεων.

Κι επειδή οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του ελληνικού μπάσκετ έχουν πλήρη επίγνωση του συστήματος, μέχρι πρότινος, κανένας πρώην παίκτης δεν τολμούσε να ασχοληθεί με τα μπασκετικά κοινά. Η όποια προσπάθεια, άλλωστε, ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία...

Τώρα, λοιπόν, που τα κόζια άλλαξαν και βάσει νόμου η «ισόβια φρουρά» του ελληνικού μπάσκετ βγαίνει υποχρεωτικά στην σύνταξη, αρχίσαμε να πιπιλάμε ξαφνικά μίαν άλλη καραμέλα, αυτή των δήθεν συστημικών πρώην παικτών. Επειδή ο Φασούλας και ο Φάνης, δύο εκ των κορυφαίων παικτών στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, μαζί με τον άφθαρτο και πλήρως αποδεκτό Ευθύμη Ρεντζιά και αρκετούς ακόμη γνωστούς μπασκετανθρώπους, αποφάσισαν να ζητήσουν την ψήφο των σωματείων, με φόντο την έξοδο του αθλήματος από το τούνελ.

Ξαφνικά, ο “Πάνυ” και ο “Μπέμπης” έγιναν συστημικοί, επειδή ο μεν πρώτος διετέλεσε βουλευτής και δήμαρχος Πειραιά και ο δεύτερος ήταν αγαπημένο παιδί του Βασιλακόπουλου. Ξαφνικά έγινε "αμάρτημα" ότι ο πρώτος διετέλεσε σύμβουλος του προέδρου και ο δεύτερος ήταν επί χρόνια αποτραβηγμένος στην Πάρο. Λες και είναι τίποτε χθεσινοί...

Προσοχή, μιλάμε για τον Παναγιώτη Φασούλα και τον Φάνη Χριστοδούλου. Δύο ανθρώπους που όλοι λατρέψαμε κι υμνήσαμε για την προσφορά τους. Αναλογιστείτε μόνο το μέγεθός τους και δίπλα τους, βάλτε τον κορυφαίο 18χρονο του κόσμου το 1995 με 10ετή θητεία στην Ευρώπη και το ΝΒΑ (Ρεντζιάς), τον Μέμο Ιωάννου, τον Δημήτρη Παπαδόπουλο, την Βάσω Στασινού και αρκετά άλλα νέα πρόσωπα με μπασκετική διαδρομή και διάθεση να προσφέρουν...

Αν όλοι αυτοί ήταν συστημικοί, τότε ο Νίκος Γκάλης δεν υπήρχε περίπτωση να απορρίψει την πρόταση έτερου υποψηφίου προέδρου, με το επιχείρημα ότι «εγώ δεν πάω ποτέ απέναντι στους πρώην συμπαίκτες μου»!

Αν όλοι οι προαναφερθέντες ήταν συστημικοί, τότε ο «γκάνγκστερ» δεν θα αποφάσιζε να βγει μετά από χρόνια από το καβούκι του και να αποδεχθεί την πρόταση της «αράχνης» για να έχει ενεργό ρόλο στην επόμενη μέρα.

Αν ο Νικ δεν ήξερε ότι θα είχε να κάνει με ανθρώπους που έχουν μπασκετικό «αίμα» στις φλέβες τους, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να βγει δημόσια και να στηρίξει μία προεκλογική προσπάθεια.

Μπορεί να ήμουν μικρός, όσο ο Γκάλης έπαιζε ακόμη, ωστόσο θυμάμαι πολύ καλά ότι ήταν μία από τις ελάχιστες προσωπικότητες που συνέβαλαν στην ένωση όλων των Ελλήνων.

Μήπως έφτασε η ώρα να ενώσει και το εδώ και χρόνια διχασμένο ελληνικό μπάσκετ; Ως ο επίτιμος πρόεδρος μίας ομοσπονδίας που πρέπει επιτέλους να επανακτήσει το χαμένο της κύρος; Αν κάποιοι αξίζουν της εμπιστοσύνης των σωματείων στην επόμενη μέρα της ΕΟΚ, φρονώ πως είναι οι μπασκετμπολίστες που πόνεσαν το άθλημα και το ανέβασαν ψηλά... Ας πάρουν τουλάχιστον την ευκαιρία τους! Η παρουσία του «γκάνγκστερ» διαλύει όλα τα «επικίνδυνα» επιχειρήματα...

Υγ.: Η χρήση του όρου «οπλιτική φάλαγγα» σε προεκλογικά μηνύματα υποψηφίου προέδρου, πραγματικά με ξεπερνάει...