Δημήτρης Παπαδόπουλος στο Gazzetta: «Είμαστε η μόνη ομάδα, οι άλλοι έχουν μόνο προέδρους»

Σαράντα χρόνια μετά. Το ελληνικό μπάσκετ μοιάζει έτοιμο – εδώ καιρό - να γυρίσει σελίδα. Αυτή έχει κιτρινίσει. Έχει ξεθωριάσει, με το πέρασμα των ετών. Και το μπάσκετ, στο «καρδιογράφημά» του, δεν έχει χτύπο. Μία ευθεία γραμμή. Και ο μονότονος ήχος της προειδοποίησης πως κάτι δεν πάει καλά.

Οι εκλογές της 12η Σεπτεμβρίου στην ΕΟΚ, μετά από δύο αναβολές, αναμένεται να αναδείξουν τον επόμενο πρόεδρο. Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, ο «γιατρός» του Ηρακλή και της ΑΕΚ, δεν διεκδικεί τον θώκο, πρόθεσή του ήταν να ασχοληθεί με τα κοινά του μπάσκετ, να κάνει αυτό που μπορεί για να βοηθήσει στην αλλαγή σελίδας.

Ο άλλοτε φόργουορντ μιλάει στο Gazzetta για την επικείμενη εκλογική διαδικασία, για τη διοίκηση που κάνει τα πάντα για να μείνει, το κράτος που αδιαφόρησε και την αλλαγή που μπορεί να φέρει η εκλογή του Παναγιώτη Φασούλα στη θέση του προέδρου.

Για να γυρίσει το μπάσκετ σε αυτούς που έχουν παίξει μπάσκετ.

Ο Παναγιώτης Φασούλας μίλησε για «προσπάθεια νόθευσης των εκλογών». Είναι τόσο σκληρή η διαδικασία;

«Είναι σκληρή, γιατί γνωρίζουμε αυτούς που κινούν τα νήματα, τους ξέρουμε από την καριέρα μας ως αθλητές, αλλά και αργότερα. Αυτοί που αποτελούν την προσωρινή διοίκηση μπορούν να κάνουν τα πάντα, έχοντας ως moto το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Δεν πρόκειται να αφήσουν τα κεκτημένα, με κανέναν τρόπο».

Ωστόσο, είναι απορίας άξιον πώς το έχουν καταφέρει. Πώς συμβαίνει, από τη στιγμή που υπάρχει νόμος;

«Από ένα σημείο και μετά, το υπουργείο Αθλητισμού δεν φρόντισε να επιβάλλει και να προστατεύσει τους νόμους που το ίδιο αποφάσισε. Με νομικά τερτίπια το μπάσκετ έμεινε αιχμάλωτο σε όλη αυτή την αδίκως παρατεταμένη εκλογική περίοδο».

Θα γίνουν οι εκλογές την Κυριακή, 12 Σεπτεμβρίου;

«Νομίζω ότι η προσωρινή διοίκηση ολοκλήρωσε τον αγώνα της, για να πετύχει ό,τι ήθελε να πετύχει. Αν πλέον καθυστερήσει και άλλο, ό,τι έχει υπέρ της, μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ. Οι εκλογές θα γίνουν και ελπίζουμε να είμαστε νικητές».

Υπάρχει περιθώριο συνεργασίας, με δεδομένο ότι μιλάμε για τρεις παρατάξεις με διαφορετικές διαδρομές;

«Και οι τρεις παρατάξεις διέπονται από διαφορετικές αρχές. Μπορεί να προσομοιάζουν σε κάποια πράγματα, αλλά....

Η συνεργασία θα πρέπει να υπάρξει, εφόσον προκύψουν κοινές αρχές. Θα πρέπει να καθίσουμε στο τραπέζι, με γνώμονα το καλό του μπάσκετ. Κάποιες αρχές θα συμφωνηθούν. Όταν θα υπάρξουν διαφορές, εκεί ίσως προκληθεί κωλυσιεργία. Δεν είναι όλα ή τίποτα».

Γιατί κάποιος να εμπιστευτεί την παράταξη «Πρώτα το μπάσκετ»;

«Γιατί πιστεύω ότι πρεσβεύουμε το μπάσκετ που θέλει κάθε φίλαθλος. Θέλουμε να επαναφέρουμε το μπάσκετ που έχουμε βιώσει, ως παίκτες, τις προηγούμενες δεκαετίες.

Η ομάδα του Παναγιώτη Φασούλα δείχνει ένα πολυσύνθετο χαρακτήρα, με διαφορετικούς ανθρώπους που συνθέτουν διαφορετικές ικανότητες και προσόντα. Είμαστε η μόνη παράταξη που έδειξε δραστήρια ομάδα. Στις άλλες δύο παρατάξεις βλέπω μόνο προέδρους, όχι ομάδα».

«Οι αθλητές δεν ήθελαν να εμπλακούν...»

Περιμένατε ότι ένας προεκλογικός αγώνας θα μπορούσε να είναι τόσο αδυσώπητος;

«Ήμασταν πεπεισμένοι, από την αρχή, ότι θα συναντήσουμε πόλεμο, από τη στιγμή που η ομοσπονδία έμενε ακέφαλη και χωρίς τη δυνατότητα επανεκλογής του Γιώργου Βασιλακόπουλου».

Μήπως οι παλιοί αθλητές άργησαν να βγούνε μπροστά;

«Οι αθλητές γνωρίζουν πολύ καλά όλο αυτό το σύστημα, το οποίο έχει απλώσει τα κλαριά του και έχει γιγαντωθεί. Δυσκολεύεται να το σταματήσει ακόμη και η νομοθεσία. Πριν το νόμο του Λευτέρη Αυγενάκη, οι αθλητές δεν ήθελαν να εμπλακούν, γιατί ήξεραν που θα καταλήξει η προσπάθειά τους.

Από τη μία μεριά, ο νέος νόμος δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να ακουστούν φρέσκες φωνές και να αλλάξει το εκλογικό σύστημα. Από την άλλη πλευρά, θα περίμενα από το κράτος να υπάρξει ο εγγυητής της εφαρμογής του νόμου. Το μπάσκετ είναι ακυβέρνητο εδώ και ενάμισι χρόνο».

Τελικά, ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ, που συνδέεται με την ΕΟΚ;

«Η ΕΟΚ είναι ένας απαρχαιωμένος οργανισμός, στάσιμος, σε αντίστροφη πορεία σε σχέση με την εξέλιξη και την πρόοδο της κοινωνία, την τεχνολογία, τις διεθνείς σχέσεις, τις νέες απαιτήσεις που έχει μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Μαζί με την ομοσπονδία, έμεινε πίσω και το μπάσκετ.

Είναι μία κρατικοδίαιτη ομοσπονδία, η οποία περίμενε τις κρατικές επιχορηγήσεις και συρρικνώθηκε όταν προέκυψαν οι μειώσεις στα χρήματα που λάμβανε. Θέλουμε να τον κάνουμε έναν αυτοδύναμο οργανισμό, ισχυρό πέρα από την κρατική επιχορήγηση, θέλουμε να αποκτήσουμε έσοδα μέσα από την πνευματική περιουσία του μπάσκετ, μέσα από έξυπνες ιδέες και εφαρμογές. Μέσα σε αυτή τη λογική βρίσκεται και η συμμετοχή του Νίκου Γκάλη, ο οποίος αποτελεί τη μέγιστη πνευματική κληρονομιά μας».

«Συναίσθημα που προέρχεται απ' αυτούς που το έχουν δημιουργήσει»

Πώς μπορεί να πειστεί κάποιος, μετά από τόσα πολλά χρόνια, ότι η αλλαγή προεδρίας σημαίνει και γενικότερη αλλαγή στο ελληνικό μπάσκετ;

«Χρειάζεται ομαδική προσπάθεια. Οι άλλες παρατάξεις, όπως ανέφερα προηγουμένως, έχουν μόνο δύο προέδρους. Η αρχή του ενός έχει τελειώσει. Δεν μπορεί να υπάρχει μόνο ένας, η αρχή των πάντων, που αποφασίζει και διατάζει. Αν δεν περάσουμε σε πιο σύνθετα μοντέλα διοίκησης, με πολλούς ανθρώπους και πολλές αξίες, δεν θα έχουμε επιτυχία. Αυτό πρεσβεύουμε στο “Πρώτα το μπάσκετ”».

Πόσο δύσκολη είναι η... επανεκκίνηση του ελληνικού μπάσκετ, με δεδομένη την πόλωση που υπάρχει;

«Κάθε αρχή και δύσκολη. Τίποτα δεν είναι εύκολο. Ειδικά μετά από ένα τέλμα δεκαετιών. Θα χρειαστεί χρόνος και προσπάθεια για να απολαύσουμε τους καρπούς μας. Απαιτεί χρόνο και αποτελέσματα για να καταλάβουν κάποιοι ότι έχουμε περάσει σε μία νέα εποχή διοίκησης».

Η παράταξη «Πρώτα το μπάσκετ» και ο Παναγιώτης Φασούλας έχουν μιλήσει αρκετές φορές για την ενίσχυση του ερασιτεχνικού μπάσκετ. Πόσο εύκολη είναι η προσέλκυση χορηγών;

«Η προσέλκυση τους είναι μία δύσκολη διαδικασία. Ειδικά στις μέρες μας, όπου ζούμε μία οικονομική και μία υγειονομική κρίση, παράγοντες που επηρεάζουν πολλούς κλάδους. Για να καταφέρεις να αντλήσεις χρήματα, θα πρέπει να έχεις δύο παραμέτρους: Το πρώτο είναι το συναίσθημα, το οποίο προέρχεται απ' τους ανθρώπους που τα έχουν δημιουργήσει, όπως είναι ο Νίκος Γκάλης.

Το δεύτερο είναι να προσφέρουμε καινοτόμες ιδέες που θα έχουν εφαρμογή στον αθλητισμό, έτσι ώστε να ωφεληθούν εκείνοι που θα επενδύσουν. Δεν υπάρχει το παλιό παράδειγμα, πάω σε μια τράπεζα και ζητάω χορηγία».

Για το φινάλε ο Δημήτρης Παπαδόπουλος δίνει το δικό του μήνυμα. Με λίγα λόγια, γεμάτα ουσία, εξηγεί την ανάγκη της ύπαρξης του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Και τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα που (πρέπει να) έχει.

«Ο χώρος του ερασιτεχνικό μπάσκετ έχει ανάγκη την εκπαίδευση. Τι εννοώ με αυτό; Διάφορα θέματα με τη συμμετοχή γονέων, αθλητών, προπονητών. Θέματα προσδοκιών, συμπεριφορών και ψυχολογίας.

Θα τοποθετήσουν σε μία νέα βάση τη σχέση όλων των ενδιαφερόμενων μερών του μπάσκετ. Έχουμε χάσει την κεντρική ιδέα του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Είναι ένα πολιτισμικό και κοινωνικό αγαθό, το οποίο βοηθάει στην εξέλιξη χαρακτήρων. Λιγότερο από το 1% των παιδιών θα μπορέσει να ακολουθήσει τον επαγγελματικό δρόμο. Το υπόλοιπο 99% μπορεί να ωφεληθεί στην ανάπτυξη χαρακτηριστικών που χρειάζεται ένας χρήσιμος στην κοινωνία πολίτης».