Εκλογές ΕΟΚ: Η δεύτερη μεγάλη ευκαιρία του μπάσκετ έφτασε

Από τα μέσα της δεκαετίας του '80 κι εντεύθεν, η εκτόξευση του μπάσκετ στην Ελλάδα ήταν κυρίως προϊόν της εξαργύρωσης του φαινομένου που τότε άκουγε στο όνομα Νίκος Γκάλης, που μαζί με τον Γιαννάκη, τον Φασούλα, τον Φάνη και τα υπόλοιπα παιδιά, έβγαλαν τον κόσμο στους δρόμους και έβαλαν το άθλημα στα σπίτια και την συνείδηση του κάθε Έλληνα.

Η εποποιϊα του '87 είχε συνέχεια γιατί χιλιάδες παιδιά θέλησαν να μοιάσουν στους ήρωες της Εθνικής ομάδας και ξεχύθηκαν στα γήπεδα αλλά και γιατί η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης άδραξε την τεράστια αυτή ευκαιρία και αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο το αξιοσημείωτο ρεύμα που είχε δημιουργηθεί.

Ακόμη και όταν ο μεγάλος Νικ αποχώρησε άδοξα από τα γήπεδα, η κληρονομιά του παρέμεινε ζωντανή. Ο «δράκος», η «αράχνη» και ο «μπέμπης» ήταν εκεί για να κουβαλήσουν μερικά ακόμη χρόνια την μπασκετική «φλόγα», όμως ταυτόχρονα είχαν ήδη φυτρώσει τα νέα ταλέντα (Σιγάλας, Οικονόμου, Αλβέρτης, Ρεντζιάς, Κακιούζης, Παπανικολάου, Παπαλουκάς, Χατζηβρέττας και Ντικούδης), τα οποία με την σειρά τους έδειξαν τον δρόμο στις νεότερες γενιές (Διαμαντίδης, Φώτσης, Λάζαρος Παπαδόπουλος, Διαμαντόπουλος και στη συνέχεια Σπανούλης, Ζήσης, Μπουρούσης).

Για τουλάχιστον μία εικοσαετία και βάλε, οι άνθρωποι που διαφέντευαν τις τύχες του αθλήματος, δεν ψάχτηκαν ιδιαίτερα για να διατηρήσουν την δυναμική του αθλήματος. Η κεκτημένη ταχύτητα που είχε πάρει το αναπτυξιακό πρόγραμμα, τα εντυπωσιακά αποτελέσματα σε εθνικό και διασυλλογικό επίπεδο και η ταχύρρυθμα αναπτυσσόμενη παραγωγική διαδικασία (με τελευταία μεγάλη φουρνιά τους 90άρηδες), τους ψήλωσαν και συνάμα τους ρίζωσαν στις καρέκλες τους.

Αυτή η αδράνεια, η αλαζονεία, ο εφησυχασμός και τα «πελατειακά» συμφέροντα που χαρακτηρίζουν την απερχόμενη διοίκηση από το 2010 και μετά, αποτελούν τις αιτίες που το ελληνικό μπάσκετ έχει πάρει – εδώ και χρόνια δυστυχώς – την κατηφόρα και τολμώ να πω ότι δεν απέχει πολύ από την πλήρη ποδοσφαιροποίησή του.

Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος που οι αρχαιρεσίες της 12ης Σεπτεμβρίου συνιστούν λύτρωση για όλους όσοι πραγματικά αγαπούν την πορτοκαλί μπάλα. Όχι μόνο γιατί θα πέσουν οριστικά οι τίτλοι τέλους μία διοίκησης, που εδώ και αρκετά χρόνια πλήττει το άθλημα, έχοντας αδειάσει την καρδάρα με το γάλα των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά κυρίως γιατί στο προσκήνιο έχουν βγει για πρώτη φορά οι άνθρωποι που έλιωσαν τα παπούτσια τους στα παρκέ, ίδρωσαν την φανέλα τους και έβαλαν πλάτη για να φτάσουμε στο επίπεδο της παραγωγής ενός φαινομένου, σαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Τον άνθρωπο που πέτυχε ένα κατόρθωμα το οποίο μέχρι πρότινος, ήταν εκτός οποιασδήποτε αμετροεπούς λογικής: Έλληνας μπασκετμπολίστας πρωταθλητής του NBA και MVP τελικών και στο top5 των παικτών παγκοσμίων.

Αν υπάρχει κάτι που προσωπικά με κάνει να νιώθω διπλά χαρούμενος και αισιόδοξος, είναι ότι σε λίγες ώρες από τώρα, στο νέο Δ.Σ. της ΕΟΚ θα βρίσκονται πολλοί πρώην μπασκετμπολίστες και επιτέλους η ομοσπονδία καλαθοσφαίρισης θα διοικείται από τους πραγματικούς «τεχνοκράτες» του αθλήματος.

Η υποψηφιότητα του Φασούλα, τα ονόματα των Χριστοδούλου, Ρεντζιά, Ιωάννου, Παπαδόπουλου, Στασινού, Τσουμή και η δημόσια στήριξη του Νίκου Γκάλη (όσον αφορά τους πρώην παίκτες) στον συνδυασμό “Πρώτα το Μπάσκετ”, αποπνέουν μπάσκετ και μιλούν από μόνα τους.

Η ενεργοποίηση του Δήμου Ντικούδη, της Άννυς Κωνσταντινίδου και του Βασίλη Ντάκουρη από τον Συνδυασμό “Δώσε Πάσα” του Βαγγέλη Λιόλιου και ο βετεράνος άσος του Ηρακλή και του ΠΑΟΚ, Τάκης Καρατζουλίδης από την παράταξη του Άγγελου Παπανικολάου, εξασφαλίζουν τις προϋποθέσεις για μία άκρως μπασκετική διοίκηση, που είμαι πεπεισμένος ότι θα αποτελέσει εγγύηση για την επόμενη μέρα που θα ξημερώσει...

Ψηφίζουμε μπάσκετ, λοιπόν, γιατί έφτασε επιτέλους η ώρα να δοκιμάσουμε τους ανθρώπους που έχουν φάει με το κουτάλι τα γήπεδα και ξέρουν καλύτερα απ' όλους τι σημαίνει «σπυριάρα μπάλα». Ας πάρουν επιτέλους κι εκείνοι την ευκαιρία τους...