Αγαπάτε, γιατί χανόμαστε

Ο Μιχάλης ήταν ένα παιδί έξω καρδιά, όλο χαμόγελο. Θυμάμαι να με υποδέχεται στο γραφείο με παραλλαγή του τραγουδιού του Γιάννη Πλούταρχου «Σε χάνω», βάζοντας το «Λοθάνο» αντί του «Σε χάνω». Ο καρκίνος τον πήρε πολύ πρόωρα. Ήταν μόλις 31 ετών.

Με τον Δημήτρη ήμασταν συμμαθητές στο «Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ». Πάντα με το χαμόγελο, χάρηκα ιδιαίτερα όταν ζήτησε την συνδρομή μου για να κάνουμε μαζί μια συνέντευξη του Ντάρκο Κοβάσεβιτς, όταν ο Σέρβος επιθετικός υποχρεώθηκε να σταματήσει πρόωρα την μπάλα λόγω προβλήματος στην καρδιά. «Έφυγε» στον ύπνο του, τραγική και απίστευτα σκληρή ειρωνεία, από έμφραγμα. Ήταν μόλις 35 ετών.

Η μητέρα μου Μαρία ήταν ο πιο ευγενικός, ο πιο δοτικός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στην ζωή μου. Ταλαιπωρήθηκε πολύ και πάντα ένιωθε την ανάγκη να φύγει, να «αποδράσει». Το έκανε, εντέλει, εξαιτίας του καταραμένου καρκίνου. Ήταν μόλις 52 ετών.

Ο πατέρας μου Μανώλης είχε από μικρός θέματα νευρολογικής φύσης και έβγαινε εντελώς από τα νερά του, όταν ανατρεπόταν η ρουτίνα του. Δεν έφυγε μικρός, αλλά άδικα, χτυπημένος από μηχανάκι, ενώ επιχειρούσε απλώς να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Συγγνώμη αν σας μαύρισα την ψυχή, αλλά η ζωή είναι έτσι. Σύντομη, άδικη, τραγικά απρόβλεπτη. Λένε ότι όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει. Και, σε πολλές περιπτώσεις δυστυχώς, δεν το κάνει για καλό…

Ο Στέφαν Γέλοβατς είχε όλη την ζωή μπροστά του. Ήταν μόλις 32 ετών, ένα θηρίο 208 εκατοστών που έχαιρε άκρας υγείας, ένας «ταύρος» που έδειχνε έτοιμος να γκρεμίσει οποιονδήποτε και οτιδήποτε έμπαινε μπροστά του. Οτιδήποτε, εκτός από την ίδια την μοίρα.

Ο τραγικά πρόωρος χαμός του, επειδή υπέστη εγκεφαλικό ενώ έκανε ποδήλατο γυμναστικής (αν είναι δυνατόν…) μου (και ελπίζω μας) υπενθυμίζει τι πραγματικά έχει σημασία στην ζωή, σε τι πραγματικά πρέπει να δίνουμε προτεραιότητα στο (σύντομο, μη γελιόμαστε) πέρασμα μας από τον μάταιο τούτο κόσμο.

Αγαπάτε γιατί χανόμαστε. Ζήστε. Απολαύστε όπως και όσο μπορείτε την κάθε στιγμή με τους δικούς σας ανθρώπους, όσο μικρή και ασήμαντη (μπορεί να) μοιάζει, γιατί ποτέ δεν ξέρετε πότε θα είναι η τελευταία. Ποτέ.

Μην κρατάτε κακία, μην χαλιέστε για πράγματα που πραγματικά δεν έχουν καμία αξία. Να δίνετε χωρίς να περιμένετε να πάρετε, αν και είναι αποδεδειγμένο (πάντα με εξαιρέσεις) πως, αν δώσεις, θα πάρεις (ποικιλοτρόπως).

Να βρίσκετε χρόνο για να μοιράζεστε σκέψεις και συναισθήματα με αυτούς που έχουν αξία στην ζωή σας, να μην ρίχνετε όλο το βάρος στην δουλειά γιατί, μεγάλη αλήθεια, η δουλειά (κατά)τρώει τον αφέντη.

Σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε. Δεν είναι υπερβολική η φράση, αλλά καθ’ όλα αληθινή. Και, δυστυχώς, βρίσκει συνεχώς εφαρμογή στην καθημερινότητά μας.

Ο Στέφαν δεν ήξερε ότι το νήμα της ζωής του θα κοβόταν τόσο πρόωρα και άδικα. Ο χαμός του, ο χαμός ανθρώπων που αγαπάμε ή απλώς γνωρίζαμε εξ’ ακοής, πρέπει να μας αφυπνίζει, να μας θυμίζει το πραγματικό νόημα αυτής της ρημάδας της ζωής.

Αγαπάτε. Ζήστε. Μοιραστείτε. Δώστε χωρίς να περιμένετε να λάβετε. Και πάλι συγγνώμη.