Σταχτιάρη: «Με κράτησε ζωντανή ψυχολογικά η κόρη μου»

Μαθημένη από μικρή στα δύσκολα και κάνοντας καριέρα στα «σκληρά» χρόνια του γυναικείου μπάσκετ από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, η Ρένα Σταχτιάρη, έγινε με κάποιον τρόπο «κρητικιά» και όπως φαίνεται έτσι θα παραμείνει…

Η σημαντική καριέρα της ξεκίνησε το 1995 στον Άγιο Θωμά, συνεχίστηκε στην Αγία Παρασκευή, στην αυστριακή Oberpullendorf και αφού επέστρεψε στην Αγία Παρασκευή για λίγο, έκανε θραύση (σαν βασική σέντερ) στις Εσπερίδες (Γλυφάδα) με τις οποίες στις αρχές της δεκαετίας του 2000 κατέκτησε τίτλους (πρωτάθλημα και κύπελλα Ελλάδας), ενώ βίωσε τη μεγάλη πρόκληση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ως βασική σέντερ της Εθνικής Γυναικών.

Είσαι ευχαριστημένη από την πορεία σου στο μπάσκετ και τι σου ‘χει μείνει όλα αυτά τα χρόνια, παίζοντας στο υψηλότερο επίπεδο;

«Όσο έπαιζα, ήμουν ευχαριστημένη. Το παράπονό μου είναι ότι δεν είχα κάποιον δίπλα μου να με ωθήσει σωστά. Θα μπορούσα ακόμα και τώρα στα 45 να έπαιζα ακόμα! Μου ‘χουν μείνει μεγάλες στιγμές. Πρώτη από όλα, η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004. Ήταν ένα μεγάλο όνειρο. Οι τίτλοι με τις Εσπερίδες και άλλα πολλά».

Πώς προέκυψε η μεταγραφή σου στα Χανιά και εν συνεχεία, η μόνιμη παραμονή σου;

«Ήρθα διακοπές στην Κρήτη και γνώρισα τον άντρα μου. Ήρθα σαν ερωτική “μετανάστρια”. Έμαθε η τότε προπονήτρια της ομάδας των Χανίων, η Φρόσω Δημητρουλάκη, ότι ήμουν εδώ, μίλησε με τον Κώστα Μίσσα και ήρθα να παίξω στα Χανιά όπου τελικά έμεινα για πάντα! Ήρθα βέβαια σε μια ομάδα Α2 τότε, με άλλη νοοτροπία και στις αθλήτριες και στους προπονητές. Είχα μάθει τελείως διαφορετικά. Είδα “άλλο μπάσκετ”. Έπαιξα στα Χανιά από το 2006 έως το 2010. Ήθελα την ήρεμη ζωή στα Χανιά».

Το μεγαλύτερο «ντέρμπι» της ζωής της απέναντι στον καρκίνο

Και ενώ όλα κυλούσαν ήρεμα στη ζωή της, η Σταχτιάρη κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον πιο δύσκολο αντίπαλο της ζωής της, τον καρκίνο, ούσα ήδη μητέρα…

«Το 2013 έκανα βόλτα στα Χανιά. Να τονίσω ότι θέμα με καρκίνο είχε περάσει και η μητέρα μου. Κάτι διαισθάνθηκα και μπήκα σε ένα Ιατρικό κέντρο. Κάνω μαστογραφία και μου έδειξε ότι κάτι υπήρχε… Μπήκα χειρουργείο για να βγάλουμε αυτό το κομμάτι που φάνηκε στη μαστογραφία. Η βιοψία μετά βγήκε “θετική”, αλλά ευτυχώς ο καρκίνος ήταν στην αρχή του. Ήμουν σε άλλο κόσμο. Ο γιατρός μου είπε να κάνω μαστεκτομή για να μη γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Δεν το σκέφτηκα καν, δεν ρώτησα κανέναν! Είπα στον γιατρό, κάνε μου μαστεκτομή τώρα! Ευτυχώς είχα ήδη το παιδί μου. Έτσι ξεκίνησε ο «Γολγοθάς» μου… Ήταν δύσκολη απόφαση. Ήμουν χάλια ψυχολογικά!».

«Το παιδί μου, τα πέρασε όλα μαζί μου. Με κράτησε όρθια»

Ποια ήταν τα μεγάλα στηρίγματα;

«Με κράτησε ζωντανή ψυχολογικά η κόρη μου, η Ιουλία. Το λέω ακόμα και τώρα και κλαίω. Αυτή ήταν η δύναμή μου! Αυτό το παιδί τα πέρασε όλα μαζί μου. Με κράτησε όρθια. Όσο καιρό έκανα όλο το πακέτο θεραπειών, ήμασταν μόνες μας. Ευτυχώς το πέρασα στα Χανιά γιατί έπαιρνα την κόρη μου, μετά από κάθε χημειοθεραπεία και πηγαίναμε στη θάλασσα. Ήταν η μεγάλη απόδραση για μας. Έχει δει όλα τα στάδια μου η κόρη μου, με μαλλιά, χωρίς μαλλιά, σωληνάκια, όλα».

Το μπάσκετ σε βοήθησε στο να φτιάξεις ψυχολογία στην μεγάλη περιπέτεια που βίωσες;

«Σίγουρα. Είχα μεγάλη πειθαρχία, όπως και στο μπάσκετ. Έκανα ό,τι μου ‘λεγε ο γιατρός. Ήμουν σκληρή όπως όταν πρόκειται να παίξεις έναν αγώνα και να είσαι δυνατή. Βρήκα πολύ δύναμη λόγω μπάσκετ. Έχω την ιστορία μου στο μπάσκετ και αυτό με βοήθησε στο πρόβλημα μου τότε, όπως και τώρα που είχα προσβληθεί από κορωνοϊό».

«Όλα τα παιδιά πρέπει να είναι στον αθλητισμό»

Τα μπασκετικά «χνάρια» της μητέρας της δείχνει να ακολουθεί η 11χρονη κόρη της, Ιουλία που παίζει μπάσκετ στις υποδομές του Ο.Α. Χανίων.

Της αρέσει το μπάσκετ;

«Να σας πω δεν ξέρω. Όταν τη ρωτάω μου λέει ότι της αρέσει, αλλά ίσως είναι ότι βλέπει και τα μετάλλια στο σπίτι, κάποια βίντεο μου. Είναι περήφανη για μένα. Δεν ασχολούμαι πολύ, αλλά μου λένε ότι είναι καλή. Πλέον προσπαθώ να δείξω και στην κόρη μου ότι η ζωή δεν είναι μόνο γέλια. Προσπαθώ με τρόπο να της δείχνω ότι η ζωή είναι σκληρή. Λίγο να σκληραγωγηθεί. Το μπάσκετ που πλέον ασχολείται τη βοηθάει σε αυτό».

Τη συμβουλεύεις;

«Παίζουμε μαζί καμιά φορά, αλλά της τονίζω ότι πρέπει να ακούει τον προπονητή της. Πάντως έχει μεγαλώσει στα γήπεδα. Είναι το όνειρό μου να τη δω να παίζει σε ένα καλό επίπεδο, όταν μεγαλώσει. Με νοιάζει να είναι στον αθλητισμό, όπως πρέπει να είναι όλα τα παιδιά».

Η Ρένα Σταχτιάρη νίκησε τον καρκίνο, εργάζεται σαν εποχιακή υπάλληλος, μεγαλώνει την κόρη της, αλλά είναι «έξω» από το μπάσκετ…

«Είναι το παράπονό μου από την Κρήτη. Δεν θα ήθελα να είμαι προπονήτρια, αλλά να βοηθάω στις υποδομές ή από κάπου αλλού. Δεν ξέρω για ποιο λόγο δεν με έχει προσεγγίσει κανείς. Μετά το τέλος της καριέρας μου, ουδείς με προσέγγισε».