Φλεβαράκης: «Απαιτεί θυσίες η ξενιτιά»

Ο έμπειρος τεχνικός, ο οποίος φέτος έχει τα ηνία της Σοπρόν στην Ουγγαρία, μίλησε αρχικά για την δυσκολία του να είσαι προπονητής για πολλά χρόνια στο εξωτερικό. «Είναι μια δύσκολη διαδρομή, που απαιτεί πολλές θυσίες, γιατί το να είσαι μακριά από την πατρίδα και το σπίτι σου για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν είναι το ευκολότερο. Απ’ την άλλη, η δουλειά του προπονητή αποτελεί τρόπος ζωής, ένας τρόπος που είναι συνυφασμένος με όλη την υπόλοιπη ζωή και την οντότητα μας και την κάνουμε πάντα με μεγάλη χαρά. Αυτός είναι και ο λόγος που ένας προπονητής αφήνει το στίγμα του σε κάθε ομάδα του εξωτερικού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Γι’ αυτό βλέπουμε τόσους Έλληνες προπονητές στο εξωτερικό να πηγαίνουν καλά και εύχομαι να συνεχιστεί αυτό και σε μεγαλύτερο βαθμό», εξήγησε ο Κώστας Φλεβαράκης.

Για τον παίκτη του στη Μπραουνσβάιγκ, Ντένις Σρέντερ: «Ο Ντένις ήταν ένα παιδί που είχε μια πάρα πολύ μικρή συμμετοχή στην προηγούμενη σεζόν από αυτήν που πήγα εκεί. Εγώ παρακολουθώντας την ομάδα σε όλα τα παιχνίδια την χρονιάς πριν την αναλάβω, διέκρινα ένα παιδί (σ.σ. Σρέντερ) με ταλέντο, που μπορεί να κάνει πολλά πράγματα παίρνοντας την ανάλογη ευκαιρία. Του έδωσα την ευκαιρία και το εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο. Ήταν μια σπάνια περίπτωση, γιατί δεν είναι πολλά τα παιδιά που παίρνοντας μια ευκαιρία σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα,σε συνδυασμό με την αφάνεια του γερμανικού πρωταθλήματος, πάνε στο ΝΒΑ. Αυτή η συνεργασία μας στηρίχτηκε στην εμπιστοσύνη. Κατάλαβε ότι θα κερδίσει πολλά απ’ αυτήν τη συνεργασία κι εγώ ήξερα ότι μπορεί να μας βοηθήσει πάρα πολύ. Απ’ το ξεκίνημα της σεζόν τότε με τη νίκη μέσα στη Μπάγερν, έδειξε τα προσόντα του,τι μπορεί να κάνει και πώς μπορεί να ηγηθεί. Είχε «ανοίξει» γενικά ο δρόμος για τον Ντένις ώστε να κάνει αυτήν τη μεγάλη καριέρα. Ήταν ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας που δε μπορούσες να κουμαντάρεις εύκολα. Νομίζω ότι η ειλικρινής επαφή και ότι ο παίκτης έβλεπε ότι τον πίστευα, έκανε τη διαφορά. Αυτό είναι και ένα μέρος της δουλειάς μας, το να βρούμε δηλαδή, εκτός από τα αγωνιστικά θέματα, και τη φόρμουλα επικοινωνίας μαζί με τους παίκτες και εξωαγωνιστικά, ώστε να έχουν την αντίστοιχη νοοτροπία και να μπουν οι βάσεις για μια καλή καριέρα».

Για το ουγγρικό πρωτάθλημα: «Το πρωτάθλημα είναι πολύ πιο δυνατό απ’ όσο νομίζει ο πολύς κόσμος. Βλέπεις ομάδες από κάποια μικρότερα πρωταθλήματα να προχωράνε παραπάνω, όπως για παράδειγμα η Φάλκο. Σίγουρα δεν υπάρχει Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, αλλά αν κάποιος δει τον μέσο όρο στις μικρομεσαίες ομάδες, δεν υστερούν καθόλου απ’ τις αντίστοιχες ελληνικές. Είναι ένα πρωτάθλημα που έχει αρκετούς ξένους προπονητές πλέον. Γενικά είναι ένα πρωτάθλημα στο οποίο οι ξένοι προπονητές έχουν αλλάξει την «ταυτότητά» του, οπότε και το κομμάτι τακτικής και physical game είναι σε αυξανόμενο βαθμό, σε συνδυασμό με την αθλητικότητα κυρίως των ξένων παικτών. Το μπάσκετ εδώ δεν είναι στο DNA όπως είναι στον Έλληνα, αλλά δεν υπάρχουν και τα προβλήματα που επικρατούν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Έχεις να αντιμετωπίσεις μερικά πράγματα τα οποία έχουν να κάνουν με την κουλτούρα, αλλά όσον αφορά τα υπόλοιπα θέματα είναι τακτοποιημένα και συνήθως ασχολείσαι με τα μπασκετικά πράγματα».

Για το ελληνικό μπάσκετ: «Τα τελευταία χρόνια δυστυχώς έχουν εισέλθει άνθρωποι οι οποίοι δε θα έπρεπε να είναι στο ελληνικό πρωτάθλημα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Δεν έχει να κάνει με παίκτη ή προπονητή. Πρέπει οι ομάδες να αποκτήσουν ξανά την υγεία που είχαν και να ασχοληθούν άνθρωποι που προέρχονται μέσα απ’ το μπάσκετ και θέλουν να βοηθήσουν πραγματικά. Τότε θα είναι καλύτερα τα πράγματα και θα δικαιώνεται κάποιος προπονητής και μέσα στη χώρα του και όχι μόνο στο εξωτερικό».